mpo09.pdf

Tomek i milena leśniak

design: Pionty/brothersinarms.com.pl

Miejska

9 marca 2009

Warszawa-kraków-

Bytom-Wrocław-

Poznań

Powieść

OdcinkOwa

naTasza goerke

odcinek numer

miejska Powieść odcinkowa (mPo) to inicjatywa literacka

nowego Teatru w Warszawie, który buduje centrum

kulturalne w dawnej bazie miejskiego Przedsiębiorstwa

oczyszczania na mokotowie. Wspólnie z korporacją Ha!art

i kulturą gniewu będziemy przez dwanaście tygodni

dostarczać wam kolejne odcinki horroru miejskiego.

każdy autorstwa innego pisarza. szukajcie nas w Warszawie,

krakowie, Bytomiu, Wrocławiu i Poznaniu, słuchajcie

w Trójce, czytajcie na stronie www.nowyteatr.org

wydawcy:

nowy Teatr

korporacja Ha!art

patroni medialni:

– Dylan – powiedziała kobieta. – A właściwie to Dylan Dylan – tak na zapas,

choć w tym przypadku trochę też na cześć Dylana Thomasa i Boba Dylana.

– Że co? Dylan Dylan? Jaja sobie robisz?

Kobieta wzruszyła ramionami.

– Uważasz, że to jaja? A co w tym, przepraszam, śmiesznego? My w tym nic

śmiesznego nie widzimy, wręcz przeciwnie: jesteśmy pesymistyczni i smutni, tkwimy

w stanie permanentnego frasunku i nieustannie przeczuwamy najgorsze. To dlatego

właśnie wszystko u nas ma swój backup – rzeczy i miejsca, ludzie i nazwy, stany

umysłu… Nawet Księżyc. A ja, tak na marginesie, jestem Lena Lena.

Przyjrzałem jej się uważniej – lub może raczej: przyjrzałem jej się po raz

pierwszy – i ze zdumienia aż krzyknąłem. Nie dość, że za plecami Leny Leny

nieśmiało falował jej backup, to jeszcze na niebie, tuż ponad dwoma Wielkimi

Wozami, jak gdyby nigdy nic srebrzyły się dwa Księżyce.

Księżyce były identyczne i wyglądały jak dwa wypasione rogaliki w kształcie

litery D.

– Dużeją dużeją – westchnęła Lena Lena, wylizując z dna kieliszka resztki

ajerkoniaku. – Lada dzień pełnia pełnia.

Mój stosunek do pełni Księżyca był złożony i przypominał stosunek do kobiet

pijących ajerkoniak: równocześnie gardziłem nimi, obawiałem się ich i doprowadzały

mnie do szaleństwa. Nic więc dziwnego, że wizja podwójnej pełni, wysnuta w dodatku

przez pijącą ajerkoniak kobietę z backupem, sprawiła, że po raz już drugi w tym

tygodniu zapragnąłem umrzeć.

– Jak nie przestaniesz straszyć, to się zabiję! – zagroziłem.

– E tam, e tam – Lena Lena machnęła ręką.

Napawała mnie coraz większym lękiem i – co gorsza – nie był to lęk

metaizyczny, lecz zwierzęcy.

– Leno Leno, o co w tym wszystkim chodzi? Albo śnimy jakiś wyjątkowo

porąbany sen, który się nie chce skończyć, albo oszaleliśmy, albo sam już nie wiem…

– jęknąłem i z żażenowaniem stwierdziłem, że głos mój zabrzmiał niczym pisk

pisklęcia.

Oczy Leny Leny zamigotały jak zielone światełko w pendrajwie.

– Tomeczku Tomeczku – zawołała śpiewnie, a ja poczułem się nagle jak

półślepy Pacheco z ilmu Rękopis znaleziony w Saragossie . – Tomeczku Tomeczku,

ależ ty jesteś śmieszny!

Oczywiście, byłem świadom swojej śmieszności i doskonale wiedziałem, jak

zabawnie wyglądam w swojej starej, przyciasnej i w dodatku baraniej szubie; ale

co tam, nie to było najgorsze – wszak nie szuba zdobi człowieka! Najgorsze było

bowiem to, że bardzo się pociłem, i że wygląd mój, odkąd pamiętam, prowokował do

okrucieństwa i tortur. I to głównie kobiety.

– Tomeczku Tomeczku! – zaśmiała się Lena Lena, a ja podkuliłem ogon

i żałośnie miaucząc, wskoczyłem na kanapę.

Podobnie zachowują się na widok odkurzaczy rude koty.

– To upokarzające! – zawołałem.

– Oczywiście, że to upokarzające, ale jest już po dwudziestej drugiej, więc nie

krzycz tak głośno – skarciła mnie Lena Lena i znacząco spojrzała na suit.

– W porządku, od dziś będę krzyczał cicho – obiecałem. – Ale pod jednym

warunkiem: powiesz mi, kim jesteś, co się zdarzyło pod ziemią na Centralnym i gdzie

przebiega granica między snem a jawą.

Tym razem mój głos zabrzmiał w miarę normalnie, a na twarzy Leny Leny

zamiast rozbawienia niespodziewanie pojawił się cień zadumy. Jeden cień nie czyni

wprawdzie cienia, ale przynajmniej przestałem się pocić. No i oczywiście – co nie

mniej istotne – w moje serce wstąpiła nadzieja.

Omijając mnie wzrokiem, Lena Lena wsunęła w dekolt wylizany do czysta

kieliszek po ajerkoniaku i kolistym ruchem wskazującego palca zaczęła wiercić dziurę

w siatkowej pończosze.

– Wiedza zobowiązuje, więc czasami lepiej nie wiedzieć – mruknęła nie tyle

do mnie, ile do swojego chudego kolana. – Jesteś pewien, że jesteś pewien, że chcesz

usłyszeć prawdę?

Spojrzałem na nią z uznaniem.

– A wiesz, ja rzeczywiście sam już chyba nie wiem, czego chcę – przyznałem po

chwili. – No bo jasne, z jednej strony jestem ciekaw, to chyba oczywiste: kto by nie

chciał wiedzieć, dlaczego pół jego miasta zapadło się nagle pod ziemię! Ale z drugiej

strony masz rację: wiedza zobowiązuje, a tak się składa, że ja zobowiązań boję się

bardziej niż wietrznej ospy…

Wskazujący palec zatrzymał się wpół obrotu, a na twarzy Leny Leny pojawił się

zagadkowy uśmiech.

– Przyznanie się do tchórzostwa to też akt odwagi – usłyszałem. – A o miasto

się nie martw: miasto się zapadło, ale zachował się backup! I to backup wszystkiego,

co kiedykolwiek w nim zbudowano i co kiedykolwiek w nim żyło, nie wyłączając

korników i pcheł.

Była to odpowiedź idealna: konkretna, a zarazem niezobowiązująca i jeśli

chodzi o mnie, mogłaby mi wystarczyć na wieki. Ale jedno pytanie nie dawało mi,

niestety, spokoju.

– Wspomniałaś o backupie korników i pcheł. To niesamowite… Dedukuję

zatem, że zachować się musiał także backup istot ludzkich… A konkretnie mówiąc,

chodzi mi nie o ogół istot, a o jednego człowieka.

Powiedziawszy to, natychmiast się zawstydziłem.

– Znaczy się, nie zrozum mnie źle! – zawołałem przymilnie i ruszając na

wstecznym, zapewniłem: – Czasami tak jest, że w stresie palnie się jak łysy o beton!

Ale chyba wiesz, że mówiąc o człowieku, miałem na myśli oczywiście nie siebie, lecz

mojego niesfornego kuzyna Nargilego!

Zaledwie skończyłem zdanie, kłęby ciszy wtargnęły do pokoju niczym dym

z sylwetrowej petardy i poczułem, że robi mi się niedobrze.

– Dziewięć tysięcy metrów pod poziomem morza powietrze jest tak gęste,

że się w pale nie mieści – usłyszałem. – Sprzyja to zjawiskom duplikacji, ostrym

halucynacjom oraz rozwojowi rzadkich roślin podwodnych.

Brzmiałoby to wszystko całkiem wiarygodnie, gdyby nie jeden drobiazg: słowa

te dobywały się nie z ust Leny Leny, lecz z gardła Tomasza Tomasza. Zrozumiawszy,

że wszystko to zdecydowanie mnie przerasta, postąpiłem jak dama i omdlałem.

Ocknąłem się w nocy. W powietrzu unosił się delikatny zapach opuncji, a za

oknem, na czarnym jak smoła niebie, srebrzyły się dwa Księżyce. Były identyczne

i wyglądały jak dwa rachityczne rogaliki w kształcie litery C.

– Cienieją cienieją – westchnęła Lena Lena. – Lada dzień znów nów nów.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: