Krentz Jayne Ann - Dobić do brzegu.pdf - Quick Amanda (Krentz Jayne Ann) - blueanhel

JAYNE ANN KRENTZ

DOBIĆ DO BRZEGU

Tytuł oryginału SILYERLININGS

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Co do Paula Cormiera była pewna tylko jednego: umierał. Krew z rany na piersi

przesączyła mu się przez białą jedwabną koszulę i białą płócienną marynarkę. Wąskimi

strumyczkami ściekała na białą marmurową płytę.

Mattie Sharpe bezradnie przyklękła i wzięła Cormiera za rękę. Starszy pan otworzył

oczy. Zaczął się w nią wpatrywać tak, jakby musiał przeniknąć wzrokiem gęstą mgłę.

-Christine? Czy to ty, Christine? - Nawet w ochrypłym szepcie słyszało się wytworny,

europejski akcent.

-Tak, Paul. - To Kłamstwo było jedyną przysługą, jaką mogła mu wyświadczyć.

Mocno uścisnęła jego dłoń. - To ja, Christine.

-Tęskniłem do ciebie. Bardzo, bardzo tęskniłem.

-Teraz jestem tu z tobą.

Na kilka sekund Cormier zdołał skupić na niej spojrzenie jasnoniebieskich oczu.

- Nie - powiedział. - Ciebie tu nie ma. Ale ja jestem już prawie tam, prawda? - Wydał

odgłos, który zapewne miał być chichotem, ale przeszedł w upiorny, dławiący kaszel.

-Tak. Jesteś prawie tutaj.

-Cieszę się, że znowu cię widzę.

-Tak. - Leniwy powiew gorącej bryzy wpadł do wejściowego korytarza domu

Cormiera. Cisza otaczającej dom dżungli była nienaturalna i złowroga. - Wszystko

będzie dobrze, Paul Wszystko będzie dobrze. - Znowu kłamstwo. Następne kłamstwo.

Cormier zmrużył oczy. Przez moment spoglądał na nią zadziwiająco przytomnie.

- Uciekaj stąd. Piorunem.

- Już idę - obiecała Mattie.

Cormier znowu zamknął oczy.

-Przyjdzie człowiek. Stary przyjaciel. Jak przyjdzie, powiedz mu... - Znów dobył się z

niego potworny, charczący odgłos, pochłaniający resztki jego sił.

-Co mam mu powiedzieć?

-Reign... - Cormier zadławił się krwią. - W piekle.

Mattie nie zastanawiała się ani chwili nad złożeniem usłyszanych dźwięków w

sensowną całość. Machinalnie zapewniła umierającego:

- Na pewno powtórzę.

Chwyt dłoni, która ją ściskała, znowu osłabł.

-Christine?

-Jestem tutaj, Paul.

Ale tym razem Cormier jej nie usłyszał. Już nie żył.

Okropieństwo tej sytuacji dotarło w pełni do Mattie. Z wysiłkiem wstała,

oszołomiona. Bezmyślnie spojrzała na tarczę swojego czarno - złotego zegarka, jakby

spóźniała się na umówione ważne spotkanie.

Zdumiało ją, że jest w tym białym domu z widokiem na ocean zaledwie niecałe pięć

minut. Powinna była przyjechać dwie godziny wcześniej. Niestety, zabłądziła na krętej dro-

dze, która wiła się po wyspie i niespodzianie skończyła gdzieś w górach. Mattie

zdenerwowała się i zaniepokoiła tą zwłoką. Teraz uprzytomniła sobie nagle, że gdyby zjawiła

się na miejscu o czasie, prawdopodobnie wpadłaby na osobnika z pistoletem, który zabił

Paula Cormiera.

Czubkiem skórzanego włoskiego pantofelka trąciła coś na posadzce. Przedmiot z

brzękiem przesunął się po marmurze.

Mattie aż podskoczyła, spłoszona głośnym dźwiękiem w groźnej ciszy korytarza.

Potem spojrzała na posadzkę i zobaczyła pistolet.

Prawdopodobnie własność Cormiera, uznała. Widocznie próbował się bronić przed

napastnikiem. Niepewnie postąpiła krok w stronę broni. Zastanawiała się, czy nie powinna jej

wziąć.

Na samą myśl o tym zadrżała. Ostatni kontakt z bronią palną miała, gdy trzymała w

dłoni plastikowy pistolet z zestawu opakowanego w pudełko z napisem: „Mały rewolwero-

wiec. Zabawka dla dzieci od lat pięciu”. Kolega dał jej to w prezencie na szóste urodziny.

Mattie odbyła więc wielogodzinne ćwiczenie sprawności rewolwerowca, raz po raz bły-

skawicznym ruchem wyrywając broń z pseudoskórzanej kabury, ozdobionej różowymi

frędzlami, aż wreszcie zatroskani rodzice rozbroili ją i dali jej w zamian pudełko wodnych

farb. Mattie sumiennie zajmowała się nową zabawką przez dziesięć minut i zdołała w tym

czasie stworzyć wesołego żółtego konia, żeby rewolwerowiec miał na czym jeździć. Malunek

całkiem jej się udał, nie uznano go jednak za dostatecznie wybitny, by zawisł na lodówce

obok ostatniego dzieła siostry Mattie, Ariel, przedstawiającego bukiet kwiatów.

W ten sposób ćwiczenia z bronią krótką dobiegły dla Mattie końca w bardzo

wczesnym stadium. Teraz więc Mattie zdała sobie sprawę, że kompletnie nie ma pojęcia, co

się robi z takim straszliwym, śmiercionośnym narzędziem, jakie leży u jej stóp na białej

posadzce.

Ciekawe, czy trudno się czymś takim posłużyć, zastanawiała się, podnosząc ciężki

pistolet. Chyba nie. Wszyscy punkowie w Stanach nosili coś takiego przy sobie i umieli

strzelać, aczkolwiek nie ulegało wątpliwości, że większość z nich nie opanowała sztuki

czytania w wystarczającym stopniu, by zapoznać się z instrukcją obsługi. Zresztą na oko było

widać, którego końca pistoletu nie należy kierować ku sobie.

Mattie czuła, że zaraz wpadnie w histerię. Najwyraźniej puszczały jej nerwy. Boże!

Musiała szybko wziąć się w garść. Panikować będzie mogła później.

Wzięła kilka głębokich oddechów, a przez ten czas jakoś zdołała wepchnąć pistolet do

eleganckiej czarno - brązowej torebki. Dokonawszy tego znieruchomiała, zauważyła bowiem

plamę krwi na pasku. Niewątpliwie była to krew Cormiera. A pasek zabrudził się od jej dłoni.

Musiała wykrzesać z siebie energię. Mężczyzna, który leżał martwy, w ostatnich

słowach swego życia poradził jej, by szybko wyniosła się z tego domu.

Mattie nie wątpiła, że niebezpieczeństwo wciąż tutaj czyha. Czuła jego obecność jak

coś namacalnego. Ostatni raz obrzuciła spojrzeniem zwłoki siwego mężczyzny. Przed oczami

zrobiło jej się biało: biały płócienny garnitur, białe ściany, białe meble. Biel, wszędzie

dookoła biel, nieskończona i niczym nie zakłócona. Niczym, z wyjątkiem czerwieni krwi.

Żołądek podszedł jej do gardła. Nie mogła w takiej chwili pozwolić sobie na torsje.

Musiała jak najszybciej opuścić ten dom.

Potykając się dopadła frontowych drzwi, obcasy jej pantofelków głośno zastukały o

marmur. Marzyła tylko o tym, by wskoczyć do odrapanego gruchota, który dwie godziny

wcześniej wypożyczyła na lotnisku, po wylądowaniu na tej wysepce.

Była już jedną nogą za progiem, gdy przypomniała sobie o mieczu. Przystanęła i przez

ramię zerknęła na pokój w żałobnej bieli. Wiedziała, że nie zdoła się zmusić, by tam wrócić.

Valor, miecz z czternastego wieku, który miała pozyskać do kolekcji, był wprawdzie cenny,

lecz z pewnością nie był wart ponownego wchodzenia do domu Cormiera. Ciotka Charlotte ją

zrozumie.

Co ciotka powiedziała jej o tym mieczu? Wspomniała o jakiejś klątwie. „Śmierć

każdemu, kto ośmieli się sięgnąć po tę klingę, zanim nadejdzie mściciel i oczyści ją we krwi

zdrajcy”.

W przypadku Cormiera to przerażające proroctwo wyraźnie się spełniło. Mattie nie

wierzyła w zabobony, lecz mimo to niezaprzeczalnym faktem było, że Cormier sięgnął po

miecz i zginął. Uświadomiwszy to sobie, Mattie straciła nagle wszelkie zainteresowanie dla

tego średniowiecznego zabytku. Już wcale nie chciała zabrać go z sobą do Seattle.

Odwróciła się i wybiegła przez otwarte drzwi, po drodze nerwowo usiłując wydobyć z

torebki kluczyki do wynajętego samochodu. Prawdopodobnie właśnie z powodu poszukiwa-

nia tych kluczyków nie zauważyła mężczyzny stojącego nieco z boku na werandzie.

Nie zauważyła też przed sobą nogi w ciężkim, wysokim bucie, póki nie pofrunęła w

powietrze, potknąwszy się o nią w biegu. Wylądowała rozpłaszczona na białej podłodze we-

randy. Zatkało ją. Zanim zdołała pozbierać się na tyle, żeby krzyknąć, poczuła na karku dotyk

zimnego metalu. Z dziwnym dystansem, jakby chodziło o kogoś innego, zaczęła się

zastanawiać, czy usłyszy jakiekolwiek ostrzeżenie, zanim nie znany jej człowiek pociągnie za

spust.

- Jasna cholera, to ty, Mattie! - rozległ się niski męski głos.

Lufa pistoletu przestała uciskać jej kark, ale Mattie i tak skamieniała ze strachu. -

Omal nie załatwiłaś sobie przeniesienia na tamten świat. Skąd miałem wiedzieć, kto

wybiegnie z tych drzwi? Nic ci nie jest, mała?

Mattie zdołała pokręcić głową, wciąż ciężko pracując nad odzyskaniem tchu.

Otworzyła oczy i stwierdziła, że spogląda prosto w deski podłogi, odległe o mniej więcej pięć

centymetrów od jej twarzy. Myśli jakoś jej się nie kleiły. Za dużo tego dobrego, uznała. Była

w stresie.

Wielkie łapsko zamknęło się jej na ramieniu.

-Mattie? - Niski, chrapliwy głos pobrzmiewał silnym zniecierpliwieniem.

-Nic mi nie jest. - Te słowa przyniosły jej wielką ulgę. Natychmiast jednak zmartwiała

znowu. - Cormier...

-Co z nim?

-Jest tam, w środku.

-Nie żyje? Zamknęła oczy.

-Tak. O, Boże.

-Wstawaj!

-Chyba nie dam rady.

- Dasz radę. Jazda, Mattie! Nie możemy się tu wylegiwać i gawędzić. - Mocne dłonie

złapały ją w pasie i postawiły na nogi.

-Nigdy mnie nie słuchasz, Hugh! - Mattie odgarnęła kilka kosmyków barwy lwiej

sierści, które uwolniły się ze schludnego koczka zebranego na karku. Spojrzała w

szare oczy Hugh, tak jasne, że łatwo można było je wziąć za lodowe okruchy. - Co ty

tu robisz?

-To jest kwestia z mojej roli. Dzisiaj o dziewiątej rano miałaś znajdować się na Saint

Gabriel. Co, do cholery, robisz na Czyśćcu? - Odpowiedź jednakże zupełnie go nie

interesowała. Czujnym wzrokiem omiatał podjazd za jej plecami. - Chodź tu, szybko.

Krentz Jayne Ann - Dobić do brzegu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: