Garwood Julie - Niewola.pdf - Garwood Julie(1) - ZUSMAKA

JULIE GARWOOD

NIEWOLA

Rozdział 1

Anglia, 1099

Zamierzali go zabić.

Na środku opustoszałego zamkowego dziedzińca stał żołnierz z

rękami przywiązanymi do słupa. Patrzył prosto przed siebie. Jego twarz

me wyrażała żadnych emocji. Ignorował wrogów.

Jeniec nie okazał najmniejszego oporu. Bez słowa protestu, bez

szamotania pozwolił, żeby związano go w pasie. Zdjęto z niego bogaty,

obszyty futrem zimowy płaszcz, ciężką kolczugę, bawełnianą koszulę,

pończochy i wysokie buty. Wszystko to położono przed nim na

zamarzniętej ziemi. Intencje wrogów były jasne. Żołnierz umrze, ale na

jego ciele nie będzie żadnych nowych ran poza odniesionymi w bitwie.

Zamarzając na śmierć na oczach gawiedzi, jeniec będzie widział tuż

obok siebie ciepłe ubrania.

Otoczyło go dwunastu mężczyzn. Dla dodania sobie odwagi

obnażyli miecze i okrążyli go wykrzykując obelgi i drwiny. Mimo że

nosili wysokie buty, przytupywali, żeby nie zmarznąć w ostrym,

mroźnym powietrzu. Zachowywali jednak bezpieczną odległość, na

wypadek gdyby ich potulny jeniec zmienił zamiary, uwolnił się i

zaatakował. Nie mieli najmniejszych wątpliwości, że jest do tego zdolny.

O jego

herkulesowej sile krążyły legendy. Niektórzy z nich na własne oczy

widzieli jego bitewne wyczyny. Trzymali więc miecze w pogotowiu, na

wypadek gdyby udało mu się zerwać więzy. Możliwe, że i wówczas

zdołałby wysłać na tamten świat co najmniej czterech z nich.

Dowódca tej dwunastki jeszcze nie mógł uwierzyć własnemu

szczęściu. Pojmali Wilka i wkrótce będą świadkami jego śmierci.

Cóż za niesłychany błąd popełnił ich jeniec. Wszechwładny

Duncan, baron Wexton, wjechał do fortecy nieprzyjaciela zupełnie sam i

nie uzbrojony. Wierzył niemądrze, że Louddon, baron równy mu

tytułem i majątkiem, dotrzyma czasowego zawieszenia broni.

Zapewne wierzył w moc swej reputacji, pomyślał dowódca. Musiał

naprawdę uważać siebie za tak niepokonanego, jak przesadnie głosiły

opowieści bitewne. Z pewnością dlatego tak niefrasobliwie podchodził

do opresji, w której się obecnie znajdował.

Niespokojne myśli towarzyszyły dowódcy, kiedy obserwował

więźnia. Rozebrali jeńca, tym samym pozbawiając go dostojeństwa.

Podarli na strzępy niebiesko-biały herb świadczący o tytule i splendorze,

aby nie pozostawić śladu po szlachectwie tego człowieka. Baron

Louddon chciał, żeby jeniec zmarł bez poszanowania godności i honoru.

Prawie nagi wojownik przyjął jednak tak dumną postawę, iż w żaden

sposób nie spełniał oczekiwań Louddona. Jeniec nie zachowywał się jak

człowiek, który ma umrzeć. Co więcej, nie błagał o życie ani nie prosił o

szybki koniec. Mało tego, wcale nie wyglądał na umierającego. Skóra mu

nie zsiniała ani nie pokryła się gęsią skórką. Była opalona i zahartowana

wiatrem. Do licha! On nawet nie drżał. Rozebrany szlachcic nawet bez

dodających splendoru szat pozostał dumnym panem, spoglądającym

twardo, bez strachu, dokładnie tak, jak opowiadały o nim legendy. Mieli

przed oczami prawdziwego Wilka.

Przestali pokrzykiwać. Teraz na podwórzu słychać było tylko

wycie wiatru. Dowódca spostrzegł, że jego ludzie odsunęli się trochę

dalej. Wszyscy wbili wzrok w ziemię. Nie mógł ich za to winić. Sam

także bał się patrzeć wojownikowi prosto w oczy.

Baron Duncan, pan na Wexton, co najmniej o głowę przewyższał

najwyższego z żołnierzy. Był potężnie i proporcjonalnie zbudowanym

smukłym mężczyzną o muskularnych ramionach i udach. Cała jego

postawa, mimo rozstawionych długich i mocnych nóg przywiązanych

do słupa, sugerowała, że zdolny jest zabić ich wszystkich jeżeli tylko

zechce.

Zapadał zmrok, a wraz z nim biała zasłona śniegu. Żołnierze

zaczęli narzekać na pogodę.

— Nie mogą od nas wymagać, żebyśmy razem z nim zamarzli na śmierć

— poskarżył się cicho jeden z nich.

— On nie umrze nawet za kilka godzin — dodał inny.

— Baron Louddon odjechał stąd już dobrą godzinę temu. Nie wie, czy

jeszcze tu stoimy, czy nie.

Pozostali z zapałem skinęli głowami. Utyskiwania żołnierzy

dotarły do uszu dowódcy. Zimno również jemu dało się we znaki. On

także był coraz bardziej zaniepokojony; do tej chwili był przekonany, że

baron Wexton nie różni się od innych ludzi. Był pewien, że uda mu się

go złamać i że jeniec powinien już wyć z bólu i rozpaczy. Pewność siebie

tego człowieka doprowadzała go do furii. Na Boga! On patrzył na nich

jak by był znudzony.

Dowódca musiał przyznać sam przed sobą, że nie docenił

przeciwnika. Nie przyszło mu to łatwo i wzbudziło jeszcze większą

wściekłość. Jego stopy w grubych, skórzanych butach dosłownie

zamarzły, a przecież baron Duncan stał boso na ziemi i nawet na chwilę

nie zmienił pozycji. Możliwe, że wszystkie legendy o nim były

prawdziwe.

Dowódca zganił się za to, że jest przesądny, i wydał rozkaz

wycofania się do budynku. Kiedy ostatni z jego ludzi odszedł, wasal

Louddona sprawdził, czy sznury są dobrze związane, i stanął naprzeciw

więźnia.

— Mówią, że jesteś przebiegły jak wilk, ale jesteś tylko człowiekiem i

wkrótce umrzesz jak człowiek. Louddon nie chce maczać ostrza w twojej

krwi. Rano zawieziemy twoje ciało daleko stąd. Nikt nie będzie mógł

udowodnić, że to sprawka Louddona. — Dowódca wysyczał ostatnie

słowa, doprowadzony do szału brakiem jakiejkolwiek reakcji ze strony

jeńca. Po chwili dodał: — Gdyby dano mi wolną rękę, wyrwałbym ci

serce i zrobił z tym koniec. — Zebrał ślinę i splunął prosto w twarz

wojownika, w nadziei, że ta nowa zniewaga wywoła reakcję.

I wówczas jeniec wolno opuścił na niego wzrok. Ich spojrzenia się

spotkały. Dowódca popatrzył w te oczy i głośno przełknął. Z

przerażeniem odwrócił głowę. Zrobił znak krzyża, by odpędzić mroczną

obietnicę, jaką wyczytał w szarych oczach wojownika. Wymamrotał, że

jedynie wypełnia wolę swojego pana, po czym pobiegł w kierunku

zamku.

Ukryta w cieniu murów Madelyne obserwowała ich. Odczekała

kilka minut, by upewnić się, iż żaden z żołnierzy jej brata nie zamierza

wrócić. Wykorzystała ten czas na zebranie całej odwagi potrzebnej do

przeprowadzenia swego planu.

Ryzyko było ogromne, w głębi serca wiedziała jednak, że nie ma

wyboru. Była jedynym człowiekiem, który mógł go ocalić. Czuła, że

musi to zrobić, choć zdawała sobie sprawę, że jeśli ktoś odkryje jej czyn,

czeku ją śmierć. Drżała, lecz szła szybko i zdecydowanie. Wkrótce zrobi

wszystko i uspokoi się. Znajdzie mnóstwo czasu na zamartwianie się

swym postępkiem, kiedy więzień będzie wolny.

Od stóp do głów okrywała ją czarna peleryna i baron nie dostrzegł

dziewczyny do chwili, gdy znalazła się tuż przed nim. Gwałtowny

podmuch zrzucił jej kaptur z głowy i na szczupłe ramiona opadła fala

jasno-kasztanowych włosów. Odrzuciła je do tyłu i popatrzyła na jeńca.

Przez chwilę baron sądził, że wyobraźnia płata mu figla.

Potrząsnął głową żeby odrzucić tę wizję. Wówczas usłyszał jej głos i już

wiedział, że to, co widzi, nie jest grą wyobraźni.

— Za chwilę cię uwolnię. Módl się, żeby nikt nas nie usłyszał, zanim

stąd odejdziemy.

Nie wierzył własnym uszom. Głos wybawczyni był czysty jak

dźwięk harfy i kojący jak ciepły letni dzień. Duncan zamknął oczy

starając się pohamować okrzyk radości. Miał ochotę wydać okrzyk

bojowy, ale porzucił ten zamiar. Postanowił poczekać jeszcze chwilę, aż

jego wybawczyni odkryje swoje prawdziwe zamiary.

Poczuł zapach róż. Kiedy wdychał słodką woń, doszedł do wniosku, że z

pewnością z powodu mrozu ma omamy. Róże w środku zimy, anioł

wewnątrz fortecy będącej czyśćcem. Nie miało to żadnego sensu, jednak

dziewczyna pachniała wiosennymi kwiatami i wyglądała jak niebiańskie

zjawisko.

Ponownie potrząsnął głową. Wiedział dokładnie, kim ona jest.

Opis, jaki mu przekazano zgadzał się w każdym szczególe, ale był

również bałamutny. Mówiono, że siostra Louddona jest średniego

wzrostu, ma kasztanowe włosy i niebieskie oczy. Mówiono też, że miło

na nią spojrzeć. Patrząc na nią stwierdził, że to fałszywa informacja.

Siostra tego diabła nie była ani miła, ani ładna. Była skończoną

pięknością.

Sznury zostały rozwiązane i Duncan poczuł, że ma wolne ręce. Stał

w miejscu, starannie ukrywając wrażenie, jakie wywarła na nim

dziewczyna. Uśmiechnęła się i schyliła, by zebrać jego odzienie.

Strach paraliżował jej ruchy. Potknęła się, próbując się

wyprostować I wstać. Potem znów zwróciła się do Duncana.

— Chodź za mną — powiedziała.

Nie poruszył się; nadal stał czekając i obserwując ją. Widząc jego

wahanie, Madelyne zmarszczyła brwi. Pomyślała, że paraliżujący mróz

odebrał mu zdolność myślenia. Jedną ręką przycisnęła ubranie jeńca do

piersi, mocno ściskając ciężkie buty; drugą objęła go w pasie.

— Oprzyj się o mnie — szepnęła. — Pomogę ci, obiecuję. Ale musimy się

Garwood Julie - Niewola.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: