Piekara Jacek - Opowiadanie - To co najważniejsze.pdf - Piekara Jacek - stefanek9

Jacek Piekara

To, co najważniejsze

Arivald był magiem. W każdym razie za takiego uchodził w oczach

mieszkańców Wybrzeża. Miał niebieski płaszcz w srebrne gwiazdy,

kryształową kulę i Księgę Czarów. Potrafił mamrotać szybkie zaklęcia w

obcym języku, o rzeczach jasnych i prostych mówić niezrozumiale i

odwrotnie. Umiał leczyć nosaciznę bydła, przyrządzać maści na skaleczenia i

oparzenia, wskazywać rybakom miejsca najlepszych połowów, dziewczętom

i chłopcom warzyć lubczyk, a starym mężom potrafił dopomóc w ich

kłopotach z młodymi żonami. Dlatego też powszechnie uważano go za

czarodzieja i jednego z członków Tajemnego Bractwa. Lecz mieszkańcy

Wybrzeża, którzy przez parę lat (dawno przed przybyciem Arivalda) mieli już

innego maga, nigdy nie potrafili poważnie traktować nowego opiekuna.

Może był zbyt wesoły i dobroduszny jak na kogoś parającego się magią i

mającego do czynienia z Mocą, może zbyt wiele popełniał omyłek, z których

sam się potrafił śmiać, może przyjmował za mało pieniędzy za swoje usługi.

W każdym razie nauczono się już, że nie należy przychodzić do niego z

poważnymi sprawami typu zapewnienia dobrej pogody, udanych zbiorów

czy pomocy w poszukiwaniu skarbów.

Sama księżniczka, która zresztą bardzo go lubiła i często zapraszała do

zamku, aby posłuchać barwnych opowieści z dalekich krajów, miała wiele

żalu o to, że nie potrafił wyczarować złotych kolczyków z brylantami o jakich

marzyła od dawna. Ale ludzie z Wybrzeża, chociaż często ukradkiem

podśmiewali się z czarodzieja woleli go od poprzedniego maga człowieka

zimnego i wyniosłego, który zawsze i wszędzie wszystkich (nawet

księżniczkę!) traktował z góry. Arivalda zapraszano na chrzciny i wesela,

przychodzono do niego po pomoc i radę, a niejednej zakochanej parze

pomógł już przekonać opornych rodziców. Potrafił łagodzić spory,

zapobiegać waśniom i zażegnywać awantury. Dlatego też cieszył się sympatią

i przez palce patrzono na niedostatki jego czarodziejskiej wiedzy. Nikt nie

mógł przecież przypuszczać, że już niedługo Wybrzeże będzie potrzebować

prawdziwego maga znającego czary najwyższej jakości i umiejącego się

posługiwać fortelami magii bojowej.

Bowiem Arivald wcale nie był czarodziejem. Był po prostu

wędrownym śpiewakiem i poetą oraz domorosłym filozofem. Nawet jego

imię było gminne i proste i brzmiało po prostu Penszo. Właśnie jako Penszo,

bard-włóczęga, wieczny podróżnik często przymierający głodem i sypiający

pod gołym niebem, przeszedł pierwsze półwiecze życia. Ale nadszedł dzień,

który miał wszystko zmienić. Dzień, w którym na drodze Pensza stanął

prawdziwy czarodziej, członek Tajemnego Bractwa i zauroczony grą barda

zabrał go ze sobą w podróż. Pewnego ranka, gdzieś na odludziu, mag umarł

cicho i spokojnie w czasie snu zostawiając Penszowi na głowie kłopot co

uczynić z jego ciałem i dobytkiem. Bard pochował maga, zgodnie z

obyczajem układając go głową w stronę wschodzącego słońca. Początkowo

zamierzał oddać zarówno niebieski płaszcz, jak i kryształową kulę

oraz różdżkę i Księgę Czarów w ręce kogoś z Bractwa. Ale, gdy sięgnął

do ciężkiej, obłożonej w skórę, okutej na rogach złotem Księgi Czarów nie

mógł się już od niej oderwać. Okazało się bowiem, że napisana była w języku

krainy, którą Penszo kiedyś odwiedził. I tak w ciągu jednego dnia i jednej

nocy zdecydował, że zostanie czarodziejem. Założył niebieski płaszcz,

wsadził za pas różdżkę, ulokował w jukach Księgę i kulę po czym dosiadł

konia i ruszył przed siebie. Nie tak prosto jednak stać się z barda i włóczęgi

magiem. Nie na darmo przecież czarodzieje całymi latami, od dzieciństwa

uczą się korzystania z Mocy i posługiwania się Księgą Czarów. Ale Panszo

(nazwawszy się w międzyczasie Arivaldem, gdyż wyobrażał sobie, że to imię

lepiej pasuje do jego obecnej pozycji) był dociekliwy, uparty i pracowity. A

przy tym niebywale zdolny. Nikt chyba w tak krótkim czasie, korzystając

tylko z własnej intuicji nie potrafiłby nauczyć się tak wiele. Już po miesiącu

zajadłych prób potrafił wyczarować sobie na śniadanie bułkę (fakt, że

najczęściej czerstwą) oraz ser i mleko. Później dowiedział się jak zapobiegać

zmęczeniu, jak leczyć najprostsze choroby u ludzi i u bydła oraz jak

wykonywać najbanalniejsze czarodziejskie sztuczki w rodzaju obłaskawiania

dzikich zwierząt czy zapalania ognia z niczego. Po blisko trzech latach umiał

już posługiwać się kryształową kulą, tworzyć złudne miraże i odróżniać

słowa prawdziwe od kłamliwych. Nie nauczył się jednego: nie stał się takim

jakim powinien być czarodziej. Nie był więc zimny, wyniosły i wzgardliwy.

Traktował wszystkich serdecznie i z życzliwością, często się uśmiechał, a z

długiej siwej brody co i rusz wytrząsał okruszki bułki lub sera. Starał się tylko

nigdy nie natknąć na prawdziwego maga, bo sądził, że zbyt łatwo

rozpoznano by w nim” samozwańca, chociaż wiedział już, iż milczenie lub

odpowiadanie zbitką niezrozumiałych formuł jest najlepszym sposobem na

wszelkie podejrzenia. Może też z powodu obaw przed innymi czarodziejami

wybrał się na Wybrzeże, które słynęło ze spokojnego, monotonnego życia

oraz z tego, że niewielu gości kiedykolwiek tam przybywa. Wybrzeże,

skaliste i nieurodzajne, żyjące głównie z morskich połowów nie było

miejscem, które chętnie odwiedzaliby kupcy, magowie czy rycerze. Życie

snuło się tu powolutku, od jednego połowu do drugiego, ludzie byli prości i

spracowani, a krajem rządziła młodziutka księżniczka, którą zachwycało, że |

ma własnego maga, zupełnie jak znaczący władcy. Nawet jeśli był on czasami

tak ‘ nieporadny, iż nie potrafił wyczarować brylantowych kolczyków.

Arivald już szósty rok przebywał na Wybrzeżu. Mieszkał w małym

dwuizbowym domku, niedaleko plaży, przycupniętym tuż u stóp Wieży

Strażników. Do codziennych obowiązków maga należało poranne

wchodzenie na Wieżę i przepatrywanie okolic za pomocą kryształowej kuli.

Kryształowa kula co prawda równie i dobrze spisywałaby się na plaży, ale

mieszkańcy mogliby być niespokojni nie |i widząc co rano na szczycie

niewielkiej sylwetki czarodzieja w charakterystycznym spiczastym kapeluszu.

Wieża była stara, miała strome, częściowo już spróchniałe schody, ale

najgorzej było w czasie sztormu, kiedy wiatr starał się wywiać czarodzieja za

balustradę, a wściekła ulewa moczyła całkowicie niebieski płaszcz. Tak więc

bycie magiem miało i swoje złe strony. I o nich zawsze myślał rankiem z

niechęcią i niecierpliwością. Zbyt jednak skanował obowiązki i spokój

mieszkańców, więc codziennie wdrapywał się na Wieżę z kryształową kulą

pod pachą i dokonywał sumiennych obserwacji.

Dzień, w którym rozpocznie się nasza właściwa historia, był jednym z

tych pięknych słonecznych dni, kiedy niebo jest bezchmurne, wiatr

uspokojony gorącem zaszywa się gdzieś w górach, a powierzchnia morza

przypomina lustro. W taki właśnie czas Arivald posapując cicho wdrapywał

się na strome schody Wieży, a odpocząwszy chwilę na górze ustawił przed

sobą kryształową kulę. Od razu zdziwił go odmienny wygląd kryształu.

Zwykle jasny i przejrzysty teraz jakby pociemniał i zmatowiał. Mag splunął

na palec. Potarł nim kulę, ale nic się nie zmieniło.

- Coś takiego - mruknął do siebie - sądzę, że nie oznacza to nic

dobrego.

- Oczywiście, że nie - odezwał się nagle jakiś zgrzytliwy głos.

Arivald drgnął zaskoczony i dojrzał w kuli głowę niemłodego już

człowieka w spiczastym niebieskim kapeluszu. Człowiek ten miał czarne,

przenikliwe oczy. One właśnie patrzyły z pogardą i złośliwością na

zdumionego czarodzieja.

- Będzie to bardzo niemiły dzień, mój drogi Penszo, kiedy zjawię się u

ciebie - ciągnął głos - a nie zjawię się sam. Patrz.

Obraz w kuli zmętniał i nagle zamiast twarzy czarnoksiężnika pojawiło

się w niej kilkadziesiąt smukłych okrętów o długich smoczych łbach,

płynących przez morze pod wielkimi purpurowymi żaglami. Ale Arivald na

tyle już doszedł do siebie, że raz-dwa wymamrotał zaklęcie przeciw omamom

i szybko dotknął różdżką kuli. Błysnęło, zamigotało i pozostało tylko sześć

okrętów. Mag uśmiechnął się sam do siebie.

- No, no - znów pojawiła się twarz czarnoksiężnika - nauczyłeś się

widzę czegoś, Penszo. Ale to co widziałeś to już nie omam. A niedługo te

sześć okrętów ‘ dobije do waszego Wybrzeża.

- Czego chcesz ode mnie? - spytał Arivald przełykając ślinę.

- Od ciebie? Nic. Jesteś tylko nędzną kreaturą i spotka cię zasłużona

kara za podszywanie się pod jednego z członków Bractwa. Już dawno nikt nie

ośmielił się być tak bezczelny jak ty. Kara musi być więc surowa, aby

odstraszyć innych niedoszłych samozwańców. Ale tobie poświęcę tylko

chwilę mojego czasu. Płynę na Wybrzeże po księżniczkę, bo zapragnąłem jej.

Niech się przygotuje do wyjazdu ze mną, bo jeśli nie... - czarnoksiężnik

zawiesił głos - to kamień na kamieniu nie pozostanie z całego Wybrzeża.

Powtórz jej to.

Arivald potarł mocno brodę i jak zwykle posypały się z niej okruchy

chleba. Czarnoksiężnik w kuli zaśmiał się zgrzytliwie.

- Słyszysz idioto? - syknął - powtórz jej, że przybywa oblubieniec i

lepiej niech będzie gotowa, aby mnie czule powitać.

Twarz czarnoksiężnika zniknęła, ale kryształ pozostał ciemny i

zmatowiały. Arivald usiadł na rozchwierutanym zydlu i starał się zebrać do

kupy rozbiegane myśli. Nie ma co, naprawdę był wstrząśnięty i co tu dużo

mówić, mocno wystraszony. Kiedy już jednak uspokoił trochę nerwy,

pomyślał że najważniejszą sprawą byłoby dowiedzieć się jak daleko od

Wybrzeża znajdują się okręty najeźdźcy. A na to był tylko jeden sposób.

Wygrzebał z obszernej kieszeni płaszcza kawałek węgla i narysował na

podłodze koło, w które potem wpisał gwiazdę, a następnie pięć ramion

gwiazdy poznaczył odpowiednimi dla każdego symbolami. Stanął w środku

koła i podrapał się po nosie.

- Zaraz, zaraz jak to było. Murem takalfaris czy Murampahnal oris.

Różnica była zasadnicza, bo jedno zaklęcie przywoływało któregoś z

małych morskich demonów, a drugie leczyło katar. Arivaldowi bardziej

zależało na pierwszej sprawie zwłaszcza, że od lat nie chorował na katar.

- Murem takal faris - powiedział w końcu przymykając oczy i

przywołując Moc. >

Sprawa zresztą na tym się nie kończyła. Różdżką należało wykonać

całą skomplikowaną sekwencję ruchów (a jeden błąd mógł popsuć wszystko),

po czym wypowiedzieć długą formułę rozkazu, która Arivaldowi jakoś nigdy

nie chciała na stałe wejść do głowy. Tym razem jednak wszystko musiało

pójść dobrze, bo po chwili coś mokrego pacnęło o podłogę i mag zobaczył

małego, zielonego demona omotanego wodorostami i patrzącego na niego

złośliwie wyłupiastymi oczami.

- Czego chcesz - zaskrzeczał - ty nędzna imitacjo czarodzieja, co?

- No, no - mag pogroził mu różdżką - bądź grzeczny, bo cię uspokoję.

Zaraz, zaraz jak to było. - przypomniał sobie w jaki sposób karci się krnąbrne

demony. Demon westchnął głośno.

- Już dobrze, dobrze. Gadaj czego chcesz. Nie mam czasu siedzieć tu

godzinami nim ty przypomnisz sobie formułę przymuszenia. Wolę po dobrej

woli. Tylko chciałbym wiedzieć czy pamiętasz jak mnie uwolnić od rozkazu?

- Zdaje się, że pamiętam - mruknął niepewnie Arivald.

Piekara Jacek - Opowiadanie - To co najważniejsze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: