Patterson James - 2 Żegnaj szkoło, na zawsze.pdf - Cykl Maximum Ride - kreett

James Patterson

Żegnaj, Szkoło - Na Zawsze

Maximum Ride Tom II

Ostrzeżenie

Jeżeli odważysz się to przeczytać, weźmiesz udział w Eksperymencie. Wiem, że brzmi to trochę

tajemniczo, ale na razie mogę powiedzieć tylko tyle.

Max

Część I

ZERO RODZICOW, ZERO SZKOŁY, ZERO ZASAD

Szybowanie, śmiganie, szusowanie, swobodny lot, fantastyczne jazdy na prądach

powietrznych - nie ma nic lepszego. Jak okiem sięgnąć, byliśmy jedynymi żywymi duszami w

promieniu wielu kilometrów na tym bezkresnym, przejrzystym błękicie nieba. Chcecie, żeby

wam skoczyła adrenalina? Złóżcie skrzydła i zapikujcie pionowo w dół, tak przez jakieś dwa

kilometry, a potem szszu! Rozłóżcie skrzydła, wczepcie się w prąd powietrzny i prujcie przed

siebie. Boże, nie ma nic lepszego, fajniejszego, bardziej podniecającego.

Dobra, jesteśmy mutantami, odmieńcami, ale słuchajcie, fruwanie... No, nie bez powodu

się o nim śni.

- Jejuniu! - wrzasnął Gazownik z przejęciem. - UFO!

Policzyłam do dziesięciu. Tam, gdzie wskazywał, nie było niczego. Jak zwykle.

- Przez pierwsze pięćdziesiąt razy było zabawnie - wycedziłam. - A teraz to już sama nie

wiem...

Gazik zachichotał, odskoczywszy na bezpieczną odległość. Nie ma to jak poczucie

humoru ośmiolatka.

- Max! Daleko do Waszyngtonu? - spytała Kuks, doganiając mnie.

Była zmęczona - mieliśmy za sobą długi, przykry dzień. Kolejny długi, przykry dzień z

szeregu długich, przykrych dni. Gdyby mi się trafił dobry, przyjemny dzień, pewnie bym

padła z wrażenia.

- Za godzinę... może półtorej - oceniłam.

Kuks nie odpowiedziała. Rzuciłam okiem na resztę stada. Kieł, Iggy i ja trzymaliśmy się,

ale mamy kondycję. Młodsi też mają, zwłaszcza w porównaniu ze słabowitymi

niezmutowanymi ludźmi, ale nawet oni w końcu się męczą.

Sytuacja wygląda tak - mówię to do tych, którzy do nas dopiero dołączyli. Jest nas

sześcioro: Angela, która ma sześć lat, ośmioletni Gazownik, Iggy, ślepy czternastolatek,

jedenastoletnia Kuks, Kieł i ja (Max) - oboje też mamy po czternaście lat. Uciekliśmy z

laboratorium, w którym nas wychowano, dano skrzydła i rozmaite umiejętności. Chcą nas

odzyskać - za wszelką cenę. Ale my nie wrócimy. Nigdy.

Wzięłam Totala pod drugą pachę, dziękując niebiosom, że nie waży więcej niż dziesięć

kilo. Rozejrzał się sennie, ułożył mi się na ręce i znowu zasnął. Wiatr rozwiewał mu czarną

sierść. Czy chciałam pieska? Nie. Czy potrzebowałam pieska? Znowu nie. Uciekamy w

szóstkę, ratujemy własne życie, nie wiemy, kiedy trafi nam się jedzenie. Czy stać nas na

karmienie psa? Jak wam się wydaje? Nie.

- W porządku? - rzucił Kieł, zrównując się ze mną.

Jego skrzydła były czarne i poruszały się prawie bezszelestnie, jak on sam.

- Z czym? - spytałam. Bo miałam problem z migreną, z chipem, z nieustannie

nawijającym mi w głowie Głosem, z gojącą się raną postrzałową... - Możesz uściślić?

- Ze śmiercią Ariego.

Oddech uwiązł mi w gardle. Tylko Kieł mógł mi to powiedzieć w oczy. Tylko Kieł znał

mnie na tyle dobrze i mógł sobie na to pozwolić.

Podczas ucieczki z Instytutu w Nowym Jorku oczywiście zjawili się Likwidatorzy i

fartuchy. Niech Bóg broni, żeby nam się coś czasem udało zrobić bez wysiłku. Likwidatorzy,

o ile jeszcze nie wiecie, to wilkopodobne stwory, które ścigają nas nieustannie od chwili

naszej ucieczki z laboratorium - albo Szkoły, jak je nazywaliśmy. Jednym z nich był Ari.

Stoczyliśmy walkę, jak wiele razy przedtem, i nagle, ni stąd, ni zowąd, okazało się, że siedzę

mu na piersi i patrzę w jego martwe oczy, a on ma skręcony kark i głowę odchyloną pod

nieprawdopodobnym kątem.

To wszystko wydarzyło się dwadzieścia cztery godziny temu.

- Tylko jedno z was mogło przeżyć: ty albo on - powiedział spokojnie Kieł. - Cieszę się,

że wybrałaś siebie.

Odetchnęłam głęboko. Z Likwidatorami jest łatwo: zabicie kogoś to dla nich nie problem,

więc lepiej się z nimi nie cackać. Ale Ari był inny. Znałam go, pamiętałam jako małego

chłopca ze Szkoły.

No i jeszcze chodziło o ten ostatni, straszny krzyk ojca Ariego, Jeda, ścigający mnie, gdy

frunęłam tunelami:

„Zabiłaś własnego brata!".

Patterson James - 2 Żegnaj szkoło, na zawsze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: