Coulter Catherine - 1.Białe noce.pdf - ebooki Przygoda z sensacją - edmund2961

C ATHERINE C OULTHER

BIAŁE NOCE

ROZDZIAŁ 1

York, stolica Danelaw

Miała na imię Zarabeth. Była pasierbicą Duńczyka Olafa Próżnego, bogatego handlarza futer z

Jorviku albo Yorku, jak nazywali go miejscowi Anglosasi. Znał kobiety piękniejsze od niej. Jego

niewolnica Cy-ra była bardziej powabna, miała wspanialsze kształty niż ta dziewczyna. Ale w

przeciwieństwie do większości kobiet i mężczyzn z jego kraju, a także zamieszkujących Danelaw, nie

miała jasnych włosów, które w porannym słońcu wydawały się niemal białe. Nie, jej włosy były

płomiennorude, ogniście czerwone, czerwone jak krew, gdy nie oświetlały ich promienie słońca.

Nosiła je rozpuszczone burzą loków na plecach, a gdy dzień stawał się gorący, zaplatała je w dwa

warkocze, które okręcała wokół głowy.

Pomyślał, że te włosy muszą być dziedzictwem po matce, pochodzącej z tej zachodniej wyspy,

zwanej Irlandią. Parę lat wcześniej zawitał do garnizonu w Dublinie, żeby kupić niewolników,

handlować kością słoniową, skórami, rogami, kamiennymi misami i ozdobami. Powiedziano mu, że

Irlandczycy rozmnażają się jak psy i że ten bezwstydny czerwony kolor włosów zdarza się często.

Również jej oczy miały zdumiewający, zielony kolor, jakiego nie widział w Irlandii, a który kojarzył

mu się z wilgotnym mchem. Wystarczyło, żeby spojrzał na swoje odbicie w wypolerowanym

srebrnym talerzu, aby wiedzieć, że gdy czuł się spokojny, jego oczy były niebieskie jak niebo, a gdy

wpadał w złość, przybierały odcień ciemnego błękitu, jak kolor fiordu Oslo. Jego matka, Helgi,

wprawiła go kiedyś w ogromne zakłopotanie, gdy powiedziała mu, iż błękit jego oczu jest miękki i

ciepły jak jajo rudzika.

Zarabeth była wysoka, może nawet zbyt wysoka jak na kobietę, ale nie przejmował się tym, sam

był bowiem postawnym mężczyzną i przerastał ją o pół głowy. Jego pierwsza żona, Dalia, sięgała mu

ledwie do ramienia i wielokrotnie, gdy trzymał ją w objęciach, miał wrażenie, że obejmuje dziecko,

a nie kobietę, nie żonę.

Parę razy udało mu się podejść blisko do Zarabeth i zobaczyć, że miała nieskalaną żadnymi

plamkami, jasną skórę, niby świeży śnieg na górskim szczycie. Tę gładkość zakłócały jedynie dwa

dołeczki, jakie pojawiały się na policzkach, gdy zaczynała się uśmiechać tym uśmiechem, który

przyciągnął go do niej, kiedy tylko go ujrzał. Pomyślał, że dziewczyna jest nie do pogardzenia i

wcale go nie obchodzi, iż nie wywodzi się z rodu wikingów.

Nie była najpiękniejszą kobietą, jaką zdarzyło mu się widzieć, ale pragnął jej silniej niż

jakiejkolwiek innej. Myślał o pójściu z nią do łoża, o wtargnięciu głęboko w jej niewieście ciało i

zaspokojeniu, ale myślał też o rozmowie z nią, o dzieleniu się swoimi marzeniami i planami. Myślał

o popłynięciu z nią do Hede-by, handlowego portu położonego na południu, przy ujściu rzeki Schlei

do Bałtyku. A dalej, za drobnymi wysepkami, znajdował się skalisty czubek skandynawskiego buta,

ledwie o dwa dni żeglugi. Myślał o przepłynięciu przez Wielki Sund, stanowiący południowe

wejście na Morze Bałtyckie, i zawróceniu w stronę lądu, ku ujściu rzeki Dźwiny, wiodącej do

Dniepru i Kijowa. Może mógłby ją nawet zabrać za Kijów, do owego złocistego miasta nad Morzem

Czarnym znanego wikingom pod nazwą Miklagard, innym zaś jako Konstantynopol. A potem nagle,

niezwykle wyraźnie, pomyślał o dzieciach, jakie z nią spłodzi, o dziewczynkach z ogniście rudymi

włosami i chłopcach z mocnymi, jasnymi czuprynami, podobnymi do jego własnej. Dziwne, ale

wyobraził sobie chłopca z oczami zielonymi niby wilgotny mech.

On sam, Magnus Haraldsson, miał dwadzieścia pięć lat i był drugim synem jarla Haralda.

Odziedziczył po dziadku majątek, zwany Malek. Ziemia była tam urodzajna, w przeciwieństwie do

większości ziem w południowej Norwegii, i dawała bogate zbiory jęczmienia, pszenicy i żyta.

Magnus był także kupcem, czasami, jak kiedyś powiedział mu z czułością ojciec, bardzo zręcznym.

Miał swój statek, który nazwał Morski Wiatr. Posiadał też kilkunastu niewolników, przywiezionych z

ostatniej wyprawy. Pracowało dla niego wielu ludzi wolnych, w zamian za niewielkie skrawki ziemi

zapewniające utrzymanie ich rodzinom. W większości byli to jego przyjaciele, którzy nie tylko

pływali z nim na wyprawy handlowe, ale także zabierali ze sobą na sprzedaż również własne towary.

Magnus ożenił się w wieku siedemnastu lat. Małżeństwo zostało zaaranżowane przez rodziców. Z

tego związku miał syna, Egilla, teraz niemal ośmioletniego chłopca. Jego żona, Dalia, nieledwie

dziecko, umarła w dwa lata po urodzeniu synka. Magnus opłakiwał ją jak utraconego towarzysza

zabaw, a z upływem czasu, kiedy wydoroślał i zaznał przyjemności z wieloma kobietami,

postanowił, że nie potrzebuje następnej żony i kolejnych dzieci. Począł patrzeć na żonatych mężczyzn

jak na ludzi pozbawionych własnej woli i skrępowanych, nawet jeśli ci wyruszali na

wielomiesięczne wyprawy. Teraz nagle zaczął myśleć zupełnie inaczej. Dotarło do niego, że stracił

zainteresowanie swoją aktualną kochanką, Cyrą, mimo że potrafiła sprawić, iż jego ciało wiło się z

rozkoszy.

Patrząc teraz na Zarabeth, mówił sobie, że jego syn potrzebuje matki. Był jednak na tyle uczciwy,

że nie udawał, iż przede wszystkim miał na myśli dobro Egilla.

Tak, pragnął jej i będzie ją miał.

Słysząc wybuch śmiechu, Magnus podniósł wzrok i spojrzał na jej twarz. Śmiech był głęboki,

słodki i pełen swobody. Zobaczył dołeczki w policzkach, białe zęby - to wszystko go oczarowało.

Ten śmiech go rozgrzewał, a falowanie jej piersi sprawiło, że poczuł się twardy jak kamień. Miał

ochotę przerzucić ją sobie przez ramię, wynieść daleko w las i posiąść pod zwisającymi gałęziami

potężnych jodeł.

Magnus wiedział, że ojczym dziewczyny, Olaf Próżny, jest bogatym człowiekiem i na pewno

zażąda za nią wysokiej zapłaty, przekraczającej możliwości większości mężczyzn. Ale zapłaci,

chociaż pogardzał Olafem, przez wielu wikingów zwanym Kłamliwym. Olaf bywał

wspaniałomyślny, oczarowywał ludzi szczodrymi gestami, po czym bez żadnego powodu odwracał

się od nich i oszukiwał w drobnych sprawach. Był trudnym człowiekiem, zachowywał się w sposób

męczący, był arogancki i małostkowy, bogaty, ale skąpy. Magnusa ciekawiło, jak traktował swoją

pasierbicę.

Po namyśle Magnus postanowił, że najpierw musi spotkać się z tą dziewczyną o trudnym do

wymówienia, egzotycznym, tajemniczym i podniecającym imieniu Zarabeth. Odkąd dwa dni temu

zobaczył ją pierwszy raz, nie był sobą; trzymał się w pobliżu, obserwując ją jak zaślepione wilcze

szczenię, tracąc nad sobą kontrolę. Przerażała go i złościła ta nagła utrata pewności siebie, ta nagła

obawa. Przecież była tylko kobietą, która podda się męskiemu autorytetowi i podporządkuje

poleceniom. Wzbudzała w nim denerwujące uczucia. Było w niej jednak coś, co prowokowało w

nim chęć ochrony, wzywało do czułości. A potem szybko widział w jej zielonych oczach błysk, który

skłaniał go do uśmiechu i kazał zgadywać, jakie przewrotne myśli przychodziły jej do głowy. Był też

głęboko przekonany, że te jej myśli spodobają mu się. Wprawiała go w zakłopotanie i to mu się

podobało.

Znów musiał sobie powtarzać, że była tylko kobietą, że liczy się tylko jego wola i że wkrótce

będzie należała do niego. Jej śmiech będzie należał wyłącznie do niego. Swobodne falowanie jej

piersi będzie podniecało tylko jego. Był przecież Magnusem Haralds-sonem, właścicielem ziemi i

solidnego statku handlowego, kupcem, posiadał dwunastu niewolników. Na pewno spodoba jej się

Malek, a Dolinę Gravak uzna za niezrównanie piękną. Nie będzie się czuła odizolowana, gdyż jego

rodzice i bracia zamieszkiwali ledwo o dzień żeglugi od Kaupang, miasta handlowego na zachodnim

wybrzeżu Norwegii, na brzegu fiordu Oslo.

Zauważył, że dziewczyna odchodzi i pospiesznie oderwał się od framugi drzwi, o którą się

opierał. Zobaczył, że wzięła za rękę małą dziewczynkę, która spokojnie stała u jej boku, pochyliła się

i powiedziała coś łagodnie do dziecka, wykonując przy tym dziwaczne gesty. Potem wyprostowała

się, z uśmiechem pożegnała się z ludźmi, z którymi rozmawiała, i opuściła rynek, gdzie znajdowała

się miejska studnia. Patrzył, jak odchodziła, z wdziękiem omijając błotniste kałuże i stosy odpadków,

odpędzając latające nad nimi owady. W popołudniowym słońcu jej włosy błyszczały niczym ogień.

Dziewczyna była szczupła, jednak Magnus wiedział, że suknia z delikatnej wełny kryła białe, krągłe

pośladki. Na myśl o ciele dziewczyny Magnus zacisnął pięści.

Nagle zmarszczył czoło. Zarabeth nie była młodą dziewczyną. Nie, miała przynajmniej

osiemnaście lat i była starsza od większości białogłów, które już dawno stały się mężatkami i

karmiły swoje dzieci. Ale nie ona, nie Zarabeth, pasierbica Olafa Próżnego. Czyżby jej ojczym żądał

za nią zbyt wysokiej zapłaty? Czemu nadal pozostawała panną? Czy była sekutni-cą? Czyżby źle ją

ocenił?

Kobiecie wolno było odmówić zalotnikowi. Może Olaf Próżny przyznał jej to prawo, a

dziewczyna po prostu nie poznała jeszcze mężczyzny, którego chciałaby za męża.

Uśmiechnął się. Nie miał wątpliwości, że będzie go chciała. Już on tego dopilnuje.

Magnus przyglądał się, jak dziewczyna zatrzymuje się, żeby porozmawiać ze złotnikiem z

Coppergate, ulicy rzemieślników, który tak jak jego ojciec i dziadek wyrabiał piękne bransolety i

pierścionki z bałtyckiego bursztynu i gagatu z Whitby, misternie oprawionych w najprzedniejsze

srebro i złoto. Gdy znów zaczęła iść, tym razem nieco szybciej, Magnus wiedział, że zmierza do

siebie do domu, dużego budynku stojącego nieco dalej przy Coppergate, zbudowanego z dębowych

bali i pokrytego drewnianym gontem. Wszystkie domy w Yorku stały blisko siebie, oddzielone

cuchnącymi, ciemnymi i często niebezpiecznymi zaułkami. Dom należący do Olafa był większy od

innych, ale w prowadzących do niego wąskich uliczkach panował mrok.

Magnus szczelniej owinął ramiona peleryną z wilczej skóry. Nieświadomie dotknął palcami

rzeźbionej klamry ze złota, spinającej skórę na ramieniu, którą kupił w ubiegłym roku w Birka za trzy

wydrze skóry. Był początek kwietnia, ale w Yorku wiał ostry wiatr, cieszył się więc, że ma futrzaną

pelerynę. Przesłonięte szarymi chmurami słońce nie dawało ciepła. Właściwie wcale nie było

chłodno, tylko Magnus czuł się niepewnie, zaskoczony i zawstydzony tym uczuciem. Przecież był nie

tylko zamożnym właścicielem ziemi i kupcem, ale synem jarla, wodzem, wyszkolonym w

dowodzeniu i panowaniu nad sobą.

Coulter Catherine - 1.Białe noce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: