Julie Garwood - Montana.pdf - Julie Garwood - hummer85

Julie Garwood

Montana

Przełożyła Zuzanna Maj

Zobaczyć świat w ziarenku piasku,

Niebiosa w jednym kwiecie z lasu.

W ściśniętej dłoni zamknąć bezmiar,

W godzinie — nieskończoność czasu.

William Blake, Wróżby niewinności

Tłum. Tadeusz Kubiak

Cnota jest odważna i dobroć nic zna trwogi.

William Szekspir. Miarka za miarkę

Tłum. Leon Ulrich

Londyn, Anglia, 1868

Sępy gromadziły się w westybulu. Salon, jadalnia oraz biblioteka na piętrze były już

szczelnie wypełnione. Nawet na schodach prowadzących na górę widać było te na czarno

ubrane „drapieżniki". Od czasu do czasu dwie lub trzy głowy schylały się jednocześnie,

łapczywie pijąc szampana. Ostrożne, wyczekujące, pełne nadziei.

To byli krewni.

Było tam również wielu przyjaciół lorda Havensmound, którzy przyszli okazać

współczucie z powodu spodziewanego nieszczęścia.

Oficjalna uroczystość miała odbyć się później.

Na początku wszyscy starali się zachowywać z godnością stosowną przy tej

przygnębiającej okazji. Alkohol jednak szybko przywrócił uśmiechy na ich twarzach, a

wkrótce dał się słyszeć głośny śmiech towarzyszący brzękowi kryształowych kieliszków.

Matroną wreszcie umierała. Ostatniego roku były co prawda dwa fałszywe alarmy, ale

teraz uwierzono, że ten trzeci atak okaże się ostatnim. Była tak wiekowa, że nie powinna go

przetrzymać i ponownie wszystkich rozczarować. Przecież miała już przeszło sześćdziesiąt

lat.

Lady Esther Stapleton spędziła całe życie gromadząc swoją fortunę. Nadszedł więc czas,

żeby umarła i dała możliwość krewnym wydania tych pieniędzy. Zaliczano ją do grona najbogatszych

kobiet w Anglii, a jej jedynego pozostałego przy życiu syna uważano za biedaka. To nie było w

porządku, przynajmniej tak twierdzili życzliwi wierzyciele lorda. Malcolm był lordem Havensmound

i miał prawo wydawać ile chciał i kiedy chciał. Wiedziano, że był wyjątkowym hulaką i lubieżnym

rozpustnikiem, zainteresowanym zwłaszcza najmłodszymi, ale te skazy charakteru nie przeszkadzały

lichwiarzom. Wręcz przeciwnie. Od dawna już szacowni bankierzy odmawiali pożyczek rozpasanemu

lordowi, natomiast pokątni lichwiarze z przyjemnością zaspokajali jego potrzeby. Triumfowali.

Cieszyła ich rozwiązłość klienta. Każdy z nich doliczał kolosalny procent za wyciągnięcie lorda z

długów karcianych, nie mówiąc już o sumach, które trzeba było płacić rodzicom uwiedzionych i

porzuconych młodych panienek. Długi narastały, ale cierpliwi wierzyciele mieli być wkrótce sowicie

wynagrodzeni.

W każdym razie byli o tym święcie przekonani.

Thomas, młody pomocnik chorego kamerdynera, wypchnął na zewnątrz kolejnego

wierzyciela i z wielką przyjemnością zatrzasnął za nim drzwi. Przerażali go ci ludzie. Był pewien,

że stać ich na stosowniejsze zachowanie, ale po prostu nic ich nie obchodziło.

Thomas od dwunastego roku życia mieszkał w tym domu i nigdy dotąd nie był świadkiem

tak haniebnego zdarzenia. Jego droga chlebodawczyni leżała na górze, starając się utrzymać przy

życiu tak długo, dopóki nie zakończy wszystkich swoich interesów i nie zobaczy swojej ulubionej

wnuczki Taylor. Tymczasem na dole syn umierającej kobiety urządzał przyjęcie, śmiał się i

zachowywał jak łajdak, którym zresztą był. Jego córka Jane z zadowoloną miną stała blisko ojca.

Thomas był pewien, że jej promienny wygląd wynikał z przeświadczenia, że ojciec podzieli się z

nią odziedziczonym majątkiem.

Dwie zgniłe fasole w tym samym strąku, pomyślał Thomas. Ojciec i córka byli bardzo

do siebie podobni z charakterów i wymagań. Pomocnik kamerdynera nie uważał się za

nielojalnego w stosunku do swojej chlebodawczyni, mając tak złą opinię o jej rodzinie. Jej

opinia o nich była podobna. Thomas kilka razy słyszał, jak lady Esther nazwała Jane żmiją.

Ta młoda kobieta była wyjątkowo podła. Wydawało mu się, że widział uśmiech na jej twarzy

tylko wtedy, kiedy udało się jej porządnie komuś zaszkodzić. Mówiono, że Jane trzyma ludzi

z towarzystwa w swoich rękach. Większość młodych mężczyzn i kobiet zaczynających

dorosłe życie rzeczywiście obawiała się jej, chociaż nie przyznawali się do tego. Thomas nie

był pewien czy plotki, że Jane lubi niszczyć innych, były prawdziwe.

Tym razem jednak posunęła się za daleko. Ośmieliła się zaatakować osobę, którą lady

Esther ceniła najwyżej. Starała się zniszczyć lady Taylor.

Thomas chrząknął z zadowoleniem. Wkrótce Jane i jej niegodziwy ojciec poznają

konsekwencje swoich poczynań.

Droga lady Esther była zbyt zaabsorbowana swoim słabym zdrowiem i rozpadającą się

rodziną, aby mogła zauważyć, co się święci. Jej stan zdrowia pogorszył się od chwili, kiedy

Marian, starsza siostra Taylor, zabrała swoje dzieci i przeniosła się do Bostonu. Od tamtego

czasu było z nią coraz gorzej. Thomas uważał, że trzymała się jeszcze tylko dlatego, że

postanowiła wydać za mąż i usamodzielnić wnuczkę, którą wychowywała jak córkę.

Na skutek intryg Jane ślub Taylor został odwołany. Jednak z tego okropnego

upokorzenia wynikło również coś dobrego: lady Esther wreszcie otworzyły się oczy.

Przedtem łatwo wszystko wybaczała. Teraz pałała żądzą zemsty.

Gdzie, na Boga, była Taylor? Thomas modlił się, żeby zdążyła przybyć na czas,

podpisać papiery i pożegnać się z babką. Pełen niepokoju chodził tam i z powrotem przez

kilka minut. Potem zajął się sprowadzaniem gości, którzy bezczelnie okupowali schody;

wyprowadzał ich na oszkloną werandę na tyłach domu. Wabił ich tam jedzeniem i większą ilością

alkoholu. Kiedy upchnął tam tych wszystkich strasznych osobników, zamknął drzwi i pospieszył do

holu.

Uwagę jego zwróciło jakieś zamieszanie na podjeździe. Podbiegł do okna. Poznał herb na czarnym

powozie, który się tam właśnie zatrzymał, i wydał westchnienie ulgi, po czym szybko odmówił modlitwę

dziękczynną. Taylor nareszcie przybyła.

Thomas zajrzał do salonu, żeby się upewnić, czy lord i jego córka są nadal zajęci swoimi

przyjaciółmi. Stali odwróceni plecami do drzwi, które Thomas szybko zamknął. Jeśli mu szczęście

dopisze, zdąży przeprowadzić Taylor przez hol i schody na górę, zanim zostanie zauważona przez swo-

jego wuja i jego córkę.

Taylor jeszcze torowała sobie drogę przez tłumek zgromadzony na podjeździe, kiedy Thomas

otworzył drzwi. Z przyjemnością zauważył, że dziewczyna nie zwraca zupełnie uwagi na

zaczepiających ją łajdaków. Kilku z nich wciskało jej wizytówki, przechwalając się, że są najlepszymi

doradcami inwestycyjnymi w całej Anglii i mogą potroić pieniądze, które wkrótce odziedziczy.

Przekonywali, że nie musi nic robić, tylko przekazać im spadek. Thomas był oburzony. Gdyby miał

szczotkę pod ręką, rozpędziłby tych pyskaczy.

- Dosyć tego! Zostawcie ją w spokoju - krzyknął i ruszył do przodu. Opiekuńczym gestem

wziął Taylor pod rękę i patrząc ze złością na tych nachalnych mężczyzn przeprowadził ją przez

drzwi.

- Bandyci, nie można ich inaczej nazwać - wymamrotał. Taylor całkowicie zgadzała się z tą

opinią.

- Byłeś gotów rzucić się na nich, prawda, Thomas? Służący uśmiechnął się.

- Cecil natarłby mi uszu, gdybym zniżył się do ich poziomu - odrzekł. - Jeśli mam iść w

jego ślady, nie mogę sobie pozwolić na prostackie zachowanie. Kamerdyner musi zawsze

zachowywać się godnie, milady.

- Naturalnie - zgodziła się Taylor. - Jak się czuje Cecil? Wysłałam do niego kartkę w

zeszłym tygodniu, ale nie dostałam odpowiedzi. Czy należy się o niego martwić?

- Nie, nie trzeba martwić się o Cecila. Jest bardzo stary i również bardzo wytrzymały.

Julie Garwood - Montana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: