1999.01_Współpraca Orcada z Autotraxem, część 1.pdf

część

Niniejszy artykuł powstał na wyraźne życzenie wielu Czytelników Elektroniki dla Wszystkich.

W EdW 1−10/96 przeprowadzony został

kurs projektowania płytek drukowanych, dzię−

ki któremu można opanować podstawy, poz−

nać generalne zasady i praktyczne sposoby

korzystania z programów do projektowania

płytek drukowanych. Oparty został na progra−

mie Easytrax, z uwzględnieniem informacji o

Autotraxie. Niewątpliwą zaletą Autotraxa (w

przeciwieństwie do darmowego Easytraxa)

jest możliwość wczytywania netlisty (listy

połączeń), która podczas porządnego projek−

towania płytek drukowanych jest bardzo przy−

datna, wręcz niezbędna.

Bardzo przydatna okazuje się również moż−

liwość automatyzacji pracy z Autotraxem. W

artykule chciałbym przedstawić jeden z naj−

prostszych sposobów wymiany informacji po−

między OrCADem (najpopularniejszym do tej

pory edytorem schematów) a Autotraxem.

Pozzwollii to auttomattyczzniie “wrrzzucać” na

płłyttkę ellementty zz biiblliiottek Auttottrraxa na pod−

stawie netlisty tworzonej w OrCADzie. Nie

będziesz musiał ręcznie “wklepywać” ele−

mentów na płytkę. Zaletę tę docenią w szcze−

gólności ci, którzy projektują bardziej skompli−

kowane układy. Poza tym netlista genialnie u−

łatwia projektowanie i umożżlliiwiia auttoma−

ttyczzną konttrrollę zgodnościi płłyttkii ze schema−

ttem iideowym..Wykorzystanie netlisty, wbrew

niektórym opiniom, wcale nie jest trudne.

Przekonuje o tym choćby niniejszy artykuł.

Schemat elektryczny, który potem będzie

wykorzystany przez Autotraxa można przygo−

tować za pomocą dowolnego edytora sche−

matów, który ma możliwość wytworzenia li−

sty połączeń w formacie (uwaga!) Tango. Ni−

niejszy artykuł pokazuje, jak to można zrobić w

edytorze OrCAD SDT w wersji V4.20. Jeśli

ktoś korzysta z wcześniejszych wersji Or−

CADa, to dodatkowo odsyłam do “Notatnika

Praktyka” w EP 2/98. Polecenia, o których

wspominam, odpowiadają w starszych wer−

sjach uruchomieniu pewnych programów

wchodzących w skład pakietu. Użytkownicy

nowszych wersji OrCADa oraz innych progra−

mów do rysowania schematów też skorzy−

stają z przedstawionego materiału, o ile tylko

uchwycą główne zasady, które są wspólne

dla wszystkich programów tego typu.

Przed przystąpieniem do czytania tego ar−

tykułu zachęcam do przypomnienia sobie arty−

kułu pt. “Tylko dla konstruktorów” z EdW

6/98. Podano tam jak dostosować konfigu−

rację OrCADa do swojego komputera i włas−

nych roboczych katalogów, oraz omówiono

wymagania dotyczące projektowania płytek.

Przypominam, żebyś nigdy nie pracował

bezpośrednio na projekcie wzorcowym TEM−

PLATE. Unikniesz w ten sposób wielu kłopo−

tów, o których pisałem w EdW 6/98. Dlatego

przystępując do pracy nad nowym układem

naciśnij przycisk Design Management Tools,

potem Create Design i podaj nazwę nowego

projektu. W katalogu C:\OrCAD\ (o ile tam

masz go umieszczonego) zostanie utworzony

nowy katalog, zawierający niezbędne pliki no−

wego projektu, skopiowane z wzorcowego

projektu TEMPLATE. Nowy katalog będzie za−

wierał wszystkie niezbędne pliki konfiguracyj−

ne, o właściwościach dziedziczonych z TEM−

PLATE, dodatkowo uzupełnione o nazwę no−

wego projektu. Postaraj się więc, by wzorzec

(TEMPLATE) od początku skonfigurować do

twoich potrzeb.

Schemat ideowy

Pracę rozpoczynasz od poprawnego nary−

sowania schematu ideowego. Nic trudnego?

Nie zawsze!

Czasem schemat na ekranie wygląda do−

brze i możesz go nawet wydrukować, ale jeś−

li popełnisz pewne drobne błędy to albo nie

wygenerujesz netlisty, albo nie będzie ona za−

wierała wszystkich połączeń. Będziesz mieć

netlistę, lecz niektóre elementy (lub końców−

ki) nie będą nigdzie podłączone, choć być po−

winny.

Jakie błędy są najczęściej popełniane pod−

czas rysowania schematu?

1.. Rysowaniie pozza rasttrrem.. Jest to błąd

poważny, a trudny do wychwycenia na ekra−

nie monitora. Jeśli jakiś element (lub ścieżka)

będzie narysowany nie w rastrze (gridzie),

wówczas pojawi się on w wykazie elemen−

tów, lecz nie będzie nigdzie podłączony. Dlate−

go koniecznie trzeba pamiętać o tym, aby od

początku rysować schemat w rastrze (gridzie).

Jak można to ustawić na stałe w OrCA−

Dzie? Po uruchomieniu programu należy

wejść bezpośrednio w Schematic Design

Tools wzorcowego projektu TEMPLATE, na−

stępnie “kliknąć” przycisk Draft. Gdy już

będziesz znajdował się w arkuszu roboczym

projektu wzorcowego TEMPLATE – wciśnij

klawisz S (Set), potem wejdź w Grid Parame−

ters i ustaw Stay On Grid na YES. Zapisz usta−

wienia poleceniem: Q / U / A i poprzez polece−

nie To Main powróć do menu głównego.Gdy

będziesz tworzył nowy projekt – zawsze ko−

piowane będą te ustawienia z projektu wzor−

cowego.

2.. Prrzzeciiągniięciie lliiniiii połłączzeniiowejj ii nałło−

żżeniie jjejj na wyprrowadzzeniie podzzespołłu..Błąd

ten (i szereg innych) można jednak wykryć u−

ruchamiając polecenie Check Electrical Rules.

Na schemacie zostaną wówczas zaznaczone

miejsca z błędami i z ostrzeżeniami. Aby wy−

chwycić takie błędy już na ekranie monitora,

możesz ustawić inne kolory końcówek ele−

mentów i połączeń.(Zobacz tytuł tego

artykułu).

3.. Zdubllowana numerracjja podzzespołłów..

Ma to miejsce wtedy, gdy ręcznie dokonuje

się numeracji podzespołów. Zawsze lepiej u−

czynić to automatycznie – poleceniem Anno−

tate Schematic. Należy pamiętać także o tym,

że bramki zamknięte w jednej obudowie

muszą być odpowiednio oznaczone na sche−

macie. Jeśli np. zdarzy się, że bramka jednej

kostki raz jest typu 7400 i jest to U1A, zaś w

innym miejscu schematu mamy U1B jako

7410, to jest to błąd, który zostanie zasygnali−

zowany podczas generowania netlisty. Także

zdublowana numeracja elementów uniemoż−

liwia wygenerowanie netlisty.

4.. Pustte polla Refferrence ii Parrtt Vallue.. Or−

CAD nie dopuszcza pustych pól: numeru ele−

mentu – Reference i nazwy elementu – Part

Value. Odpowiednie pola zawsze muszą być

wypełnione. W przypadku pola Reference, w

chwili generowania netlisty, nie może ono za−

wierać też wstępnego oznaczenia ze znakiem

zapytania, np. „R?“. Wcześniej koniecznie

trzeba nadać każdemu elementowi jakiś kon−

kretny numer, np. R1, R2, itp. gdyż w przeciw−

nym razie nie zostanie wygenerowana netli−

E LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 1/99

Projektowanie

sta. Przypominam jeszcze raz, że numery naj−

lepiej nadawać automatycznie – poleceniem

Annotate Schematic. Również zbyt długa na−

zwa elementu (Part Value) uniemożliwi wyge−

nerowanie netlisty. Nazwę taką trzeba konie−

cznie skrócić (np. biblioteczną nazwę − Trans−

former Stepup zmienić na − Trafo). Po−

czątkujący projektanci, chcąc pozbyć się ozna−

czeń Reference i Part Value, po prostu kasują

ich zawartość. Jest to niedopuszczalne w

przypadku korzystania z netlisty. Żeby pola te

nie były drukowane i nie były widoczne na e−

kranie, wystarczy tylko odpowiednio ustawić

atrybut widoczności każdego pola opisowego.

W tym celu podczas edycji podzespołu trzeba

wyłączyć atrybut Visible (poleceniem E/E/R/V−

No lub E/E/P/V−No).

5.. Błłędne opiisy podzzespołłów w biiblliiotte−

kach.. Należy pamiętać o tym, że tworząc no−

wy element biblioteczny trzeba koniecznie

nadawać nie tylko numery wyprowadzeń ele−

mentu (numery pinów), ale także nazwy tych

wyprowadzeń (nazwy końcówek − pinów). A

jak poprawić źle opisany, już istniejący ele−

ment biblioteczny? Zrób następujące kroki: E−

dit Library / Local Configuration / wybrana bib−

lioteka / OK. Uruchom Edit Library i polece−

niem G (Get) − wybierz wybrany element. Na−

stępnie wciśnij P (Pin), i zaznaczając kursorem

poszczególne piny − wciskaj N (Pin Name), aby

nadać nazwy poszczególnym wyprowadze−

niom. Ot i wszystko. Gdybyś tego nie zrobił,

nie wygenerujesz netlisty ze schematu z ta−

kim błędnym elementem.

Kontrola narysowanego

schematu

Zawsze po narysowaniu schematu i ozna−

czeniu elementów – wykonaj operację Check

Electrical Rules w celu wyszukania błędów.

Jest to absolutnie niezbędne, by uniknąć ko−

piowania błędów i braków z OrCADa do Auto−

traxa. W katalogu C:\ORCAD\ nazwa projektu\

− pojawi się zbiór z rozszerzeniem .ERC zawie−

rający wyniki sprawdzania, który możesz obe−

jrzeć z pomocą dowolnego edytora tekstu. Po

usunięciu wypisanych błędów dobrze jest je−

szcze raz przeprowadzić sprawdzanie, bo cza−

sem coś może umknąć uwagi.

Podczas takiej kontroli OrCAD sprawdza

jedynie zgodność z podstawowymi zasadami

rysowania schematów. Błędy (errors) i ostrze−

żenia (warnings) pojawiają się na przykład przy

połączeniu ze sobą dwóch wyjść, zwarciu

końcówki wyjściowej do szyny zasilania, czy

pozostawieniu jakiejś nóżki nie podłączonej. A

skąd OrCAD wie, czy to jest wejście, wyjście,

czy coś innego? Te informacje czerpie z biblio−

tek. Podajemy mu je definiując nowe elemen−

ty – podajemy przecież nie tylko numer i

nazwę każdego wyprowadzenia (pinu), ale też

funkcję (output, input, power, passive, itd.).

Celem kontroli nie jest tu rutynowe spraw−

dzenie, ale dołożenie wszelkich starań, by

schemat naprawdę nie zawierał błędów. Prak−

tyka dowodzi, że konstruktor skłonny jest ufać

tak narysowanemu schematowi. Najgorzej

jest, gdy schemat zawiera ukryte błędy, poz−

walające na wygenerowanie netlisty, ale nie−

kompletnej. Powstałe pomyłki prawdopodob−

nie nie zostaną skorygowane na dalszych eta−

pach projektowania i błędy w płytce drukowa−

nej dadzą o sobie znać dopiero przy próbie u−

ruchomienia zmontowanego układu. Przykła−

dowo, błędy są dość często popełniane przy

tworzeniu własnych elementów bibliote−

cznych. Może to być niewłaściwa numeracja

nóżek jakiegoś nowego układu scalonego czy

innego elementu. W tym wypadku błąd nie

zostanie znaleziony, bo z formalnego punktu

widzenia wszystko jest w porządku.

Wybór obudów

Aby prześledzić cały cykl projektowania,

narysujmy przykładowy schemat i zaprojektuj−

my do niego płytkę. Zobaczymy jak przypisać

elementom ze schematu ideowego obudowy

z biblioteki Autotraxa. Przykładowy schemat

przedstawiony jest na rrysunku 1. Jest to łado−

warka akumulatorów żelowych opisana w

EdW 10/98.

Najpierw trzeba zastanowić się, jakie ele−

menty z posiadanej biblioteki Autotraxa będą

użyte na płytce (odpowiadające elementom

ze schematu ideowego). Uwaga: tego etapu

nie udaje się całkowicie zautomatyzować ze

względu na różnorodność podzespołów i ich

obudów.

Przypominam, że nazwy elementów w

bibliotekach Autotraxa mogą być dowolne.

Moje oznaczenia są tego przykładem. Zasto−

sowane nazwy mają niewiele wspólnego z

nazwami stosowanymi w standardowych bib−

liotekach wielu programów projektowych

(gdzie spotyka się oznaczenia takie jak

AXIAL0.4, DIODE0.7, RAD0.3, VR3, itd.).

W omawianym układzie wystąpią dwa ro−

dzaje rezystorów. Rezystory R1−R7 to zwykłe

rezystory o mocy 0,25W. W mojej bibliotece

Autoraxa mam je jako R4 (rozstaw nóżek –

400 milsów, punkty lutownicze − 80 milsów,

średnica otworu − 32 milsy). Natomiast R8−

R12 to rezystory o mocy 0,5W. Taką obudowę

oznaczyłem R6 (rozstaw nóżek − 600 milsów,

punkty lutownicze – 100 milsów, średnica ot−

woru – 40 milsów). Wszystkie rezystory na

płytce będą leżące.

Diody D1−D4 to 1−amperowe diody

1N4001 – w swojej bibliotece Autotraxa

mam dla nich obudowę nazwaną D4 1A (roz−

staw nóżek – 400 milsów, punkty lutownicze

– 100 milsów, średnica otworu – 40 milsów).

Dioda LED będzie miała średnicę 5mm, a

więc przyjmuję, że rozstaw nóżek wynosi

2,5mm (100 milsów) – w mojej prywatnej bib−

liotece traxa taki element nazywa się D1.

Podobnie trzeba zdecydować się na obu−

dowy kondensatorów. Na schemacie wy−

stępują tylko dwa rodzaje kondensatorów.

C1,C2 – to kondensatory elektrolityczne

2200µF/25V. Kondensatory te będą stać pio−

nowo i zastosujemy obudowy kondensato−

rów przeznaczonych do montażu pionowego

– obudowa w mojej bibliotece oznaczona jest

jako CE18, ale zastosuję obudowę uniwer−

salną CE22 (umożliwia montowanie konden−

satorów o różnych gabarytach). Gdyby miały

to być kondensatory leżące, wówczas zasto−

sowałbym moją obudowę CE22L.

Potencjometr regulowany PR1 – zawsze

stosuję uniwersalny element oznaczony w

mojej bibliotece jako PR1 (można wtedy mon−

tować różne typy PR−ków).

Układ stabilizatora LM317 jest w typowej

obudowie TO220. Ponieważ będzie stał pio−

nowo, zastosuję moją obudowę BD1.

Tranzystory T1 i T2 – są to zwykłe tranzysto−

ry serii BC..., dlatego zastosuję klasyczną obu−

dowę, oznaczoną w mojej bibliotece traxa jako T.

Punkty A, B, P, O – będą to (uwaga!) ele−

menty biblioteczneoznaczane w mojej bibliote−

ce Autotraxa jako P200 (punkt lutowniczy

200milsów, średnica otworu 60milsów). Wielu

Czytelników zdziwi się w tym momencie, dla−

czego nie są po prostu punkty, tylko elementy

biblioteczne (które w rzeczywistości są punkta−

mi). Jest to istotne, bo w OrCADzie są to ele−

Rys.. 1 Schematt łładowarrkii akumullattorrów żżellowych

E LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 1/99

Projektowanie

menty biblioteczne, więc gdyby potem w Au−

totraxie były to jedynie punkty, przy później−

szym sprawdzaniu otrzymywałbym komunikat,

że na płytce brakuje jakichś elementów i co

ważniejsze − połączeń. Dzięki zastosowaniu ele−

mentów bibliotecznych mam pewność, że Au−

totrax będzie mi pilnował także tych połączeń.

Co prawda taki sposób ma drobną wadę, bo na

koniec te punkty lutownicze pojawiają się w

generowanym automatycznie wykazie ele−

mentów i trzeba je stamtąd skasować.

Przypisywanie obudów

OrCAD umożliwia półautomatyczne przypi−

sywanie nazw obudów do elementu. Do tego

celu mogą służyć dodatkowe pola opisu pod−

zespołu – Part Fields. Przechowują one dodat−

kowe informacje o podzespole. Z reguły przy−

jmuje się, że pole Part Field 1 będzie docelowo

zawierać nazwę obudowy. Podczas rysowania

schematu w OrCADzie, do pola 1st Part Field

możesz wpisać mozolnie nazwy poszczegól−

nych obudów (np. R4, CE22, D1, CE22L, C2L

itp.), żeby zostały one wyeksportowane wraz z

netlistą do Autotraxa. Chyba to rozumiesz –

Autotrax weźmie dla danego elementu obu−

dowę ze swojej biblioteki właśnie na podsta−

wie zawartości pola 1st Part Field. Proste!

Można też zrobić inaczej: wygenerować

netlistę (w formacie TANGO) i potem z po−

mocą jakiegoś edytora tekstu “na piechotę”

we właściwych miejscach uzupełnić ją o na−

zwy obudów.

W każdym razie wpisywanie tej samej na−

zwy obudowy dla np. 50 rezystorów może

być zajęciem dość żmudnym i dener−

wującym. Trzeba więc poszukać innego spo−

sobu. Na szczęście OrCAD ma możliwość pó−

łautomatycznego przypisywania elementom

schematu odpowiednich obudów.

Jak?

Przez umiejętne wykorzystanie kolejnych

Part Fields.

Zanim to zrobimy, podaję drobne wyjaśnie−

nie. Podczas konfiguracji OrCADa przemiano−

wałem nazwy pól: 1st Part Field na Obudowa

(mógłbym wpisać fachowo – Module, ale u−

ważam, że Polacy nie gęsi, swój język mają),

pole 2nd Part Field przemianowałem na Na−

pięcie/Moc (można Voltage/Power), 3rd Part

Field na Montaż (lub Kind of Mount). Więcej

nazw nie zmieniałem, gdyż nie było takiej po−

trzeby.

Jak można dokonać takich zmian nazw pól

w konfiguracji OrCADa? Po uruchomieniu pro−

gramu należy wejść bezpośrednio w Schema−

tic Design Tools wzorcowego projektu TEM−

PLATE, następnie uruchomić Configure Sche−

matic Tools. W rubryce Color and Pen Plotter

Table zmienić nazwy odpowiednich pól Part

Fields.

Podczas półautomatycznego przypisywa−

nia elementom obudów OrCAD będzie korzy−

stał z tak zwanej tabeli przypisań (inaczej pliku

przypisań). Jest to plik tekstowy przygotowa−

ny pod dowolnym edytorem tekstowym

ASCII. Zawiera on wzorzec wartości elemen−

tów (z OrCADa) i odpowiadające im nazwy

przypisanych obudów (nazwy obudów z bib−

lioteki Autotraxa). Na lliisttiingu 1przedstawiony

jest przykład takiego pliku przypisań.

Każda linia tego pliku składa się ze wzorca

wartości, umieszczonego między pierwszą

parą apostrofów, minimum je−

dnego znaku rozdzielającego

(spacja lub znak tabulacji), i na−

zwy obudowy, umieszczonej

między drugą parą apostrofów.

Uwaga! Brak apostrofów spo−

woduje błąd i program nie wy−

kona przypisania.

Zwróć uwagę, że przypisy−

wanie obudowy odbywa się na podstawie

wartości elementu. Słusznie się spodziewasz,

że korzystając z listy przypisań OrCAD na pod−

stawie zawartości pola Part Value sam wpisze

do pola 1st Part Field (które u mnie nazywa

się Obudowa) nazwę elementu biblioteczne−

go Autotraxa.

Sprawdź w tabeli, że wartości 2200u/25V

odpowiada obudowa CE18 (stojący elektrolit o

średnicy 18mm) w mojej bibliotece Autotraxa.

Sprytne i proste, prawda?

Jednak na takie przypisanie może też mieć

wpływ zawartość pól Part Field. W moim przy−

padku są to pola: Napięcie/Moc i Montaż (da−

wne nazwy: 2nd Part Field, 3rd Part Field ). O−

czywiście pól tych może być więcej, gdyż do

wykorzystania są jeszcze pola 4th Part Field do

8th Part Field. Pola Obudowa (1st Part Field ) nie

wykorzystujemy, ponieważ właśnie tam zosta−

nie automatycznie wpisana nazwa obudowy.

Zwróć uwagę na schemat. Kondensatory

C1 i C2 – to kondensatory elektrolityczne

2200u/25V. Wcześniej zaznaczyłem, że chciał−

bym zastosować obudowę uniwersalną, u−

możliwiającą montowanie kondensatorów o

różnych gabarytach. W związku z tym w polu

Part Value wpisuję − 2200u, w polu Napię−

cie/Moc − 25V, a w polu Montaż − UN (uniwer−

salna). W tym wypadku nie mam potrzeby

wykorzystywania pozostałych pól Part Field.

Reference − C1

Part Value − 2200u

Obudowa (1st Part Field) −

Napięcie/Moc (2nd Part Field) − 25V

Montaż (3rd Part Field) − UN

Podczas edycji kondensatora C1, jego opis

będzie wyglądał jak w ramce obok.

Teraz uważaj: konkretną obudowę wskaże

w pliku przypisań nie tylko zawartość Part Va−

lue, ale zzłłożżeniie pól opisu. Sprawdź, że w ta−

beli przypisań obudowa CE22 odpowiada cią−

gowi znaków ‘2200u25VUN’.

Jak to zrobić? Służy do tego polecenie Upda−

te Field Contents − nazwa obudowy zostanie au−

tomatycznie wpisana w pole Obudowa (1st

Part Field ). Gdybym chciał zastosować standar−

dową obudowę dla tego kondensatora − to pole

Montaż (3rd Part Field ) zostawiłbym puste.

Przypisana zostałaby wtedy obudowa CE18

(sprawdź w tabeli przypisań). Natomiast gdy−

bym chciał użyć kondensatora leżącego – wów−

czas w polu Montaż wpisałbym literę L (L − jak

leżący). Wybrana zostałaby obudowa CE18L.

Oczywiście puste pola wzorca zapisu (Part

Field 2−8) traktowane są tak, jakby ich nie by−

ło. Dlatego wpis 1N4001 w Part Value diody

D1 sprawi, że przypisana zostanie jej obudo−

wa − D4 1A, mimo że inne pola nie są wypeł−

nione. W procesie tworzenia (składania) wzor−

ca liczy się wyłącznie ciąg kolejnych znaków.

W podobny sposób dokonuje się przypisań

dla pozostałych elementów.

Warto stworzyć kilka “plików przy

pisań”. Może to okazać się bardzo praktyczne.

W jednym pliku mogłyby znajdować się np. re−

zystory. Ale komuż chciałoby się wpisywać ca−

ły ciąg rezystorów? Dlatego w “pliku przypisań

rezystorów”, jako główny rezystor mógłby być

element oznaczony jako R. Wartość R zawsze

pojawia się w Part Value automatycznie, gdy w

OrCADzie “wrzucimy” na schemat rezystor.

W tym wypadku do wzorcowego opisu nie po−

trzeba nic więcej. Niech standardową obu−

dową będzie leżący rezystor o rozstawie pun−

któw lutowniczych 400 milsów (0,4 cala) – w

mojej bibliotece traxa jest to obudowa ozna−

czona R4. Wpis wyglądałby następująco:

‘R’ ‘R4’

Prrzzed wpisaniem wartości do Part Value

(np. 1k, 100M itp.) uruchamiamy program U−

pdate Field Contens (oczywiście wcześniej

podajemy ścieżkę dostępu do pliku rezysto−

rów) i rezystory mamy ... z głowy. Wszystkie

mają przypisane obudowy. Nietypowym rezy−

storom można ręcznie zmienić nazwę pod−

czas edycji (poleceniem: E / E / Obudowy / na−

zwa), lub uwzględnić to w pliku przypisań. W

ten sposób znacznie oszczędza się czas.

Podobnie można postąpić z kondensatora−

mi stałymi, które w większości wypadków

mają takie same obudowy. Elektrolity i inne

podzespoły, niestety, trzeba opisać bardziej

szczegółowo.

Za każdym razem, gdy zmieniamy plik

przypisań – trzeba uruchomić program Upda−

te Field Contens, zmieniając do niego ścieżkę

dostępu w Local Configuration.

Zbiigniiew Orrłłowskii

listing 1

‘C’

‘C2’

‘10u16V’

‘CE5’

‘10u16VL’

‘CE5L’

‘10u25V’

‘CE6’

‘10u25VL’

‘CE6L’

‘100u16V’

‘CE6’

‘470u16V’

‘CE8’

‘1000u16V’

‘CE10’

‘1000u25V’

‘CE12’

‘2200u25V’

‘CE18’

‘2200u25VL’

‘CE18L’

‘2200u25VUN’ ‘CE22’

‘D’

‘D4’

‘1N4001’

‘D4 1A’

‘1N4001S’

‘D2 1A’

‘1N4148’

‘D3’

‘LED’

‘D1’

‘PR’

‘PR1’

‘LM317’

‘BD1’

‘BC547’

‘T’

‘BC547A’

‘T’

‘BC547B’

‘T’

‘BC548’

‘T’

‘BC558’

‘T’

‘P’

‘P200’

‘R’

‘R4’

‘RR2’

‘R2’

‘RR6’

‘R6’

ciiąd dallszzy zza miiesiiąc

E LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 1/99

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: