Manewr nawiązania kontaktu z nieprzyjacielem.doc

Manewr nawiązania kontaktu z nieprzyjacielem

W doktrynie wojennej sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych, w grupie działań ofensywnych, wyszczególniono osobny typ działań zaczepnych - Movement to Contact (MTC) lub też po polsku - Manewr nawiązania kontaktu z nieprzyjacielem.

MTC jest manewrem taktycznym przewidzianym do użycia na szczeblu niższym od brygadowego. Jego celem jest nawiązanie, badź ponowne nawiązanie, utraconego wcześniej, kontaktu z siłami nieprzyjaciela. Użycie MTC przewidziane jest w sytuacji gdy dowództwo naszych jednostek operacyjnych nie posiada dokładnych lub jakichkolwiek danych rozpoznania dotyczących liczebności i rozmieszczenia jednostek nieprzyjaciela. Wynik powyższych działań zaczepnych potrzebny jest do dokładnego zaplanowania następnych manewrów taktycznych na szczeblu zarówno brygady jak i wyżej.

Doktryna wojenna USA przewiduje trzy rodzaje manewru MTC:

1.      approach-march (natarcie rozpoznawcze)

2.      reconnaissance-in-force (rozpoznanie bojem)

3.      search-and-attack (poszukiwanie i uderzenie)

Każdy z powyższych manewrów posiada zarówno zalety jak i obarczony jest pewnymi wadami, dlatego też użycie poszczególnych technik manewrowych zależy od danej sytuacji taktycznej.

1. Approach-march

Ten rodzaj manewru, dowódca powinien stosować w sytuacji, gdy:

·         mamy doczynienia z regularnymi siłami nieprzyjaciela (armia lądowa)

·         jego jednostki są rozwinięte w sposób konwencjonalny, przez co możemy przewidzieć, przynajmniej początkowe przeciwdziałanie

·         siły wroga są ześrodkowane

·         nieprzyjaciel podejmuje działania opierające się na zcentralizowanej strukturze sił (działania wyłącznie na szczeblu brygady i wyżej)

Jednostka prowadząca działania zgodnie z doktryną approach-march jest najczęściej zorganizowana w poniższe elementy taktyczne:

·         siły ochrony

·         wysunięta osłona (nie jest to element rozpoznawczy, jako że cała jednostka jest elementem rozpoznawczym)

·         elementy osłony flank

·         grupa główna

·         osłona tyłów formacji

Siły te, najczęściej posuwają się wzdłuż głównej osi lub kierunku ataku wytyczonego w oparciu o punkty lub obszary możliwego lub przwidywanego rozmieszczenia sił nieprzyjaciela. Manewr jest kontynuowany do momentu nawiązania kontaktu z jednostkami wroga, pozwalającego na rozwinięcie manewru szerszymi siłami nacierających wojsk.

2. Reconnaissance-attack

Manewr rozpoznania bojem jest bardzo podobny do opisanego wyżej, podstawowa różnica wynika z jego celu. Stosowany jest głównie dla zebranie informacji o strukturze i rozmieszczeniu jednostek nieprzyjaciela, stopniu przygotowania obrony oraz zdolności do podjęcia kontrdziałań. Ten rodzaj MTC jest planowany i przeprowadzany podobnie jak konwencjonalny atak lecz jego cel jest z natury bardziej ograniczony. Główną ideą kryjącą się pod rozpoznaniem bojem nie jest koniecznie zajęcie danego terenu lub eliminacja jednostek wroga, tylko zmuszenie go do czynnej obrony, demaskującej parametry obrony i jego sił. Mimo ograniczonego celu, dowódca podejmujący manewr rozpoznania bojem powinien być przygotowany na możliwość obrony nieprzyjaciela, pozwalającej na płynne rozwinięcie pełnego ataku bez przerwania manewru lub zajęcia kluczowych punktów wyłącznie siłami rozpoznania.

3. Search-and-attack

Ten podtyp ofensywnego manewru taktycznego różni się znacznie od opisanych poprzednio. Oprócz kompletnie innego sposobu przeprowadzenia, także warunki, w których dowódca decyduje się na poszukiwanie i uderzenie różnią się od dwóch powyższych przypadków.

Manewr podejmowany jest w sytuacji, gdy przewidywane siły przeciwnika:

·         są jednostkami niekonwencjonalnymi (małe samodzielne grupy opóźniające, partyzantka).

·         wróg stosuje taktykę uderzenia i odskoku, dla uzyskania inicjatywy, uderzając tylko w przypadku sprzyjających jego siłom okoliczności.

·         operacje przeprowadzane przez siły nieprzyjaciela mają miejsce na rozległym obszarze, struktura jego sił wykazuje poważne zdecentralizowanie i autonomiczność poszczególnych formacji.

Najważniejszymi powodami wykorzystania manewru poszukiwania i uderzenia są:

·         likwidacja wrogich formacji zbrojnych

·         kontrola i ochrona terenu lub własnych grup taktycznych

·         wywiad taktyczny

Bez względu na powód zastosowania powyższego rozwiązania siły wyznaczone do jego przeprowadzenia powinny, zgodnie z doktryną find-fix-finish (znaleźć-ustalić pozycję-alikwidować) składać się z trzech podstawowych elementów, które w zależności od zaawansowania operacji mogę płynnie zmieniać swoje przeznaczenie. Możliwe jest dowodzenie ze szczebla batalionu, lecz znacznie dogodniej jest dowodzić manewrem search-attack ze szczebla brygady. W tym przypadku poszczególne bataliony składowe, w zależności od potrzeb operacyjnych mogą pełnić jedną lub więcej ról (find-fix-finish) typowych dla przeprowadzenia manewru.

Opracowano na podstawie "Tactics,Techniques, and Procedures" - Jenny Solon, CALL, Ft.Leavenworth, KS, USA, CTC NL No.97-8

Zdjęcie zamieszczono za pozwoleniem SSGT O'Hara z 4/3/1 Marine's Div.