Courths-Mahler Jadwiga - Sekrety prowadzą do nikąd.pdf - Courths-Mahler Jadwiga - marylka05

Jadwiga Courths-Mahler

Sekrety prowadzą do nikąd

Liana Reinold objęła wchodzącego i spojrzała na niego wzrokiem

pełnym czułości.

— Wujku Joachimie, kochany wujku Joachimie! Nareszcie jesteś

znowu w domu!

Wuj objął ją równie czułym spojrzeniem, po czym silnie uścisnął.

— Moja mała Liano, czyżbyś się za mną aż tak bardzo stęskniła?

Pani Bartels przyglądała się temu powitaniu ze złośliwym

uśmieszkiem na ustach. Po chwili wyszła z pokoju. Liana spojrzała na

wujka załzawionymi oczami.

— Tym razem nasza rozłąka była dla mnie jeszcze trudniejsza do

wytrzymania niż zazwyczaj. Tak strasznie się cieszę, że znowu jesteś

przy mnie! Jesteś najdroższym mi człowiekiem, jedynym, którego

kocham i który mnie kocha. Zastępujesz mi przecież ojca.

Prawdziwego ojca, gdyby jeszcze żył, nie mogłabym darzyć

głębszym uczuciem.

Twarz prawie pięćdziesięcioletniego mężczyzny wyrażała

głębokie wzruszenie. Mimo wieku zachował szczupłą figurę, a jego

włosy posiwiały jedynie na skroniach. Gładko wygolona twarz i pełne

życia, błyszczące oczy sprawiały, że wyglądał młodziej niż w

rzeczywistości. Nawet jego ruchy zachowały zwinność i elastyczność.

— Bardzo mnie cieszy fakt, że kochasz mnie jak ojca, Liano.

Pozwól mi na zawsze zachować to miejsce w twym sercu. I ja cię

kocham tak, jak ojciec kocha rodzoną córkę.

Liana poprowadziła go do fotela, stojącego w pobliżu okna, sama

usiadła na oparciu, po czym objęła jego ramiona.

— Jak długo zostaniesz tym razem, wujku Joachimie? Mam

nadzieję, że nieco dłużej niż zwykle, nie tylko kilka dni?

— Mogę zostać tylko dziesięć dni, dziecinko, potem znów muszę

wrócić do pracy. Interesy wzywają.

— Tylko dziesięć dni? One strasznie szybko miną. A potem

znowu zostanę sama. Od początku lutego to już cały kwartał, jak

przebywałeś poza domem.

Przycisnął jej delikatne, szczupłe ręce do policzków i zamknął

oczy, przysłuchując się jej dźwięcznemu, młodemu głosikowi. Po

chwili poruszył się odrobinę niespokojnie i zmusił się do lekkiego,

żartobliwego tonu.

— Kochanie, czyżbyś czuła się aż tak strasznie osamotniona?

Czy pani Bartels nie zapewniała ci wystarczająco dużo rozrywek,

które mogłyby rozproszyć nudę?

Liana spojrzała przed siebie i cichutko westchnęła.

— Nie wiem, co to nuda, wujku Joachimie, chociaż brakuje mi

prawdziwego celu w życiu. Zawsze potrafię znaleźć sobie ciekawe

zajęcie. Poza tym pozostaje mi teatr i koncerty... i moje własne

towarzystwo, w którym się nie nudzę. Szczerze mówiąc wolę

przebywać sama niż w towarzystwie pani Bartels. Muszę przyznać, że

z każdym dniem staje się ona coraz uciążliwsza dla mnie, wręcz nie

do wytrzymania — ostatnie słowa wypowiedziała z dziwną

gwałtownością.

Spojrzał na nią zatroskany.

— Nie lubisz jej? Nie jest dla ciebie miła?

Liana skuliła ramiona, jak gdyby nagle przeszedł ją zimny

dreszcz, po czym z zatroskaniem potarła czoło.

— Chciałabym się zmusić do tego, by poczuć do niej choć

odrobinę sympatii, ale od chwili, gdy ją zobaczyłam, nie mogę jej

ścierpieć. Ona z pewnością była dla mnie miła... zbyt miła. Ale

jednocześnie wydawała mi się nieszczera, zachowywała się w

przesadnie przyjacielski i bezpośredni sposób, co od razu mnie do niej

zniechęciło. Ale od twojego ostatniego pobytu w domu odnosi się do

mnie bardzo dziwnie. Robi mi ohydne, frywolne żarty, a gdy proszę,

by przestała, powiedziała, żebym nie udawała świętoszki, bo i tak nikt

mi w to nie uwierzy. Jej zachowanie mogę jedynie określić jako

bezwstydną poufałość.

Do głębi poruszony i zatroskany spojrzał jej w oczy.

— Przerażasz mnie, dziecko!

— Wiedziałam, że cię to zmartwi i dlatego nie wspominałam do

tej pory o tym, co mnie dręczy.

Wuj Joachim zmarszczył czoło. Między oczami pojawiła się mała

trójkątna zmarszczka.

— Nie znam zbyt dobrze pani Bartels. Została mi przedstawiona

jako doskonała opiekunka i dama do towarzystwa. I nigdy nie

zauważyłem twojego niezadowolenia.

— Gdy ty tu jesteś, wujku Joachimie, zapominam o wszystkich

przykrościach. A ona nie była tak niemiła przed twoim ostatnim

pobytem.

— Mogłaś mi jednak o tym napisać.

— To by cię jedynie zaniepokoiło, a nie miałbyś nawet

możliwości, by mi w jakikolwiek sposób pomóc. Poza tym pani

Bartels kontroluje moje listy. Odkryłam to przez przypadek, gdy

ostatnio prawie do połowy otworzyła mój list do ciebie, który

zostawiłam na biurku. Przestraszyła się, gdy niespodziewanie

stanęłam obok niej i z oburzeniem zabrałam jej go z rąk. Gdy ze

złością powiedziałam, że nie życzę sobie, by tak postępowała,

odpowiedziała mi bezwstydnie: „Jako pani opiekunka, muszę

kontrolować, do kogo pani pisze listy miłosne."

— Co za bezczelność! — wykrzyknął hrabia Rastenau.

— To oczywiście była wymówka, wujku Joachimie. Na kopercie

napisałam ogólnie znany adres, który i jej przecież zostawiłeś. Jak

zwykle chciałam go wysłać do twojego bankiera, ponieważ on zawsze

wie, gdzie akurat przebywasz. W żadnym razie zatem nie mogła

nabrać podejrzeń, że jest to list miłosny. Do kogo zresztą miałabym

takie listy pisać? Od tego czasu nie mogę po prostu znieść jej

towarzystwa, a nawet samej jej obecności.

Podszedł do Liany i pogłaskał jej mieniące się, złote włosy.

— Że też nie masz ani matki, ani ojca, moje biedne dziecko! —

powiedział nerwowo.

— Ale mam przecież ciebie, wujku Joachimie.

— Ale ja tak rzadko mogę być przy tobie i nie mogę się tobą

nieustannie opiekować. Dlatego też pozwoliłem ci tak długo zostać na

pensji. Przynajmniej miałem pewność, że tam znajdujesz się w

dobrych rękach, wśród wesołych koleżanek.

Courths-Mahler Jadwiga - Sekrety prowadzą do nikąd.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: