Duncan Dave - Tryl.7-my miecz t.1 - Niechętny szermierz.pdf - ebooki Przygoda z sensacją - edmund2961

DUNCAN DAVE

Siodmy Miecz 01: Niechetny

Szerzmierz

DAVE DUNCAN

tom I – Siódmy Miecz

część I

KSIĘGA PIERWSZA

Jak szermierz został wezwany

–Utrzymuj w mym sercu wierność Twoim prawom – zaintonował Honakura, kładąc

drżącą rękę na gładkiej, błyszczącej, wyłożonej kaflami podłodze.

–Pozwól mi służyć Tobie ze wszystkich sił i zabrzmiało to jak łkanie, gdy głos, jak

zwykle, załamał mu się na wysokiej nucie. Równocześnie Honakura położył równie

kruchą prawą rękę obok lewej.

–I ukaż moim oczom.lwe cele – tu następował kłopotliwy moment, rytuał

nakazywał mu dotknąć czołem mozaiki, ale przez ostatnie piętnaście lat nie dopełniał

tej formalności. Jeśli Bogini zdecydowała się usztywnić jego prastare stawy, to teraz

musi się zadowolić najlepszym, co mógł osiągnąć…

I oczywiście zadowalała się.

Natężał się przez chwilę, słuchając cichego śpiewu innych kapłanów i kapłanek

również biorących udział w porannym nabożeństwie. Potem z cichym i

nieprzewidzianym w rytuale westchnieniem ulgi podniósł się z przysiadu, składając

razem dłonie i patrząc z adoracją na Nią. Teraz wolno mu było wypowiedzieć

milczącą i osobistą modlitwę, swe własne wołanie.

Nie miał wątpliwości, co będzie jej treścią, tego dnia powtarzał to samo, co przez

wiele dni poprzednich: "Najwyższa Bogini, zrób coś z szermierzami ze swojej straży!"

Nie odpowiedziała. Nie spodziewał się, że Ona to zrobi. Nie była przecież Boginią

We Własnej Osobie, ale zwyczajnym wizerunkiem, pomagającym pokornym

śmiertelnikom uzmysłowić sobie jej wielkość. Któż wiedział to lepiej niż kapłan

siódmego stopnia? Ale Ona usłyszy jego modlitwy i pewnego dnia odpowie.

–Amen! – zaśpiewał tremolo.

Teraz mógł już zaplanować dzień, ale przez chwilę pozostał w przysiadzie na

piętach, z ciągle złożonymi rękami, rozmyślając, wpatrzony z miłością w majestat

Najwyższej i w ogromną kamienną kratę ponad nią, – dach jej świątyni, najświętsze

ze wszystkich świętych miejsc w Świecie.

Miał w planie wiele spotkań – ze strażnikiem skarbca, z mistrzem posłuszeństwa

dla akolitów, z wieloma innymi, a prawie wszyscy pełnili urzędy, które sam Honakura

pełnił w tym czy innym czasie. Teraz był zwyczajnie Trzecim Zastępcą

Przewodniczącego Rady Archidiakonów. Ten niewinnie brzmiący tytuł zawierał o

wiele więcej- niż odsłaniał. Potęga, czego nauczył się dawno temu, najlepiej czuje się

w ukryciu.

Poranne modlitwy zbliżały się do końca. Już wprowadzano do środka pierwszego

z wielu codziennie przybywających pielgrzymów, pragnących złożyć swoje ofiary i

błagania. Pieniądze dzwoniły w misach, modlący się mamrotali, korzystając z cichych

podpowiedzi kapłanów. Można zacząć dzień, zdecydował Honakura, od osobistego

wprowadzenia kilku przybyłych. To była ceniona służbą dla Najświętszej, zadanie,

które sprawiało mu radość, a zarazem dobry przykład dla młodzieży.

Opuścił ręce i rozejrzał się w nadziei, że może w pobliżu znajdzie się ktoś, kto

pomoże mu wstać – teraz nie było to dla niego najłatwiejsze z ćwiczeń.

Natychmiast jakiś człowiek znalazł się przy jego boku i mocne ręce podtrzymały

go. Mrucząc cicho podziękowanie, Honakura wstał na nogi. Już zamierzał odwrócić

się, gdy tamten przemówił:

–Jestem Jannarlu, kapłan trzeciego stopnia… – wykonał rytuał pozdrowienia

wobec wyższego stopniem, słowa, gesty rąk i pokłony. Wstrząśnięty Honakura

spoglądał z dezaprobatą. Czyżby ten młody człowiek uważał, że tak błaha przysługa

może usprawiedliwić narzucanie się władcy siódmego stopnia? To miejsce, przed

podwyższeniem i posągiem bóstwa, było najświętszym ze świętych i chociaż nie

istniało prawo zakazujące tu rozmów i formalnych pozdrowień, zabraniał tego

zwyczaj. Wtedy przypomniał sobie, że Jannarlu to wnuk starego Hahgafau.

Mówiono, że rokuje nadzieje. Musiał mieć ważny powód, skoro zachowywał się

niewłaściwie.

Honakura czekał więc, dopóki pozdrowienie nie zostanie zakończone i wtedy

wypowiedział zwyczajową odpowiedź: "Jestem Honakura, kapłan siódmego

stopnia…" Jeden z twarzoznaków Jannarlu był jeszcze lekko zaogniony, co znaczyło,

że trzecim został bardzo niedawno. Wysoki – znacznie wyższy niż drobny Honakura

– kościsty, o haczykowatym nosie i sprawiający wrażenie niezdarnego.

Wydawał się absurdalnie młody, ale wszyscy oni sprawiali teraz takie wrażenie.

Tuż obok starowinka wrzuciła do misy złoto i zaczęła błagać Boginię o wyleczenie

boleści w kiszkach. Trochę dalej młoda para prosiła, aby nie przysyłano im więcej

dzieci, przynajmniej przez kilka lat.

Gdy tylko Honakura zakończył, Jonnarlu palnął od razu:

–Władco, jest tu szermierz… Siódmy!

Ona odpowiedziała!

–Zostawiłeś go na zewnątrz? – zapytał podniecony Honakura, z trudem zmuszając

się do szeptu i walcząc, żeby nie okazać emocji wobec kogokolwiek, kto mógłby go

obserwować.

Trzeci wzdrygnął się, ale skinął potwierdzająco.

–On przybył jako Bezimienny, władco.

Honakura syknął ze zdziwienia. Niewiarygodne! Z zasłoniętym czołem i w czerni,

jak żebrak, każdy mógł się stać Bezimiennym. Zgodnie z prawem takie osoby nie

mogły posiadać majątku i musiały pozostawać w służbie Bogini. Wielu odprawiało

specjalną pokutę, tak że w praktyce nie był to niezwykły wśród pielgrzymów sposób

przybywania do świątyni. Ale dla władcy, Siódmego, zredukowanie swojego statusu

było jednak niezwykłe.

Dla szermierza jakiegokolwiek stopnia prawie nie do pomyślenia: Dla szermierza

siódmego stopnia… niewiarygodne!

To wyjaśniało, jak mógł dotrzeć żywy. Czy uda się go utrzymać przy życiu?

–Powiedziałem mu, żeby znów się zasłonił, władco – odezwał się nieśmiało

Duncan Dave - Tryl.7-my miecz t.1 - Niechętny szermierz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: