Rafał A. Ziemkiewicz - Pajęczyna.pdf - Ziemkiewicz A. Rafał - helenalisowska

RAFAŁ A. ZIEMKIEWICZ

PAJĘCZYNA

Dopokądże dobrym nagrody, złym kary

odkładasz, Boże?

Wacław Potocki

Ciemne, ciężkie jak ołów chmury zawisły nisko nad dachami wieżowców, nad Wzgórzem

Czaszki, niemalże dotykając ich napęczniałymi brzuchami. W rozżarzony piec dnia wdarł się

niespodziewanie chłodniejszy powiew. Zapachniało wilgocią.

Nadciągała burza.

Spod półprzymkniętych powiek dostrzegł na tle nieba zbliżającego się legionistę w

wysokim hełmie. Żołnierz poruszał ustami, mówił coś, pochylony, ale wydobywające się

spomiędzy warg oficera dźwięki były dla Rawana tylko szelestem. Nabrał głęboko powietrza;

jego ciałem szarpnęły ostre nitki bólu, aż jęknął, a do oczu napłynęły mu łzy.

Wszystko zaczęło się od filmu, przekazanego nocnej redakcji przez ludzi z zespołu

reporterów telewizji. Rawan pamiętał, jak Jasekas, gdy przeglądali tę taśmę po raz pierwszy, nie

odrywając wzroku od ekranu przełknął ciężko ślinę i drżącym z przejęcia przydechem oznajmił:

- O, w mordę...

Była głęboka noc, miasto chwytało oddech po upalnym dniu. W taki skwar, gdy pustynny

wiatr strącał ptaki z nieba, nocny dyżur w redakcji przestawał być pańszczyzną, a stawał się

dobrodziejstwem.

Rawan milczał, zafascynowany. Wreszcie obiektyw kamery uciekł gdzieś w górę, obraz

pociemniał i ustąpił miejsca bezładnemu śnieżeniu. Jasekas powoli, niczym dokonujący

rytualnego mordu starożytny kapłan, wyciągnął przed siebie rękę z pilotem i ruchem palca

jeszcze raz przywołał zmarłych na ekran.

Poharatane trupy poderwały się gwałtownie i zaczęły tańczyć w śmiesznych podrygach

wokół rozbitego samochodu, wsysając do brzuchów czerwone rozbryzgi z jego karoserii i z

asfaltu. Potem opuszczając lufy pistoletów maszynowych wskoczyły do wozu, który nie czekając

nawet aż cudownie zmartwychwstali podomykają drzwi szarpnął się do tyłu i oderwał od burty

policyjnego furgonu, wyskakując na chwilę z kadru. Jasekas leniwym ruchem palca przywrócił

normalny bieg czasu. Znowu: limuzyna Barabasza wyjeżdża zza rogu, wbija się w blokujący

przejazd furgon, wyskakuje obstawa, pierwszy strzał... Jak na filmie.

Nie, różniło się to zasadniczo od najlepszych nawet filmów, i właśnie dlatego Jasekas i

Rawan wpatrywali się w ekran z taką fascynacją. Ludzie koszeni seriami policyjnych karabinków

umierali naprawdę. Na asfalt ulicy i połyskujące lakierem blachy tryskały krople prawdziwej

krwi, a szarpane wielkokalibrowymi kulami ciała nie stanowiły popisu charakteryzatorów.

Jakimś drobnym fragmentem świadomości zarejestrował Rawan myśl, że wysiłki wszystkich

twórców kryminałów nigdy się na nic nie zdadzą, że tego po prostu nie można zagrać, nie można

udać - tego konwulsyjnego trzepotu rąk, próbujących poniewczasie odpędzić nadlatujące pociski,

rozpaczliwych skurczów mięśni, jakby konający człowiek już rozpadł się na nie powiązane ze

sobą tusze, z których każda próbuje uczepić się życia, zatrzymać uciekającą krew, powstrzymać

wszechogarniający chłód... Patrzył, przygryzając w przejęciu wargi, jak w smugach reflektorów

jeden z zastrzelonych osuwa się po błotniku, pośród wykwitających na karoserii wianuszków

blaszanych zadr. Jak smaruje wypolerowany lakier śluzowatą, krwistogównianą mazią; jak

poruszają się jego usta - Rawan nieomal słyszał ten krzyk-charkot, choć ogłuszony gwałtowną

palbą automatyczny mikrofon wideokamery nie zarejestrował niczego oprócz stłumionego

gwizdu. Patrzył i robiło mu się coraz bardziej gorąco, ale nie potrafił oderwać wzroku. Nie umiał.

Jak kiedyś, dawno, dawno temu, gdy pękła mu w ręku szklanka, tnąc głęboko skórę i mięśnie.

Matka krzyczała, a on niezdolny drgnąć trzymał rozchlastaną dłoń przed twarzą i tylko poruszał

palcami, wpatrując się we własne, odsłonięte nagle wnętrze, czerwone, śliskie i niesamowite -

grzebał w nim paluchem i nie mógł przestać, póki się wreszcie nie zerzygał. Dokładnie tę samą

niemożliwą do zwalczenia fascynację odczuwał teraz.

- Ale jatka - powiedział wreszcie swoim normalnym (przynajmniej miał taką nadzieję)

głosem, gdy spektakl ponownie dobiegł końca.

Jasekas delikatnym uderzeniem palca w klawisz pilota zgasił ekran i okręciwszy się na

fotelu sięgnął po swoje piwo. Upił przez zęby kilka łyków, po czym, przechylając na bok głowę,

stwierdził:

- Podobno taki jeden z drugiej strony wozu dostał dokładnie w oko. Urwało mu pokrywkę

czerepu. Ale chłopcy się zgapili.

- No - podjął Rawan, zastanawiając się nad czymś. - I tak mają niezły klip do programu.

- Zdjęli im - Jasekas pokręcił głową, na jego nalanej twarzy pojawił się uśmieszek

politowania. - Co ty, trochę to zbyt realistyczne, nie uważasz?

- Przydałoby się trochę realizmu. Coś, żeby ludźmi naprawdę trząchnęło. Popatrz: ile lat

ten gość zatruwał życie całemu miastu? Ile ma na sumieniu? Prawie każdy o nim słyszał. Teraz

pokazujemy, albo robimy fotoreportaż z realistycznym opisem, jak jego krwawych bandziorów

dosięga sprawiedliwa zemsta z ręki cesarskiej policji. Obywatele przeżywając normalną,

relaksową porcję gwałtu i okropności zarazem rozładowują swój lęk, doznają nasycenia zemstą,

utwierdzają się w szacunku dla sprawiedliwości i zaufaniu do Sanhedrynu...

- Rawan - ściągnął go na ziemię Jasekas, wciąż uśmiechając się z politowaniem. - A ty

jesteś pewien, czy aktualna linia „Gazety” to jest, że Sanhedryn cacy, czy już może że be? He?

- No, trzeba by oczywiście uzgodnić z Hedanem - Rawan nie zamierzał się rozstawać z

pomysłem.

- Dobra, pouzgadniaj sobie. Co do mnie, to zaraz siadam do klawiatury i robię półtorej

szpalty o zatrzymaniu Barabasza z jednym zdjęciem i bez żadnych cudów.

- Posłuchaj - spróbował jeszcze raz.- Masz tyle świetnych stop-klatek z bebechami tych

jego goryli. Wiesz, co się dzieje w mieście, w niektórych dzielnicach strach z domu wyjść. To

jest jakaś metoda poprawiania nastrojów, a poza tym to by było coś nowego, rozumiesz? Gazety

codzienne nigdy nie drukowały splatterowych kawałków. Spróbujmy, to może zaskoczyć!

- Albo nie - wzruszył ramionami Jasekas. - Jeżeli chodzi o mnie, to żadnych

eksperymentów. A Barabasz w szpiglu wisi na moim nazwisku i będzie zrobiony na full

standard, zero cudów. Zresztą i tak nie ma czasu, żeby cokolwiek konsultować, za dwie godziny

numer schodzi do składu...

- Odstąp mi to - zaproponował bez nadziei. Jasekas nawet na niego nie spojrzał. - Za

najbliższy reportaż - dodał po chwili.

Jasekas podniósł na moment oczy. Tylko na moment.

- Wiesz co, pająku? Zajmij się lepiej tym swoim Wielkim Cieślą i telefonami do redakcji.

Za dwie godziny...

- ...numer schodzi do składu. Nie bój żaby, j a ten szajs piszę w minutę osiem - przerwał

mu Rawan, wciąż nie mogąc przeboleć, że taka okazja przechodzi mu koło nosa.

Hedan, bezpośredni szef publicystów, wcisnął mu Galilejczyka głównie dlatego, że nikt

inny nie miał chęci się tym zajmować. I pewnie; zbliżało się kilkudniowe święto Paschy,

tradycyjny czas zamieszek i wrzenia przedmieść, policji udało się nakryć Barabasza, Partia

Demokratyczna była w przededniu konwencji wyborczej, Partia Pluralistyczna leciała w

sondażach na zbity pysk, aż huczało od pogłosek o tarciach między Procuratorem a Herodem,

odwołanie Piłata i zastąpienie go kimś sensowniejszym zdawało się już tylko kwestią czasu...

Było o czym myśleć i o czym pisać. I akurat w takim gorącym okresie wyskoczył nie wiadomo

skąd jakiś nieszczęsny prostaczek, cieśla z Galilei, któremu nagle zwidziało się zostać prorokiem.

Żeby jeszcze tylko prorokiem. Mesjaszem.

Niby nic specjalnego; w Jeruzalem mesjasze pojawiali się z dużą regularnością co parę

lat. Jak dotąd jednak nie było wśród nich persony równie absurdalnej i w pierwszej chwili Rawan

uznał, że w ogóle nie powinno się zwracać na szaleńca uwagi. Zwłaszcza, że ośmieszając swą

osobą różne miejscowe tradycje, działał raczej na szkodę Faryzeuszy z Partii Pluralistycznej, oni

też zresztą stali się z miejsca jego głównymi przeciwnikami. W interesie „Gazety” było więc -

uważał - jeśli nie okazywać Galilejczykowi sympatię, to przynajmniej zachowywać wobec niego

życzliwą neutralność.

Ale rada programowa redakcji uznała inaczej i zgodnie z redakcyjnym obyczajem kazała

sekretariatowi zlecić komuś prowadzenie Galilejczyka. Sekretariat z kolei zlecił to Hedanowi, a

Hedan wybrał do tej zaszczytnej funkcji redakcyjnego młodego-zdolnego, zapełniającego dział

telefonów do redakcji. Redakcyjny młody-zdolny nie miał już niestety na kogo tej zaszczytnej

funkcji przewalić.

Późną nocą, gdy Noemi spała już ufnie, usiadł w swoim gabinecie, zapalił papierosa i

zaczął przeglądać materiały o Galilejczyku. Takie było dla Rawana pierwsze poważne spotkanie

z Joszuą, po którym musiał zmienić zdanie na jego temat.

To, co potem mówił Jasekasowi, nie było kłamstwem. Naprawdę było mu tego cieśli żal.

Ot, jakiś naiwny idealista, który wdał się, samemu o tym nie wiedząc, w wir politycznej walki.

Walki, której oczywiście nie mógł rozumieć, i w której na dłuższą metę nie miał szans. Dla

pospólstwa mógł być na krótki czas bohaterem, ale pospólstwo schodziło ze sceny dziejów nie

pozostając w niczyjej pamięci. I ten sam los musiał spotkać Joszuę.

Ale to, że było mu żal Galilejczyka, wcale nie oznaczało, żeby zamierzał się nad nim

litować. Z pozoru nieszkodliwy wariat, opowiadający bajeczki o winnicach, pannach z lampami,

marnotrawnych synach i kim tam jeszcze - gdy twierdził, że przynosi miecz, mówił prawdę.

Rawan chciał, żeby jego i Noemi dzieci żyły już w Europie, a nie, jak on, w skansenie.

Żeby dziedziczyły piękno posągów i heksametrów, potęgę greckiej filozofii oraz rzymskiego

prawa - zamiast czosnkowego zaduchu świątyni. Galilejczyk zagrażał temu nie mniej, niż

zapatrzeni w swe święte księgi faryzeusze z Partii Pluralistycznej. Może nawet bardziej; tamci,

ortodoksyjni i wyniośli, mieli swoich wyznawców i nie zdobywali nowych. Galilejczyk mówił do

biedoty jej językiem, litował się nad losem upośledzonych, chodził boso, w samodziałowej szacie

i żywił się przaśnymi plackami... Taki facet jak on mógł porwać tłum, ledwie trzymany w

Rafał A. Ziemkiewicz - Pajęczyna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: