Courths-Mahler Jadwiga - Dzieci szczęścia.pdf - Courths-Mahler Jadwiga - marylka05

Jadwiga Courths - Mahler

Dzieci szczęścia

Książę Egon pożegnał zarządcę Seltmanna ściskając mu łaskawie

dłoń.

— Dziękuję panu, drogi panie Seltmann. Złożył pan mnie oraz

memu domowi dowód wielkiego przywiązania i wierności. Doceniam

to i w przyszłości wynagrodzę to panu.

Seltmann skłonił się nisko i opuścił gabinet, dumny z tego, że

panujący książę docenił jego przysługę.

Książę Egon został sam. Przez parę chwil stał zamyślony

pośrodku pokoju, wpatrując się w spłowiały już nieco dywan.

Następnie zaczął przechadzać się. Wreszcie zatrzymał się przy oknie.

Z tym samym wyrazem zadumy spoglądał teraz na rynek

Schwarzenfels. Była sobota i właśnie odbywał się cotygodniowy targ,

na którym okoliczne gospodynie i kucharki zaopatrywały się w

żywność.

Zazwyczaj szczupła twarz księcia Egona odznaczała się powagą.

Dziś jednak rozjaśniał ją jakiś radosny blask, a wokół ust błąkał się

delikatny uśmiech. Popatrzywszy przez chwilę na tętniący życiem

tłum, książę, gładząc ręką swe niezbyt bujne siwe włosy, podszedł do

biurka i zadzwonił na kamerdynera.

Wittmann, kamerdyner księcia, wszedł bezszelestnie i

wyprostowany jak struna stanął przy drzwiach, obracając swą

nieruchomą i starannie wygoloną twarz ku swemu panu. Wittmann

spoglądał niemalże bardziej godnie i dostojnie niż sam książę. Lokaje

mają bowiem w zwyczaju przywiązywać nadmierną wagę do

wytwornej miny i postawy.

— Wittmannie!

— Wasza Książęca Mość!

— Czy Jego Książęca Mość, książę Joachim, już czeka?

— Do usług, Wasza Książęca Mość!

— Prosić!

Wittmann oddalił się wykonując nienaganny zwrot w prawo i po

chwili wprowadził księcia Joachima, młodszego z dwóch synów

księcia. I nagle pokój rozjaśnił się niezwykłym blaskiem, jak gdyby

promień słońca prześlizgnął się po starych stylowych meblach. Książę

Egon z życzliwym uśmiechem przyglądał się smukłej lecz silnej

sylwetce syna, który stał przed nim w uniformie porucznika

książęcego pułku przybocznego.

Jakże różnili się wyglądem! Następca tronu, Aleksander, stanowił

wizerunek ojca, książę Joachim zaś podobny był do matki — osoby

obdarzonej ogromną radością życia, niestety przedwcześnie

przerwanego przez śmierć w wyniku choroby, której nabawiła się na

balu.

Twarz księcia Joachima nie przypominała arystokratycznie

delikatnych rysów jego ojca. Książę był opalony, jego miłą twarz

zdobiły mądre oczy, z których promieniowała dobroć i radość życia.

Niekiedy oczy te zapalały się swawolnym błyskiem. Jedynie usta, pod

dobrze przyciętym i eleganckim wąsikiem, zdradzały swym kształtem

pokrewieństwo z księciem.

— Daruj, że musiałeś czekać, Joachimie — powiedział książę

uśmiechając się do syna i wskazując mu miejsce.

Sam usiadł naprzeciw. Jego oczy opromienił blask czułości.

Joachim był ukochanym synem księcia. Zapewne dlatego, że

przypominał mu małżonkę, którą książę miłował nade wszystko.

Książę Joachim roześmiał się, a w jego szarych oczach zaigrały

wesołe ogniki.

— Czas mi się nie dłużył, papo. Stałem przy oknie i

przyglądałem się mniej lub bardziej urodziwym mieszkankom

Schwarzenfels. To wcale nie jest nudne zajęcie.

Książę w zamyśleniu potarł brodę.

— Umiesz cieszyć się życiem i czerpać z niego wszystko co

najlepsze. Jednak teraz musimy porozmawiać o sprawach poważnych.

Książę Joachim udał powagę.

— Och, papo, czyżbym znowu coś przeskrobał!?

Ojciec uśmiechnął się.

— Tym razem nie będzie reprymendy.

— Dzięki Bogu — westchnął z ulgą książę.

— Czy mam przypuszczać, że coś przeskrobałeś?

— O nieba, papo, moje sumienie jest tak niewinne jak

nowonarodzonego dziecięcia! Ale tylko niewielu potrafi to dostrzec.

Jest coś takiego w tym dworskim powietrzu, co niszczy każdy przejaw

niewinności i czyni z niej występek.

Książę Egon podniósł dłoń ostrzegawczym gestem.

— Widzę, że jesteś demokratą, Joachimie. Wiedziałem o tym od

dawna. I dworujesz sobie z naszych oficjalistów.

— Ja demokratą, papo? Nie wiem. Czuję jedynie, że udusiłbym

się tu, gdybym nie mógł zaczerpnąć od czasu do czasu świeżego

powietrza. Nie gniewaj się, ojcze, nie chcę sprawić ci przykrości, lecz

tutejsze życie jest dla mnie zbyt monotonne. Tam, w świecie, czuję

świeży powiew, który sprawia, że moje serce bije żywiej. Jestem ci

bardzo wdzięczny, że mogłem odbyć tę podróż, mimo naszych

kłopotów finansowych. Warto było to przeżyć. Jeśli nawet wróciłem

jeszcze bardziej swawolny i beztroski — jakież to ma znaczenie?

Dzięki Bogu, to nie ja jestem następcą tronu. Aleksander spełnia w

tym względzie najwyższe wymagania. A więc nie karć mnie i bądź dla

mnie zawsze łaskawym, wyrozumiałym i pobłażliwym ojcem, nawet

jeśli czasem jestem trochę lekkomyślny.

Oczy księcia nabrały łagodnego wyrazu.

— Jesteś nieodrodnym synem swej matki, Joachimie. Jej radość

życia dodawała mi sił, niestety tylko przez kilka krótkich lat. Jesteś

tak bardzo do niej podobny, że czasem pod wpływem wspomnień

jestem gotów ci ulegać. Twój sposób życia jest mi obcy, jednak

rozumiem cię, bowiem w moich wspomnieniach nadal żywy jest

obraz twej matki.

Książę Joachim chwycił gwałtownie dłoń ojca i gorąco ją

uścisnął.

— Dziękuję ci za to, że pozwalasz mi pozostać sobą — wbrew

wszelkim dworskim zwyczajom.

Książę Egon westchnął i potarł czoło.

Courths-Mahler Jadwiga - Dzieci szczęścia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: