Buddyzm - Trzy Schronienia.pdf - Buddyzm - julciak26

Książka ta powstała staraniem i nakładem Misji

Buddyjskiej ‘Trzy Schronienia’ w Polsce. Do

jej powstania przyczyniło się wiele osób. Za jej

ostateczny kształt odpowiedzialny jest mnich

buddyjski Kanzen Maślankowski.

Szczecin, kwiecień 1996 r.

Wstęp

siążka ta jest próbą przedstawienia polskim Czytelnikom

jednej z wielkich religii świata - buddyzmu. Religia ta jest

nadal nieznana w naszym kraju, choć przypuszczalnie parę

tysięcy osób podaje się za jej wyznawców, a nie wiadomo ilu

Polaków sympatyzuje z nią.

Przeciętny człowiek nie zastanawia się na co dzień nad religią,

ograniczając się do bardzo formalnego uczestnictwa

w życiu swojego kościoła, z wyjątkiem trudnych sytuacji życiowych,

które inspirują do modlitwy i refleksji. Religie nam nie znane

odczuwamy jako coś obcego czy wręcz dziwnego, nabierając czasami

bezzasadnych uprzedzeń.

Często ruchy religijne są w sposób tendencyjny przedstawiane

przez środki masowego przekazu i zwykłemu odbiorcy mieszają się

informacje o podejrzanej działalności różnych ,,sekt”, żerujących na

ludzkiej naiwności, frustracji, kryzysie społecznym i załamaniu

rodziny,

strzępami

wiadomości

o szacownych i historycznie ugruntowanych religiach.

Buddyzm istnieje od 2600 lat. Jest uniwersalny, powszechny i

zajmuje się dobrem wszystkich: zarówno jednostek, jak i całych

społeczeństw. Jako religia uniwersalna jest nauką drogi życia dla

każdego,

bez

względu

rasę,

narodowość,

pochodzenie społeczne, płeć czy kulturę.

Buddyzm wyróżniają specyficzne cechy: brak dogmatów - co

pozwala jego wyznawcom na wolne, nieograniczone wnikanie w samą

istotę Ostatecznej Prawdy - i tolerancja religijna.

Buddyzm był zawsze wolny od inkwizycji, pogromów,

religijnych wojen i masakr, polowań na heretyków i czarownice. Był

całkowicie wolny od palenia ,,niewłaściwych” książek i ludzi.

Przyznawał rację bytu innym religiom i nigdy nie zwalczał

duchowych tradycji zastanych w krajach, do których przybywał ze

swoją misją, ulegając lokalnym wpływom kulturowym, lecz

jednocześnie wnosząc nowe, cenne wartości.

W prezentowanym tekście starano się, o ile było to możliwe,

unikać obcych słów oraz terminów, które nie istnieją we współczesnej

polszczyźnie. Unikano również nadmiaru zbędnych informacji, by

treść była przejrzysta i zrozumiała dla każdego. Co więcej, wzięto pod

uwagę fakt, że Czytelnikami będą nie tylko buddyści, ale także osoby

szukające jedynie w miarę rzetelnej informacji o tej religii.

KIM BYŁ BUDDA?

uddyzm narodził się w Indiach ponad 2500 lat temu. Za

historycznego założyciela tej religii uważamy Siakiamuniego

Buddę. Słowo Budda znaczy "przebudzony". W sensie

duchowym i religijnym określa ono osobę przebudzoną ze snu

niewiedzy ku ostatecznej Prawdzie. Budda nie oznacza Boga, ale

najbardziej rozwiniętą duchowo, doskonałą istotę.

Budda urodził się w królewskiej rodzinie. Jego ojciec władał

niewielkim państwem w północnych Indiach. Tydzień po urodzeniu

syna matka Buddy zmarła. Niedługo po tym do stolicy państwa

przybył pewien mądry mnich, który przepowiedział, że mały książę

stanie się Buddą - przebudzi się duchowo kuostatecznej Prawdzie.

Ojciec przyszłego Buddy - król, który sam prosił o

przepowiednię dla syna, nie był uszczęśliwiony jej treścią, ponieważ

oczekiwał, że chłopiec w przyszłości zostanie następcą tronu i życzył

mu raczej kariery ziemskiej, a nie duchowej. By dziecko nie było

prowokowane do głębszych duchowych pytań o znaczenie ludzkiego

życia, rozkazał, by chłopiec przebywał tylko w specjalnych pałacach

pełnych luksusu, z dala od codziennych trosk życia. Pomimo takich

warunków Budda nigdy nie popadł w lenistwo i życiowe zepsucie.

Był bardzo pilny w nauce i pracowity, sprawiedliwy, miły oraz

uprzejmy dla wszystkich. By przypieczętować Jego świeckie życie,

zaaranżowano ślub z piękną, młodziutką arystokratką, z którego to

związku urodził im się syn.

W tym czasie nastąpiło wydarzenie, które zadecydowało o

przyszłym losie księcia, to znaczy o tym, że ostatecznie stał się

Buddą.

Po wielu latach spędzonych w pałacach zapragnął zobaczyć, co

dzieje się w mieście, na ulicach poza znanym mu otoczeniem. Z

zaufanym sługą czterokrotnie wymykał się do miasta, spotykając po

kolei starca, człowieka obłożnie chorego i zwłoki zmarłego niesione

na miejsce spalenia oraz wędrownego mnicha. Trzy pierwsze wyjazdy

do miasta sprawiły, że nagle stał się świadom tego, iż każdy człowiek

ulega starości, chorobie i śmierci. Był to dla księcia wielki szok, który

wstrząsnął całą Jego istotą. Nagle zobaczył nieuchronną przemijalność

życia i to odebrało mu spokój i radość. Pałace, bogactwo i luksus

zupełnie utraciły dla Niego jakiekolwiek znaczenie. Gdy nie mogąc

spokojnie usiedzieć w pałacu, po raz czwarty wymknął się na

zewnątrz, spotkał niezwykłego człowieka, który był wędrownym

mnichem. Nie miał on z sobą nic prócz skromnych szat i mnisiej

miseczki. Bił od niego głęboki spokój i wewnętrzna harmonia,

wszystkie te cechy, których zabrakło młodemu księciu po

doświadczeniu nietrwałości i dniach spędzonych w niepokoju i

rozterce. Wygląd mnicha i jego promienność zainspirowały

przyszłego Buddę do rozpoczęcia praktyki duchowej. Postanowił

poznać sens ludzkiego życia, absolutną Prawdę oraz znaleźć drogę do

wiecznego szczęścia i duchowego wyzwolenia.

Pod osłoną nocy książę opuścił pałac i w odległym miejscu

zmienił swój bogaty ubiór na skromne szaty. Obciął również włosy,

na znak odrzucenia ziemskich pragnień i przywiązań, oraz ślubował,

że nie powróci do rodzinnych stron, dopóki nie osiągnie duchowego

spokoju i wyzwolenia. Przez sześć lat pobierał nauki u różnych

duchowych nauczycieli, oddając się coraz surowszej ascezie. W końcu

uległ zupełnemu psychicznemu i fizycznemu wyczerpaniu, nie

osiągając niczego. Wówczas zastanowił się nad swoim

postępowaniem i przerwał długotrwałą głodówkę. Przyjął trochę

jedzenia, aby się wzmocnić i postanowił zwrócić się ku medytacji,

której doświadczył kiedyś w bardzo naturalny sposób, gdy siedział w

ogrodzie pod drzewem, w spokoju, harmonii i ciszy.

W miejscu znanym dzisiaj jako Bodhgaja usiadł do medytacji

pod wielkim, rozłożystym drzewem. Uczynił to z postanowieniem, że

musi osiągnąć cel, którego szukał już od wielu lat. Przez szereg

tygodni doświadczał wszystkich możliwych stanów psychicznych, od

różnych pokus do lęków i strasznych wizji. Ostatecznie przełamał je

wszystkie i wszedł w najgłębszą medytację, wolną od lęku,

przeszkadzających emocji i wizji. Po tygodniach takiej praktyki w

najczystszym stanie ducha, gdy o świcie ujrzał na niebie wschodzącą

planetę Wenus, doznał wielkiego Oświecenia.

Urzeczywistnił wówczas to, że wszyscy posiadamy mądrość i

doskonałość Buddy, a jedynie z powodu zaciemnienia naszych

umysłów, spowodowanego złudnym myśleniem, nie dostrzegamy

tej podstawowej prawdy.

Po doświadczeniu Oświecenia Siakiamuni Budda nauczał przez

ponad 40 lat, wędrując po różnych rejonach Indii. Jego uczniami byli

zarówno mnisi i mniszki, jak i ludzie świeccy, zajęci rodziną, pracą i

różnymi obowiązkami.

Ziemskie życie Buddy trwało 80 lat. W jego przypadku nie

mówimy o śmierci, ale o wejściu w Nirwanę, o Wyzwoleniu i

osiągnięciu ostatecznego, wiecznego Spokoju.

Początkowo Nauki Buddy były przekazywane ustnie. Później

mnisi spisali je w formie uporządkowanego zbioru. Zawiera on

kazania Siakiamuniego Buddy, reguły moralne dla wspólnoty

mnichów i mniszek buddyjskich oraz wiele komentarzy i nauk

późniejszych mistrzów.

Buddyzm - Trzy Schronienia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: