Clancy Tom - Op-Center 10 - Morze ognia.pdf - Clancy Tom - wojtex57

TOM CLANCY

w Wydawnictwie Amber

BEZ SKRUPUŁÓW

CZAS PATRIOTÓW

CZERWONY KRÓLIK

CZERWONY SZTORM

DZIEL I ZDOBYWAJ

KARDYNAŁ Z KREMLA

MORZE OGNIA

POLOWANIE NA „CZERWONY PAŹDZIERNIK"

STAN ZAGROŻENIA

TĘCZA SZEŚĆ

ZĘBY TYGRYSA

TOM CLANCY

OP-CENTER CENTRUM SZYBKIEGO REAGOWANIA

MORZE OGNIA

Seria Toma Clancy'ego i Steve'a Pieczenika

Tekst Jeff Rovin

Przekład

Jacek Złotnicki

AMBER

Tytuł oryginału TOM CLANCY'S OP-CENTER: SEA OF FIRE

Redaktorzy serii

MAŁGORZATA CEBO-FONIOK, ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna HALINA OSTASZEWSKA

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

JOLANTA KUCHARSKA, ANNAMATYSIAK

Ilustracja na okładce ARCHIWUM WYDAWNICTWA AMBER

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu

http://www.wydawnictwoamber.pl

Inc.

o.o.

ISBN 83-241-2046-7

BRUNE MALEZJA

ROZDZIAŁ 1

Morze Celebes, Wtorek, 4.19

Były trzy rzeczy, na których śniady, ciemnooki Lee Tong znał się

doskonale. Pierwsza z nich to morze. Chudy, lecz muskularny Lee był

synem nieżyjącego już Henry'ego Tonga, oficera pracującego na

drewnowcu. Statek starego Tonga „Władca Oceanu", stutonowy

kontenerowiec, odbywał regularne rejsy z Singapuru do Indii,

obładowany tarcicą. W drodze powrotnej woził bale tekowe, które

docierały z Wybrzeża Kości Słoniowej do Bombaju. Ich miejscem

przeznaczenia były Hongkong i Tokio. Matka Lee zmarła na zatrucie

pokarmowe, kiedy chłopak miał pięć lat. Lee wolał podróżować z ojcem

niż mieszkać u dziadków na farmie w Keluang. Kiedy skończył

trzynaście lat, był już zatrudniony w pełnym wymiarze godzin jako

chłopiec okrętowy do dyspozycji pierwszego oficera.

Zaprawiony w żeglowaniu Lee znał kapryśną naturę mórz. Orzeźwiający

zapach Morza Andamańskiego wyraźnie różnił się od kwaśnej, oleistej

woni wybrzeży Morza Południowochińskiego. Prądy na Morzu

Wschodniochińskim powodowały ostrzejsze przechyły niż długa i wysoka

fala Pacyfiku. Burze także nie były do siebie podobne. Czasem

przychodziły znienacka, gwałtownie; innym razem ostrzegały z daleka,

by sternicy na czas mogli zejść im z drogi. Podczas rejsów Lee

dowiedział się też sporo o ludziach, o tym, co ich cieszyło, co ich

złościło, i to tak bardzo, że gotowi byli zabić. Przekonał się, że

dla niego samego liczyły się tylko pieniądze, łatwe kobiety,

papierosy, alkohol i towarzystwo do wypitki. Kiedy stary Tong umarł

na marskość wątroby, Lee umiał jedynie pić i palić. Ponieważ pracując

na „Władcy Oceanu" czy na innym statku, niczego więcej nie mógł się

nauczyć, postanowił zmienić zawód.

Kiedy miał szesnaście lat, z czego kilka ostatnich spędził na

drewnowcu, spotkał dwóch młodych marynarzy, którzy nie chcieli

skończyć tak, jak ich ojcowie. Nie uśmiechała im się praca za trzy

dolary dziennie przez siedem dni w tygodniu. Pewnego razu w porcie

przysiedli się do nich inni niezadowoleni młodzi ludzie, rozmaitych

profesji. W ten sposób Lee zetknął się z drugą rzeczą, na której znał

się doskonale. Z piractwem.

Lee stał na wzniesionym ostro w górę dziobie sampana - popularnej

chińskiej łodzi. Był to typowy model mieszkalny, jakich setki można

spotkać w porcie w Szanghaju, zwany mu-chi albo kurzą łajbą.

Zbudowano go z trwałego i bardzo lekkiego drewna drzew iglastych.

Miał sześć metrów długości i cztery przedziały, w tym kambuz.

Wyposażony był w silnik, uruchamiany, kiedy trzeba było zwiększyć

prędkość, oraz cztery yulohs - prawie pięciometrowe wiosła - używane,

gdy należało zachować ciszę. Właśnie za ich pomocą poruszał się w tej

chwili piracki sampan. Czterej wspólnicy Lee siedzieli parami przy

burtach. Łódź kupili w Chinach, jakieś dwa lata temu. Zapłacili

gotówką, w większości pożyczoną od dziadków Lee. Dług został spłacony

w ciągu roku. Kupno sampana było ostatnim legalnym przedsięwzięciem

całej piątki.

Z początku uczyli się, jak wmieszać się w portowy ruch w poszukiwaniu

ofiary, jak śledzić ją do zmroku i jak podejść do niej szybko i po

cichu. Zdobywali umiejętność czatowania na szlakach żeglugowych od

strony zachodzącego słońca, by nie być zauważonym. Koh Yu, były stróż

prawa, dysponował wielokanałowym skanerem i szerokopasmowym

odbiornikiem radiowym do nasłuchu częstotliwości używanych przez

wojsko i policję. Ukradł je przed odejściem z pracy w wydziale

operacji specjalnych singapurskiej policji. Po kilku próbach z

różnymi typami jednostek pływających postanowili skupić się na

jachtach i łodziach wynajmowanych przez wędkarzy. Zwykle łup był

obfity, a opór ograniczał się do przekleństw, najczęściej po

angielsku, więc Lee i tak ich nie rozumiał. Z całej bandy tylko

beznamiętny Koh znał ten język, ale jego nie obchodziła żadna

gadanina. Piraci nie odczuwali najmniejszych wyrzutów sumienia. Na

lądzie silniejsi zawsze wykorzystywali słabszych, więksi mniejszych.

Bo czyż rekiny nie zjadają tuńczyków? Lee Tong poznał ten układ z obu

stron i doszedł do wniosku, że woli być rekinem.

Zaczęli więc napadać na małe łódki, statki wycieczkowe i jednostki

wynajmowane na przyjęcia w pobliżu Hongkongu i Tajpei. Dokonywali

rabunku, nie wchodząc nawet na pokład. Podpływali ukradkiem i

przyklejali do kadłuba materiał wybuchowy w postaci niewielkich

grudek plastyku. Był to wyprodukowany sposobem chałupniczym piorunian

rtęci -

połączenie azotanu rtęci, alkoholu i kwasu azotowego z dodatkiem

parafiny i oleju lnianego dla nadania elastyczności. Jego wyrobem

zajmował się Clark Shunga, były pirotechnik z branży drzewnej.

Wysadzał kiedyś drzewa zbyt trudne do wycinki. Kiedy stracił przy

pracy dwa palce, dostał wymówienie i marne odszkodowanie. Spółka

drzewna Woo See obawiała się, że Clark jako kaleka nie może już

wykonywać swojego fachu. Co prawda pokazał szefom, że potrafi nadal

grać na gitarze, ale nie zrobiło to na nich żadnego wrażenia. Tak

więc Clark zainwestował całą swoją odprawę - 50 dolarów - w kupno

sampana.

Piraci ostrożnie umieszczali ładunki przy dziobie i rufie,

kilkadziesiąt centymetrów ponad linią wody, aby nie zamokły. Gdyby

ktoś z załogi chciał pozbyć się ich za pomocą kija lub drąga, miałby

trudne zadanie. Musiałby stać na chybotliwym pokładzie pod ostrzałem

piratów. Po rozmieszczeniu ładunków sampan odpływał na bezpieczną

odległość. Piraci żądali przez megafon oddania kosztowności i

biżuterii. Czasem życzyli sobie, by w małej łódce lub pontonie

przeprawiła się na sampan zakładniczka. Przez pewien czas zabawiali

się z kobietą, a potem wyrzucali ją za burtę. W razie niewykonania

rozkazów byli gotowi włączyć laserowe celowniki swoich pistoletów M8

i posłać kule, które spowodowałyby eksplozję ładunku. Jak dotąd ani

razu nie musieli uciekać się do zniszczenia statku.

Morze Celebes wciąż było nowym miejscem działania dla Lee i jego

kompanów. W tym rejonie zachodniego Pacyfiku rabowali dopiero od

dwóch miesięcy. Przenieśli się tu, gdy marynarka wojenna Singapuru

wzmocniła patrole na Morzu Południowochińskim. Celebes było inne,

odmienne też były szlaki żeglugowe. Fale nie powodowały kołysania w

górę i w dół ani z burty na burtę -jak na innych akwenach - lecz

pchały sampan do tyłu, by za chwilę rzucić go w przód. Wzdłużne

kołysanie wywoływał stały silny prąd powrotny. Pod wpływem tego

zjawiska Lee przypominał sobie słowa ojca: życie pozwala ci zrobić

krok naprzód, a potem spycha cię o dwa kroki w tył.

Sampan płynął w całkowitych ciemnościach. Oświetlenie kabiny było

wyłączone, nawet fosforyzująca tarcza kompasu została nakryta

brezentową płachtą, aby nikt nie dostrzegł poświaty. Piraci kierowali

się na dwa punkty świetlne, oddalone o około ćwierć mili -rufowe i

dziobowe światło pozycyjne jachtu. Dwudziestopięciometrową

dwumasztową jednostkę namierzyli dzień wcześniej, kiedy podeszli do

portu. Teraz śledzili ów zgrabny elegancki jacht płynący na

południowy wschód. Sunął bez pośpiechu, na pokładzie było tylko kilka

osób. Przypuszczalnie wynajął go na cały tydzień jakiś tłusty

Australijczyk lub Malezyjczyk za piętnaście lub dwadzieścia tysięcy

dolarów amerykańskich. Bez wątpienia - wymarzona zdobycz. To była

trzecia umiejętność, opanowana przez Lee do perfekcji: znajdowanie

ofiary. Od tamtej gorącej pijackiej nocy, kiedy postanowili działać

razem, Lee ani razu nie dokonał złego wyboru. Aż do dzisiaj.

ROZDZIAŁ 2

Waszyngton, Poniedziałek, 19.45

Nocny klub Inn Cognito mieścił się przy Democracy Boulevard numer

7101 w Bethesda. Paul Hood nigdy jeszcze nie był w tym nowym nocnym

lokalu, ale prawnik Centrum Szybkiego Reagowania, Lowell Coffey,

wystawił mu wręcz entuzjastyczną rekomendację. Obdarzony niezbyt

wymagającym podniebieniem Hood wolałby coś mniej pretensjonalnego.

Obeszłoby się bez tych monitorów z mrugającymi oczami i strzelającymi

palcami. Ale nie był tu sam. Towarzyszyła mu Daphne Connors,

czterdziestojednoletnia rozwódka, założycielka słynnej agencji

reklamowej Daph-Con. Także jej lokal ten polecił Coffey, który był

przyjacielem rodziny jej byłego męża, adwokata Gregory'ego Packinga.

Nazwa firmy Daphne była znana przedstawicielom waszyngtońskiego

establishmentu, zwłaszcza wojskowym. Jasnowłosa Daphne przypadła do

gustu także politykom. Miała wytworny styl bycia i temperament

spikerki CNN. Prowadziła różne interesy z wojskiem oraz

reprezentowała hotele i restauracje. To właśnie dzięki temu nie mieli

kłopotu z rezerwacją.

Daphne stanowiła przeciwieństwo Hooda, który jako dyrektor Centrum

Szybkiego Reagowania musiał odznaczać się spokojem i opanowaniem.

Miała niski głos i była wulkanem energii. Przypominała mu nieżyjącą

Marthę Mackall, przebojową ciemnoskórą pracownicę Centrum,

specjalistkę od kontaktu z politykami. Martha była pewna siebie,

wytworna i ciągle coś tropiła. Hood nie miał pojęcia, czego szukała,

i nie był pewien, czy ona sama wiedziała, o co jej chodzi.

Może właśnie tego szukała Martha, pomyślał. Zrozumienia.

Niestety, w wieku czterdziestu dziewięciu lat zginęła z ręki

terrorysty. Hood bardzo żałował, że nie zdołał poznać jej trochę

bliżej. Poza tym, z czysto praktycznego punktu widzenia, warto by

wiedzieć, jak można okiełznać kobietę o takim temperamencie. To

przydaje się w prowadzeniu firmy.

Usiłował nadążyć za Daphne, która nadawała po kawaleryjsku,

opowiadając, jak jeszcze w trakcie studiów założyła agencję i

zarabiała na prowizjach od sprzedaży powierzchni reklamowych w

uniwersyteckich gazetach. Potem firma urosła do rozmiarów

międzynarodowego giganta i obecnie w samych tylko Stanach zatrudniała

trzystu czterdziestu ludzi. W ciągu dziesięciu minut Daphne

kilkadziesiąt razy użyła słów „z drogi" i Jedź". Hood przyłapał się

na tym, że zastanawia się, jak potoczyłyby się losy ich firm, gdyby

zamienili się miejscami. Przypuszczalnie Daph-Con zostałby wystawiony

na sprzedaż i zniknąłby w przepastnych trzewiach jakiegoś koncernu, a

Centrum Szybkiego Reagowania wchłonęłoby NSA, CIA, a być może także

Interpol.

A może sprawy potoczyłyby się inaczej, pomyślał z nadzieją. Był

przecież kiedyś burmistrzem Los Angeles, pracował też na Wall Street.

A osiem lat temu wrócił na rządową posadę. Zawsze fascynowały go

różnice w sposobie zarządzania firmami z sektorów prywatnego i

publicznego. Podobała mu się konieczność ciągłego poszukiwania

kompromisu przy pracy w zespole. Potrzeba silnego akcentowania

własnego "ja", którą kierowali się ludzie pokroju Daphne, była mu

zupełnie obca, a nawet nieco odpychająca - nie dlatego, że nie

pochwalał takiej postawy, lecz dlatego, że budziła w nim poczucie

zagrożenia. Jego pierwsza żona, Sharon, była osobą introspektywną i

potrafiła docenić życie w rodzinnej wspólnocie. Nawet znani mu

prezydenci i przywódcy światowi przyznawali, że umiejętność pracy

zespołowej jest niezbędna.

- Paul? - odezwała się Daphne znad talerza jakichś wodorostów,

które

zamówiła na przystawkę.

- Słucham?

- Organizowałam wiele spotkań promocyjnych i potrafię poznać, gdy

ktoś jest nieobecny duchem - powiedziała.

- Ależ nie, jestem tutaj - zaprzeczył Hood, uśmiechając się.

Spojrzała na niego z powątpiewaniem. Kąciki jej oczu i ust zdradzały

lekkie rozbawienie.

- Opowiadałaś mi o Indianach Chumash w Kalifornii. O swoim

zaangażowaniu

w ich sprawy. I o tym, jak udało ci się zachować ich święte

jaskinie w górach Santa Ynez.

- W porządku, słyszałeś, co mówiłam - rzekła z ulgą. - Ale to

wcale

nie znaczy, że mnie słuchałeś.

- Ależ zapewniam cię, że słuchałem. - Obruszył się. - Nieruchomy,

wzrok bez wyrazu to w moim przypadku zjawisko najzupełniej normalne

po całym dniu użerania się w biurze.

- Ach tak. - Daphne uśmiechnęła się. - Rozumiem cię doskonale.

A jednak Hood wiedział, że miała rację. Wiele lat temu zaprzyjaźniony

aktor z Los Angeles nauczył go pewnej zawodowej sztuczki. Stosowano

ją wówczas, gdy aktorzy mieli za mało czasu na próby. Polegała ona na

rejestrowaniu słów w tak zwanej pamięci krótkoterminowej, gdzie były

łatwo dostępne. Dzięki temu pozostała część mózgu nie była obciążona

i mogła być wykorzystana na obserwowanie czy refleksję. Będąc

burmistrzem, Hood stosował tę technikę do zapamiętywania przemówień.

Po przybyciu do Waszyngtonu doszedł w niej do mistrzostwa, dzięki

uczestnictwie w niezliczonych politycznych briefmgach, o których

można było powiedzieć wszystko, tylko nie to, że były krótkie.

Potrafił słuchać, a nawet notować, jednocześnie myśląc o tym, co

będzie robił po powrocie do Centrum Szybkiego Reagowania.

Daphne odsunęła talerz i pochyliła się do przodu.

- Muszę ci coś wyznać, Paul.

- Dlaczego?

Roześmiała się.

- Zabawne. Większość ludzi zadałaby pytanie „co?"

Zastanowił się. Faktycznie, miała rację. Nie wiedział, dlaczego

zareagował akurat w ten sposób.

- To moja pierwsza randka od siedmiu lat - powiedziała Daphne - i

obawiam

się, że zamieniłam ją w jakieś kiepskie przedstawienie.

- Jeżeli o mnie chodzi, to słucham cię z zainteresowaniem.

- Jesteś kochany, ale mnie samej się to nie podoba - odrzekła. -

Zachowuję

się jak podczas prezentacji u klienta. Za wszelką cenę staram dobrze

sprzedać.

-Ależ skąd...

- Właśnie, że tak - upierała się. - Wykazywałeś ogromną

cierpliwość

przez ostatnie pół godziny.

- Mówiłem ci, że mnie to naprawdę interesuje - odpowiedział

zgodnie

z prawdą. - Rzadko rozmawiam z ludźmi zarządzającymi własną firmą.

- To prawda, spotykasz się z ludźmi, którzy rządzą państwami -

przyznała.

- Większość z nich nie jest tak interesująca jak ty - odrzekł

Hood. -

Mówię szczerze - dodał.

To ją zupełnie rozbroiło.

- Powiedz mi coś więcej na ten temat.

- Ludzie na stanowiskach to często jednostki ukrywające swą

osobowość

pod maską nieskazitelnego ideału - wyjaśnił Hood. - Jeżeli nawet

zdołali zachować jakąś cząstkę niezależności, mają ręce związane

konstytucją.

Poza tym znajdują się pod czujnym okiem lokalnych i zagranicznych

obserwatorów, wyborców i różnych grup interesu.

- Czy to źle? - spytała Daphne.

- Niekoniecznie - odparł. - Jest to zabezpieczenie przed

dyktaturą. Ceną

jest jednak znaczne spowolnienie postępu. Przywódca nie może wykonać

żadnego posunięcia bez wprawienia w ruch całego systemu.

- A jednak ludzie ci mają wpływ na znacznie poważniejsze sprawy

niż

wyniki finansowe niewielkiej prywatnej firmy - powiedziała, prostując

się na krześle. - A ty?

- Co chciałabyś wiedzieć? - odpowiedział pytaniem.

- Jak ty sobie radzisz? Nie wyglądasz na karierowicza szukającego

znajomości.

Hood z namaszczeniem wybrał kromkę chleba z koszyka, umoczył w oliwie

i odgryzł kęs. To też nie wyszło mu najlepiej. Kiedy Sharon pytała

go, jak minął dzień, nie mówił zbyt wiele. Nie było sensu rozpoczynać

dłuższej rozmowy, bo w każdej chwili coś mogło ją przerwać. Telefon,

dzieci, kipiący garnek lub potrawa w piekarniku.

- Jeżeli szukam znajomości, to tylko w związku z pracą, nie dla

własnych korzyści.

- Jesteś idealistą.

Wzruszył ramionami.

- Czy to miało oznaczać, że jesteś? - spytała dociekliwie.

Hood przyjrzał się jej. Miała ładny uśmiech. Nawet oczy jej się

Clancy Tom - Op-Center 10 - Morze ognia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: