May Karol - Tajemnica piaszczystego kanionu.pdf - May Karol - JANUSZEK777

TAJEMNICA PIASZCZYSTEGO KANIONU

Karol May

ROZDZIAŁ 1

Jak dziwne mogą być koleje losu, ile niespodzianek kryje się w naszym cieniu, jak krzyżują się

ścieżki naszego życia przekonałem się dopiero po spokojnym i dokładnym przemyśleniu tego

dziwnego zdarzenia.

Jako młody i biedny chłopiec uczestniczyłem za namową swego nauczyciela muzyki w konkursie

na pieśń wigilijną. Uznanie mojego tekstu za najlepszy po pierwsze zdziwiło mnie, a po drugie

uzyskałem nagrodę, która pozwoliła mi spędzić jedne z najpiękniejszych wakacji w moim życiu. W

wędrówkach po górach towarzyszył mi mój najlepszy, najwierniejszy przyjaciel.

Minęło wiele lat. Życie dało mi twardą szkołę i zrobiło z niedoświadczonego chłopca mężczyznę.

Dziwność losu była w stosunku do mnie tylko pozorna; sam wytknąłem sobie drogę i znalazłem obok

daremnych wysiłków i rezygnacji dużo radości i zadowolenia, które z pewnością nie spotkałoby

mnie w innym, spokojniejszym trybie życia. Poznałem cudownego, niezrównanego Winnetou i

zawarłem z nim związek przyjaźni, który śmiało mogę określić jako jedyny w swoim rodzaju. Sama

ta przyjaźń mogłaby być pełnym zadośćuczynieniem za to, co trzeba było wycierpieć. A przecież nad

stromą ścieżką, po której wędrowałem, kwitły jeszcze inne kwiaty i dojrzewały jeszcze inne owoce,

które wolno mi było zrywać. W pierwszym rzędzie zaliczam do nich przyjaźń okazywaną mi przez

dzielnych znajomych, bo tylko ci, którzy nie mieli czystego sumienia, bali się jak ognia imienia

Winnetou i Old Shatterhanda.

Ostatnią podróż konno odbyłem z Winnetou, tym najszlachetniejszym wśród Indian, z Rio Pecos,

przez Teksas do terytorium indiańskiego nad Missouri. Przybywszy na miejsce pozostałem tam jakiś

czas, przyjaciel zaś wyruszył w góry po nuggety. Moi liczni Czytelnicy pytali nieraz, jakie było nasze

położenie finansowe; korzystam teraz ze sposobności, by dać im na to pytanie odpowiedź. Mówiło

się i mówi dziś jeszcze, że Indianie znają wielkie złoża złota, których ani nie eksploatują, ani nie

zdradzają białym. Krzewicielami tych fantastycznych wyobrażeń o czerwonoskórych są pisarze,

którzy nigdy nie widzieli wigwamu ani nie czuli zapachu indiańskiego ogniska. Nie znaczy to jednak,

żeby żaden Indianin nie znał tajemnic skarbów ukrytych w jego kraju. Przeciwnie! Sam znałem wielu

Indian - do nich należał również Winnetou - którzy dobrze wiedzieli, gdzie należy szukać złota. Ale

byli to ludzie niezwykli, należeli do starych, wybitnych rodów, dziedziczyli tajemnice z ojca ma syna,

nie zdradzali ich nigdy innym członkom rodziny czy plemienia, a o dopuszczeniu do tajemnicy białego

w ogóle mowy być nie mogło. Nie należy zapominać, że Indianie mają silne poczucie przynależności

rodowej i dzięki temu przywiązują wielką wagę do nieprzeciętnego pochodzenia. Ci, którzy są

przeciwnego zdania, zdradzają brak orientacji i powtarzają tylko bezmyślnie to, co ciemięzcy Indian

wymyślili, by nieco usprawiedliwić swoje okrucieństwo. Jest wśród Indian wiele wybitnych rodzin;

przynależność do nich uchodzi za wielki honor. Fakt, że Indianie nie posiadają nazwisk, nie ma tu

znaczenia. Przecież narody starożytności i dzisiejszego Dalekiego Wschodu również nie mają

nazwisk, a jednak pysznią się rodami, których sława obiega cały świat.

Winnetou szczycił się całym szeregiem sławnych przodków, z których każdy był wodzem. Znał

ich czyny i nauczył się ad nich milczenia, którego nie potrafiłyby złamać najbardziej wymyślne męki.

Byłem jedynym człowiekiem, wobec którego od czasu do czasu pozwalał sobie na lekkie aluzje na

ten temat. Miał niesłychanie ostry i wrażliwy wzrok; po prostu wyczuwał nim miejsca, w których

kryły się szlachetne kruszce. Wiedziałem, że podczas licznych wędrówek odkrył niemało pokładów

złota i srebra. Tracił później całe dni i tygodnie, by miejsca te zamaskować; zwykle mu się to

udawało i ludzie przebywający opodal olbrzymich bogactw nie przeczuwali nawet, że są w ich

pobliżu.

Winnetou wędrował do tych miejsc, gdy potrzebował pieniędzy. Na Dzikim Zachodzie nie

zdarzało mu się to nigdy, gdyż zawsze mógł ubić po drodze bawołu i liczyć na to, że w każdym

namiocie czy obozie zaprzyjaźnionych z Apaczami plemion przyjmą go z otwartymi ramionami Gdy

jednak trzeba było udać się do fortu po amunicję, albo gdy chodziło o dalszą wyprawę do

"cywilizowanych" okolic, pieniądze stawały się potrzebne. Zaopatrywał się wtedy stale w większy

zapas nuggetów, które zmieniał później na monetę obiegową lub banknoty. Nie potrzebuję chyba

dodawać, że mogłem wtedy dysponować jego kasą; korzystałem jednak z tego rzadko, gdyż nie

zaliczam się do ludzi, którzy lubią żyć na koszt przyjaciół Na wypadek kłopotów pieniężnych

wróciłbym się raczej do kogoś obcego, gdyż wiem z doświadczenia, wyniesionego z obcowania z

poczciwymi skądinąd ludźmi, że pożyczanie pienię4zy niszczy każdą przyjaźń. Niech mi kto odpowie

na to, co tu się żywnie podoba, ją obstaję przy swoim. Nawet w stosunkach z człowiekiem

najprzychylniej do mnie usposobionym, pełnym szacunkiem do mej osoby i przekonanym o tym, że

jestem pod względem finansowym osobą zupełnie pewną, pożyczka w wysokości kilkudziesięciu

marek rautu cień na naszą przyjaźń.

Prawdziwa przyjaźń gotowa jest zawsze do największych ofiar, i przyjaźń moją z Winnetou szła

nawet tak daleko, że jeden byłby dla drugiego gotów poświęcić życie. Ofiarność ta była czymś

wzniosłym i wzruszającym, pożyczanie zaś jest czymś tak codziennym, niskim, niemiłym, że

przyjaciele - Winnetou i Old Shatterhand - unikali transakcji pieniężnych między sobą, pozostawiając

to Frankowi z Falkenau i dwóm biednym jak myszy kościelne uczniakom. Gdy Winnetou płacił za

mnie, nie mogło być mowy o pożyczce, gdyż nuggety nic go nie kosztowały; ale nawet słowo "płacić"

brzmi inaczej, jeżeli to uczyni ktoś inny, choćby był najserdeczniejszym przyjacielem. Gdyby mnie

zabrał do kryjówki i pozwolił wpakować do kieszeni pełne garście nuggetów, nie byłoby żadnej

kwestii! Ale pieniądze w jego kieszeni przestały już być bezpańskimi nuggetami, a stawały się jego

złotem, jego własnością. Gdy je na mnie wydawał, jakiś głos wewnętrzny szeptał mi, że nie

powinienem na to patrzeć. Ten głos właśnie skłaniał mnie do możliwie największego uniezależnienia

się od nuggetów przyjaciela.

Gdy przybywaliśmy do miejscowości, w których mieściła się poczta, zrzucałem powłokę

westmana i zamieniałem się w pisarza. Gazety przyjmowały chętnie moje utwory i płaciły za nie

niezłe honoraria, które umożliwiały mi zachowywanie zupełnej niezależności. Dzięki nim mogłem

napisać szereg opowiadań podróżniczych, którymi zadebiutowałem przed swymi czytelnikami.

Winnetou odczuwał to samo co ja. Nigdy nie wpadło mu na myśl choćby słowo uronić na temat

zbędności moich honorariów. Przeciwnie, gdy honorarium się spóźniało, czekał cierpliwie nadejścia

pieniędzy i cieszył się z nich później tak, jak gdyby sam był ubogim literatem. Z prawdziwą

przyjemnością wspominał nauczkę, którą dał raz bogatemu plantatorowi, którego chłopca wyratował

z nurtów Missisipi. Człowiek ten chciał mnie wynagrodzić pewną kwotą pieniężną, przypuszczając

po znoszonym ubraniu, że ma przed sobą wielkiego biedaka. Gdy Winnetou to zobaczył, podszedł

doń, błysnął gniewnie oczami i rzekł:

- Czy można życie ludzkie okupić złotem? - Jestem Winnetou, wódz Apaczów, ten dżentelmen

natomiast to Old Shatterhand, i jest mym przyjacielem. Gdyby chciał brać ode mnie pieniądze, byłby

milionerem. I ty chcesz mu ofiarować tych kilka nędznych dolarów? Schowaj je, przydadzą ci się!...

A więc przybyłem z Winnetou nad Missouri do miasteczka St. Joseph. Wychodziło w nim pięć

dzienników, w tym jeden niemiecki. Nie potrzebowałem więc czekać długo na zaspokojenie moich

autorskich ambicji. Jak już mówiłem, Winnetou wyruszył po nuggety, mieliśmy bowiem zamiar udać

się przez Missisipi na Wschód, co wymagało pewnej ilości pieniędzy. Nie wiedziałem, dokąd wódz

się udaje; oświadczył tylko, że wróci w ciągu dwóch tygodni.

St. Joseph było w tym czasie ostatnią zachodnią stacją kolei Hannibal - St. Joseph; na siedem

tysięcy mieszkańców liczyło dwa tysiące emigrantów z Europy. Na wieść, że przybył Old

Shatterhand, zjawiło się kilku dziennikarzy po wywiady. Zaspokoiłem ich ciekawość. Po trzech

dniach mogłem za otrzymane honoraria kupić piękne ubranie i bieliznę, potrzebną do wyprawy na

Wschód. Ubranie włożyłem od razu, gdyż pisanie w skórzanym habicie było trudne i niewygodne.

Napisałem jeszcze kilka artykułów dla dziennika w St. Louis, prosząc o wysłanie honorarium do

Weston, dokąd miałem się zamiar udać, aby zarobić coś do czasu powrotu Winnetou.

Miasto, wówczas zamieszkałe w jednej trzeciej przez przybyszów ze Starego Świata, leży wśród

dobrze zagospodarowanych osad; rozwinęło się pod wpływem znacznej imigracji. O ile się nie mylę,

było tu pięć kościołów, w tym dwa protestanckie. Emigranci nasi żyli w najlepszych warunkach,

utworzyli cały szereg związków, ufundowali nawet kompanię strzelców.

Nie miałem tu ani chwili spokoju, a to z powodu ustawicznych zaprosin. Chciałem pracować,

odmawiałem, lecz to nic nie pomagało, gdyż mieszkańcy zjawiali się u mnie prosząc, bym im

opowiedział o stosunkach panujących na Dzikim Zachodzie. To mi oczywiście nie odpowiadało. Nie

chcąc, by w Weston powtórzyło się to samo, postanowiłem przemilczeć swoje nazwisko. W obawie,

by incognito mojego nie zdradził wierzchowiec, znany wszędzie równie dobrze jak ja, zostawiłem

konia u farmera, i odpłynąłem z St. Joseph niewielkim czółnem, wtajemniczywszy jedynie

gospodarza, gdzie mnie ewentualnie można znaleźć.

Od dawna nie wyglądałem tak przyzwoicie, jak teraz w swym nowym ubraniu. Zostawiłem konia,

spakowałem broń, pas z nabojami i inny sprzęt myśliwski. Dzięki temu nie mogłem robić na nikim

wrażenia westmana, który z narażeniem życia przekradł się niedawno przez wrogie szeregi

Komanczów.

Przybywszy do Weston, zapytałem o dobry hotel. Wskazano mi budynek, który tylko mizantrop z

Dzikiego Zachodu nazwać mógłby hotelem; mimo to, jako człowiek skromny, postanowiłem tu

zamieszkać. Chodziło mi głównie o czystość, a pod tym względem nie było powodu do narzekania.

Okazało się, że gospodarz jest moim rodakiem; po chwili zjawiła się miła, lśniąca czystością

gospodyni; kelner przywitał mnie również w mowie ojczystej. Był to człowiek młody, najwyżej

trzydziestoletni, szczupły i bardzo niski, sięgał mi bowiem zaledwie do ramienia. Za to miał potężne

wąsy; fakt, że nie wypuszczał ich prawie z rąk, zdawał się wskazywać, że jest z nich niezwykle

dumny. Obsłużywszy mnie wziął do ręki gazetę, którą czytał w chwili, gdy się zjawiłem na sali i

zagłębił się w niej, gładząc bez przerwy potężnego wąsa. Nagle wydał okrzyk zdumienia, skoczył na

równe nogi i rzekł do gospodarza, który palił i obserwował mnie w milczeniu.

- Milordzie, musi mi pan dać w tej chwili urlop na dziś i jutro!

Nie słyszałem jeszcze by kelner tytułował swego pryncypała w ten sposób. Czy to zwyczaj w tym

domu; czy też przesadna grzeczność kelnera-karzełka - oto pytanie, które mnie zajęło.

- Urlop? Dziś? - rzekł gospodarz. - Zwariował pan! Urlop? Przecież strzelcy obchodzą dziś swe

święto i urządzają wieczerzę z tańcami.

- Przykro mi bardzo, milordzie - rzekł mały z głębokim, pełnym ubolewania ukłonem, ale gotów

jestem ponieść dla pana każdą ofiarę z wyjątkiem tej właśnie, Muszę z nim pomówić.

- Z kim?

- Z Old Shatterhandem.

- Co? Jak? - zawołał gospodarz. - Old Shatterhand jest w Weston?

- Nie, w St. Joseph.

May Karol - Tajemnica piaszczystego kanionu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: