Parkinson_C._Northcote_-_Kapitan_Richard_Delancey_02_-_Tajna_Misja.pdf

C. N. Parkinson

TAJNA MISJA

(Devil to Pay)

Tłumaczył Juliusz Kydryński

C. N. Parkinson Tajna Misja

Książka i Wiedza Warszawa 1978

C. N. Parkinson Tajna Misja

©Northcote Parkinson 1973

Obwolutą i okładką projektował

Mieczysław Wasilewski

Przypisy do terminów morskich opracował

Jan Jackowicz

Redaktor

Maryla Siwkowska

©Copyright for the Polish edition by

Robotnicza Spółdzielnia Wydawnicza

PrasaKsiążkaRuch"

Wydawnictwo Książka i Wiedza"

Warszawa 1978

C. N. Parkinson Tajna Misja

CZĘŚĆ PIERWSZA

Rozdział pierwszy

Tajna misja

W gospodzie George'a w Portsmouth panował ożywiony ruch. Powozy

zajeżdżały i wyjeżdżały, bagaże zawalały wejście, uwijała się służba i nikt nie zwrócił

uwagi na porucznika, który właśnie wszedł. Był dzień 3 czerwca 1794 i główna izba

gospody pełna była starszych oficerów, ogorzałych, pewnych siebie mężczyzn

w mundurach ze złotymi galonami, którzy wszyscy znali się między sobą i których

znali kelnerzy. Dopiero po kilku minutach Ryszard Delancey zdołał zwrócić na siebie

czyjąś uwagę, ale służący, którego zagadnął, znikł natychmiast.

Admirał Macbride, sir? Tam na schodach stoi jego oficer flagowy. Chwileczkę,

sir!

Idąc za wzrokiem chłopca, Delancey ujrzał starszego wiekiem oficera z teczką

pod pachą, rozmawiającego z jeszcze starszym mężczyzną w cywilnym ubraniu

zapewne urzędnikiem ze stoczni. Z trudem przepychając się przez tłum, Delancey

dotarł do stóp schodów w chwili, gdy dwaj mężczyźni skończyli rozmowę. Zanim

C. N. Parkinson Tajna Misja

porucznik zdążył wejść na górę, spytał, czy mógłby się zobaczyć z admirałem

Macbride.

A kim pan jest, sir? usłyszał w odpowiedzi.

Zamiast podać swoje nazwisko, Ryszard Delancey pokazał dokument, pisemny

rozkaz, który jego kapitan otrzymał dziś rano od komandora McTaggarta. Porucznik

spojrzał na papier, a potem na jego oddawcę.

Doskonale, panie Delancey, admirał przyjmie pana. Proszę za mną.

Poprowadził go na górę, a potem wzdłuż korytarza. W końcu zatrzymał się przy

przedostatnich drzwiach.

Zechce pan tu zaczekać; zobaczę, czy admirał nie jest zajęty.

Delancey czekał dziesięć minut w pokoju, który był zapewne sypialnią

porucznika, zanim wezwano go przed admiralskie oblicze.

John Macbride miał wówczas niewiele ponad pięćdziesiąt lat, ale wyglądał

na więcej. Właśnie otrzymał po długiej karierze, w której większą rolę odegrała praca

niż błyskotliwe sukcesy w walce, awans na kontradmirała. Siwowłosy, solidny,

zmęczony, pracował w tej chwili pilnie przy stole zarzuconym papierami, u boku miał

sekretarza, a w głębi pokoju jakiś urzędnik manipulował sznurkami i woskiem

do pieczętowania. Delancey go obserwował, a on podpisał jeszcze cztery listy, rzucił

je midszypmenowi 1 , po czym podniósł wzrok i stwierdził, że ma gościa. Porucznik

pośpieszył z wyjaśnieniem:

Pan Delancey, sir, z rozkazem zameldowania się u pana.

Delancey skłonił się sztywno i stanął na baczność, trzymając kapelusz pod

lewym ramieniem. Macbride patrzył na niego w milczeniu, zastanawiając się, czy nie

tracił czasu, posyłając po tego człowieka. Stojący przed nim oficer był średniego

wzrostu, ciemnowłosy i silnie zbudowany, lecz poza tym wygląd miał dość

nieokreślony. Jeśli było w nim coś szczególnego, to kontrast między czarnymi włosami

i niebieskimi oczami. A może coś jeszcze? Wyglądał posępnie, czego oczywiście

należało się spodziewać. Czy może być w nim coś z marzyciela, z romantyka?

Na pierwszy rzut oka sprawiał raczej niekorzystne wrażenie, ale trzeba być

sprawiedliwym. A zresztą, kogóż innego miał do dyspozycji?

Proszę, niech pan siada, Delancey powiedział kontradmirał, biorąc

dokument, który położono mu pod ręką. Pod nagłówkiem: Ryszard Andros Delancey

1 Midszypmen (ang. midshipman) kilkunastoletni chłopiec, odbywający praktyczne przeszkolenie na

okręcie, przygotowujące go do egzaminu na oficera.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: