Joachim Badeni OP - Prosta modlitwa.pdf - oliv3

Joachim Badeni OP

Alina Petrowa Wasilewicz

PROSTA MODLITWA

Tak niewiele potrzeba, żeby otrzymać wszystko …

Wstęp

Wystarczy stanąć przed Bogiem …

a On zdecyduje, co dalej.

Tak niewiele potrzeba, żeby otrzymać wszystko.

Prostota Boga

To już piąta rozmowa z Ojcem Joachimem Badenim, którą

przekazuję Czytelnikom. W poprzednich Ojciec opowiadał o swoim

życiu, o śmierci i zaświatach, o kapłaństwie.

Ta rozmowa jest o modlitwie. I po raz pierwszy jest to

propozycja Ojca Joachima, gdyż wszystkie poprzednie rozmowy były

czyimś pomysłem i inicjatywą. Ojciec się zgadzał na czyjś

projekt. Po otrzymaniu propozycji potrzebował trochę czasu na

rozeznanie woli Pana Boga, a gdy Pan Bóg mówił OK, Ojciec

dzwonił do mnie i mówił: Dostałem już wiadomość. Bardziej realną

niż ta ściana obok. Piszemy książkę. Pan Bóg tego chce.

A skoro Pan Bóg tego chce, trzeba było jechać do Krakowa i

biec z dyktafonem do klasztoru przy ulicy Stolarskiej. Potem z

entuzjazmem i bardzo sumiennie, schodząc dwa razy dziennie do

klasztornej rozmównicy przed Mszą św. o godz. 12 i po południu,

Ojciec Joachim książkę dyktował. W trakcie rozmowy nieraz pytał:

Jak pani to robi, że z tych moich wynurzeń powstaje książka?

Tak więc z książką o modlitwie jest inaczej. Po raz

pierwszy jest to wyłącznie inicjatywa Ojca. A skoro Ojciec

Joachim uznał, że jest to ważne …

Przyjechałam do Krakowa i w te pędy na Stolarską. I znowu

spotykaliśmy się w klasztornej rozmównicy dwa razy dziennie. Był

sierpień 2008 roku. I oto jest książka, która z tej rozmowy

powstała, a ja sobie zadałam pytanie, dlaczego wśród wielu

tematów i spraw najważniejszych i trochę mniej istotnych,

modlitwa jest na pierwszym miejscu listy przebojów i tak bardzo

na niej Ojcu zależało.

Będę szczera - nie znam odpowiedzi na to pytanie, mogę

jedynie się domyślać. Odpowiedź jest pewnie ukryta gdzieś na

stronach książki albo w tajemniczej sumie jej przesłania.

Wiem natomiast, czym ta książka jest. To jest namowa Ojca

Joachima - łagodna i zarazem gorliwa perswazja. Jest lekkim

popchnięciem w stronę Pana Boga, respektującym jednak całkowicie

nasze wolne wybory.

W tej książce Ojciec Joachim namawia nas do modlitwy. I

robi to w określony sposób -zachęcając do nawiązania kontaktów

przekazuje nam ważną informację o samym Adresacie. Twierdzi, że

modlitwa jest prosta, bo Pan Bóg jest prosty. Właściwie wszyscy,

którzy wiedzą coś konkretnego o Nim (a Ojciec Joachim wie sporo)

tak mówią - że Bóg jest nieskończenie prosty i Jego drogi też, a

skoro tak - to także modlitwa.

Nie od razu Ojciec o tym wiedział. Całymi latami odkrywał

tę prostotę i do prostoty dochodził. Szukał. Nieraz po omacku,

bardzo często mając za kompas uczone traktaty - przecież jest

synem św. Dominika i św. Tomasza z Akwinu. Dlatego opowiada o

swoich poszukiwaniach, rozczarowaniach, trudnościach, o swoim

doświadczeniu zakonnym, lekturach i szukaniu metody. O historii

swojej osobistej modlitwy, która od konwencjonalnej i pewnie

trochę płytkiej konwersacji stopniowo przemieniła się w gorliwy

dialog dwojga.

Ojciec Joachim dzieli się swym doświadczeniem. Podsumowuje

je i daje nam pewne gotowce, bo po co tracić czas na labirynty i

wbijania się w ślepe uliczki. Po co wyważać drzwi, gdy wszystkie

okna są otwarte? Trzeba tylko zauważyć, że istnieją.

Ojciec Joachim chce powiedzieć nam, że możemy wyfrunąć.

Przez chrzest mamy zmontowany kontakt z Panem Bogiem, teraz

trzeba ten kontakt zaktywizować. Ojciec zapewnia nas, że jest to

możliwe, a na dodatek zupełnie proste. I że wielu z nas uda się

to, co wydaje się niemożliwe, gdyż czasy są specyficzne - Pan

Bóg jest osamotniony. Jego trzódka nie jest dziś zbyt liczna,

więc na nielicznych spadnie łaska i będą działy się cudy i

rzeczy niezwykłe, i będzie jak w psalmach, i prorokować będą

najzwyczajniejsi ludzie w najzwyczajniejszych okolicznościach.

Taksówkarz, babcie, które przychodzą na Mszę o 12, młodzież z

Przystani i Beczki. I wszystko to będzie, Pan Bóg spełni swoje

obietnice, ale trzeba tylko chcieć go spotkać.

Żadnych podań, zawiłych procedur. Wszystko jest bardzo

proste. Nie trzeba żadnej metody ani traktatów. Wystarczy stanąć

przed Bogiem … A On zdecyduje, co dalej.

Tak niewiele potrzeba, żeby otrzymać wszystko.

Alina Petrowa - Wasilewicz

ROZDZIAŁ 1

Z modlitwy robi się wielką sztukę, coś nadzwyczajnego. Przy

takim podejściu wydaje się ona bardzo trudna, bardzo ciężka, a w

istocie dziś modlitwa może być bardzo łatwa.

Przeżyłem w zakonie dokładnie 64 lata i w całym swoim życiu

zaliczyłem sporo modlitwy. Na przykład modlitwy chórowej czyli

wspólnego odmawiania psalmów przez zakonników, Liturgii Godzin.

W klasztorze zajmuje to około dwóch godzin dziennie - od rana do

wieczora. Te modlitwy są bardzo piękne i pięknie wykonane,

recytowane z brewiarza, ale niestety, mam co do nich pewne

wątpliwości. Obawiam się, że w miarę upływu czasu, z tego

odmawiania modlitw robi się formalność i nie można na tym

poprzestać.

Od dłuższego czasu nurtuje mnie pewna myśl na temat

modlitwy. Szczególnie pytanie Stwórcy z Księgi Rodzaju, po

zjedzeniu przez człowieka zakazanego owocu. „Adamie, gdzie

jesteś?”. Oczywiście, Bóg doskonale wiedział, gdzie on jest, bo

go stworzył. Chciał jednak objawić, że coś się stało między Nim

- Stwórcą a człowiekiem, którego stworzył na swoje podobieństwo.

Adam nie wybiegł natychmiast na spotkanie, nie czekał na Niego

wśród przepięknych drzew w raju, które zapewne sadził sam Pan

Bóg, ale gdzieś się schował.

Przed upadkiem człowieka między nim a Bogiem była prosta

rozmowa, nic więcej. Kiedy człowiek zgrzeszył, Bóg go szukał:

„Chcę z tobą porozmawiać, a ciebie nie ma”. Człowiek wlazł w

krzaki.”Dlaczego się chowasz?” - zapytał Bóg. „Nie mam spodni

odpowiedział Adam”. ”Czemu się boisz? Czy zjadłeś owoc z

zakazanego drzewa?”. ”To kobieta mi powiedziała, żeby zerwać

owoc z drzewa, a przecież to Ty dałeś mi kobietę, która mnie

nabrała”. A kobieta powiedziała: ”Mnie nabrał wąż”. Już wtedy

zrzucali jeden na drugiego.

Co to znaczy? To znaczy, że po zjedzeniu owocu między

Stwórcą a stworzeniem coś się popsuło, że powstał rodzaj

przepaści. Dlatego też potrzebne stały się medytacje, szkoły

duchowości - augustiańskie, ignacjańskie, karmelitańskie. W

ciągu wieków musiała powstać cała sztuczna struktura jako próba

przekroczenia tej przepaści, która wskutek grzechu oddzieliła

człowieka od Boga.

Przekroczenie przepaści. Zasypanie jej. Na przykład

medytacją. Nie jestem zwolennikiem tej metody, choć jest od

dawna przyjęta i praktykowana w Kościele. My, dominikanie, mamy

obowiązek medytować codziennie pół godziny, w innych zakonach

jeszcze dłużej. Najdłużej medytują nowicjusze. Zapisuję sobie

„punkty” do medytacji. Co to znaczy jednak, że ja - jako

chrześcijanin - muszę medytować?

Odmawiam Ojcze nasz - modlitwę, której nauczył nas Jezus.

Przychodzę do Ojca niebieskiego. ”Witam Cię Ojcze, kochany

Tatusiu, zamierzam z Tobą porozmawiać i zapisałem to w

punktach”, czyli zaczynam medytować.”Jest tu pierwszy punkt,

drugi punkt i potem trzeci”.”Czy ty masz bzika, zwariowałeś? Co

się z tobą, człowieku, dzieje?” - powie ziemski tatuś.”Ze mną

rozmawia się od razu. Przychodzisz, mówisz, o co ci chodzi”.

A tutaj jest Bóg, Który nazywa Siebie Ojcem, ale z tego nie

wynika, że jest naiwnym tatusiem, tylko nieskończoną Mocą,

nieskończoną Mądrością, nieskończoną Wiedzą. I tę wiedzę chce

przekazać, ale w rozmowie, zwykłej rozmowie.

Nie wiemy, jak rozmawiali ze sobą Bóg i człowiek w raju. W

jakim to było języku, może mówili po hebrajsku, może wymieniali

myśli bez używania słów.

W każdym razie była to bezpośrednia rozmowa Stwórcy ze

stworzeniem. Boga, który stworzył na Swoje podobieństwo ludzką

istotę, żeby ten człowiek, podobny do Boga, mógł z Nim swobodnie

rozmawiać i nie musiał nigdy kryć się za ścianami medytacji,

metod, systemów, punktów. One wszystkie były wtedy zupełnie

niepotrzebne.

Stały się potrzebne w skutek upadku - pierwszego grzechu i

grzechów następnych. Grzechu pierworodnego i grzechów

osobistych. Grzech pierworodny, największy upadek, został przez

Syna Bożego zniesiony przez Odkupienie. Dzieło Syna - Drugiej

Osoby Boskiej, który został posłany i odkupił nas, tak mi się

wydaje, od konieczności nie tylko medytacji, ale od całego

sztucznego, formalnego podchodzenia do Boga jako Ojca. Ojciec -

Bóg pragnie aby wróciło - może nie w pełnym stanie pierwotnym,

bo przecież są trwałe następstwa grzechu pierwotnego – coś

podobnego do pierwotnej zażyłości , prostoty bycia razem z

Bogiem w Ogrodzie. Od tego czasu Bóg szuka każdego człowieka.

„Adamie, Kazimierzu, Stefanie, gdzie jesteś?” - woła.

Ogród. Bóg - w powiewie wiatru o zachodzie słońca

przychodził swobodnie na spotkanie z człowiekiem. To wszystko

niestety przepadło z winy człowieka. Zostało - nie całkowicie,

ale w jakiejś części - przywrócone przez Mękę Pańską.

Można dyskutować, w jakim stopniu pierwotna prostota

modlitwy jest do odtworzenia. O ile pamiętam, święty Jan od

Krzyża pisze w swoich dziełach, że wyższy rozwój modlitwy – w

jakim sensie, w sposób niepełny - przywraca pierwotną prostotę

bycia z Bogiem. Dlatego od dłuższego czasu się zastanawiam, jak

rozwinąć myśl świętego Jana?

Prostota modlitwy. Może ktoś powiedzieć: ”Ojcu to łatwo.

Jest ojciec 60 lat w zakonie, miał specjalne warunki. Ale my nie

jesteśmy w zakonie. Jesteśmy małżeństwem, nie mamy pracy, mamy

też inne problemy. Dla nas prosta modlitwa wcale nie jest

prosta”. Mnie rzeczywiście jest łatwo. W zakonie jestem

dokładnie 64 lata. W moim życiu wszystko jest poukładane. Nic

dziwnego, tak musiało być. Jak więc propagować prostotę

modlitwy? Najpierw trzeba się zastanowić, co to znaczy prostota

odniesienia do Boga.

Z modlitwy robi się wielką sztukę, coś nadzwyczajnego. Przy

takim podejściu wydaje się ona bardzo trudna, bardzo ciężka.

Myślę jednak, że w istocie dziś modlitwa może być bardzo łatwa.

Czytałem dużo dzieł mistyków, przez pewien czas po moim

nawróceniu rozczytywałem się w dziełach świętego Jana od Krzyża,

świętej Teresy z Avila. To oni podzielili życie duchowe na

siedem etapów - na przykład Teresa pisała o siedmiu

mieszkaniach; w siódmym z nich przebywa Oblubieniec. Zacząłem

się ubierać w mistykę. Czytałem te książki i się zastanawiałem:

gdzie ja teraz jestem - w mieszkaniu pierwszym, drugim czy

trzecim? Takie głupstwa. Czytając te traktaty można się nabrać,

że modlitwa musi być bardzo skomplikowana, że droga do Pana Boga

jest bardzo trudna. Święty Jan pisał o drodze na Górę Karmel, a

na okładkach rysowali bardzo strome góry …

Nie grzech, ale nieuprzejmość

Skoro celem jest prostota bycia z Bogiem, powrót do stanu,

który utraciliśmy, czy to dobrze, że ja odmawiam modlitwę,

konkretny tekst? Na pewno tak, ale samo werbalne odmawianie

modlitwy może być tylko formalnością. Obowiązkiem. Obowiązuje

zakonników i kapłanów. Musi być. Co zrobić, żeby brewiarz - tak

zwana Liturgia Godzin, modlitwy odmawiane podczas Mszy świętej,

straciły charakter sztywny, formalny? One są bardzo piękne,

poetyckie, zwłaszcza psalmy, ale to tylko tekst. Tekst, który

jest między mną a Bogiem. A między mną a Bogiem nie powinno być

żadnych tekstów. Tylko synostwo. Tylko to, co nazywamy tajemnicą

synostwa Bożego. Wraz z tym, co zostało stracone z synostwa, a

potem częściowo przywrócone, powinna wrócić swoboda rozmawiania

bezpośrednio z Bogiem.

Co zrobić, żeby nie popaść w rutynę, żeby różaniec,

modlitwa brewiarzowa, nie stały się bezmyślnie odtwarzanymi

słowami? Należy w tych tekstach odkryć żywego Boga. Tekst

Joachim Badeni OP - Prosta modlitwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: