Dialogi
Dialog to działanie słowne, które posuwa historię do przodu i jest uzależnione od potrzeb postaci w obrębie sceny. Najłatwiejszy sposób przekazywania informacji o fabule i postaciach.
Dialog powinien być środkiem używanym przez scenarzystę w ostateczności, gdy wszystkie inne sposoby wyrazu zostały wypróbowane i nie przyniosły rezultatu.
Wydaje się, że napisanie dialogów to najłatwiejsza część pisania - wystarczy zanotować, w jaki sposób komunikują się bohaterowie, naśladując rozmowy zasłyszane na ulicy czy wśród znajomych. Niestety, to nie takie proste. Spróbuj posłuchać naturalnej rozmowy dwóch osób (rodziny, znajomych, czy przypadkowych pasażerów w autobusie). Zauważysz, że do codziennej komunikacji wkrada się mnóstwo niepotrzebnych, z punktu widzenia pisarza, elementów (np. dobrze znane 'eeee' czy 'yyyy', pauzy, urwane zdania, skróty myślowe, zaimki wskazujące: 'ten', 'to' itp.).
Takiej rozmowy dobrze się słucha, ale nie da się tego czytać. Dlatego pisząc własne dialogi pamiętaj, że muszą one naśladować żywą, prawdziwą mowę, ale nie mogą być po prostu zapisem rozmowy! Dobre dialogi muszą brzmieć naturalnie. Kilka celnych wypowiedzi znacznie lepiej scharakteryzuje Twoją postać niż długi opis. Pamiętaj dialog na ekranie to nie jest codzienna rozmowa. Musi być dialogiem efektywnym dającym iluzję rzeczywistej rozmowy. Brzmi on naturalnie, podobny jest do rzeczywistej mowy, nawet jeśli jest bardziej uporządkowany niż luźna, codzienna konwersacja. Jest jednak bardziej oszczędny i bezpośredni od rozmowy rzeczywistej.
Dialog ekranowy powinien być:
· zasadniczo niejasny
· bardziej naturalistyczny od dialogu scenicznego
· skondensowany
· zwięzły.
Dialog pisany jest oszczędnie, krótkimi zdaniami, o prostej konstrukcji, przy użyciu prostych, kolokwialnych słów. Kwestie powinny być krótkie i jędrne. Dialog słyszany z ekranu powinien być przeznaczony dla ucha – ma być słuchany, a nie czytany.
Podstawowa zasada brzmi: Powiedz więcej, mówiąc mniej.
Dialog powinien wyrażać to, co myślą postacie, lub przedstawiać nam, co się dzieje w ich głowach. Słowa w dialogu używane są bardziej do wyrażania tego, co mogą sugerować, niż tego, co znaczą wprost.
Dialog powinien przystawać do postaci, ich nastroju i emocji, rytmu i indywidualnych właściwości mowy.
Dialogi mają być dialogami postaci, nie pisarza. Dialog najmocniej działa jeśli oparty jest na niedopowiedzeniu.
Idealnie by było, gdyby przyczyną wszystkich dialogów wypowiadanych przez postacie była potrzeba zdobycia czegoś w tej czy następnej scenie. Prawdziwa natura dialogu polega na tym, że jest on powodowany i ożywiany bezpośrednimi potrzebami postaci w konkretnej scenie, na tym właśnie etapie rozwoju fabuły, lub głębiej umotywowanymi długookresowymi potrzebami scharakteryzowania postaci dla potrzeb całego filmu.
Dialog:
· jest w kinie współczesnym jednym z najważniejszych środków wyrazowych
· nie jest (jedynie) wymianą informacji
· jest wyrazem osobowości postaci
· jest istotnym elementem akcji
· jest składnikiem atmosfery filmu, jego poetyki, jego wyrazu artystycznego
· jest elementem estetycznym, posiadającym własną formę i wewnętrzną logikę
· dobry to ten, którego poszczególne kwestie pamiętamy i lubimy cytować
· ma formę
· ma początek, środek i koniec
· powinien brzmieć autentycznie w obrębie wewnętrznego świata filmu – powinien być, w pewnym sensie, „samowystarczalny”, nie może wymagać „przekładu” odwołującego się do rzeczywistości pozaekranowej à musi brzmieć jak prawdziwy
· zawiera tylko to, co niezbędne
· nie jest dodatkiem do scenariusza – jest jego elementem podstawowym.
· dialogi w polskich filmach komentują obraz.
Dialogi powinny pogłębiać relacje, związki między bohaterami.
W trakcie pisania dialogu staraj się stworzyć warunki do jak najpełniejszego demonstrowania fizyczności aktora – fizyczne właściwości postaci, szczegóły jej zachowania, język ciała, gesty, zwyczaje, wyraz twarzy, odruchy nieświadome itd.
GayMOVIE