bajtek_1986_01_redux.pdf

Z MIKRO-

KOMPU-

TEREM

NA TY

MIESIĘCZNY DODATEK DO „SZTANDARU MŁODYCH”

NR 1/86

CENA 100 ZŁ

LOGO

TRZECI

WYMIAR

BAJTEK 1/86

WYBIERZ SAM

GRA O JUTRO

Postanowiłem, muszę

mieć komputer

str. 3

Elwro, czyli profesjonalna

manufaktura

str. 6

NIE BÓJ SIĘ MNIE

Dzień dobry

str. 4

dzie 200 tys. egzemplarzy, czyli czterokrotnie

większym niż nakład „malucha”! Jaki papier

i jaki kolor mogliśmy zapewnić – widzicie.

Naszym zdaniem jest nieźle!

PROGRAMOWAĆ MOŻE KAŻDY

Prolog

str. 8

„BAJT – to 8 bitów, podstawowych jedno-

stek informacji.

Trzeci wymiar

str. 10

OBOK KOMPUTERA

Wiosełka

BAJTEK – to popularne pismo, poświęcone

temu wszystkiemu, co z przekształcaniem infor-

macji się wiąże. Przede wszystkim chcemy być

pomocni tym, którzy już mają lub chcą mieć

komputery osobiste” – tak rozpocząłem artykuł

wstępny do pierwszego numeru BAJTKA, który

w końcu września ub.r. ukazał się w kioskach

“Ruchu”. Nasz “maluch” miał nakład 50 tys.

egzemplarzy, co, jak się natychmiast okazało,

nie zaspokoiło potrzeb Czytelników. W ciągu

pierwszych 10 dni po wyjściu BAJTKA na świat

przyszło ponad 1,5 tysiąca listów z prośbami

o pomoc w zdobyciu naszego dodatku i z pro-

pozycjami tematów do następnych numerów.

To ostatecznie przekonało wszystkich naszych

sojuszników, że BAJTEK to jest to!

Czym chce być BAJTEK? W tej sprawie

nic się nie zmienia: ambicja zespołu reda-

gującego BAJTKA jest – najogólniej mówiąc

– zwalczanie analfabetyzmu mikrokompute-

rowego w Polsce. Chcemy więc, co jest na-

turalne, trafiać do 12–, 20–lat ków, ale także

do wszystkich, którzy postanowili przełamać

w sobie lęk przed komputerem. Oczywiście –

znajdą u nas coś ciekawego dla siebie rów-

nież osoby bardziej zaawansowane w progra-

mowaniu i obsłudze komputerów. Ale przede

wszystkim uczyć będziemy elementarza, przy-

najmniej na razie.

str. 14

SPOSOBY I SPOSOBIKI

Spectrum i klakson

str. 15

CO JEST GRANE

Tir na nOg

str. 15

ZASTOSOWANIA

Maszyna do pisania i coś jeszcze

str. 18

SPRZĘŻENIE ZWROTNE

Drogi Bajtku!

BAJTEK powstał w sposób nietypowy, jest

nietypowy i będzie nietypowy. Chcemy aby-

ście sami, nasi drodzy Czytelnicy, redagowa-

li BAJTKA! Zachęcamy Was gorąco do tego!

Nie stawiamy żadnych wymogów typu statusu

akademickiego, czy też limitu wieku. Uważa-

my – przekonaliśmy się zresztą, wielokrotnie

o tym – że ciekawe pomysły może mieć zarów-

no 14–latek, jak i członek Polskiej Akademii

Nauk. Ważna jest oryginalność myślenia i chęć

przekazania swych doświadczeń innym.

str. 20

Pisali o Bajtku

str. 25

BAJTEK jest miesięcznym dodatkiem do

“Sztandaru Młodych”. Kształtowanie postaw

innowacyjnych, zwalczanie wszelkich prze-

szkód uniemożliwiających pełny udział mło-

dego pokolenia w światowej “grze o jutro”,

popieranie talentów, promowanie wszelkich

nowych form działania sprzyjających przyspie-

szeniu rozwoju kraju – te wszystkie tradycyjne

już dla Młodzieżowej Akademii Umiejętności

kierunki działania będą w nim obecne.

JAK TO ROBIĄ INNI

Bajtek na Syberii

str. 22

Gorączka Krzemowej Doliny

str. 24

HARDWARE

Komputery 86

str. 26

CO WARTO PRZYWIEŹĆ

Spectrum 128 Plus

Odebraliśmy już kilka telefonów z pytania-

mi: Czy można nadać dziecku imię Bajtek?

Redakcja nie ma nic przeciwko temu! Posta-

nowiliśmy nawet posiadaczom tego imienia

zafundować prenumeratę naszego dodatku.

Minister Członek Rady Ministrów ds. Młodzie-

ży Aleksander Kwaśniewski (lat 31), obiecał

nawet pierwszemu Bajtkowi ufundować jako

wyprawkę porządny komputer osobisty. Cze-

kamy na zgłoszenia uwiarygodnione zaświad-

czeniem z urzędu stanu cywilnego!

str. 27

Wydawanie BAJTKA podjęto trochę “na

wariata” wychodząc z założenia, że pismo

takie jest na obecnym etapie rozwoju infor-

matyki w naszym kraju absolutnie niezbęd-

ne i w związku z tym każdy dzień zwłoki jest

dniem bezpowrotnie straconym. BAJTEK po-

witał, gdyż powstać musiał. Społecznym wy-

siłkiem grupki osób, kosztem czasu wolnego,

nie oglądając się na angaże, biurka i etaty

powstała najpierw koncepcja, a zaraz po-

tem zebrane zostały materiały do pierwszego

numeru. Pisaliśmy w nim: „Zdajemy sobie

sprawę, że na całym świecie wydawnictwa

tego typu są o wiele bardziej efektowne. Ko-

lor, dobry papier, atrakcyjne okładki, wkład-

ki, kasety i dyskietki, jako niezbędne załącz-

niki – to już stało się normą. Mamy nadzieję,

że wkrótce i BAJTEK uzyska odpowiednie do

roli społecznej, jaką chcemy, żeby spełniał,

warunki techniczne”. I oto słowa dotrzyma-

liśmy. Trzymany przez Was w ręku pierwszy

numer “dużego” BAJTKA ukazał się w nakła-

SAMI O SOBIE

Jak wymyśliłem Bajtka

str 28

Pierwszy był ABAKUS

str. 28

Klubowy Bank Danych

str. 29

Halo komputer

str. 30

TYLKO DLA PRZEDSZKOLAKÓW

Kubuś Literka

str. 31

Oczywiście, czekamy również na listy

o “dużym” BAJTKU i na Wasze propozycje do

następnych numerów. Krytykujecie nas! Zda-

jemy sobie bowiem sprawę z braków i ułom-

ności w naszej pracy. Najważniejsze jednak,

uważamy, że po wrześniowym starcie próbnym

BAJTEK wystartował wreszcie na ostro. W po-

wszechnej edukacji informatycznej zaczęłiśmy

wreszcie odrabiać w Polsce stracony czas.

„BAJTEK” – MIESIĘCZNY DODATEK DO „SZTAN-

DARU MŁODYCH”. ADRES: 00–687 Warszawa,

ul. Wspólna 61. Telefon 21–12–05. Przewodniczący

Rady Redakcyjnej: Jerzy Domański – redaktor na-

czelny „Sztandaru Młodych”. ZESPÓŁ REDAKCYJ-

NY: Waldemar Siwiński (z–ca redaktora naczelnego

„SM” – kierownik zespołu). Oskar Bramski, Roman

Poznański, Wanda Roszkowska (opr. graiczne),

Roman Wojciechowski. WYDAWCA: RSW „Prasa–

Ksiazka–Ruch” Młodzieżowa Agencja Wydawnicza,

al. Stanów Zjednoczonych 53. 04–028 Warszawa.

Telefony: Centrala 13–20–40 do 49. Redakcja Rekla-

my 13–20–40 do 49 w. 403, 414. Cena 100 zł. Skład

technikę CRT 200, przygotowalnią offsetowa i druk:

PRASOWE ZAKŁADY GRAFICZNE RSW „PRASA–

KSIĄŻKA–RUCH” w Ciechanowie, ul. Sienkiewicza

51.

Zam. nr 151/86. nakład 200.000 egz. P 101

Waldemar Siwiński

BAJTEK REDUX v. 0.5 02/2011

http://www.try2emu.net.pl

BAJTEK 1/86

GRA O JUTRO

POSTANOWIŁEM, MUSZE MIEĆ

KOMPUTER!

Rozmowa

z ADAMEM KRAUZE (lat 18)

uczniem czwartej klasy Liceum

Ogólnokształcącego nr LX

w Warszawie, kandydatem

do Młodzieżowej Akademii

Umiejętności.

– Jak zaczęła się twoja komputerowa pasja?

– Po raz pierwszy zobaczyłem komputery w orga-

nizowanej przez Politechnikę Warszawską pracowni

izyki dla szkół średnich. Byłem w II klasie i tak mi

się spodobało, że postanowiłem: za wszelką cenę

muszę zdobyć taką maszynkę. Ja po prostu musia-

łem mieć komputer – nie było innego wyjścia: Gdy

dostałem go do ręki podszedłem do sprawy zupeł-

nie inaczej niż zazwyczaj robili to moi rówieśnicy.

Postanowiłem, że grami komputerowymi będę zaj-

mował się najwyżej przez pierwsze trzy tygodnie.

Oczywiście przedłużyło się to do kilku miesięcy. Tyle

czasu potrzebowałem, aby stwierdzić, że wszystkie

gry są w zasadzie takie same, nawet sex–poker

nudzi się po dwóch godzinach. Wówczas zacząłem

się interesować komputerem od właściwej strony –

od przetwarzania danych. Technika komputerowa,

czyli technika przetwarzania danych to informaty-

BAJTEK 1/86

GRA O JUTRO

Tak długo leżałem w tym cia-

snym opakowaniu. Myślałem, że

to się nigdy nie skończy. A więc

ty będziesz moim właścicielem.

Bardzo mi miło!

ka. Z kolei informatyka – to według niektórych tylko

pewna gałąź matematyki, według innych czysta ma-

tematyka. Natomiast jeśli informatykę przedstawić

jako dziecko matematyki i techniki – to takie podej-

ście do komputera wydaje się nie tylko oczywiste ale

i proste.

– Pozostaje jednak całkiem niebłaha strona

praktyczna – chociażby nauka języków progra-

mowania.

– Kupowałem w zasadzie bez wyboru wszystkie

książki, które miały coś wspólnego z informatyką.

Czytałem, wręcz połykałem wszystko – wymagało

to pewnego przygotowania matematycznego. Mate-

matyka jest moją pasją, nie miałem więc żadnych

zasadniczych trudności. Potem przerzuciłem się na

książki anglojęzyczne. Za duże sumy kupowałem je

na giełdach, od różnych osób. Za podręcznik 250–

stronicowy – i to fatalnie odbity na ksero – płaciłem

5 tysięcy złotych.

– Potrzebny jest jeszcze taki dość istotny dro-

biazg jak komputer. Bez niego czytanie lektur,

wkuwanie języków programowania jest nadłuż-

szą metę zajęciem coraz mniej ciekawym.

– Mam IBM PC, przedtem pracowałem na ZX

Spectrum , ale już go nie używam, gdyż stwierdziłem,

że nie mam co na nim robić. Na obecnym poziomie

nowoczesnej techniki komputerowej jest to zabaw-

ka – bardzo okrojony model komputera. Wprawdzie

można na nim symulować pewne duże programy

z niektórych dużych komputerów, ale wszystko to

jest raczej namiastką. ZX Spectrum kupiłem od ko-

legi, który sprowadził go z Zachodu i akurat mógł

sprzedać. Ja miałem trochę odłożonej forsy, pomogli

rodzice i podjąłem szybko decyzję.

– I ta inwestycja zaowocowała, dziś zajmujesz

się pisaniem programów i tłumaczeniem opisów

gier i programów użytkowych.

– O tym wolałbym nie mówić, z bardzo prostej

przyczyny: pieniądze nie są najważniejsze. A mie-

wałem różne oferty, na przykład propozycje współ-

pracy z prywatnymi zakładami jako programista.

Słyszałem: zatrudniamy pana od zaraz i dajemy od

ręki 40 tysięcy miesięcznie, a pan będzie spokojnie

przychodził raz na tydzień i aktualizował nam pro-

gram ustawiający produkcję. Niestety miałem 17 lat

i nie mogłem pójść na taki układ: mam naukę, czeka

mnie matura. Co najważniejsze – mam ambicje na-

ukowe.

– I nie zniechęca cię dystans, jaki dzieli nas

od światowych potęg mikrokomputerowych?

Steve Wozniak – wspominając historię swoich

złotych jabłuszek – powiedział: w szkole średniej

studiowałem obwody telewizorów i na papierze

zaprojektowałem ponad 50 komputerów.

– Ale ja wcale nie mam kompleksu na punkcie

Steva Wozniaka! Nie interesuję się elektroniką, nie

interesuje mnie hardware a software. Ponieważ pa-

sjonuje mnie matematyka, patrzę na informatykę

z matematycznego punktu widzenia, a na komputer

– jako na pewien model cybernetyczny, na pewne

ciało, które ulega bodźcom i daje określone reakcje.

Komputer jest dla mnie jedynie środkiem do osiąga-

nia określonych celów.

– Wymienienie wszystkich możliwych dziś

zastosowań komputerów – to temat na osobną

rozprawę. Jakie ty chciałbyś osiągać cele przy

pomocy komputera?

– Jest ich wiele, m.in. wierzę, że możliwe jest

stworzenie sztucznej inteligencji. Oczywiście roz-

sądnie pojmowanej, nie jako stwora człekopodob-

nego, potraiącego rozmawiać, odczuwać. Sztucz-

na inteligencja będzie rozwiązywała problemy, na

które człowiekowi nie starcza już czasu. M.in. mam

na myśli operacje logiczne na tak dużym poziomie

skomplikowania, że aż trudne dla człowieka do

ogarnięcia. Jesteśmy w stanie układać programy tak

złożone, tak mądre, że mogę wymyślać nowe teorie

matematyczne, izyczne, dotyczące makro– i mikro-

kosmosu. Komputer ma przewagę nad człowiekiem

w szybkości dokonywania tych operacji.

Na sztuczną inteligencję mam swój cichy, osobi-

sty pogląd: wydaje mi się, że nie powinniśmy uczyć

komputera na modłę człowieka. Patrzenie w sposób

ludzki jest zdecydowanie subiektywne i może być

błędne. Przez patrzenie rozumem określanie świa-

ta. Wyposażmy komputer we wszystkie urządzenia

analizujące, którymi dysponuje człowiek: kamery,

mikrofony, radary. Niech komputer sam analizuje,

niech sam dochodzi do wniosków, niech buduje

teorie – a człowiek niech to wykorzystuje. To będzie

bardzo wygodne...

– Wyposażyć komputer w inteligencję i po-

zostawić samemu sobie? A więc zabawić się

w stwórcę? Czy nie za bardzo puściliśmy wodze

fantazji? Zostawmy to autorom science–iction.

– Bardzo wiele czytuję powieści science–iction

i wierzę, że wszystko, co człowiek wymyślił, kiedyś

będzie zrealizowane.

– Czy to, co dzieje się w przodującej na świe-

cie techniki komputerowej, można twoim zda-

niem uznać za zaczątki sztucznej inteligencji?

– Tak. Japończycy opracowali ostatnio projekt

komputerów piątej generacji. Są to tzw. maszyny

prologowe, ich podstawowym językiem jest nie AS-

SEMBLER a PROLOG. Właśnie dlatego na łamach

„Bajtka” chciałem rozpropagować ten język. LOGO,

ma pierwowzór w LISP – co znaczy „List procesing”,

czyli przetwarzanie danych. Ale są moim zdaniem

ciekawsze języki: PROLOG – programing in logic.

Są to języki, które zajmują się przetwarzaniem da-

nych listowych: słów, tekstu i są one zupełnie innej

generacji niż BASIC, PASCAL, ASSEMBLER. Nie-

którzy wręcz twierdzą, że wszystkie języki dzielą się

na PROLOG i pozostałe.

– Problem sztucznej inteligencji nie ogranicza

się jednak do komponowania języków...

– Przypuszczam, że sztuczną inteligencję stwo-

rzą komputery biologiczne. Jest to kwestia najbliż-

szych kilku, kilkunastu najwyżej lat. Będą one dzia-

łały w oparciu o komórki żywe, powiązane w pewne

sieci, łańcuchy, specjalizujące się w rozwiązywaniu

określonych zadań. Prace są bardzo zaawansowane

i skonstruowane prototypy działają. Niestety, wszyst-

ko jest objęte tajemnicą, publikacje udostępniane są

wąskiemu gronu specjalistów. Mogę jedynie domy-

ślać się, jaka jest ogólna idea takich komputerów.

Niewątpliwie wyprzedzają one tradycyjne układy

szybkością działania i pojemnością pamięci o kilka

rzędów jednostek, będą także bardziej niezawodne

jeśli chodzi o zasilanie.

– Zajmujesz się tłumaczeniem opisów gier,

m.in. gry „Zaklęte miasto Dun Darach”. Czy po

tym co powiedziałeś o zastosowaniu i przyszło-

ści komputerów, nie jest to niekonsekwencja?

– Podobny zarzut można by postawić, że pamięć

magnetyczną źle wykorzystują ci, którzy nagrywają

na taśmę magnetofonową muzykę rockową i słucha-

jąc jej tańczą w dyskotekach. Gry to zabawa, rozryw-

ka, a niektóre programy są rzeczywiście fascynują-

ce – nie mówię o grach zręcznościowych. Podobnie

jest z graiką komputerową. Przy pomocy sformali-

zowanego języka matematyki można projektować

kompozycje pop–art – to jest zadziwiające, wręcz

szokujące i oprócz walorów estetycznych może mieć

zastosowanie w analizie obrazu. Graika kompute-

rowa może mieć także zastosowanie w lecznictwie.

Człowiek zdrowy psychicznie dostrzega błędy w i-

gurze niemożliwej, czyli wyświetlanej na ekranie mo-

nitora niezgodnie z prawami perspektywy. Człowiek

chory – nie. Właśnie zainteresowałem się tym ostat-

nio, ale za wcześnie jeszcze abym mówił o swoich

wnioskach.

– Ilu kolegów zaczynało interesować się mi-

krokomputerami w tym samym czasie co ty?

– Było ich sporo, zaczynaliśmy z jednakowym

zapałem, ale większość się wykruszyła. Po prostu

nie mieli tyle szczęścia co ja – nie zdobyli własne

go komputera. Dla nich pozostaje on czarną skrzyn-

ką a informatyka – tabu. A szkoda, gdyby każdemu

z takich chłopaków dać do ręki IBM – bylibyśmy naj-

lepsi w świecie.

Mam do ciebie wielką prośbę: ob-

chodź się ze mną ostrożnie, jestem

urządzeniem delikatnym i łatwo mnie

uszkodzić. W zamian za to postaram ci

się dobrze służyć przez długi czas. Będę

twoim przyjacielem, towarzyszem zabaw

i pomocnikiem w pracy i nauce.

Najbardziej nie lubię gdy jest mi zbyt

gorąco. Podczas pracy nagrzewam się

dość mocno, a więc musisz zapewnić mi

swobodny dostęp powietrza; nie przykry-

waj mnie niczym, nie stawiaj na miękkim

podłożu – abym mógł chłodzić się rów-

nież od spodu. Nie przepadam także

za kurzem i wilgocią (mam nadzieję, że

nie będziesz mnie zabierał ze sobą do

kąpieli lub na spacer w deszczową po-

godę). Jeśli natomiast znudzi ci się za-

bawa ze mną, przed odłożeniem na pół-

kę, zapakuj mnie do pudełka. Chociaż

jest w nim trochę ciasno, wolę to niż ten

okropny kurz. I jeszcze jedno, przed pod-

łączeniem do mnie jakiejkolwiek wtyczki

(np. kabla magnetofonu) wyłącz zasila-

nie; najmniejsze, przypadkowe zwarcie

może być dla mnie bardzo groźne.

Wydaje mi się, że trochę cię prze-

straszyłem. Nie bój się. To już wszyst-

kie moje wymagania. Jeśli będziesz ich

przestrzegał, pozostaniemy przyjaciółmi

na długie lata. Chyba, że staniesz się

bardziej wymagający i wymienisz mnie

na inny, lepszy komputer

Najważniejsze w naszej zabawie jest

jedno, nie jesteś w stanie mnie uszko-

dzić wpisując nawet największe głup-

stwa i naciskając dowolne klawisze. Je-

stem bardzo cierpliwy i za każdym razem

będę meldował ci, że popełniłeś błąd.

Ale dość już tej pustej gadaniny. Wi-

dzę, że masz ochotę nareszcie mnie

uruchomić. Proszę bardzo! Najpierw

należy przekonać domowników, żeby

na chwilę zrezygnowali z oglądania pro-

gramu telewizyjnego, ponieważ do roz-

mowy ze mną niezbędny będzie właśnie

telewizor. Jeśli ci się to uda możesz już

podłączyć mnie do telewizora. Najpierw

poszukaj w pudełku odpowiedniego ka-

bla, poznasz go po tym, że jedną z jego

końcówek będzie koncentryczny wtyk

antenowy. A jakie gniazdo antenowe ma

twój telewizor? Jeśli płaskie to nie rozpa-

czaj! Możesz przecież odciąć oryginalną

wtyczkę i przylutować taką, która będzie

pasowała do twojego odbiornika. Widzę,

że nie bardzo masz ochotę na tak brutal-

ny zabieg. Trudno czeka cię więc spacer

do sklepu prowadzącego sprzedaż czę-

ści radiowych i telewizyjnych. Kupisz tam

sobie koncentryczne gniazdo antenowe

i odpowiednią wtyczkę, następnie zlu-

tujesz je razem przy pomocy kabelków

i kłopot z głowy.

Nareszcie, jeden koniec kabla tkwi

zamiast anteny w telewizorze, drugi we-

tknąłeś mi do gniazda TV. Dopiero teraz

możesz podłączyć zasilacz i włożyć jego

wtyczkę do kontaktu. W tej chwili jestem

gotowy do pracy, jednak na ekranie te-

lewizora nic się nie dzieje (co najwyżej

dostrzec można niewyraźną sylwetkę

spikera zapowiadajacego kolejne przy-

gody Reksia). Musisz jeszcze dostroić

swój telewizor do długości fali, na której

ja pracuję. Ustaw więc swój odbiornik na

36 kanał VHF i regulując powoli pokrę-

tłem patrz na ekran aż ukaże się jasna

plansza z napisem górnej części.

Jeśli dysponujesz kolorowym telewi-

zorem, który nie pracuje w systemie PAL,

Rozmawiał

Roman Wojciechowski

BAJTEK 1/86

NIE BÓJ SIĘ MNIE!

czeka cię niestety zawód Obraz będzie

czarno–biały. Nie ma na to rady. Chyba,

że zdecydujesz się na kosztowną (kilka-

naście tysięcy) przeróbkę telewizora.

Dopiero teraz możemy przystąpić do

rozmowy. Swoją drogą muszę ci wyja-

śnić, że ta rozmowa będzie polegała na

wykonywaniu przeze mnie twoich pole-

ceń. Mogę zadawać pytania, ale wyłącz-

nie takie, które ty (lub inny programista)

ułożyliście dla mnie wcześniej. Jest jed-

nak pewna trudność: żaden z kompute-

rów (przynajmniej na razie) nie rozumie

nic, jeśli będziesz się do niego zwracał

tak, jak do kolegi z klasy. Po prostu je-

steśmy na to jeszcze zbyt głupie. Do

celu wydawania poleceń komputerom

stworzono specjalne, uproszczone języ-

ki, zwane językami programowania. Ja,

oraz większość moich kolegów (mówię

tu o komputerach osobistych i domo-

wych) posługujemy się językiem zwa-

nym BASIC. Nie oznacza to niestety,

że wszystkie mikrokomputery posługują

się tym samym językiem. Przeciwnie,

odmian BASICa jest prawe tyle ile jest

modeli mikrokomputerow.

Mówisz, że słyszałeś o jeszcze in-

nych językach? Masz rację. Po prostu

BASIC jest dla mnie zrozumiały od chwi-

li włączenia, jeśli jednak masz ochotę

porozmawiać w LOGO lub innym języku

musisz wprowadzić odpowiedni pro-

gram i od tej chwili zapomnę o BASIC

–u i będę rozmawiał tylko w LOGO.

I znowu się rozgadałem. O wgrywa-

niu programu z kasety magnetofonowej

porozmawiamy później, a ty tymczasem

spróbuj wydać mi jakieś polecenie. Po-

mogę ci, napisz:

PRINT „WITAJ KOLEGO”

Oznacza to, że mam napisać (PRINT

znaczy pisz) tekst, który znajduje się

w cudzysłowach. Jeśli teraz przyci-

śniesz klawisz RETURN, poniżej pojawi

się napis:

WITAJ KOLEGO

oraz komunikat o tym że jestem go-

tów do wykonywania dalszych poleceń.

W ten sposób wydałeś mi polecenie

w tzw. trybie bezpośrednim, a mówiąc

po ludzku, do natychmiastowego wyko-

nania. Programowanie w BASIC–u po-

lega jednak na czymś innym. Wszystkie

rozkazy są ponumerowane a ja wyko-

nuję je w kolejności od najmniejszego

do największego numeru. Chyba ze po

drodze traię na instrukcje skoku, ale

o tym później bo i tak pewnie już masz

niezły mętlik w głowie.

Numery rozkazów piszesz na począt-

ku linii, nie musisz przy tym zaczynać

od numeru pierwszego ani następnie

zwiększać je o 1 Wykonując program

szukam po prostu rozkazu o najniższym

numerze, a po jego wykonaniu znowu

wybieram najniższy z pozostałych.

Napiszmy więc ponownie nasz roz-

kaz, tym razem z numerem linii:

10 PRINT „WITAJ KOLEGO”

Tym razem po naciśnięciu klawisza

RETURN napis nie pojawi się. Pozornie

nic się nie stało, ale ja zapamiętałem

sobie twój rozkaz i mogę go w każde;

chwili wykonać Napisz więc: RUN

Słowo to oznacza – rozpocznij wy-

konywanie programu. Po wciśnięciu

RETURN na ekranie pojawi się dobrze

znany tekst:

WITAJ KOLEGO

READY

Rzecz jasna wykonując twoje pole-

cenie nie zapomniałem jego treści i je-

śli będziesz miał ochotę powtórzyć to

wielokrotnie. Wiadzę, że trochę umęczył

cię mój wykład i pracowite wpisywanie

rozkazów Należy ci się trochę rozrywki.

Zaglądnij jeszcze raz dc mojego pudeł-

ka Powinna się tam znajdować kaseta

z nagranym programem demonstracyj-

nym.

Jest? To bardzo dobrze przygotuj

teraz magnetofon (Przyznam ci się.

ze najbardziej lubię współpracować

z najprostszymi typami magnetofonów.

W celu nagrania programu z kasety

musisz mnie podłączyć do gniazda

słuchawkowego a w magnetofonach

produkcji zachodniej do gniazda ozna-

czonego symbolem EAR. W pudełku

znajdziesz odpowiedni kabelek. Zanim

jednak wetkniesz drugi koniec tego ka-

belka do mojego gniazda (oznaczonego

także EAR) bądź uprzejmy wyłączyć

mnie z sieci.

A więc jesteś już gotowy. Magnetofon

został podłączony, kaseta z programem

(przewinięta na początek) jest juz rów-

nież na swoim miejscu Ja, jak zwykle

oczekuję twoich rozkazów. Polecenie

wczytania programu z taśmy wydaje się

przez napisanie słowa LOAD po którym

następuje nazwa programu napisana

w cudzy słowach. Jeśii natomiast nie

znasz nazwy programu, możesz napi-

sać dwa cudzysłowy obok siebie i wów-

czas wczytamy pierwszy program, który

będzie nagrany na taśmie napisz więc

LOAD””

naciśnij RETURN i włącz magneto-

fon (odtwarzanie).

Zwykle po zakończeniu wczytywania

program wypisuję na ekranie komuni-

kat:

READY

co oznacza, że wszystko w porząd-

ku i jestem gotowy. Teraz możesz uru-

chomić program przy pomocy znanego

ci już rozkazu – RUN Czasem jednak

programista życzy sobie, abym od razu

po zakończeniu wczytywania sam się

uruchomił. Wówczas na ekranie może

pojawić się napis:

STOP THE TAPE

PRESS ANY KEY

czyli zatrzymaj magnetofon i naciśnij

dowolny klawisz. W tym momencie za-

czyna się zabawa...

Gorzej, gdy na ekranie pojawi się

napis:

LOAD ERROR

oznacza to błąd wczytywania. Mu-

sisz wówczas zacząć wszystko od po-

czątku.

A co teraz? Teraz biegnij szybko do

kiosku po następny numer BAJTKA.

Twój komputer

DZIEŃ DOBRY!

BAJTEK 1/86

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: