C. Cussler - Bieguny zagłady (6).pdf - Cussler - kizia100

CLIVE CUSSLER

PAUL KEMPRECOS

BIEGUNY ZAGŁADY

Przekład MACIEJ PINATRA

PROLOG

Prusy Wschodnie, 1945 rok

Mercedes - Benz 770 W150 Grosser Tourenwagen ważył ponad cztery tony i był

opancerzony jak czołg. Ale siedmioosobowa limuzyna zdawała się płynąć po warstwie świeżego

śniegu, gdy sunęła bez świateł między polami, które lśniły w niebieskawym blasku księżyca.

Kierowca zobaczył ciemny wiejski dom w płytkim zagłębieniu terenu i delikatnie

nacisnął hamulec. Auto zwolniło do tempa idącego człowieka i zbliżało się do niskiego budynku

z kamieni polnych jak kot podkradający się do myszy.

Kierowca patrzył uważnie przez zamarzniętą przednią szybę. Spojrzenie jego niebieskich

oczu miało temperaturę arktycznego lodu. Dom wyglądał na opuszczony, ale człowiek wolał nie

ryzykować. Czarną karoserię samochodu pomalowano w pośpiechu na biało. Prymitywnie

zakamuflowane auto było praktycznie niewidoczne z samolotów szturmowych, krążących na

niebie niczym wściekłe sępy, ale ledwo uciekło radzieckim patrolom, które wyłaniały się ze

śniegu jak widma. Pociski karabinowe podziurawiły pancerz w wielu miejscach.

Więc kierowca czekał.

Mężczyzna wyciągnięty na wygodnej tylnej kanapie czterodrzwiowego sedana poczuł, że

samochód zwalnia. Obudził się, usiadł prosto i zamrugał powiekami.

- Co się dzieje? - zapytał. Mówił po niemiecku z węgierskim akcentem. Miał zaspany

głos.

- Coś jest nie...

Nocną ciszę rozdarła seria z automatu.

Kierowca wdepnął pedał hamulca. Masywny pojazd zatrzymał się z poślizgiem

pięćdziesiąt metrów od wiejskiego domu. Kierowca wyłączył silnik, wziął z przedniego siedzenia

pistolet parabellum kaliber 9 milimetrów. Z drzwi domu wytoczyła się potężna postać w

oliwkowym mundurze i futrzanej czapce Armii Czerwonej.

Żołnierz ściskał ramię i ryczał jak byk użądlony przez pszczołę.

- Cholerna faszystowska dziwka! - powtarzał. W jego głosie brzmiały wściekłość i ból.

Rosjanin wdarł się do wiejskiego domu zaledwie kilka minut wcześniej. Gospodarze

schowali się w szafie pod kocem jak zlęknione dzieci. Żołnierz wpakował kulę w męża i spojrzał

na żonę. Uciekła do kuchni.

Zarzucił broń na ramię i przywołał kobietę, kiwając palcem.

- Frau, komm.

Uspokajający wstęp do gwałtu.

Przesiąknięty wódką mózg nie ostrzegł go, że jest w niebezpieczeństwie. Kobieta nie

wybuchnęła płaczem i nie błagała o litość jak inne, które gwałcił i zabijał. Popatrzyła na niego

wzrokiem płonącym nienawiścią i zamachnęła się nożem ukrytym za plecami. Celowała w jego

twarz. Rosjanin zobaczył błysk stali w blasku księżyca wpadającym przez okna i wyciągnął

przed siebie lewą rękę, żeby się zasłonić. Ale ostrze przecięło rękaw i przedramię. Powalił

kobietę na podłogę ciosem prawej ręki. Znów sięgnęła po nóż. Żołnierz wpadł w furię i przeciął

ją na pół serią z pepeszy.

Stał teraz przed domem i oglądał ranę. Nie była głęboka. Ze skaleczenia ledwo sączyła się

krew. Wyjął z kieszeni butelkę z bimbrem. Mocny alkohol złagodził ból ramienia. Rosjanin

rzucił pustą flaszkę w śnieg, otarł usta wierzchem rękawicy i poszedł, żeby dołączyć do swoich

towarzyszy. Zamierzał się pochwalić, że został ranny w walce z bandą faszystów.

Po kilku krokach przystanął. Jego czułe ucho wyłowiło odgłosy stygnącego silnika

samochodowego. Zmrużył oczy i spojrzał na wielką szarawą plamę w mroku. Na szerokiej

twarzy rosyjskiego chłopa pojawiła się podejrzliwość. Zdjął z ramienia pepeszę i wycelował w

niewyraźny obiekt. Położył palec na spuście.

W tym momencie rozbłysły cztery reflektory. Rozległ się ryk rzędowego,

ośmiocylindrowego silnika dużej mocy. Samochód wystartował, zarzucając tyłem na śniegu.

Rosjanin usiłował uciec, ale koniec ciężkiego zderzaka trafił go w nogę i odrzucił na pobocze

drogi.

Mercedes stanął, otworzyły się drzwi i wysiadł kierowca. Ruszył przez śnieg w kierunku

Rosjanina. Poły czarnego skórzanego płaszcza uderzały cicho o jego uda. Był wysokim,

ostrzyżonym na jeża blondynem o pociągłej twarzy z zapadłymi policzkami. Mimo mrozu nie

miał na głowie czapki.

Przykucnął obok leżącego.

- Jesteście ranni, towarzyszu? - zapytał po rosyjsku. W jego głosie brzmiało nieszczere

współczucie lekarza.

Żołnierz jęknął. Nie mógł uwierzyć, że ma takiego pecha. Najpierw ta niemiecka suka z

nożem, a teraz to.

- Kurwa mać! - zaklął zaślinionymi ustami. - Jasne, że jestem ranny! Wysoki mężczyzna

zapalił papierosa i włożył Rosjaninowi między wargi.

- W tym domu ktoś jest?

Żołnierz zaciągnął się głęboko i wypuścił dym nosem. Podejrzewał, że obcy jest oficerem

politycznym. W armii roiło się od nich.

- Dwoje faszystów - odparł. - Mężczyzna i kobieta.

Obcy wszedł do wiejskiego domu. Po chwili wrócił i znów przykucnął obok żołnierza.

- Co się stało?

- Zastrzeliłem Niemca. Ta faszystowska suka rzuciła się na mnie z nożem.

Mężczyzna poklepał Rosjanina po ramieniu.

- Dobra robota. Jesteście tu sami?

Żołnierz warknął jak pies w obronie swojej kości.

- Nie dzielę się moimi łupami ani kobietami.

- Z jakiej jednostki jesteście?

- Z Jedenastej Armii Gwardyjskiej generała Galickiego - odrzekł z dumą żołnierz.

- To wy zaatakowaliście przygraniczny Nemmersdorf? Rosjanin wyszczerzył zęby.

- Rozwaliliśmy faszystów w ich stodołach. Mężczyzn, kobiety i dzieci. Szkoda, że nie

słyszeliście, jak te niemieckie świnie błagały o litość.

Wysoki mężczyzna skinął głową.

- Dobrze się spisaliście. Mogę was zabrać do waszych towarzyszy. Gdzie oni są?

- Niedaleko. Przygotowują się do następnej ofensywy na zachód. Mężczyzna popatrzył w

kierunku odległej linii drzew. Dudnienie czołgów T - 34 przypominało daleki grzmot.

- A gdzie są Niemcy?

- Te świnie uciekają, żeby ratować życie. - Żołnierz zaciągnął się papierosem. - Niech

żyje Matka Rosja.

- Właśnie - przytaknął wysoki mężczyzna. - Niech żyje Matka Rosja. Sięgnął pod płaszcz,

wyjął parabellum i przystawił lufę do skroni rannego. - Auf Wiedersehen, towarzyszu.

Padł strzał. Człowiek w skórzanym płaszczu schował dymiący pistolet do kabury i wrócił

do samochodu. Kiedy wsiadał za kierownicę, z tylnej kanapy dobiegł ochrypły okrzyk:

- Zabił pan tego żołnierza z zimną krwią!

Ciemnowłosy pasażer miał około trzydziestu pięciu lat i urodę amanta filmowego.

Zmysłowe usta zdobił cienki wąsik. Ale jego szare oczy płonęły gniewem.

- Po prostu pomogłem kolejnemu Iwanowi poświęcić życie ku chwale Matki Rosji -

odrzekł po niemiecku kierowca.

- Rozumiem, że jest wojna - powiedział pasażer napiętym głosem - ale nawet pan musi

przyznać, że Rosjanie to też ludzie. Jak my.

- Owszem, profesorze Kovacs, jesteśmy bardzo podobni do siebie. Popełnialiśmy

potworne zbrodnie na ich narodzie i teraz się mszczą.

Kierowca opowiedział o przerażającej masakrze w Nemmersdorfie.

- Współczuję tamtym ludziom - odrzekł cicho Kovacs - ale to, że Rosjanie zachowują się

jak zwierzęta, nie oznacza, że reszta świata musi się posuwać do barbarzyństwa.

Kierowca westchnął ciężko.

- Front jest za tamtymi wzgórzami. Jeśli chce pan podyskutować o tym ze swoimi

rosyjskimi przyjaciółmi, proszę bardzo. Nie będę pana zatrzymywał.

Profesor zamknął się w sobie jak ostryga.

Kierowca spojrzał w lusterko wsteczne i zachichotał pod nosem.

- Mądra decyzja - pochwalił, wyjął papierosa i pochylił się nisko, żeby osłonić płomień

zapałki. - Pozwoli pan, że wyjaśnię, jaka jest sytuacja. Armia Czerwona przekroczyła granicę i

przeniknęła przez niemieckie linie. Prawie wszyscy mieszkańcy tej pięknej okolicy zostawili

swoje gospodarstwa i uciekli. Nasi dzielni żołnierze osłaniają odwrót i walczą o własne życie.

Rosjanie mają nad nami dziesięciokrotną przewagę w ludziach i sprzęcie. Pędzą w kierunku

Berlina i odcinają nam wszystkie lądowe drogi na zachód. Miliony ludzi posuwają się w stronę

wybrzeża, bo uciec można tylko przez morze.

- Niech Bóg ma nas wszystkich w opiece - powiedział profesor.

- Wygląda na to, że Bóg ewakuuje Prusy Wschodnie. Może się pan uważać za

szczęściarza - odrzekł wesoło kierowca. Cofnął samochód, wrzucił bieg i ominął ciało Rosjanina.

- Jest pan świadkiem tworzenia historii.

* * *

Mercedes ruszył na zachód i wjechał na ziemię niczyją między nacierającymi Rosjanami i

wycofującymi się Niemcami. Pędził drogami, mijał opuszczone wsie i gospodarstwa. Zimowy

krajobraz sprawiał surrealistyczne wrażenie. Zatrzymali się tylko raz, żeby dolać benzyny z

kanistrów w bagażniku i załatwić swoje potrzeby fizjologiczne.

C. Cussler - Bieguny zagłady (6).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: