Polskojęzyczny kundlizm przeciwko Białorusi. Henryk Pająk

Fragment książki pt: „Kundlizm znów wygrał” Henryka Pająka z filmem pt: „Polacy na Białorusi” zrealizowany przez: Wierni Polsce Suwerennej.

Źródło: http://stopsyjonizmowi.wordpress.com/2010/12/17/polskojezyczny-kundlizm-przeciwko-bialorusi-henryk-pajak/

Deputowany Siergiej Konstantin,polityk białoruski, powiedział podczas IX Zjazd u Wszechsłowiańskiego w Mińsku1 z udziałem m.in. delegacji pol­skich patriotów:

- Nie możemy nie dostrzegać, nie uświadamiać sobie i nie czuć, jak określone siły na świecie zmierzają wszel­kimi sposobami do zniszczenia narodów słowiańskich, w ramach tej nie wypowiedzianej oficjalnie, ale w rze­czywistości toczącej się wojny. Faktycznie zabrano Serbii Kosowo i Metohę, dzielona jest Macedonia, są próby dzielenia Rosji i Ukrainy2 w ramach Unii Europejskiej, możliwe jest oddzielenie od Czech Sudetów, a od Polski – Śląska. Zorganizowano gebbelsowskie, informacyjne podkopywanie Białorusi i jej lidera Łukaszenki. Wrogie siły rozumieją, że jeżeli Słowianie nie zostaną zniszcze­ni, nie będą one mogły ustanowić swojego panowania na świecie. Nie możemy zgodzić się z tym, ażeby 100 – 200 europejskich polityków, finansowanych przez tajne cen­tra finansowe, zarządzało światem w swoich interesach, wbrew interesom Słowian.

Czy w Polsce, w jakimkolwiek radiu, telewizji czy polit-poprawnej prasie, możliwe jest opublikowanie takiej oceny polityki syjonistycznego globalizmu wobec narodów słowiańskich, w tym przeciwko Białorusi?

Pytanie jest retoryczne.

Cz. I http://www.youtube.com/watch?v=zsRuLCWa7R4

Cz. II http://www.youtube.com/watch?v=snmqdYDHZto

Cz. III http://www.youtube.com/watch?v=8gxne4Xuvtc

Co przeciętny oglądacz-czytacz, słuchacz tych dywersyjnych polskojęzycz­nych mediów wie o współczesnej Białorusi? W skrócie wie tyle, że krajem tym dyktatorsko rządzi „satrapa”, „dyktator” Łukaszenka, że dławiona jest wolność słowa, a polska mniejszość jest tam prześladowana. Ta sztanca jest powielana z roku na rok, a co gorsze, od jednej do drugiej edycji Kne-sejmu i rządów. Kontynuuował tę dywersyjną kampanię przeciwko Białorusi rząd Kaczyńskich i zdominowany przez Prawo i /nie-/ Sprawiedliwość Sejm, a tak naprawdę to Kne-sejm. Za rządów PO-PSL ten kundlizm antybiałoruski zapewnie osłabnie ale nie zniknie, bo Donald Tusk jeszcze jako lider PO pojechał na Białoruś wyzwalać mniejszość polską spod „reżimu Łukaszenki” ale jako obecny lider „mniejszości niemieckiej” w Polsce otrzyma od swych zaodrzańskich protektorów zakaz drażnienia Rosji, z którą Niemcy mają nowy pakt Ribentrop – Mołotow, czyli rurę gazową pod Bałtykiem.

Zaglądnijmy jednak za kulisy, za prawy brzeg Bugu. Coś się nam wtedy zacznie nie zgadzać w tym obrazie Białorusi.

W raporcie Organizacji Narodów Zjednoczonych z 2003 roku, Białoruś zajmuje 53 miejsce i znajduje się w grupie państw o wysokim po­ziomie rozwoju cywilizacyjnego. Rosja znajduje się tam o 10 miejsc niżej, a Litwa wyżej tylko o dwa miejsca, ale obecnie nikt w mediach nie oskarża Litwy, że panuje tam regres cywilizacyjny. Powód – to kraj Unii Europejskiej, który odwrotnie do swojej wielkości zajmuje wybitnie ważne strategicznie miejsce w ekspansjonizmie syjonizmu amerykańskiego przeciwko Rosji, jej złóż naturalnych, a więc nie tylko przeciwko Białorusi.

Według raportu ONZ, Białoruś wyprzedza wszystkie pozostałe kraje tzw. Wspólnoty Niepodległych Państw, powstałych po rozbiorze molocha żydobolszewickiego pod nazwą „Związku Radzieckiego”. Wyprzedza także niektóre państwa Europy Wschodniej.

Według udziału wydatków na wykształcenie i ochronę zdrowia, Białoruś wyprzedza nawet niektóre państwa zachodnie. Dodajmy, że Polska znajduje się w tej kategorii porównawczej na granicy zapaści cywilizacyjnej, a jaka jest kondycja służby zdrowia, to najlepszą rekomendacją są strajki lekarzy i pielęgniarek, czyli klincz nieusuwalny, bowiem brakuje pieniędzy nie tylko na symboliczne podwyżki płac, ale głównie na utrzymaniu szpitali.

Istnieje w tym raporcie kryterium tzw. wysokiej strefy technologii. Białoruś pod tym względem wyprzedza Norwegię, Austrię, Grecję i kilka innych państw zachodniego raju. Ale my o tym nie dowiemy się z mediów. Białoruś ma być skansenem postwieckiego zastoju i basta!

Poziom przestępstw na Białorusi jest jednym z najmniejszych w „Jewropie” i jeśli nawet założyć, że białoruska statystyka przestępstw jest nieco podkolorowana, to i tak jest o wiele lepiej niż w „Trzeciej RP”, a teraz w „Czwartej RP”.

My natomiast bijemy wszelkie rekordy w zakłamanej propagandzie nieistniejących sukcesów. Eksport obcych fabryk – byłych polskich zakła­dów pracy, „nasze” żydomedia nazywają stale rosnącym „polskim eksportem”. Zapoznajmy się z informacją z żydonieniemieckiego „Dziennika” z 9 maja 2007 roku. Ta informacja, to wzorowana na „wczesnej PRL” propaganda klę­ski przekuwanej w sukces w ramach medialnego terroru.

PROGNOZA RESORTU GOSPODARKI Polski eksport przekroczy w tym roku 100 mld euro

W nadchodzących kilkunastu miesiącach pogłębi się nasz deficyt w handlu zagranicznym, wynika z prognoz przedstawionych wczoraj przez Piotra Woźniaka, mini­stra gospodarki.

Resort gospodarki szacuje go na 13,8 mld euro w 2007 r. i na ponad 14 mld euro w roku przyszłym. Minister Piotr Woźniak uspokaja jednak, że taki poziom deficytu nie jest powodem do niepokoju. Tym bardziej, że jak wynika z prognoz resortu, wartość polskiego eksportu wyniesie w tym roku 102,5 mld euro. Oznacza to, że wzrośnie on o 17,1 proc. Podobnie import, który w tym samym czasie wyniesie 116,3 mld euro (wzrost o 16,3 proc).

Według szefa resortu gospodarki, są dwa powody rosną­cego deficytu handlowego. Pierwszym jest wysoki poziom bezpośrednich inwestycji zagranicznych. Drugą przyczyną są wciąż drożejące rosyjska ropa i gaz oraz import towarów konsumpcyjnych z Chin. W ubiegłym roku deficyt z Rosją sięgnął 6 mld euro, a z Chinami 5,5 mld euro.

Mamy tu dwie wykluczające się prawidłowości: wzrost eksportu aż o 17,1 procent w stosunku do 2006 roku, a jednak wzrost importu o 16,3 procent. W liczbach bezwzględnych – eksport wyniesie 102 mld euro, a import aż 166,6 mld. Czyli import stale rośnie, przy czym eksport nie jest ekspor­tem „polskich towarów”, tylko w większości towarów wyprodukowanych w byłych polskich fabrykach!

Nawet krocząca w czołówce dywersji antybiałoruskiej organizacja Transparency International podaje, że Białoruś jest najmniej skorumpowanym państwem we Wspólnocie Niepodległych Państw. Dlaczego – możemy tylko się domyślać. Na Białorusi niczego się nie „prywatyzuje”, nie powoduje sztucz­nej upadłości przedsiębiorstw, tj. kandydaci na łapówkowiczów nie mają cze­go „sprzedawać” obcym hochsztaplerom, jak to było w Polsce Balcerowiczów, AWS-UW, SLD a teraz w „Czwartej RP” pod wodzą PiS-PO.

Średnia pensja w ostatnich latach ciągle na Białorusi rośnie. W 2001 roku wynosiła 2001 dolarów rocznie, miesięczna w 2003 r. 168 dolarów, dwa lata później już 250. Średnia pensja tak niska? – wykrzykną malkontenci. Tylko niechże zechcą uwzględnić siłę nabywczą dolara w stosunku do cen, a wtedy okaże się, że jest całkiem znośnie. Na Białorusi państwo dokłada do wielu dzie­dzin życia zbiorowego, jest więc państwem opiekuńczym. Żyje się po prostu taniej. Ogólnie poziom życia, czyli poziom wydatków jest dwukrotnie wyższy niż w Rosji.

Inflacja wynosi około 3-4 procent rocznie, mieści się w granicach do­puszczalnych nawet dla skrajnych liberałów rynku zachodniego. Istnieje zasa­da uznawana przez cały świat ekonomiczny, że kiedy inflacja przekroczy pięć procent, państwo powinno wkraczać z mechanizmami rekompensacyjnymi. Tak jest właśnie na Białorusi, gdzie prowadzi się indeksację emerytur, zasiłków, zarobków pracowników „budżetówki”. Jak jest u nas? Lepiej nie wspominać, aby nie prowokować zgrzytania zębów.

Państwo białoruskie zachowało kontrolę nad kluczowymi dla bezpie­czeństwa gospodarczego przedsiębiorstwami i całymi działami gospodarki. Oznacza to, że jeszcze ich nie „sprywatyzowano”: nie rozkradli ich zachodni „inwestorzy”, jak u nas. Bo u nas propaganda sukcesu gospodarczego ogłupia ludzi takimi oto publikacjami, jak ta z „Dziennika”:

„Polskie fabryki pracują na pełnych obrotach”

i piszą, że w 2006 roku w sektorze dużych przedsiębiorstw roczny wzrost wydatków wzrósł o 50 procent. Naiwni mogą uznać, że nareszcie dogania­my wałęsowską Japonię, a może nawet prześcigamy. Wystarczy jednak zwró­cić uwagę na oszustwo w dwóch słowach: „Polskie fabryki…” Jakie polskie? Które? Zwłaszcza te większe. One są „polskie”? One były kiedyś polskie. Teraz są obce, czyjeś. Polacy to gastarbajterzy zatrudnieni w tych „polskich fabry­kach”. Zyski z nich wypływają za granicę, głównie do państw zachodnich, do USA. Polacy są tylko robolami w tych „polskich fabrykach”. Na Białorusi dochody z przedsiębiorstw nie wędrują do kieszeni obcych hochsztaplerów, np. do kliki „oligarchów”, tylko do budżetu państwa. Dochody idą na subsy­diowanie produkcji tych przedsiębiorstw, a reszta na świadczenia socjalne.

Większość tych przedsiębiorstw produkuje towary całościowo, to znaczy nie ma tam składanek finalnych z części produkowanych w dziesiątkach in­nych, także obcych zakładów, jak w Polsce.

Na Białorusi wielkie zagłady przemysłowe wciąż sa Białoruskie, a nie obce. Białoruś handluje z Zachodem i Wschodem: eksportuje ciągniki rol­nicze, wywrotki, olbrzymie samochody transportowe i wiele innego sprzętu mechanicznego. A co my produkujemy w Polsce, w polskich zakładach? My produkujemy meble, plecione kosze, ogrodowe krasnale, a nasze sztandarowe niegdyś monopole produkcyjne, na czele ze spirytusowym, od dawna są w ob­cych łapach. „Reżim Łukaszenki”, o czym nie dowiemy się nigdy w mediach, bije nas na głowę w budowie autostrad i dróg lokalnych.

Zasoby energetyczne Białorusi, dość ubogie, bo Białoruś nie posiada własnych złóż węgla, ropy, gazu, są w 100 procentach w rękach państwa, a nie jak w Rosji – w rękach oligarchów żydowskich.

Roczny wzrost gospodarczy Białorusi wynosi stale po około 10 pro­cent. Zapytajmy Kaczyńskich i Tusków, którzy zaprzedali Polskę żydoamerykańskim i żydoniemieckim awanturnikom, jak to jest z tym rocznym wzro­stem gospodarczym w Polsce. Odpowiedzą, że Białoruś ma większy wzrost, bo Rosja stosuje wobec swojego wasala ceny dumpingowe na nośniki energii. A dlaczego by Białoruś nie miała z tego dumpingu korzystać?

Newralgicznym działem decydującym o normalności i suwerenności każ­dego państwa jest ziemia, grunty uprawne. Na Białorusi każdy może sprzedać swoje grunty sąsiadowi, ale nie obcym.

Działek nie kupuje się łatwo, bo tylko w określonym celu. Każdy rolnik, który zamierza zbudować gospodarstwo, kupuje pod nie ziemię. Pracujesz na roli – kupuj i uprawiaj. Jesteś mieszczuchem – nie kupisz, bo nie masz szans obrabiać tej ziemi. Nic na ziemi nie robisz, rosną chwasty – oddawaj. Dlatego radzę posłuchać relacji choćby pielgrzymów do Ostrej Bramy, jadących auto­karami przez tereny Białorusi. Latem widzą tam pięknie uprawione pola, dorodne krowy pasące się na łąkach. Nigdzie nie widać koszmarnych ruin przedsiębiorstw, rozwalających się chat, wyludnionych wsi. Białoruś żyje. Żyje po swojemu, skromnie, stabilnie, po białorusku, z poszanowaniem włas­nej godności i suwerenności.

Pogoniono dolarowe dywizje Sorosa siejące „demokrację”, co nie oznacza, że obcy przedsiębiorca nie może nabyć państwowego zakładu. Wtedy musi się zobowiązać – i nie na papierze jak u nas – do zachowania miejsc pracy i pakie­tów socjalnych.

Już w sierpniu 2003 roku „reżim Tyranienki” /neologizm „Wprost”/ po­gonił amerykańską organizację IREX, działającą w Mińsku już od 1997 roku i rzekomo wspierającą wolne media w ramach „projektu” o nazwie „Pro me­dia”. Zdaniem władz białoruskich, organizacja ta działała na podobień­stwo siatki szpiegowskiej. Organizowała szkolenia, wzniecała konflikty narodowościowe i etniczne – m.in. z Polakami, rekrutowała do tej dywer­sji dysydentów, łamała prawo.

W 1998 roku Mińsk przepędził w podobny sposób białoruską wersję sorosowskich dolarowych dywizji po nazwą „Fundacji Batorego”. O tych ciosach donosiła 9 lipca 2003 roku nawet „Gazeta Wyborcza”.

Zniesiono wszelkie „radzieckie” ulgi dla urzędników. Zachowano tylko ulgi dla uczestników Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Konieczne, bo przecież to już starcy w okolicach osiemdziesiątki, nadto inwalidzi, schorowani.

Dla niezorientowanych, wykarmionych u nas na propagandzie antybiałoruskiej, wręcz nierealne może się wydawać, że zachowano główne „zdobycze socjalizmu” w zakresie opieki socjalnej! Dlaczego ma to być „anachronizm” sowiecki, jeżeli taka Szwecja przez całe dziesięciolecia była niedoścignionym wzorem państwa socjalistycznego czyli „socjalnego” i tak jest do dzisiaj, choć już skromniej, bo budżet Szwecji tych obciążeń już nie wytrzymuje. Darmowe są białoruskie przedszkola, kolonie letnie dla dzieci, darmowe jest leczenie w szpitalach i poliklinikach, bezpłatny jest pobyt w sanatorium. Łza się w oku kręci!

A teraz przechodzimy do „walki z opozycją”. Prawdą jest, że „reżim Łukaszenki” zwalcza wszelką agenturę starającą się destabilizować struktury życia tego kraju, przygotowywać je do „demokratycznej transformacji w spo­łeczeństwo obywatelskie”. Łukaszenka zwalcza tych, którzy chcą obalić legalne struktury władzy, w tym samego prezydenta popieranego przez ponad 70 pro­cent wyborców. Białoruś broni się przed inwazją takiej „demokracji”.

O rzekomym zwalczaniu mniejszości polskiej – w innym rozdziale. Zwalczaniu tzw. opozycji białoruskiej przeczy pozwolenie władz wydane na międzynarodowy zjazd tejże opozycji białoruskiej. Nie dopuszczono tylko de­legacji „polskiej”. Dlaczego? Bo kierowca wiozący tę delegację nie miał pozwo­lenia na prowadzenie samochodu.3

Jakie okoliczności są nie do przyjęcia dla międzynarodowych uszczęśliwiaczy państw Europy Środkowej?

Najważniejszą jest odmowa przyjęcia „pożyczek” Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego, wypróbowanego wędzidła dla go­spodarczego i finansowego ujarzmiania państw jeszcze nie podbitych. Białoruś ma przekonujące powody, aby nie wchodzić w te pułapki. Dwaj żydomasońscy agenci zachodu – Jelcyn i Gorbaczow wpuścili do Rosji „pożyczki”, nabrali kredytów. Większość tych pożyczek została zrabowana przez sko­rumpowane klany żydowskich „oligarchów z niczego”. W rezultacie Rosja wpadła w pułapki kredytowe i obecnie każdy Rosjanin jest zadłużony na 1000 dolarów.

Rosyjski Żyd Abramowicz, który dla kaprysu kupił angielski klub piłkar­ski „Chelsea” i płaci największe w świecie sumy za kupowanie coraz to innych asów piłki, sprzedał państwu rosyjskiemu, czyli firmie „Gazprom” kompanię naftową „Sib – Neft” za 13 miliardów dolarów. Dziesięć lat wcześniej „kupił” ją wspólnie z Bierezowskim4 za 100 milionów dolarów. „Zarobił” więc 13 miliardów dolarów w ciągu 10 lat, nic w tę firmę nie inwestując!

Białoruś nie rozdaje swoich przedsiębiorstw „inwestorom zagranicznym” m.in. dlatego, że jak to było w Jugosławii po najeździe na ten kraj przez USA- NATO, do państewek powstałych na gruzach Jugosławii przeniesiono tzw. „brudną produkcję”, której Europa nie chce mieć u siebie.

Białoruś odbudowała swoje moce produkcyjne, np. „Bielaz”, „Maz”, MTZ – produkcje ciężkich ciągników i samochodów towarowych i w tej dzie­dzinie kontroluje 30 procent światowego rynku ciężkich maszyn. Z tym trzeba przecież skończyć! Trzeba to sprywatyzować!

Białoruś planowo chroni i rozwija swoje rolnictwo, swoją niezależność żywnościową od Zachodu, nie daje się zalewać zatrutą zmodyfikowaną żyw­nością, drenować kieszeni swych obywateli. Odwrotnie w Rosji – jednym z warunków jej przyjęcia do WTO, o które Rosja wciąż jeszcze bezskutecznie zabiega, była rezygnacja z rozwoju rolnictwa rosyjskiego. Najeźdźcy wymusili taką sytuację, że Rosja obecnie eksportuje na zachód surowce, głównie ropę i gaz, a Zachód ją karmi. Przed pierwszą wojną światową Rosja i jej część ukraińska były nazywane spichlerzem Europy. Teraz są one niemal pustynią rolniczą.

Taką Białoruś należy zniszczyć, podbić, „zdemokratyzować”, rządzący „reżim” wymienić na światły, demokratyczny, prozachodni.

Przed ostatnimi wyborami prezydenckimi na Białorusi, Piąta Kolumna, w której pierwsze skrzypce grali krzyżowcy sterowani przez krypto-syjonistów z PiS, opracowywano kolejne scenariusze, jak obalić Łukaszenkę. Jak się to zakończyło – już wiemy.

Sorosowska „Fundacja Batorego” w jej polskojęzycznej wersji pod nazwą Stowarzyszenie Spraw Międzynarodowych, opracowała w początkach 2006 roku hipotetyczne warianty bitwy o Białoruś. Wydali szereg programowych dokumentów, w których jawnie stwierdzają, że bitwy o prezydentury, to pod­stawowy sposób i warunek podboju państw posowieckich, przerabiany wcześ­niej m.in. w Polsce. Piszą bez osłonek:

- „Kolorowe rewolucje”, zwłaszcza ukraińska „pomarań­czowa” rewolucja, zmieniły sytuację w przestrzeni posowieckiej, w tym na Białorusi. Procesy demokratyzacyjne na Ukrainie, w Gruzji i w Mołdawii wpłynęły na sytuację na Białorusi.5

Ważnym momentem konfrontacji były zbliżające się wybory prezyden­ckie na Białorusi /19 marca 2006 roku/. Mogły stworzyć istotną „nową jakość” w postaci trzeciej kadencji prezydenta Łukaszenki. Byłaby to sytuacja unikal­na w skali Europy, przypominająca dyktatury w krajach postsowieckiej Azji Mniejszej i na pewno nie do przyjęcia dla światłych Europejczyków.

Dlaczego nie należało nie dopuścić do trzeciego z rzędu wyboru Łukaszenki? Z kilku powodów. Po pierwsze – to wstyd. Po drugie – „narusza­nie praw człowieka” na Białorusi. Trzeci powód to niejasne związki „reżimu” Łukaszenki z takimi krajami jak Iran, które stwarzają liczne niebezpieczeństwa dla UE – tylko nie wyjaśniają, jakie konkretnie. W połowie 2007 roku już wie­dzieliśmy jakie – groźby rzekomego ataku Iranu na Europę i USA, podobnie jak niegdyś niebezpieczeństwo ze strony Iraku, jak wiemy, szczęśliwie zażegna­ne masakrą tego kraju, śmiercią jak dotąd, około 700 tysięcy jego obywateli.

I wreszcie czwarty powód do skończenia z Łukaszenką. Jest nim irytujący opór Białorusi wobec dobrodziejstw „demokratyzacji”.

Ich nadzieją był tzw. „Kongres Sił Opozycyjnych na Białorusi” odbyty w październiku 2005 roku. Żydzi z „Fundacji Batorego” oceniali ten kon­gres jako wielką szansę na „sukces”. Dlatego – ogłosili – w ciągu najbliższych miesięcy Unia Europejska powinna zweryfikować swój stosunek do Białorusi i wystąpić agresywniej na kilku płaszczyznach.

W planach dywersji przodowały tzw. „Raporty” agentury usadowionej m. in. na Słowacji i w Polsce. Chodziło wtedy o tzw. „Fundację Pontis” /Słowacja/ oraz „Fundację Batorego”, która wraz z agenturą pod nazwą „Associoation for Internal AfFaires” /Praga/, przedstawiły swój raport w kwietniu 2005 roku.

Do boju ruszyła też kolejna agentura antybiałoruska o nazwie: „Institute for Security Studies” /Paryż/, który to instytut wypichcił raport pod ty­tułem „Chaillot Paper” i zgodnie z nazwą, pozostał raportem papierowym. Czwarty raport wysmażył /kwiecień 2005/ londyński „Center for European Reform”.

Mieliśmy więc w tym okresie zmasowaną intensyfikację planów strate­gicznego podboju Białorusi.

Polskojęzyczni Żydzi z „Fundacji Batorego” opracowali strategię pod wspólnym hasłem Aktywnie i Wspólnie. Podzielili ją na dwie części. Część pierwsza to Diagnoza. Druga - Nowa strategia wobec Białorusi.

Postarajmy się streścić tę Diagnozę. Należy ją czytać i rozumieć zawsze „na opak” w stosunku zawartej tam frazeologii.

Stwierdzają z ubolewaniem, że „siły opozycyjne” zostały w 1996 roku usunięte z oficjalnego systemu politycznego po referendum konstytucyj­nym z 1996 roku. Białorusini wypowiedzieli się za projektem konstytucji, za Lukaszenką, ale światły Zachód okrzyknął to referendum skandalicznie zma­nipulowanym, sfałszowanym.

Od samego początku swego istnienia „reżim Łukaszenki” starał się znisz­czyć rodzące się „społeczeństwo obywatelskie”. Czytaj: pokazał agentom Piątej Kolumny gdzie ich miejsce – na zachód od Bugu6, albo w aresztach, którymi zresztą „reżim Łukaszenki” szafował niezwykle wstrzemięźliwie, wiedząc, że za­wsze rozlegnie się wrzask europejski, gdy jakiś Żyd pójdzie do aresztu na kilka dni czy nawet godzin. Nadto „reżim Łukaszenki” nie czuł i do dziś nie czuje przed nimi żadnego realnego respektu.

To „społeczeństwo obywatelskie” – czytaj – zorganizowane grupki agen­tów, było rzekomo niszczone za pomocą środków administracyjnych i innych działań. Było „niszczone”, bo:

- Kroki podjęte przeciw społeczeństwu obywatelskiemu świadczą o tym, że reżim Łukaszenki boi się zorganizowanych niezależnych grup i inicjatyw…

W slangu agentury propagandowej spod znaku „Fundacji Batorego” dały się więc ustalić dwa podstawowe zawołania, klucze propagandowe:

. – „reżim Łukaszenki” . – „społeczeństwo obywatelskie”, które tenże reżim niszczy. Trzeci po­wód w, tej wyliczance Żydów – światowych speców od społeczeństw demo­kratycznych, obywatelskich jest wręcz kuriozalny. Okazuje się, że chodzi o ratowanie białoruskiej „tożsamości narodowej” zagrożonej przez „reżim Łukaszenki”, zwalczający z tego powodu „społeczeństwo obywatelskie.”

Jak reżim Łukaszenki niszczy tożsamość narodową Białorusinów? Okazuje się, że walczy z językiem białoruskim, zamykając szkoły z nauką języka ojczy­stego. Dziwnym trafem obrońcy „tożsamości narodowej”, którzy tę tożsamość sami zwalczają na wszelkie możliwe sposoby gdziekolwiek dotrą dywizje do­larowej Fundacji Sorosa /zwłaszcza w Polsce/, natychmiast zastrzegają się już w następnym zdaniu, że nie chodzi im o zwycięstwo nacjonalizmu, tylko o samoidentyfikację społeczeństwa. Odetchnęliśmy z ulgą.

To w sferze ducha. A co w konkretach gospodarczych? Zbrodnia naj­większa „reżimu Łukaszenki”, to próba przejęcia /od kogo?, dla kogo?/ „przez władze białoruskie kontroli nad biznesem i zaniechanie prywatyzacji”.

To już jesteśmy w domu. Niszcząc „społeczeństwo obywatelskie”, czyli grupki płatnych agentów, „reżim Łukaszenki” położył łapę na majątku naro­dowym Białorusinów i nie chce go „sprywatyzować”! Kolejna zbrodnia: „reżim Łukaszenki”, to całkowita kontrola nad mediami, która w takiej np. „Trzeciej RP” już dawno przeszła całkowicie w ręce żydowskie i żydoniemieckie.

Oficjalna propaganda te właśnie niesprywatyzowane media kreu­ją Łukaszenkę na „ojca narodu”, a to przecież nieprawda, to tyran zniena­widzony przez naród białoruski. To grozi jednak „dożywotnią” prezydenturą Łukaszenki, ku hańbie prestiżu i skuteczności demokratycznego zachodu.

„Reżim Łukaszenki” broni się przed oskarżeniami o autorytaryzm cał­kiem bezczelnie i kłamliwie, mianowicie rozgłasza, że Białoruś „narażona jest na obce spiski”, więc należy konsolidować społeczeństwo, aby wspólnie dać odpór tym spiskowcom, których przecież nie ma, nie istnieją, to klasyczna antysemicka „teoria spiskowa”.

Omawiając sytuację gospodarczą Białorusi, żydowscy agenci wpływu raz...