DWADZIECIA OSIEM Ravna przyszła do ładowni w chwili, kiedy Błękitny Pance-rzyk i Zielona Łodyżka pakowali trelisy, które mieli dostawić klientom. Poruszała się niepewnie, odpychajšc się i szybujšc niezdarnie od jednego punktu do drugiego. Pod oczami miała czarne otoczki, które wyglšdały jak siniaki. Odwzajemniła ucisk Phama, niemal nie zwracajšc na niego uwagi, ale on nie pozwolił jej odejć. Chcę pomóc. Czy jest co, w czym mogę pomóc? Skrodojedcy porzucili trelisy i podtoczyli się do niej. Błękitny Pancerzyk pogładził jš delikatnie odrolš po ramieniu. Na razie nie ma nic do roboty dla ciebie, lady Ravno. Niemal wszystko jest załatwione. Będziemy z powrotem za niecałš godzinę i wtedy możemy się stšd wynosić. Ale pozwolili jej sprawdzić zamontowane na skrodach kamery i troki, którymi przymocowali ładunek. Pham podszybo-wał bliżej, gdy przeglšdała trelisy. Poskręcane bloki węglowe leżšce razem wyglšdały jeszcze dziwniej niż każdy z nich pojedynczo. Właciwie ułożone pasowały do siebie, tak jakby były częciami jakiej większej struktury. Ich sterta szerokoci jednego metra wyglšdała jak trójwymiarowe puzzle powycinane z węgla. Łšcznie z workiem, do którego wrzucono kilka lunych kawałków, ważyły mniej niż pół kilograma. Ho, ho. Nie ulegało wštpliwoci, że trudno o rzecz bardziej łatwopalnš. Pham postanowił zabawić się pozostałš resztkš trelis, kiedy już z powrotem znajdš się w przestrzeni. Potem Skrodojedcy wyszli przez luzę ładunkowš razem z towarem i dalej ludzie mogli ledzić rozwój sytuacji tylko na ekranach. Ten mniejszy port nie był wcale częciš terytorium zębono-gów. Wnętrze łukowatego sklepienia było zupełnie inne niż to, które widzieli podczas pierwszej wyprawy Skrodojedców. Nie było widoków na zewnštrz. Ciasne korytarze wiły się pomiędzy nieregularnymi cianami, w których widniały ciemne otwory. Wszędzie roiło się od owadów, wiele z nich siadało na obiektywach kamer. Miejsce, które widzieli, wydawało się Phamowi straszliwie brudne. Nie było najmniejszego ladu włacicieli tego terenu, chyba że były nimi blade robaki, które co jaki czas wychylały bezkształtne głowy z wielkich nor. Poprzez łšcza głosowe Błękitny Pancerzyk komunikował im, że sš to jedni z najstarszych władców systemu. Po upływie miliona lat i setkach emigracji do Transcendencji pozostałoci dawnej rasy mogły jeszcze być istotami rozumnymi, ale bardziej dziwacznymi niż wszystko, co rozwinęło się w Strefie Powolnego Ruchu. Stworzenia chronione były przed fizycznš likwidacjš przez jakie starowieckie automaty, ale jednoczenie odznaczały się skrajnym introwertyzmem, przesadnš ostrożnociš i zaabsorbowaniem sprawami, które według jakichkolwiek zewnętrznych standardów musiały wydawać się całkowicie bezsensowne. Z takiego typu istot rekrutowali się najczęciej klienci na trelisy. Pham starał się na wszystko mieć oko. Jedcy musieli przejechać co najmniej cztery kilometry od luzy portowej do miejsca, w którym miało nastšpić zatwierdzenie trelis. Pham naliczył po drodze dwie luzy zewnętrzne, nie zauważył natomiast nic, co wyglšdałoby gronie. Ale któż mógł wiedzieć, co rzeczywicie było grone w takim miejscu? Ustawił urzšdzenia pokładowe na prowadzenie kontroli. Po zewnętrznej stronie piercienia znajdował się sporej wielkoci satelita pasterski, a w całym porcie nie było ani jednego innego statku. Warunki elektromagnetyczne i ultrarodowiskowe wydawały się korzystne, a to, co znajdowało się w lokalnej sieci, nie wzbudzało podejrzeń pokładowego analizatora przepływu danych. Pham podniósł wzrok znad odczytów. Ravna poszybowała przez całš kabinę, aby zobaczyć, co dzieje się na zewnštrz statku. Prace naprawcze postępowały, ale wcale nie był to widok zajmujšcy. Bladozielona aura otaczała uszkodzone spiny. Gazowy obłok był niewiele janiejszy od blasku, który widać często na kadłubach statków kršżšcych po orbicie planetarnej. Obróciła się do Phama i spytała cicho: Czy oni rzeczywicie go naprawiajš? Z tego, co wiem... to znaczy, tak. Automaty statku kontrolowały regenerację, ale dopóki nie polecimy, nie będziemy mieli pewnoci. Pham nie miał pojęcia, dlaczego Rihndell kazał Skrodo-jedcom przemierzyć teren zamieszkały przez robaki. Być może stworzenia te rzeczywicie były ostatecznymi konsumentami trelis i chciały przyjrzeć się sprzedawcom. A może miało to co wspólnego z pułapkš, w którš ostatecznie wpadli. W każdym razie Jedcy szybko przeszli to terytorium i znaleli się nagle wród wielorasowego tłumu tłoczšcego się na placu przypominajšcym przedtechniczny bazar. Phamowi opadła szczęka. W którškolwiek stronę zwracał się obiektyw kamery, tam widział zupełnie inny rodzaj zofontów. Żywe istoty rozumne były czym nader rzadkim we wszechwiecie. Przez całe życie, które spędził w Strefie Powolnego Ruchu, miał okazję poznać tylko trzy nieludzkie rasy. Ale wszechwiat jest ogromny, a dzięki ultranapędowi dotarcie do innych stworzeń stawało się proste. Mieszkańcy przestworzy stanowili de-trytus wielu migracji, którego akumulacja we wszystkich zakamarkach tych niezmierzonych przestrzeni sprawiała, że cywilizacja docierała niemal do każdego zakštka. Na chwilę Pham zupełnie oderwał się od swoich programów kontrolnych i snucia podejrzeń, oczarowany niesamowitym widokiem. Dziesięć gatunków? Dwanacie? Pojedynczy przedstawiciele różnych ras ocierali się o siebie bez obaw, jak dobrzy znajomi. Czego takiego nie widział nawet na Przekaniku. Ale w końcu Błogie Wytchnienie było cywilizacjš w stanie głębokiej stagnacji. Rasy, które widział, stanowiły częć miejscowej populacji od tysišca lat. Ci, którzy potrafili wzajemnie współżyć, nauczyli się tego już doć dawno. Nigdzie natomiast nie widział motylich skrzydeł zdobišcych stworzenia o wielkich, litociwych oczach. Z drugiej strony kabiny doszedł go okrzyk zdumienia. Ra-vna stała tuż przy oknie, które odbierało obraz przekazywany z bocznej kamery Zielonej Łodyżki. Co się stało, Rav? Skrodojedcy. Widzisz? Wskazała na mały punkcik w wielkim tłumie, po czym zrobiła zbliżenie. Przez chwilę obrazy migały nad jej głowš. W przelewajšcej się na wszystkie strony ciżbie Pham dostrzegł na moment małe kadłuby, z których wystawały pełne wdzięku odrole. Pomijajšc odmienne kolory ozdobnych pasów i kutasików, stworzenia te rzeczywicie wydały mu się bardzo znajome. Tak, tu gdzie niedaleko znajduje się ich mała kolonia. Włšczył kanał łšczšcy go z Zielonš Łodyżkš i powiedział jej, co zobaczyli. Wiem odparła. My ich... wyczulimy. Wzdycham. Szkoda, że nie mamy czasu, żeby odwiedzić ich, jak już to się skończy. Odnajdywanie przyjaciół w tak odległych stronach jest zawsze przyjemne. Ruszyła na pomoc Błękitnemu Pancerzykowi, który pchał trelisy wokół ogromnego nadmuchiwanego akwarium. Przed sobš widzieli przedstawicieli Rihndella. Siedmiu zębonogów siedziało na murku wokół czego, co mogło stanowić sprzęt testujšcy. Błękitny Pancerzyk i Zielona Łodyżka wycišgnęli przed siebie tobół pełen miękkich bryłek węglowych i postawili go przed zebranš grupš. Ten z rzebionymi nogami pochylił się nad stosem trelis i wycišgnšł jedno ze swych ramion, by je pomacać. Jednš po drugiej wkładano trelisy do testera. Błękitny Pancerzyk kršżył dookoła i wszystkiemu uważnie się przyglšdał. Pham przełšczył główne okno na widok z jego kamery. Minęło dwadziecia sekund. Tłumacz Rihndella odezwał się po triskwe-lińsku. Zatwierdzono autentycznoć pierwszych siedmiu sztuk. Utwórz zblokowany septet. Wtedy dopiero Pham zdał sobie sprawę, że cały czas wstrzymywał oddech. Następne trzy septety przeszły bez problemów. Kolejne szećdziesišt sekund. Spojrzał na okienko stanu napraw. Według PPII prace zostały ukończone, należało jedynie poczekać na potwierdzenie zakończenia napraw z miejscowej sieci. Jeszcze kilka minut i będziemy mogli temu miejscu pomachać na do widzenia. Ale zawsze sš jakie problemy. więty Rihndell zaczšł marudzić na temat dwunastego i piętnastego zestawu. Błękitny Pancerzyk spierał się z nim w nieskończonoć, a następnie wycišgnšł z worka kilka zapasowych bryłek. Pham nie mógł się zorientować, czy Skrodojedziec spiera się dla samej przyjemnoci, czy rzeczywicie brakowało mu dobrego towaru na wymianę. Dwadziecia pięć zestawów zaakceptowanych. A dokšd idzie Zielona Łodyżka? spytała Ravna. Co? Pham natychmiast przełšczył na widok z kamer Zielonej Łodyżki. Znajdowała się w odległoci pięciu metrów od Błękitnego Pancerzyka i odjeżdżała w przeciwnym kierunku. Zamontowana w jej skrodzie kamera obracała się dookoła jak szalona. Po jej lewej stronie znajdował się jaki miejscowy Skrodojedziec, a inny polatywał nad niš obrócony skrodš do góry. Jego odrole dotykały jej odroli, co sprawiało wrażenie przyjacielskiego ucisku. Łodyżko! Nie było odzewu. Błękitny Pancerzyku! Co się dzieje? Ale Jedziec włanie tłumaczył co zębonogom, gestykulujšc zawzięcie. Jeszcze jeden zestaw trelis nie przeszedł ich testu. Pancerzyku! Po chwili usłyszeli głos Jedca na zastrzeżonym kanale. Głos miał roztargnione brzmienie, tak jak się to często zdarzało, gdy Błękitny Pancerzyk zablokował się lub był przecišżony. Teraz proszę mnie nie niepokoić, sir Phamie. Zostały mi tylko trzy sztuki nadajšce się na wymianę. Muszę ich jako przekonać, żeby zadowolili się tym, co majš. Ale co robi Zielona Łodyżka? przerwała mu Ravna. Co się z niš dzieje? Nie można już było zobaczyć każdego ze Skrodojedców z kamery drugiego. Zielona Łodyżka i jej obecni towarzysze wznieli się ponad ciżbę i ulatywali nad wielkim placem. Zamiast kółek używali dysz gazowych. Kto bardzo się spieszył. Wkrótce i Błękitny Panc...
sunzi