Steve White & David Weber - Starfire 02 - Krucjata.pdf - Zachomikowane - Pawel6712

David Weber i Steve White

Krucjata

Crusade

Przełożył: Jarosław Kotarski

Wydanie oryginalne: 1992

Wydanie polskie: 2005

Rozdział I

POWRÓT WYGNAŃCÓW

– I jak smakuje zeget ? – spytał Khardanish, Dwudziesty Szósty Mały Pazur Chana i trzeci

z kolei lord Talphon, gładząc z zadowoleniem imponujące wąsy i przyglądając się

zmrużonymi oczyma o pionowych źrenicach gościowi siedzącemu po przeciwnej stronie

stołu.

– Dziękuję, sir. Jest całkiem dobrze ugotowany – odparła porucznik Johansen,

uśmiechając się tak, by nie pokazać zębów.

Khardanish pokiwał głową z aprobatą – ludzie często zapominali, że dla wywodzących

się od drapieżników poddanych chana pokazanie zębów oznaczało wyzwanie. Porucznik

Johansen, oficer łącznikowy przydzielona do jego eskadry, starannie przygotowywała się do

objęcia tego stanowiska, o czym wiedział, ale nadal ujmowało go, gdy obserwował, jak

wykorzystuje zdobytą wiedzę w praktyce. Tym bardziej że cały czas podpuszczał ją delikatnie

drobnymi złośliwostkami.

– Cieszę się – stwierdził – i przepraszam, że kucharzom tyle czasu zajęło zrozumienie, że

naprawdę wolisz to gotowane.

– Żadne przeprosiny nie są potrzebne, sir. Pocieszała mnie myśl, ile wysiłku

kosztowałoby przekonanie dowolnego kucharza na okręcie Federacji, że pan naprawdę

wolałby zjeść je na surowo.

Khardanish zamruczał basowo, nie chcąc roześmiać się na cały głos. Naprawdę poznali

się i rozumieli z porucznik Johansen zadziwiająco dobrze, co było tym dziwniejsze, że żadne

z nich nie mogło posługiwać się językiem drugiego w związku z odmienną budową krtani i

strun głosowych. Podejrzewał, że przydział do sił patrolujących Lorelei dostał właśnie z

powodu niezłego rozumienia standardowego angielskiego. Co prawda mówiło się o nowych

programach tłumaczeniowych, ale nic konkretnego, a obecnie istniejące były nie dość że

nieprecyzyjne, to na dodatek potrzebowały zbyt wiele pamięci, by mogły być

wykorzystywane przez system komputerowy niszczyciela.

Wieść o tym przydziale nie wprawiła go w zachwyt, choć oznaczał on dowodzenie

eskadrą. 10. Eskadra Niszczycieli składała się jednak obecnie tylko z czterech starych i

wysłużonych jednostek, a system Lorelei nawet przy dużej dozie dobrej woli trudno było

uznać za ważny. Był to co prawda jeden z niewielu systemów planetarnych, jakie Chanat

zdobył w pierwszej wojnie międzyplanetarnej stoczonej dwa oriońskie wieki temu z

Federacją, ale był całkowicie pozbawiony znaczenia i niemożliwy do obrony. Co Federacja

udowodniła w drugiej wojnie międzyplanetarnej. Podejrzewał zresztą, że tylko z tych

powodów pozwolono w końcu Chanatowi go zatrzymać. System nie posiadał nadających się

do kolonizacji planet, a z sześciu warpów cztery prowadziły do systemów Federacji, tylko

jeden zaś na obszar Chanatu. Ostatni wiódł prosto do śmierci – żadna jednostka Zwiadu

Kartograficznego, która weń wleciała, nie powróciła. Dlatego Znamae i pozostałe okręty 10.

Eskadry stacjonowały tu bardziej z przyczyn propagandowych niż jakichkolwiek innych.

Dopiero później zdał sobie sprawę, że przydział ten był ważny także z innego powodu. W

czasie trzeciej wojny międzyplanetarnej, gdy Federacja i Chanat Oriona utworzyły Sojusz

przeciwko Protektoratowi Rigeliańskiemu, przydzielanie oficerów łącznikowych na okręty

patrolujące pograniczne sektory było oczywiste – chciano uniknąć incydentu. Mało kto

zdawał sobie jednak sprawę z korzyści płynących z utrzymania tego zwyczaju po

zakończeniu walk. A właśnie dzięki temu obie rasy miały okazję się poznać i w wojownikach

należących do każdej z nich rodził się stopniowo szacunek dla drugiej strony.

Sam był zaskoczony tym, jak szczerze polubił porucznik Johansen. Fakt, że była samicą,

nie miał z tym nic wspólnego, bo jakoś nigdy nie zdołał uznać żadnego człowieka za

atrakcyjnego fizycznie. Ludzie mieli nagie twarze, małe, okrągłe i zbyt nisko umieszczone

uszy, a brak wąsów powodował, że trudno było ich traktować poważnie. Samce wprawdzie

miewały zarost, choć rzadki i krótki, u samic sprawa była gorsza, bo długie włosy jedynie

podkreślały całkowitą nagość twarzy. Całe szczęście, że ludzie mieli dziwaczny zwyczaj

stałego okrywania ciał ubraniami – przynajmniej nie świecili gołą, pozbawioną futra skórą.

To mogłoby okazać się ponad siły nawet opanowanego wojownika.

Samantha Johansen miała natomiast inne zalety, które podziwiał. Była spostrzegawcza,

inteligentna, wyczulona na niuanse różniące obie rasy i miała takie jak on złośliwe poczucie

humoru. I doskonały przebieg służby – według ludzkiego kalendarza liczyła sobie dopiero

dwadzieścia osiem lat (według oriońskiego pięćdziesiąt trzy), a na kurtce jej munduru

znajdowała się baretka Federation Military Cross, czyli odpowiednik Valkhaanair . A biorąc

pod uwagę, że od końca III wojny minęło pięćdziesiąt ziemskich lat, nie było to odznaczenie

łatwe do zdobycia. Podejrzewał zresztą, że ludzie wybierali kandydatkę na to stanowisko

równie starannie jak jego przełożeni.

– Saahmaaanthaa! – miauknął zadowolony. – Czasami jesteś aż za bardzo podobna do

mnie.

– Profilaktycznie uznam to za komplement, sir – oceniła Johansen, przegryzając się przez

kolejny kawałek zegeta .

Prawdę mówiąc, mięso było twarde i łykowate, ale była to potrawa wojowników i dowód

uznania. Z prostego powodu – przypominający niedźwiedzia zeget był najgroźniejszym

drapieżnikiem na ojczystej planecie Chanatu. Określano go jako „cztery metry czystej furii”.

Poczęstowanie jej jego mięsem było wyrazem wielkiej uprzejmości i szacunku ze strony

gospodarza.

– To miło z twojej strony. – Khardanish dolał obojgu wina.

Jak na jego gust było zbyt wytrawne, ale Johansen mu je podarowała, toteż nie

skrytykował słowem smaku. Oglądał za to z przyjemnością grę światła w rubinowym płynie.

– W takim razie coś ci powiem w rewanżu. Wiesz, jak my nazywamy dwie wojny

stoczone z wami?

– Wiem – odparła miękko. – Wojny Wstydu.

– Właśnie. I jest to właściwe określenie nawet teraz, gdy jesteśmy sojusznikami.

Mieliśmy dwa razy tyle systemów i dziesięć razy większą populację niż wy. Mieliśmy flotę, a

wy kilkanaście lekko uzbrojonych jednostek Zwiadu Kartograficznego. I ponieśliśmy klęskę.

Jak wojownik może nie czuć wstydu po przegraniu z o tyle słabszym wrogiem?

Johansen spojrzała mu prosto w oczy i czekała na ciąg dalszy, nie próbując w żaden

sposób ukryć, że niezręcznie jej tego słuchać.

– Okazało się, że w tym, co najważniejsze, wcale nie jesteście słabsi – dodał poważnie. –

Dla was wojna to kwestia dyscypliny i planowania. Dla nas była to szansa wykazania się

odwagą i honorem, ale jako jednostek. Wasz wódz Anderson wciągał nas w pułapki i

zasadzki, masakrował ogniem, gdzie się dało, a dla nas była to taktyka tchórza. Tyle że on

wygrał, a my przegraliśmy. Mój przodek, pierwszy lord Talphon, walczył w obu wojnach.

Był inteligentnym oficerem, protegowanym Varnika’sheerina, a i tak uważał, że prowadzicie

wojnę w sposób dobry tylko dla chofaki .

Johansen nie zareagowała, choć użyte przez niego określenie oznaczało kogoś, kto tak

dalece utracił honor i odwagę, że nie rozumie nawet znaczenia tych słów.

– Wiele razy czytałem jego dziennik i wiem, że w końcu pojął w czym rzecz. Nie walczył

w Aklumar, ale jego okręt jako jedyny ocalał z pierwszej bitwy o Ophiuchi Junction, a potem

brał udział we wszystkich większych bitwach tej kampanii. Mój przodek w końcu nauczył się

tego, co wy wiedzieliście od dawna: że obowiązkiem wojownika jest wygrać, a nie zyskać

sławę i honor. Skoro więc jesteś do nas tak podobna, to być może po części dlatego, że my

upodobniliśmy się do was bardziej, niż można by przypuszczać.

– To dobrze czy źle? – spytała.

– Uważam, że dobrze. – Nalał wina do jej pustego kielicha i uniósł swój w ziemskim

toaście. – Jesteśmy waszymi dłużnikami. Nauczyliście nas, iż planowanie nie jest

tchórzostwem, a cnotą. Jeszcze dziś niektórzy się z tym nie zgadzają; pamiętają tylko wstyd

klęski i wolą o was myśleć jako o chofaki . Ale mój przodek przejrzał na oczy. Zginął, broniąc

Tanamy przed Pierwszą Flotą Protektoratu Rigeliańskiego. Dowodził grupą wydzieloną o

mieszanym składzie. Wchodzące w jej skład okręty Federacji walczyły do ostatniego obok

oriońskich. Żaden nie przetrwał i żaden nie uciekł. Nazwiska ich kapitanów zapisano w

honorowym miejscu wraz z nazwiskami ojców i matek klanu. Sądzę, że polubiłby cię.

– Twoje uznanie to dla mnie zaszczyt, mistrzu miotu – powiedziała uroczyście Johansen.

– Prawdziwy zaszczyt i honor znajdują się w sercu tego, kto je rozumie, kociaku – odparł

równie formalnie Khardanish, po czym zastrzygł uszami. – Chyba zrobiliśmy się zbyt

poważni.

– Być może. – Samantha ujęła kielich i rozparła się wygodniej na pufie zastępującym

fotel i doskonale dopasowanym wysokością do niskiego stołu. – My i wy poznaliśmy się

lepiej, ale zapłaciliśmy za to naprawdę drogo. Historia choćby tego systemu jest najlepszym

tego przykładem, sir.

Khardanish kiwnął w milczeniu głową. Sto pięćdziesiąt oriońskich lat temu flota

Federacji odcięła w systemie Lorelei jedną trzecią okrętów liniowych Chanatu. Nie ocalał

żaden. Czterdzieści lat wcześniej oriońska eskadra zaskoczyła tu całą ziemską flotę

kolonizacyjną, gdyż niezauważona przeniknęła przez granicę. Nie przeżył żaden człowiek.

– Być może powód jest prosty: pod jednym względem zawsze byliśmy tacy sami – ocenił,

a widząc, jak rozmówczyni pytająco unosi brwi, parsknął i wyjaśnił: – Jesteśmy

niewiarygodnie wręcz uparci.

* * *

Superdreadnought Alois Saint-Just drgnął, kończąc próby maszynowe, i jego kapitan

pokiwał z zadowoleniem głową, przyglądając się wynikom wyświetlającym się na ekranie.

Dowodzenie choćby najmniejszą jednostką należącą do Pierwszego Zespołu Wydzielonego

było zaszczytem, a co dopiero dowodzenie jego okrętem flagowym...

Przeniósł wzrok na główną holoprojekcję taktyczną. Najbliżej znajdowały się należące do

tej samej eskadry co Saint-Just superdreadnoughty Helen Borkman i Wu Hsin , ale cała kula

upstrzona była symbolami okrętów oraz radiolatarniami oznaczającymi wylot warpa czy pola

minowe i forty go broniące. Wypełniała go duma i niecierpliwość, toteż z trudem zmusił się

do spokojnego siedzenia i czekania, aż upłyną ostatnie godziny bezczynności.

* * *

– Kapitan proszony na mostek! Powtarzam: kapitan proszony na mostek!

Komputerowe nagranie było spokojne i beznamiętne, ale towarzyszące mu wycie

klaksonów alarmu bojowego wyrwałoby każdego z najgłębszego nawet snu. Kapitan

Khardanish nie spał, gdy rozbrzmiało, toteż błyskawicznie wyszedł z kabiny, doszczelniając

w biegu skafander próżniowy. Wpadł na jakiegoś pechowego technika, który pojawił się na

jego drodze, przebiegł po nim, i nie zwalniając kroku dopadł głównego szybu, klnąc cały czas

cicho, acz z uczuciem. Znamae był doskonałym okrętem, ale część mieszkalną projektował

jakiś skretyniały zarkotga . Niszczyciele były za małe, by opłacało się instalować na nich

Steve White & David Weber - Starfire 02 - Krucjata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: