Garść informacji w sprawie UFOz kręgu wtajemniczonych.pdf

Garść informacji w sprawie UFO

z kręgu wtajemniczonych

W roku 1985 poznałam dwóch ludzi, którzy utrzymywali, że posiadają pochodzącą z kół

rządowych wiedzę na temat pozaziemskiej cywilizacji z podwójnego układu gwiezdnego Dzeta

Sieci (Zeta Reticulum) położonego w odległości 35,7 lat świetlnych od Ziemi. Jeden z nich był

emerytem osiadłym w Waszyngtonie, zaś drugi nadal pracował dla rządu na południowym

wschodzie. Obaj twierdzili, że pracowali w tajnym zespole będącym kontynuacją MJ-12 ( Majestic

Twelve ) z czasów administracji Trumana. Twierdzili także, że wiedzą o innych obcych istotach,

określanych się mianem „szaraków” lub „małych ludzików”, które nie cieszyły się ich zaufaniem.

Inne obce formy życia, które jeszcze bardziej zaciemniały ich zdaniem sytuację, to biologiczne

androidy charakteryzujące się zróżnicowanym wyglądem – od form insektoidalnych do

humanoidalnych – który ich twórcy nadawali im stosownie do zadań, które miały wykonać. Obaj

dostarczali mi od czasu do czasu na przestrzeni minionych lat informacji, które mogłam sprawdzić

jedynie zestawiając je z wypowiedziami innych wojskowych. Chcąc uczynić zadość ich prośbie o

nie podawanie ich nazwisk, uzyskane od nich informacje włożyłam w usta jednej osoby, którą będę

nazywała umownie Shermanem.

Sherman potwierdza, że grupę MJ-12 utworzono w roku 1947 na mocy dyrektywy Harry'ego S.

Trumana. Twierdzi, że jednym z zadań MJ-12 zapisanym w jej statucie jest badanie zjawiska UFO,

nadzorowanie akcji przejmowania rozbitych latających spodków oraz ciał obcych istot, kopiowanie

pozaziemskich technologii oraz badanie pojmanych istot, które określa się mianem „pozaziemskich

jednostek biologicznych” ( Extraterrestrial Biological Entity ; w skrócie EBE). Grupę MJ-12

stworzono również po to, aby, jak twierdzi, utrzymywać społeczeństwo w nieświadomości

obecności obcych istot i nie dopuścić do paniki oraz przeciekania w czasie Zimnej Wojny

zaawansowanych technologii pozaziemskiego pochodzenia za Żelazną Kurtynę. W latach

dziewięćdziesiątych MJ-12 zmieniło według Shermana swoją nazwę kodową na rozpoczynającą się

od symbolu „E2” 1 .

Zapytałam Shermana, czy widział na własne oczy coś, co było wytworem technologii nie będącej

dziełem człowieka.

– Trzymałem w rękach komunikator EBE-ów, który zwany jest Żółtą Księgą, prawdopodobnie

dlatego, że ukazujące się na niej słowa wyglądają, jak gdyby były utworzone z żółtego światła.

Księga ta nie ma żadnych stron. Jest to prostokąt o wymiarach 38 na 48 centymetrów. Gdyby ktoś

widział ją leżącą na stole, myślałby, że to płaski kawałek plastyku o szarawym, metalicznym

połysku. Kiedy jednak weźmie się ją w ręce, z miejsca pojawiają się na niej żółte słowa. Czytający

przesuwa oczami po ukazujących się słowach, które pojawiają się dopóty, dopóki trzymający ją

czyta. Kiedy doczyta się stronę do końca, na tej samej powierzchni ukazuje się następna, potem

następna i tak dalej. Nie mam pojęcia, jak to działa. 2

Kiedy księgę odwróci się na drugą stronę, pojawiają się trójwymiarowe, holograficzne obrazy,

które zdają się unosić w powietrzu. Podobno można kontrolować wyświetlaną sekwencję, jeśli wie

się, pod jakim kątem pochylać księgę. Powiedziano mi, że EBE-y wiedzą, jak chwytać czas i

wyświetlać go w postaci trójwymiarowych obrazów [podkreślenie moje – LMH]. Istnieją

instrukcje mówiące, jak ją trzymać i czytać oraz jak oglądać obrazy. Niestety, nie miałem żadnej z

nich, przeto w ciągu jednej godziny: w czasie której miałem ją w rękach, dowiedziałem się tylko

kilku rzeczy. Żółta Księga opisywała historię Ziemi, włącznie z Chrystusem, który został według

niej przysłany tu przez EBE-ów, aby nauczać ludzi miłości i nieagresywnych zachowań, lecz ludzie

zabili go. Żółta Księga pokazywała nawet, jak różne rzeczy są budowane, od fundamentów

wyłaniających się z ziemi, po kolumny, a następnie gotowy, ukończony budynek.

– W jaki sposób EBE-y komunikują się w języku angielskim lub innych ziemskich

językach?

– Nie wiem. Nie mam pojęcia, w jaki sposób odbywa się tłumaczenie. Kiedy czytałem Żółtą

Księgę, wszystko było po angielsku. Być może przechwytuje ona fale mózgowe lub coś innego i

przetwarza wszystko interaktywnie na język jej użytkownika.

– Podniesienie Żółtej Księgi uaktywnia ją?

– Tak.

– Kiedy odwróci się ją na drugą stronę, ukazują się podobne do holograficznych projekcje,

które wiszą, jakby w powietrzu, i dotyczą tego, o czym się czytało na poprzedniej stronie, czy

tak?

– Nie, kiedy się ją odwróci, należy trzymać ją za bok i pochylać pod różnymi kątami. Lekkie

przesunięcie sprawia, że pojawiają się różne obrazy.

– Czy obrazy są związane z tym, co się w danym momencie czyta?

– Niekoniecznie. Trzeba mieć instrukcje. Nie wiedziałem, pod jakim kątem ją trzymać. Bawiłem

się nią i widziałem różne obrazy, nie zawsze związane tematycznie z tym, co czytałem. Gdyby

pozwolono mi teraz jeszcze raz ją poczytać... wiem, że istnieje początkowy wzór i że odpowiednio

się posuwając można wyświetlać obrazy dotyczące tego, o czym się czyta.

– Czy właśnie wtedy widziałeś Chrystusa?

– Tak.

– Czy obrazom towarzyszył dźwięk?

– Nie, nie było żadnego dźwięku. Wiele lat później, po tym jak widziałem Żółtą Księgę, ktoś

powiedział mi, że są dźwięki związane z obrazami, ale ja ich wtedy nie słyszałem. Być może

robiłem coś nie tak, jak należy, nie poruszałem nią właściwie.

– Czy widziałeś Chrystusa, jak przemawia na Górze Oliwnej? A może w chwili

ukrzyżowania? Albo w jeszcze innych okolicznościach?

– Obraz, który widziałem, dotyczył chwili już po ukrzyżowaniu Chrystusa, kiedy umarł i

wstępował do nieba. To było piękne. Miał rodzaj poświaty wokół głowy. Ten obraz był ruchomy.

– Widziałeś zatem Chrystusa wznoszącego się w świetlistej aureoli?

– Tak. Byli tam też ludzie na ziemi, oni również się poruszali. To coś podobnego do tego, co

pamiętam z dzieciństwa, takiego koła, do którego wstawiało się zdjęcia, pstrykało i widać było

różne obrazy [chodzi o aparat do oglądania zdjęć stroboskopowych], w tym przypadku jednak

widać było wymiary i ruch. Obrazy poruszały się tylko w granicach zdjęcia, na które się patrzyło.

To naprawdę trudno wytłumaczyć. Widziałem Chrystusa, a potem poruszyłem księgą i jego

wizerunek zniknął, i na jego miejscu pojawiły się inne obrazy. Były tam ogromne słupy wyłaniające

się z ziemi, jak podczas trzęsienia ziemi. Potem pokazała się Ziemia i pojazd kosmiczny.

– Czy to był srebrzysty dysk?

– Tak, typowy latający spodek. Widać też było inny obiekt, w kształcie cygara, unoszący się w

przestrzeni kosmicznej statek-matkę. Obracasz księgę i widzisz coś w rodzaju wielkiej cieplarni

wewnątrz zamkniętej hali sportowej, pola pszenicy i rośliny.

– W jaki sposób MJ-12 zdobyła Żółtą Księgę?

– EBE-y dały ją nam 25 kwietnia 1964 roku, kiedy wylądowały w White

Sands [poligon doświadczalny w Nowym Meksyku] w ramach wcześniej

uzgodnionej wizyty, gdzie przebywały przez pewien czas. Dzień wcześniej

Lonnie Zamora widział pojazd i obce istoty w pobliżu Socorro. Było to

skutkiem nieporozumienia, błędu w koordynacji. EBE-y wylądowały

dwanaście godzin za wcześnie i za daleko na zachód. Po wyjaśnieniu tego

nieporozumienia wróciły nazajutrz o 6 rano i wylądowały we właściwym

miejscu. Nawiasem mówiąc, Zamora precyzyjnie odtworzył widniejący na

ich statku symbol [rysunek obok].

– Kiedy ty i twój zespół jesteście w bezpośrednim kontakcie z EBE-ami, twarz w twarz, jak

to wygląda?

– To spotkanie w roku 1964 odbyło się w Red Canyon, jakieś 30 kilometrów na wschód od

rejonu Trinity [chodzi o miejsce pierwszej próby z bombą atomową przeprowadzonej w roku 1945]

położonego na północnym skraju White Sands. Mieliśmy również specjalny hangar ustawiony w

bazie sił powietrznych Holloman na wypadek przecieku. Mieli odpowiednio przygotowany plan

działania mający na celu przyciągnięcie uwagi ludzi na bazę Hollman i tym samym odciągnięcie jej

od rzeczywistego miejsca lądowania, które położone było dalej na północ. Po wylądowaniu jednego

z jajokształtnych statków EBE-ów okazało się, że mają one urządzenia podobne do różdżek. Jedną z

nich otrzymał nasz dowódca. Kiedy do niej mówił, inna różdżka wydawała dźwięki w języku EBE-

ów. Kiedy EBE mówił do swojej różdżki, z tej, którą trzymał komendant, wydobywały się słowa w

języku angielskim, tak jak z głośnika.

– Sherman, to, co mówisz, wygląda jak pręt komunikacyjny przedstawiony na szkicu, który

opublikowali Allan Sandler i Robert Emenegger. Sporządzono go na podstawie fotografii i

filmu nakręconego podczas spotkania z obcymi istotami, które miało miejsce w pobliżu bazy

sił powietrznych Holloman. Czy EBE-y mają duże, dziobowate nosy, tak jak to przedstawia

ten szkic?

– W żadnym wypadku. EBE-y należą do jednego z gatunków, które uległy katastrofie w roku

1947. Mają od 1,4 do 1,5 metra wzrostu, szarą skórę, cztery długie, wysmukłe palce, płaską twarz,

bardzo mały nos, małe otwory zamiast uszu i szczelinę zamiast ust. Mają wielkie oczy z czarną

powieką skrywającą „kocie oczy”. Oczy te mają złotą tęczówkę otaczającą ciemną, pionową źrenicę

w kształcie szczeliny. Noszą obcisłe, szarobiałe kombinezony.

– Czy to znaczy, że szkic przedstawiający istotę o wielkim nosie jest tworem fantazji?

– Nie, widziałem ten film ze spotkania w Red Canyon i była na nim wysoka, podobna do

człowieka, obca istota, która stała za EBE-ami. Wyglądało na to, że ma duży nos. Nosiła coś w

rodzaju zbroi, która przypominała stroje egipskie, a na głowie miała wysoki hełm. Istota ta ani razu

nie odezwała się, niemniej była jednym z uczestników tego spotkania. Właśnie ona była podobna do

istoty ze szkicu.

– Jaki jest związek EBE-ów z tym facetem z wielkim nosem?

– Nie wiem. Przypominał mi żołnierza lub strażnika.

– Czy można dopatrywać się tu jakichś związków z Egiptem i Sumerem?

– Myślę, że tak. Pamiętam, że czytałem, iż EBE-y spędziły prawie dwadzieścia lat również

wśród Majów, którzy budowali piramidy podobne od sumeryjskich ziguratów. Raport mówił, że

Majowie czcili EBE-y. Często zastanawiałem się, czy rytuał składania ofiar z ludzi, kobiet i

żołnierzy, był zainspirowany przez EBE-y.

– Chodzi ci o „pożywienie dla bogów”?

– Tak. Nie wiem, czy EBE-y składały im regularne wizyty w ciągu tych dwudziestu lat, czy też

mieszkały przez dwadzieścia lat na terenie Jukatanu i Gwatemali. Nie ulega wątpliwości, że EBE-y

miały pewien wpływ na Majów. 3 Co ciekawe, dzieci Majów i Mongołów rodzą się czasami z

niebieskim znamionami w dolnej części kręgosłupa. Mówiono mi, że EBE-y prowadziły genetyczne

eksperymenty w Bhutanie, Tybecie i Nepalu, po czym przeniosły część zmienionych przez siebie

ludzi do regionu, który nazywamy dziś Ameryką Środkową.

– Czy jest zatem prawdą, że EBE-y, a także być może inne istoty pozaziemskie, dokonały

manipulacji na DNA rozwijających się naczelnych w celu stworzenia Homo sapiens , jak to

podają sprawozdania, które pokazano mi w bazie sił powietrznych Kirtland w roku 1983?

– Tak, ale to trudny temat. Mogę powiedzieć tylko to, co powiedział EBE Pierwszy: „To my was

stworzyliśmy i my was tu umieściliśmy, zaś wy musicie to przeżyć”. I obserwują, jak dorastamy. Są

tutaj co najmniej od czasu dinozaurów. Według pewnego raportu, który czytałem, EBE-y

zgromadziły przedstawicieli wszystkich gatunków dinozaurów i umieściły ich w ogromnym

planetarnym ogrodzie zoologicznym lub na różnych planetach. Było to sześćdziesiąt osiem

milionów lat temu.

– Jeśli EBE-y zgromadziły wszystkie gatunki dinozaurów i dbają o to, aby one nie wyginęły,

to może wiesz, co spowodowało niemal całkowitą zagładę życia na Ziemi w tym okresie jej

dziejów? 4

– Czytałem w Żółtej Księdze, że EBE-y wiedziały już wtedy, że w Ziemię uderzy bardzo duża

asteroida. Podają, że ocaliły przedstawicieli wszystkich gatunków, jakie żyły na Ziemi, nie tylko

dinozaury, ale również mrówki, muchy, węże, ryby etc. EBE-y mówią, że zabrały przedstawicieli

wszystkich gatunków, aby je ocalić, zanim jeszcze uderzyła asteroida.

– Ta historia jest niemal jak opowieść o Arce Noego?

– Zgadza się. Przypuszczam, że już od tamtych czasów eksperymentują z różnymi formami

ziemskiego życia.

– Czy jest jakiś związek między buddyzmem i filozofią EBE-ów na temat kosmosu?

– Oczywiście. Jeśli sięgnie się wstecz i przestudiuje starożytne zwoje tybetańskie spisane w

najwcześniejszym sanskrycie, zauważy się, że to pismo EBE-ów. Ich oryginalne przekazy. Któregoś

razu znalazłem się w zespole, który udał się do pewnego regionu Bhutanu, aby sprawdzić, czy

zwoje EBE-ów są bezpieczne. Zwoje, na których pisały EBE-y, są niezniszczalne, natomiast te, na

którym pisali mnisi, są bardzo kruche i rozpadają się. Mnisi zdają sobie sprawę z tej różnicy.

Niektóre zwoje nigdy nie ulegną zniszczeniu.

– Jaki był główny cel przybycia tu EBE-ów?

– Nie znam całej historii, ale mówiono mi, że EBE-y przybyły tu z Dzeta Sieci 1 i 2, podwójnego

układu gwiezdnego położonego w odległości 36 lat świetlnych od nas.

Jak podaje grudniowy numer magazynu Astronomy (Astronomia) z roku 1974:

„Dwie gwiazdy tworzące system Dzeta Sieci są niemal identyczne z naszym słońcem. Tak jak

ono każda z nich należy do klasy G2. Jest to jedyny znany podwójny układ gwiazd typu

słonecznego znacznie od siebie oddalonych. Dzeta 1 jest położona w odległości około 550

miliardów kilometrów od Dzety 2, czyli prawie sto razy dalej niż Pluton od Słońca. Oba słońca

potrzebują prawdopodobnie 100.000 lat na okrążenie wspólnego środka ciężkości. Ten podwójny

system gwiazd leży w odległości 37,5 lat świetlnych od nas i znajduje się w gwiazdozbiorze

Sieci (Reticulum). Sieć jest widoczna z południowej półkuli. Zarówno Dzeta 1, jak i Dzeta 2 są

głównymi kandydatkami do poszukiwań życia poza Ziemią. Zgodnie z obecnymi teoriami obie

gwiazdy mają świtę w postaci planet, tak jak to ma miejsce w naszym układzie planetarnym”.

W czasie badania słynnego już dziś przypadku Betty i Barneya Hillów, którzy zostali wzięci z

drogi w rejonie White Mountains w stanie New Hampshire we wrześniu 1961 roku przez szare

istoty ubrane w czarne obcisłe stroje, poddana hipnozie Betty narysowała gwiezdną mapę, którą jej

te istoty wówczas pokazały. Wiele lat później amerykańska astronom-amator Marjorie Fish zaczęła

porównywać szkic wykonany przez Betty Hill z układami gwiazd znajdujących się w bliskim

sąsiedztwie Ziemi i odkryła, że widniejące na nim gwiazdy przypominają układ Dzety 1 i 2

gwiazdozbioru Sieci. Betty Hill powiedziała, że z tych dwóch gwiazd prowadziły regularne trasy

handlowe i że nasze słońce stanowiło punkt docelowy jednej z nich. 5

Sherman miał również informacje dotyczące działań EBE-ów w naszym układzie planetarnym

poza Ziemią.

– EBE Pierwszy, którego uratowaliśmy z katastrofy w pobliżu Roswell, przekazał nam wiele

informacji na temat naszego systemu słonecznego i wszechświata. Powiedział, że posiadają potężną

stację na Saturnie i prawdopodobnie jeszcze jedną na jego księżycu Tytanie. Twierdzi, że na Marsie

istniało kiedyś życie i że wiele ras obcych istot wykorzystuje Księżyc jako bazę wypadową do

badania Ziemi. Wyjawił, że na początku XX wieku jeden z ich pojemników z antymaterią

stosowanych w układach napędowych ich statków dostał się przypadkowo do naszej atmosfery w

pobliżu rzeki Tunguska w środkowej Syberii w Rosji i eksplodował z siłą kilku megaton TNT

powalając na ziemię drzewa w promieniu kilku kilometrów.

Bez względu na to, czy był to statek EBE-ów, czy nie, tunguska kula ognista jest faktem

historycznym. Około godziny 7.40 rano 30 czerwca 1908 roku pięćset tysięcy akrów (2025 km 2 )

sosnowego lasu zostało powalonych na ziemię w rejonie rzeki Podkamiennaja Tunguska w

Środkowej Syberii w Rosji pod wpływem eksplozji o sile tysiąca bomb atomowych zrzuconych na

Hiroszimę, która nastąpiła na wysokości 6,5 kilometra nad ziemią. Ustalenie miejsca epicentrum

było łatwe dzięki tysiącom wypalonych drzew leżących pokotem na obszarze dziesiątków tysięcy

hektarów. W środku nie było jednak żadnego krateru, a jedynie bagnisty teren. Naoczni

świadkowie, którzy obserwowali to zdarzenie z odległości 800 kilometrów podają, że była to

ognista kula, która rozświetliła horyzont, po czym zatrzęsła się ziemia i powiał gorący wiatr, który

był tak silny, że zwalał ludzi z nóg i trząsł domami. Ponieważ nie zidentyfikowany obiekt

wyparował w atmosferze, rozproszone gazy wywołały nienormalne, jasnopomarańczowe

zabarwienie wieczornego nieba na Syberii i w Europie. W zwalonym lesie przez kilkadziesiąt lat po

katastrofie nic nie rosło.

Jak podał wrześniowy numer magazynu Discover z 1996 roku:

„Badacze odkryli w drzewach w rejonie katastrofy malutkie cząsteczki o pozaziemskich

cechach”.

Naukowcy wydłubali próbki z rdzeni drzew znajdujących się w pobliżu epicentrum i odkryli, że:

„Znaczna liczba cząsteczek (żywicy) zawierała niezwykle wysoki poziom takich

pierwiastków, jak miedź, złoto i nikiel. Ponieważ wiele z nich posiada stosunkowo dużą liczbę

protonów (określanych przez fizyków jako cząstki Z), badacze ochrzcili zawierające je cząstki

mianem 'cząstek wysokozetowych'. W okresie wystąpienia kuli ognistej było dziesięć razy więcej

cząstek wysokozetowych niż przed i po katastrofie, co doprowadziło włoskich uczonych do

wysunięcia przypuszczenia, że są one pozaziemskiego pochodzenia”.

Zapytałam Shermana, czy EBE-y przebywają na Ziemi w swoich podziemnych bazach przez cały

czas, czy też w chwilach ich nieobecności odpowiednie prace na naszej planecie wykonują za nie

odpowiednio zaprogramowane roboty i androidy.

– W jednym z naszych raportów przeczytałem, że obce istoty drążyły

tunele pod ziemią, co wywołało niepokój, że mogą one stać się powodem

trzęsień ziemi, jednak EBE-y oświadczyły: „Wiemy, gdzie można drążyć

tunele. Wiemy na temat tej planety znacznie więcej od was, więc nie

martwcie się tym, gdzie kopiemy, ponieważ wiemy, że to, co robimy, nie

powoduje trzęsień ziemi”. Mają również mnóstwo robotów. W czasie II

wojny światowej przeprowadzili tysiące lotów zwiadowczych nad Europą

i Dalekim Wschodem. „Foo Fightery” [nie zidentyfikowane obiekty

obserwowane w czasie II wojny światowej przez pilotów obu walczących

stron] były ich dziełem. Stworzyli także biologicznego androida mającego

od 0,9 do 1,2 m wzrostu do pracy tutaj, który często mylony jest z samymi

EBE-ami [rysunek obok].

– A co z katastrofami, w których znajdowano również ciała, jak ta, z

której ocalono tego EBE-a?

– Z wielu ich pojazdów załogowych, które uległy katastrofom, udało się

nam odnaleźć co najmniej trzy. Latające dyski, które znajdowały się w

Strefie 51 w Nevadzie, były wypożyczonymi nam przez EBE-ów w pełni

sprawnymi pojazdami lub odnalezionymi przez nas wrakami. Lataliśmy na niektórych z nich z ich

pomocą, ale nie rozumiemy zasady działania wszystkich przyrządów znajdujących się na ich

pokładzie.

– To brzmi, jakby nasz rząd zawarł z EBE-ami jakieś porozumienie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: