STRZAŁ NA DANSINGU_Jerzy Edigey.pdf

JERZY EDIGEY

STRZAŁ

DANSINGU

Orkiestra przestała grać. Ciasno stłoczony na parkiecie

tłumek widząc, że muzycy odkładają swoje instrumenty, powoli

kierował się wąskimi przejściami w stronę stolików. Zgasły

reflektory robiące nastrój i pod sufitem zapłonęły normalne

światła. Młody człowiek, zajmujący wraz ze swoją towarzyszką

stolik bezpośrednio przy parkiecie, na próżno usiłował zwrócić

uwagę kelnera.

– Kelner! Panie, panie! – wołał, pragnąc w ten sposób

zatrzymać przechodzącego właśnie z bardzo ważną miną pana

w białej kurtce, z nie pierwszej świeżości serwetką

przewieszoną przez lewą rękę.

– Kolega – odburknął przedstawiciel branży gastronomicznej

i szybko zniknął w przejściu prowadzącym do kuchni.

– Wściec się można – złościł się młody człowiek – już 45

minut siedzimy tutaj i jeszcze nikt nie raczył się nami

zainteresować. Już trzeci kelner zbywa mnie w ten sam sposób.

– Czemu się tak złościsz? – towarzyszka młodego człowieka

bawiła się niezadowoleniem partnera. – Myślałby kto, że

chcesz zamówić łososia z koniakiem, a później szampana.

– Już dwa razy grali i nie mogliśmy tańczyć. Musimy

warować przy stoliku, bo zaraz ktoś by nam go zajął. Nigdy

więcej nie dam się namówić na przyjście tutaj.

Dziewczyna bawiła się zdenerwowaniem partnera coraz

lepiej.

– Specjalnie wyszukuję dansing z najlepszą orkiestrą w

Łodzi, a kto wie, czy nie w całej Polsce. Przecież to słynna

„.Złota trąbka” Stanley’a Smitha. To ten, który teraz gra na

saksofonie. Jego popisowym numerem jest wiązanka melodii

jazzowych na trąbce z towarzyszeniem orkiestry. Wszystkie

łódzkie kociaki za nim szaleją.

– Nie jestem łódzkim kociakiem – odburknął mężczyzna – i

nigdy nim nie będę.

– Nic nie wiadomo – śmiała się dziewczyna – właśnie przed

paru dniami mieliśmy bardzo ciekawy wykład o zmianie płci.

Profesor demonstrował zdjęcia osobnika przed operacją i po jej

dokonaniu. Kto wie, może niedługo będę ciebie nazywała

Zygmunta. Ale tutaj jest atrakcja również dla mężczyzn. Maria

Bolero, piękna piosenkarka o fantastycznym głosie.

– Nigdy o takiej nie słyszałem.

– Wy, w milicji, jesteście strasznie zacofani. Jak można nie

słyszeć o Marii Bolero, która ostatnio robi zawrotną karierę w

radiu i telewizji. Mają podobno kręcić z nią jakiś film...

– Garson! Panie ober – młody człowiek podjął jeszcze jedną,

zresztą równie bezskuteczną jak poprzednie, próbę zwrócenia

uwagi kelnera na swoją osobę.

– A prosiłem cię, Haneczko – zaczął po chwili, gdy kelner

zniknął jak sen – żebyśmy poszli do mnie. Mam radio z

adapterem, ładne płyty. Zrobiłbym kawy, jakiej nie dadzą w

żadnym lokalu. Potańczylibyśmy...

– I co jeszcze? – śmiała się dziewczyna.

– Tyle razy cię zapraszałem! Przecież przyrzekłaś, że

przyjdziesz i zawsze się wykręcasz. Wiesz co? Rzućmy do diabła

ten dansing i chodźmy do mnie. Stąd na Lutomierską nie jest

tak daleko.

– Nie, dziś już za późno. Może kiedy indziej? Zresztą chcę

zobaczyć z bliska Marię Bolero i posłuchać Stanley’a Smitha.

To chyba ostatni mój wypad gdzieś do lokalu. Dyplom za parę

miesięcy, trzeba wziąć się do kucia.

– Znowu mi odmawiasz.

– Nie martw się tym zbytnio – kpiła dziewczyna.

– W Łodzi jest tyle ładnych dziewczyn, które z radością

skorzystają z zaproszenia młodego człowieka.

– Uparłaś się, żeby mnie dzisiaj wyprowadzić z równowagi,

ale to ci się nie uda.

– Nawet się tego nie spodziewam – Hanka bawiła się coraz

lepiej.

– Kelner! Ja chyba zrobię zaraz awanturę.

– Kolega – odburknął pan w białym kitlu i dodał – zaraz go

poproszę.

W małym korytarzyku prowadzącym do kuchni stało paru

kelnerów. Palili papierosy i czekali, aż blokierka poda im

zamówione potrawy.

– Mietek, na czwórce jeden gość strasznie się denerwuje,

mówi, że zrobi awanturę. Idź do niego.

– Ee, jaki tam gość! Jakaś łachudra. Garniturek granatowy,

starszy niż odbudowane Bałuty. A ona wprawdzie młoda i

ładna, ale ta sukienczyna. To nie z tych, co bywają w

Honoratce. Najlepszy stół mi drań zajął. Przy samym parkiecie.

A zamówi potem dwie kawy i dwa torty.

– Trzeba było powiedzieć, że zajęte.

– Położyłem kartkę – zarezerwowane – to, cholera, tylko się

roześmiał i powiedział, że wszystko w porządku, bo to on

właśnie zamawiał. Mało mnie krew nie zalała.

– Ona była tu już przed tym ze dwa razy. Z jakimiś

studentami, ale jego nigdy nie widziałem. Przystojny chłopak.

– Co z tego, że przystojny, kiedy goły. Co on ci da zarobić? I

to przy takim stoliku! Jak Prezes przyszedł, to nie miałem go

gdzie posadzić. Ledwie znaleźli stolik pod ścianą.

– Prezes dawno nie był. Nawet pytał o niego jeden gość,

znajomy, pewny. Chciałby trochę doli kupić. Żona jedzie na

wycieczkę do Francji. Może byś szepnął Prezesowi.

– On tego nie lubi. Tutaj przychodzi tylko po to, żeby się

zabawić. A interesy załatwia w Łodziance. Nie będę mu nic

mówił. Wpadnij ze swoim gościem do Łodzianki. Tam z

Prezesem załatwisz. Przecież go znasz.

– Pewnie, że znam. Jeszcze z tych lat, gdy pracowałem w

Albatrosie. To była dobra buda. A jacy goście tam bywali! Na

starą walutę za sobotę to się nieraz i iż dziesięć patyków

zarobiło. Mała dziura, z desek zbita, drzewa w środku rosły, a

ludzie się pchali. No, ale lecę do tego gościa. Już ja go

przerobię!

Za chwilę przed stolikiem stanął kelner.

– Szanowanie – wymamrotał, patrząc gdzieś w przestrzeń

ponad siedzącą parą. – Czym mogę służyć?

– Dwie kawy i dwa torty – zadysponował młody człowiek.

– Wiedziałem – mruknął mężczyzna w białym kitlu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: