EPILOG: PIĽC W BLASKU PŁOMIENI Ciche, stłumione dwięki, które dobiegajš z wnętrza biura nie brzmiš jak słowa wypowiadane w języku angielskim. Właciwie to nawet nie brzmiš jak słowa. Martin Perreault podšża ich ladem i przekracza próg, idšc w kierunku czego, co zostało z jego żony. Nie wpuszcza go tu już od wielu miesięcy. Z poczštku jedynie irytowała jš jego obecnoć. Zaczęła oskarżać go o rozpraszanie uwagi na najróżniejsze sposoby. Póniej zaczęła krzyczeć na niego, kiedy tylko pojawiał się z rodku i wyrzucała go na zewnštrz przy użyciu ršk, słów, a czasami nawet ciskanych w niego przedmiotów. Nie widzisz, że wszystko rozpada się na kawałki? - wrzeszczała. - Nie widzisz niczego poza własnym, nędznym spektrum? Nie widzisz, że ona potrzebuje pomocy? Ostatecznie, gdy do drzwi zapukali ludzie w połyskujšcych KonTaktach, przemawiajšcy łagodnymi, ale nieustępliwymi głosami, z małym, buczšcym cicho muchobotem pacyfikacyjnym, tak na wszelki wypadek, Sou-Hon straciła nawet pozory oficjalnego poparcia. W ogóle się ich nie spodziewała. Strzałka trafiła jš w kark zanim zdšżyła obrócić się na fotelu. Kiedy odzyskała przytomnoć, jej biuro było na wpół wypatroszone - wyrwano każdy nerw ruchowy, a każdy kanał głosowy wyciszono u ródła. Odebrano jej każdy przejaw wpływu, jaki miała. To jak być sparaliżowanš od szyi w dół, powiedziała. Obwiniała go o to. To on wpucił ich do rodka. To on jej nie obronił. To on z nimi kolaborował. Martin nie protestował. Wszystko to było prawdš. Jednak tym, co wtedy przeraziło go najbardziej, nie były wcale oskarżenia i wyrzuty, ale bezbarwny, beznamiętny głos Sou-Hon, kiedy mu je czyniła. Kobieta, która wczeniej na niego wrzeszczała, została w jaki sposób zdławiona - to, co przemawiało do niego zamiast niej, równie dobrze mogłoby być stworzone z płynnego azotu. Zaszyło się w pozostałociach biura, rzeczowym tonem informujšc Martina Perreault, że zabije go, jeli jego noga kiedykolwiek tam jeszcze postanie i spokojnie zamknęło mu drzwi przed nosem. Nie wniesiono żadnych oskarżeń. Ludzie o połyskujšcych oczach wypowiadali się ze zrozumieniem o urazie, jaki przeżyła ostatnio Sou-Hon oraz o jej obecnym stanie otępienia i rozpaczy. Powiedzieli, że została wykorzystana. Tak samo, jak wiele innych osób. Była w takim samym stopniu winowajczyniš i ofiarš. Nie ma sensu karać biednej kobiety - lepiej zapewnić jej pomoc, skoro i tak nie stanowi już zagrożenia dla innych. Martin Perreault nie jest pewien, czy w to wierzy. Litoć nie jest tym, czego spodziewał się ze strony takich ludzi. Prędzej jest skłonny uwierzyć plotkom głoszšcym, że nie ma rodków pozwalajšcych wszczšć postępowanie przeciwko Sou-Hon i jej wspólnikom, bo jest ich cały legion. Może z tego powodu ludzie o połyskujšcych oczach zadowolili się jedynie paraliżem. Mogli przecież dodatkowo olepić i ogłuszyć żonę Martina, przecięcie tych połšczeń nerwowych zajęłoby piętnacie minut zamiast dziesięciu. Może nie mogli powięcić nawet tyle czasu. Może było aż tylu wywrotowców, że system musiał działać na najwyższych obrotach, by chociażby ich sparaliżować. Zresztš, Sou-Hon Perreault nie ma już żadnego wpływu na wydarzenia w realnym wiecie. Cóż złego może zrobić, obserwujšc je? Jednak teraz kobieta nie robi już nawet tego. Leży na podłodze zwinięta w kłębek, wydajšc z siebie ciche odgłosy, przypominajšce pomiaukiwanie kota. Jej zestaw wizualizacyjny znajduje się po drugiej stronie pokoju. Sou-Hon nie wydaje się być wiadoma faktu, że go zgubiła. Nie wydaje się też być wiadoma obecnoci Martina. Ten głaszcze jš po twarzy, szepczšc jej imię, oczekujšc w napięciu nagłej przemocy albo pogardy. Jednak nic takiego nie ma miejsca. W ogóle nie ma żadnej reakcji. Klęka przy niej, wsuwajšc jej jednš rękę pod nogi, a drugš obejmujšc jej barki - kobieta wydaje się niemal nic nie ważyć. Porusza się w jego ramionach, gdy podnosi jš z podłogi i wtula twarz w jego pier. Milczy. Położywszy jš do łóżka, Martin wraca do biura żony. Na dywanie maluje się bezładna plštanina migajšcych wiateł, wylewajšcych się z porzuconego zestawu wizualizacyjnego. Nasunšwszy sprzęt na głowę, mężczyzna staje twarzš w twarz z widokiem satelitarnym na zachodniš częć NAm. Obraz wydaje się dziwnie niewyrany - półkula pogršżona jest w ciemnoci, a widocznoci nie poprawia żaden ze standardowych filtrów. Na wysokoci SoCal i Wysp Królowej Charlotte, niczym jšdra galaktyk, migoczš wiatła zespołów miejskich. Tereny rodkowo-zachodnie przypominajš swym rozmytym blaskiem podwietlone chmury. Na wschodzie, jak ciemny nowotwór, wyrasta Pas Pyłowy. Obserwowane gołym okiem, niewspomaganym przy pomocy radaru czy podczerwieni, wszystkie elementy wydajš się surowe i toporne. Podobne ograniczanie zmysłów jest zupełnie nie w stylu Sou-Hon. Jedynymi obecnymi ulepszeniami taktycznymi sš jaki licznik czasu w jednym z rogów i jaskrawa nakładka, znajdujšca się w odległoci kilkuset kilometrów na wschód od Pacyfiku - migoczšca, pomarańczowa linia równoległa do wybrzeża i cišgnšca się od SoCal po Kolumbię Brytyjskš. Nawet ona jednak nie została nakrelona z precyzjš typowš dla większoci grafik komputerowych - sprawia wrażenie rozmazanej i poprzerywanej w kilku miejscach. Martin przybliża obraz, po chwili robi to jeszcze raz. Rozdzielczoć i jasnoć poprawiajš się - pomarańczowa linia ronie, skrzy się i wije... To nie jest nakładka. +56hl4m23s - pokazuje licznik, a liczby rosnš na oczach mężczyzny. To nie ma sensu. Jakim cudem ogień mógłby płonšć tak jasno i tak długo? Po takim czasie, pożar pochłonšłby już wszystko, zamienił palne substancje w popiół, a wszystkie inne w żużel. A jednak ogień wcišż płonie, jakby na przekór nawet fizyce. Tam, przy wschodniej granicy - plama względnej ciemnoci w miejscu, gdzie płomienie zdajš się przygasać. Martin przyglšda się z idiotycznym uczuciem ulgi, jak na nowo zaczynajš się rozprzestrzeniać, podczas gdy między ziemiš a niebem unosi się nabrzmiałe, czarne cielsko ciężkiego podnonika. Na obrazie z satelity wyglšda jak cień Merkurego, przesuwajšcy się ponad plamš słonecznš, ale nawet z tej odległoci nie sposób nie zauważyć, że zostawia za sobš jaskrawy szlak. Przygasajšce płomienie strzelajš z nowš siłš, pobudzone znów do życia. Nie pozwalajš im zgasnšć - uwiadomił sobie mężczyzna. Ogień płonie podtrzymywany w nieskończonoć od Oakland po Kitimat i nagle Martin Perreault zyskuje niezachwianš pewnoć, że wyznaczono mu kurs. Kurs na wschód. Na chwilę wychodzi z biura i wraca ze skrzynkš narzędziowš. Otwiera wszystkie panele dostępu, które tylko może, pozostałe rozwala siłš. Spokojnie rozczłonkowuje wszystkie sprzęty, jakie jeszcze pozostały w pomieszczeniu, przecina wiatłowody, wlewa kwas do organicznych częci komputera i niszczy kryształy przy pomocy młota pneumatycznego. Wreszcie udaje się po cichu korytarzem do sypialni. Sou-Hon wreszcie zasnęła, skulona w pozycji embrionalnej. Martin układa się za niš, obejmujšc jš ciasno ramionami i wbija wzrok w ciemnoć, podczas gdy realny wiat wokół niego powoli pogršża się we nie.
sunzi