Szalony pościg za UFO.pdf

Szalony pościg za UFO

Historia ta zakrawa na komedię pomyłek, monumentalnej wzgardy dla faktów, intryg i emocji

(włącznie z samochodowym pościgiem, prowadzonym z prędkością 105 mil na godzinę) – komedię,

która na koniec przekształciła się w tragedię.

Z uwagą, przemyślnością, taktem i uporem William Weitzel, wykładowca filozofii z

bradfordskiej filii Uniwersytetu w Pittsburghu, zgromadził wiele szczegółów, składających się na

relację z Bliskiego Spotkania. Gdyby nie fatalna okoliczność, że pierwszy sprawozdawca musiał na

siebie przyjąć odium kpiny, stał się najprawdziwszym banitą, przeżył rozpad rodziny i doświadczył

okropnego osobistego zażenowania, historię sprawy można by uznać za szampańską farsę. Trzej

inni obserwatorzy – z których dwaj znajdowali się w innych miejscach niż pierwszy i jego

towarzysz – dzięki kaprysom serwisu prasowego na temat zdarzenia, a także faktu, iż nie zostali

przesłuchani przez komisję lotnictwa, uniknęli oskarżeń o niekompetencję, halucynacje, a nawet

szaleństwo, jakkolwiek niezależnie opisali zjawisko w bardzo podobny sposób, jak świadek, który

znalazł się „na widelcu”.

Wszystko zaczęło się zupełnie zwyczajnie. Nocą 16 kwietnia 1966 roku etatowy zastępca szeryfa

z powiatu Portage County w stanie Ohio, Dale F. Spaur, po kolacji, dwugodzinnej drzemce i dwóch

filiżankach kawy stawił się o północy na służbę. Natychmiast wysłano go do sprawdzenia skargi na

włóczęgę. Nic nie stwierdził. Otrzymał wiadomość, aby pojechać po Wilbura Neffa, mechanika,

który jeździł niekiedy z zastępcami etatowymi jako zastępca ochotniczy. Obaj mężczyźni pojechali

następnie na wezwanie, dotyczące samochodu, który w pobliżu Atwater Center wpadł na słup.

Dopilnowali odwiezienia kierowcy do szpitala i zaholowania wozu. Potem przybył monter, żeby

naprawić słup.

Obaj zastępcy pojechali do pobliskiego Deerfield na kawę; mieli również przywieźć kubek dla

montera. W Deerfield pomogli człowiekowi, któremu nawalił samochód i załatwili holowanie. Na

miejsce wypadku wrócili o 4.45 nad ranem.

Kiedy rozmawiali z monterem, otrzymali wiadomość radiową, że w sąsiadującym z Portage od

zachodu powiecie Summit jakaś kobieta zameldowała o latającym nad okolicą jaskrawo

oświetlonym obiekcie „wielkości domu”. Obiekt, twierdziła kobieta, znajduje się za nisko, aby mógł

być samolotem i za wysoko jak na latarnie uliczne. Nastąpiła radiowa wymiana żartów. Ani Spaur,

ani Neff nie potraktowali sprawy poważnie.

Obaj zastępcy ruszyli potem Szosą 224 z zamiarem sporządzenia w szpitalu meldunku o

wypadku. Na południowym poboczu drogi spostrzegli zaparkowany wóz. Zawrócili radiowozem i

podjechali od tyłu do porzuconego auta. Oto co powiedział Spaur:

„Neff wysiada z prawej, a ja z lewej; on podchodzi do prawej przedniej części radiowozu i

tam staje – taki rodzaj ubezpieczenia – a ja od lewej podchodzę z tyłu do tego drugiego

samochodu. Obracam się dokoła, żeby obadać teren, no, wie pan, sprawdzić, czy ktoś nie poszedł

odlać się w krzaki albo coś w tym stylu. I cały czas zerkam przez ramię, czy ktoś nie zachodzi od

tyłu. No i kiedy patrzyłem na ten zalesiony teren za naszymi plecami, dostrzegłem tę rzecz.

Unosiła się właśnie w górę. Jest tam lekkie wzniesienie; podleciała tak na wysokość czubków

drzew, powiedziałbym, sto stóp. I ruszyła w naszą stronę – a, te drzewa, nad którymi

przelatywała, zarastały szczyt wzgórka przy samej drodze... W tym momencie ją zobaczyłem.

Leciała tak nisko, że pokazała się dopiero wówczas, gdy prawie wisiała nam nad głową.

Zerknąłem na Barney'a (Neffa), który wciąż obserwował ten wóz przed nami – no a ta rzecz

robiła się coraz jaśniejsza i jaśniejsza, aż zaczęła oświetlać okolicę. Więc znów spojrzałem na

Barneya i powiedziałem mu, żeby zerknął za siebie. Popatrzył. Nic nie powiedział, tylko przez

minutę stał z rozdziawioną paszczęką, a potem oślepiony jaskrawym światłem opuścił wzrok. I ja

też opuściłem. Popatrzyłem na ręce, ale kiedy ta rzecz zatrzymała się dokładnie nad nami, moje

ciuchy nie zapaliły się ani nic w tym rodzaju. Jedynym dźwiękiem w całej okolicy był ten

pomruk. Żaden tam pisk ani ryk. I ten pomruk się trochę zmieniał – coś jak ładowany, a potem

doładowany transformator.

Przez parę minut byłem nieźle wystraszony; prawdę mówiąc, sztywny ze strachu; więc

poruszyłem prawą stopą, ale wszystko grało. Barney najwyraźniej podjął taką samą decyzję, jak

ja, to znaczy, żeby coś go oddzielało od tej rzeczy, więc obaj daliśmy dyla do wozu i tam

siedzieliśmy. Nawet nie próbuję określić, czy trwało to trzy sekundy, trzydzieści czy też trzy

minuty – to się nie ruszało, wisiało w powietrzu, a my nie robiliśmy nic... no i potem odleciało

trochę na wschód i przystanęło na sekundkę. Wciąż nie działo mi się nic złego, Barney też

wyglądał w porządku, więc wcisnąłem guzik i podniosłem mikrofon. Najpierw zacząłem im

mówić, no wie pan, że ta rzecz tu jest. I pomyślałem, cholera, jeśli to zrobię, pomyślą... więc

tylko powiedziałem Bobowi przez radio: „Mamy nad sobą ten jasny obiekt, o którym wszyscy

gadają”. A Bob na to: „Zestrzel!” Ta rzecz, hm, to nie żadna zabawka; do diabła... była wielka

jak dom! No i piekielnie jasna; od patrzenia łzawiły oczy”.

Kazano im podążać za zjawiskiem i w ten sposób zaczął się może najbardziej szaleńczy z

udokumentowanych pościgów za UFO. Ciągnął się ponad siedemdziesiąt mil; chwilami jego

prędkość przekraczała sto pięć mil na godzinę.

Rysunek obiektu wykonany przez zastępcę szeryfa Dale'a Spaura.

Podczas jego trwania, jakieś czterdzieści mil na wschód od punktu startowego funkcjonariusz

Wayne Huston słuchał w swym wozie patrolowym, znajdującym się nie opodal East Palestine, stan

Ohio, rozmowy radiowej Spaura z jego posterunkiem w Ravennie.

Później, w podpisanym oświadczeniu, Huston powiedział Weitzelowi:

„Rozmawiałem ze Spaurem przez radio. Spotkałem się z nim przy północnym obrzeżu miasta,

na Szosie 14. Dostrzegłem tę rzecz, kiedy Dale był jakichś pięć mil ode mnie. Obiekt sunął nad

Szosą 14 na wysokości może 800-900 stóp. Ani razu później nie widziałem go na mniejszej.

Stałem przy swoim radiowozie, kiedy przelatywał. Przypominał kształtem rożek na lody z jakby

zaokrąglonym czubkiem. Ta część była skierowana w dół. Zaraz potem drogą nadjechali Spaur i

Neff. Ruszyłem za nimi. Robiliśmy po osiemdziesiąt, osiemdziesiąt pięć mil na godzinę, parę

razy koło stu pięciu. W pewnym momencie omal nie siadłem Spaurowi na zderzaku,

wymieniliśmy swoje spostrzeżenia. Obiekt był wprost przed nami, wyprzedzał nas o pół do

trzech czwartych mili.

Znam Rochester dość dobrze (znajdowali się teraz w Pennsylvanii, około piętnastu mil za

granicą Ohio) i prowadziłem Spaura przez radio. Cały czas próbowaliśmy złapać kontakt z

jakimś radiowozem z Pennsylvanii. Poprosiłem bazę, żeby połączyła się z komisariatem

Stanowej w Chippewa i spytała, czy mają jakiś wóz na 51; nie mieli. Pierwszy radiowóz z

Pennsylvanii zobaczyliśmy w Conway (kilka mil na wschód od Rochester). Dale'owi kończyła

się benzyna, więc przystanęliśmy obok miejsca, gdzie parkował Frank Panzanella”.

W ten sposób wkracza do akcji czwarty obserwator: Frank Panzanella, funkcjonariusz policji w

Conway. W swym podpisanym oświadczeniu mówi:

„O 5.20 zatrzymałem się przy hotelu Conway i wypiłem filiżankę kawy. Patem wyszedłem z

hotelu i pojechałem Drugą Aleją. Spojrzawszy w prawo dostrzegłem lśniący obiekt. Sądziłem, że

to jakiś odbłysk z samolotu. Wysiadłem z radiowozu i ponownie spojrzałem na obiekt. Wtedy

podjechały dwa inne wozy patrolowe, z których wysiedli trzej funkcjonariusze i zapytali, czy

widziałem. Pokazali obiekt, a ja odparłem, że obserwowałem go przez dziesięć ostatnich minut.

Obiekt miał kształt połowy piłki, był bardzo jasny i mierzył w średnicy około 25 do 30 stóp.

Potem obiekt ruszył w kierunku gminy Harmony na wysokości, w przybliżeniu, tysiąca stóp;

zatrzymał się na chwilę i naprawdę bardzo szybko wzleciał w górę na wysokość trzech i pół

tysiąca stóp (gdzie, według innej relacji zatrzymał się ponownie). Połączyłem się z centralą i

powiedziałem radiooperatorowi, żeby powiadomił lotnisko w Pittsburghu. Zapytał, czy mi

odbiło. Odparłem, że jeśli mi odbiło, to odbiło także trzem innym posterunkowym. Obiekt

kontynuował wznoszenie aż zmalał do rozmiaru długopisu. Od księżyca, którego ze swojego

stanowiska nie widziałem, znajdował się dość daleko w lewo. (Wenus była widoczna po prawej

stronie księżyca). Obiekt był widoczny pomiędzy dwoma antenami stojącymi na podwórku po

drugiej stronie ulicy. Wszyscy czterej obserwowaliśmy błyskawiczne wznoszenie, a potem

zniknięcie obiektu”.

Obiekt trwał w locie wiszącym, kiedy przemknął pod nim samolot startujący z lotniska, potem –

zdaniem wszystkich świadków – wyprysnął w górę.

Major Quintanilla, wówczas szef Programu Blue Book, usiło-

wał skonstruować interpretację, że wszyscy czterej funkcjo-

nariusze policji najpierw dostrzegli satelitę (jakkolwiek w owym

czasie nie było widać żadnego satelity), a potem jakimś cudem

przerzucili swoją uwagę na Wenus (widzianą przez obserwa-

torów równolegle z obiektem). Śledztwo przeprowadzono po-

wierzchownie; wstępne przesłuchanie – i to tylko jednego

świadka, Spaura – było dwu i półminutową rozmową telefo-

niczną, którą wedle Spaura – rozpoczęły słowa: „No to proszę

opowiedzieć o tym mirażu, który pan widział”.

Drugie przesłuchanie, również telefoniczne, trwało półtorej minuty. Sądząc po podpisanym

oświadczeniu Spaura, Quintanilla pragnął uzyskać odeń zeznanie, iż widział UFO tylko przez kilka

minut; usłyszawszy, że obiekt był widoczny prawie przez cały czas trwania sześćdziesięciomilo-

wego pościgu z Ohio do Pennsylvanii, major pospiesznie uciął rozmowę.

Metoda Quintanilli była prosta: zlekceważyć wszelkie dowody sprzeczne z jego hipotezą.

Niespełna pięć minut rozmów telefonicznych wystarczyło szefowi Blue Book na sformułowanie

„rozwiązania” zagadki; dopiero nacisk ze strony Kongresu sprawił, że Quintanilla przedsięwziął

podróż do Ravenny w stanie Ohio, by w biurze szeryfa powiatu Portage przesłuchać osobiście

Spaura i Neffa.

Od lewej: Gerald Buchert, Dale F. Spaur i Robert Wilson.

Przesłuchanie, na prośbę Spaura nagrane przez Weitzela na taśmę, pozwala – co jest nieczęstą

okazją – wejrzeć w metody, stosowane przez Blue Book. Tym razem rozmowa była długa i

rzeczowa. Prócz zeznań Spaura i Neffa zawiera świadectwo zastępcy szeryfa Roberta Wilsona,

który utrzymywał z oboma obserwatorami łączność radiową, i szeryfa Rossa Dustmana, którego

główna rola polega na ręczeniu za charaktery swoich zastępców. Pominięto wszakże w śledztwie

dwóch pozostałych z czwórki głównych świadków, zatem posterunkowego Hustona z East

Palestine, który w tej właśnie miejscowości dołączył do pościgu prowadzonego przez Spaura i

Neffa oraz posterunkowego Panzanellę, który wespół z trzema pierwszymi funkcjonariuszami

obserwował obiekt, gdy ów dotarł nad Conway.

Oto fragmenty rozmowy, niekiedy – rzecz nieunikniona – wyrwane z kontekstu:

SPAUR: Po drugie, odnoszę wrażenie, że Wenus, jako gwiazda zaranna, wschodzi na samym

wschodzie. No i to by się też nie zgadzało.

QUINTANILLA: To zależy, zależy.

S: Hę?

Q: Czasem może wzejść panu nad głową.

S: Ach. O.K. Tak czy owak...

Q: Wenus, Wenus... dzisiaj Wenus (szelest papieru) wschodzi o 2.49 nad ranem. Azymut 150

stopni, podniesienie 25 stopni. Wcale nie musi wstawać zza horyzontu; może wzejść wysoko.

Ale jest na ekliptyce, tak.

S: O.K., więc niech sobie będzie na ekliptyce. Na pewno wie pan, co mówi. A teraz: ta rzecz jest

taka szeroka, taka wysoka i leci tak nisko; ludzie dostrzegli ją z okolicy Mogadore i złożyli

meldunek; ja ruszyłem za nią z Barneyem. Jechaliśmy szosą; więc pan nie uwierzy, dobra, było

dwóch świrów, gonili Wenus. Otóż Wenus...

Q: No nie, niech pan zaczeka...

S: Nie, to niech pan zaczeka i pozwoli mi mówić...

Q: Użył pan niewłaściwego słowa...

S: O.K., Więc...

Q: Jestem oficerem w Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych...

S: Słusznie. Bez wątpienia pan jest.

Q: I nie nazwałem nikogo świrem.

S: Nie, O.K. Więc mam przywidzenia! Ale mówiłem właśnie...

Q: Nie powiedziałem, że ma pan halucynacje.

S: Więc próbuję powiedzieć, że jadę drogą, a obiekt, który ścigam...

Q: I proszę mnie traktować z takim samym szacunkiem, z jakim ja traktuję pana.

S: Uczynię to, sir; naprawdę. Potraktuję pana z większym szacunkiem, niż okazano mi w ciągu...

Q: Nie nazywałem pana świrem. I nie mówię, że miewa pan halucynacje.

S: Dobra, w ciągu ostatnich dwudziestu dni! W każdym bądź razie ta rzecz przelatuje nad

następnym radiowozem. Ten ją dostrzega. Więc już dwa wozy gapią się na Wenus. Jedziemy

szosą. Dojeżdżamy do Conway w Pennsylvanii, a ta rzecz przelatuje nad trzecim radiowozem,

który jest tam zaparkowany. Nawet nie mieliśmy tej samej częstotliwości (uwaga odnosi się do

faktu, że przed wydarzeniem Spaur nie mógł porozumiewać się z Panzanellą). Nigdy, ani

przedtem, ani potem, nie poznałem tego funkcjonariusza, nie widziałem go i nie rozmawiałem z

nim. Kiedy wpadliśmy z piskiem opon, on obserwował tę rzecz, przelatującą w stronę

Pittsburgha nad jego głową. Otóż: obserwowaliśmy to stojąc koło siebie, czterech ludzi, czterech

policjantów. Powie pan sobie, co zechce, ale staliśmy tam, obserwowali, widzieliśmy, jak dołem

przelatuje samolot, który dopiero co wystartował z Pittsburgha, a potem ta rzecz pionowo wznosi

się do góry. I, sir...

Q: Znika.

S: Bóg mi świadkiem. Tak, sir. Jedyne, co pozostało do oglądania, to jasny punkcik, który był

już wcześniej. Wschodziło słońce, a księżyc bladł. No i w prostej linii z księżycem, czyli na

południe od niego, jakby patrzeć na zachód (wschód?) był ten jeden jasny punkt. Jak taka gumka

na końcu ołówka, naprawdę jasny. (Była to, oczywiście, Wenus, a jednak Quintanilla upierał się

przy swojej hipotezie).

WILSON: (radiooperator, który prowadził nasłuch, ale nie widział UFO). To był statek-matka.

S: Hę? Jeszcze jeden statek?

W: Statek-matka.

S: Ach, statek-matka. Zaraz mnie, chłopaki, przekonacie. Przestańcie chrzanić, tylko dajcie

jakiegoś kielicha i kawę... (śmiech). Ta nasza rzecz była natomiast na lewo, czyli na północ od

księżyca, i obserwowaliśmy, jak się wznosi, jak przelatuje pod nią samolot, a potem ona idzie w

górę, prościutko w górę. No i... ja, cóż, ja bym tego nie wymyślił czy coś w tym stylu, wiem, że

ludzie są czasem skołowani na taki temat; ale nie sądzę, że... nie widzę, jakim cudem mógłbym

się tak przekabacić ja, drugi radiowóz, ten czwarty facet i w ogóle. Pogoń za Wenus. Nie kupuję.

Wiem, że... że może chodzi tu o zrobienie z całej historii wymysłu, ale ja to widziałem, jestem

pewien. Bardzo wyraźnie.

Q: Dale, nie idzie o nic podobnego; próbujemy po prostu dojść do (jedno niezrozumiałe słowo).

Próbujemy określić naturę zjawiska.

S: Sir, gdybym mógł panu powiedzieć, co to było, to proszę uwierzyć, bym... ja sam... i jak

mówiłem wcześniej, gdybym ujrzał forda, walącego po autostradzie, to by pan nie wątpił, że

wiem, o czym mówię. To samo z samolotem. Pan mówi: „O, leci B-29”, a ja na to: „Jasne, ten

staruszek” albo coś w tym guście i rzecz jest zidentyfikowana. A coś takiego? – w najdzikszych

fantazjach nie widziałem niczego podobnego ani przedtem, ani potem. Wiem, że można

doświadczyć iluzji optycznej albo nawet patrząc przez szkło dopatrzyć się ruchu tam, gdzie go

nie ma...

Q: Tak, zniekształcenia.

S: Na to idę. Ale nie z czymś tak wielkim. W życiu mi się nie śniło, że mógłbym sobie coś

takiego wyobrazić albo pooglądać. Ale ta rzecz tam była. Widziałem ją wyraźnie; widziałem

stojąc przed samochodem i siedząc w środku. I rzygać mi się chce na myśl, że mógłbym

ryzykować życiem Neffa i innych ludzi goniąc za Wenus. Ani na chwilę nie uwierzę, że ścigałem

Wenus. Nie wiem, jak to wyjaśnić, Nie mam bladego pomysłu. Ale, sir, ta rzecz była tak

wyraźna, jak (słowo trudne do rozszyfrowania)...

Q: Wie pan, Dale, nie jest pan pierwszym, któremu to się przytrafiło.

W: (radiooperator). A siły powietrzne uważają, że co to jest?

Q: Fałszywie zinterpretowane obiekty konwencjonalne i zjawiska naturalne. W ubiegłym roku

mieliśmy 245 przypadków astronomicznych.

W: W jakiej kategorii mieści się to, co zobaczył Dale?

Q: Powiedzmy obserwacji ciał niebieskich i satelitów.

Ta sprawa figuruje obecnie w archiwach Blue Book jako obserwacja Wenus, choć, zgodnie z

meldunkiem, widziano jednocześnie obiekt i Wenus. Cztery pary ludzkich oczu doniosły o czymś

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: