Cooper James Fenimore - Pilot.pdf - E-booki - MaGorO

James Fenimore Cooper

PILOT

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Fal nieprzyjaznych ciągle pląsy

I chlust, i chlupot wciąż u burt.

Pieśń

Jedno spojrzenie na mapę zapozna czytelnika z położeniem wschodnich wybrzeży Wielkiej Brytanii

i przeciwległych jej wybrzeży kontynentu. Otaczają one małe morze, które od wieków znane było

światu jako szranki walk morskich i wielki trakt dla handlowych i wojennych flot narodów północnej

Europy. Wyspiarze dawno ogłosili się panami; tego morza, na co rozum nie pozwoliłby żadnemu z

państw i co prowadziło do częstych konfliktów, przelewu krwi i poważnych strat, zupełnie

dysproporcjonalnych w stosunku do korzyści, jakie przynieść może przestrzeganie bezużytecznego i

zmyślonego prawa. I właśnie po tych spornych wodach spróbujemy oprowadzić czytelnika w

wyobraźni. Czas, kiedy zaszły te wydarzenia, powinien interesować każdego Amerykanina nie tylko

dlatego, że był to czas tworzenia się jego narodu, ale i dlatego, że to początek ery, kiedy rozum i

rozsądek zaczęły zastępować zwyczaje i feudalne przesądy kierujące losami narodów.

Wkrótce po wybuchu Rewolucji , gdy do walki przystąpiły królestwa Francji i Hiszpanii, a także

Republika Holenderska, kilku wieśniaków stało na polu wystawionym na działanie wichrów morskich

na północno-wschodnim wybrzeżu Anglii. Ludzie próbowali uprzyjemnić sobie ciężką pracę i

rozweselić się w posępny dzień grudniowy, wypowiadając proste sądy na temat polityki. Od dawna

krążyły wieści, że Anglia prowadzi wojnę z jakąś kolonią spoza Oceanu Atlantyckiego, ale słuchali ich

jednym uchem, jak zawsze pogłosek- o rzeczach dalekich i nieciekawych. Dopiero kiedy narody, z

którymi Anglia zwykła była walczyć, wmieszały się do sporu, szczęk broni zamącił spokój nawet tych

odciętych od świata i niepiśmiennych wieśniaków. W dyspucie głos zabierał głównie szkocki handlarz

bydła, upatrujący sposobnej chwili, by ubić interes z właścicielem poletka, i robotnik irlandzki, który

przepłynął kanał i zawędrował tak daleko w głąb wyspy w poszukiwaniu pracy.

— Negry to furda dla starej Anglii, nie licząc nawet Irlandii, gdyby Francuzy i Hiszpanie się nie

wmieszali — rzekł robotnik. — Nie ma im za co dziękować, bo człek w tych czasach nie może więcej

pociągnąć z butelki niż ksiądz podczas mszy świętej, jeśli nie chce obudzić się w żołnierskiej skórze.

— Ba, tam u was, w Irlandii, aby zwerbować armię, robi się bęben z beczki od whisky — odparł

handlarz mrugając na słuchaczy. — Na północy wystarczy zagrać na kobzie, a lud wali za muzyką tak

ochoczo jak w niedzielę do kościoła. Widziałem listę całego regimentu górskiego na tak małym

kawałku papieru, że zakryłaby go rączka damy. Same Camerony i M'Donaldy, choć pomaszerowało

sześciuset ludzi. Ale co widzę! Ten młodzik za bardzo chce się dostać na ląd, a jeżeli dno morskie

choć trochę podobne jest do powierzchni, jak nic może się rozbić.

Ta nieoczekiwana zmiana tematu skierowała oczy wszystkich w stronę, w którą handlarz

wskazywał swym kijem. Ku niezmiernemu zdumieniu grupki mężczyzn mały statek opływał właśnie

cypel lądu, który tak jak pole, gdzie stali, odgradzał zatoczkę od pełnego morza. W wyglądzie tego

niezwykłego gościa było coś szczególnego, budzącego zdumienie tym większe, że pojawił się na

takim pustkowiu. Tylko najmniejszy statek, i to niezbyt często, a od czasu do czasu jakiś szalony

przemytnik odważał się przybić do lądu mijając mielizny i podwodne skały. Śmiali żeglarze, co tym

razem przedsięwzięli tę karkołomną wyprawę, na pozór tak niebacznie, płynęli na czarnym, płytkim

szkunerze. Kadłub jego zupełnie nie pasował do pochyłych masztów podtrzymujących reje coraz

mniejsze, a w samej górze podobne rozmiarami do łopoczącego leniwie wimpla , który bezskutecznie

próbował rozwinąć się na lekkim wietrzyku.

Krótki dzień zimowy miał się ku końcowi i ostatnie skośne promienie słońca ślizgały się po

brunatnych falach, smużyły je tu i ówdzie bladą poświatą. Burzliwe wichry znad Oceanu Niemieckiego

zdawały się uśpione i chociaż ustawiczny szum fał na brzegu sprawiał, że okolica o tej porze

wyglądała jeszcze bardziej ponuro, lekkie tchnienie marszczące gładką powierzchnię szło od lądu.

Mimo tej pomyślnej okoliczności było coś groźnego w wyglądzie oceanu, który wydawał głuche,

otchłanne szmery jak wulkan w przeddzień wybuchu. Wszystko to pogłębiało zdumienie i lęk

wieśniaków obserwujących dziwnego gościa. Wyłącznie pod grotżaglem i jednym z małych kliwrów ,

jakie wystają daleko poza dziób, statek ślizgał się po wodach z wdziękiem i łatwością, która widzom

- 1 -

wydawała się magiczna. Spoglądali to na szkuner, to po sobie zdumionymi oczyma. W końcu handlarz

rzekł cicho i uroczyście:

— Szalona pała stoi tam u steru. I jeżeli ta łupina poszyta jest drzewem jak brygantyny żeglujące

między Londynem i Frith, naraża się na zbytnie niebezpieczeństwo. A teraz mija tę wielką skałę, która

pokazuje głowę przy odpływie. Tak czy owak, żaden śmiertelnik długo nie utrzyma się na tym kursie,

żeby nie pójść na dno.

Mały szkuner jednak wciąż płynął między ławicami i skałami, czyniąc tylko małe odchylenia od

kursu, co dowodziło, że kapitan zdaje sobie sprawę z ryzyka. Wreszcie statek zapuścił się w zatokę,

na ile pozwalał zdrowy rozsądek, żagle zwinęły się, jakby bez pomocy rąk ludzkich, szkunerem

zakołysały długie fale docierające z oceanu, zdryfował w nurcie przypływu i szarpnął się na kotwicy.

Wówczas wieśniacy zaczęli się gubić w domysłach. Jedni utrzymywali, że to statek z kontrabandą,

drudzy, że wrogie ma zamiary i że to statek wojenny. Padło podejrzenie, czy to nie widmo, bo czyż

statek zbudowany i prowadzony przez ludzi ważyłby się wpłynąć na tak niebezpieczne wody, i to w

czasie, kiedy byle szczur lądowy potrafił przepowiedzieć sztorm. Szkot, który cechował się właściwą

swym rodakom bystrością umysłu, ale i wiarą w zabobony, przychylił się do tej opinii ostrożnie, pełen

przesądnego lęku, ale syn Erinu , który najwyraźniej nie miał wyrobionego zdania, przerwał mu

okrzykiem:

— Na Boga! Jest ich dwa! Duży i mały! Widocznie koboldy morskie tak samo lubią towarzystwo, jak

i dobrzy chrześcijanie!

— Dwa! — powtórzył handlarz bydła. — Dwa! Nie wyjdzie to na zdrowie temu, kto je widział. Dwa

okręty żeglujące bez załogi w miejscu, gdzie gołym okiem nie dostrzeże się niebezpieczeństwa, to zły

znak dla każdego, kto je widzi. A ten drugi! Patrzajcie, patrzajcie, co za piękny okręt, jaki wielki! —

Przerwał, podniósł z ziemi zawiniątko i ogarnąwszy szybkim spojrzeniem oba statki, kiwnął głową

słuchaczom z wielką powagą. Zabierając się do odejścia podjął wątek rozmowy:

— Nie dziwiłbym się, gdyby wiózł listy werbownicze króla Jerzego. Tak, tak, wolę wracać do miasta

i pogadać z ludźmi, bo te duże okręty wydają mi się podejrzane. Mały z łatwością może porwać

człowieka, a na duży zmieścilibyśmy się wszyscy.

Ta roztropna przestroga wywołała powszechne poruszenie wśród wieśniaków, gdyż po kraju

krążyły alarmujące wieści. Gospodarze pozbierali narzędzia i pociągnęli ku wsi. Wiele ciekawych oczu

śledziło ze wzgórz okolicznych manewry statków, ale do skał okalających zatoczkę nie zbliżał się nikt

oprócz tych, którzy mieli szczególne powody zainteresowania tajemniczymi gośćmi.

Statek, co wywołał tyle niepokoju, był rzeczywiście pięknym żaglowcem, którego olbrzymi kadłub,

strzeliste maszty i poziome reje majaczyły ponad morzem w mgłach wieczornych na kształt dalekiej

góry wyrastającej z głębi. Niewiele żagli widniało na jego masztach, a choć nie podchodził tak blisko

brzegu jak szkuner, najwyraźniej wykonywał te same manewry i nie ulegało wątpliwości, że przypłynął

tu w tym samym celu. Fregata — gdyż taki to był statek — weszła majestatycznie na falach odpływu

do małej zatoczki, z szybkością wystarczającą ledwie, by można nią było sterować, aż dotarła do

miejsca, gdzie stał jej współtowarzysz, wówczas wykręciła pod wiatr i manewrując żaglami usiłowała

stanąć w miejscu. Jednakże lekkie tchnienie, które momentalnie wypełniło ciężkie płachty żagli,

zamarło i znikły zmarszczki na grzbietach fal pędzonych z oceanu. Prądy i fale szybko gnały fregatę

ku jednemu z cyplów przy ujściu rzeki, gdzie czarne skały wybiegały daleko w morze, toteż załoga

spuściła kotwicę i zrzuciła żagle. Kiedy statek wykręcił, pchany odpływem, wielka bandera ukazała się

na szczycie masztu; wiatr ją rozwinął i oczom ludzi ukazał się czerwony krzyż na białym polu,

zdobiący flagę Anglii. Tyle zobaczył nawet ostrożny handlarz, oglądając się poza siebie, kiedy jednak

z obu statków spuszczono łodzie, przyspieszył kroku i zapewnił ciekawych i zdumionych towarzyszy,

że lepiej oglądać oba te statki z daleka niż z bliska.

Liczni marynarze zeszli z fregaty do łodzi, a kiedy stanął w niej oficer z młodym pomocnikiem, odbili

od burty. Rytmicznymi uderzeniami wioseł kierowali łódź wprost ku brzegowi. W chwili gdy mijali

szkuner, lekki welbot z czterema atletycznymi mężczyznami u wioseł odskoczył od burty i raczej

tańcząc na falach niż prując wodę, przeciął kurs szalupy ze zdumiewającą szybkością. Kiedy łodzie

zbliżyły się do siebie, załoga na znak oficerów złożyła wiosła. Łodzie unosiły się spokojnie na fali, a

przez ten czas odbyła się następująca rozmowa:

— Nasz stary zwariował! — zawołał młody oficer z welbotu. — Myśli, że dno „Ariela" jest z żelaza i

skała nie może wybić w nim dziury! A może przypuszcza, że moja załoga to krokodyle, które nigdy nie

utoną!

Blady uśmiech zaigrał na ustach przystojnego młodego człowieka, rozpartego wygodnie na rufie

szalupy, gdy odparł:

- 2 -

— Zbyt dobrze zna twoją ostrożność, kapitanie Barnstable, aby miał się obawiać, że rozbijesz

statek i potopisz załogę. Jak macie głęboko?

— Boję się sondować — odparł Barnstable. — Nigdy nie mam odwagi tknąć sondy, kiedy skały

wyłażą z wody jak delfiny, które chcą zaczerpnąć powietrza.

—- Ale żeglujesz po wodzie, człowieku! — zawołał oficer z gwałtownością dowodzącą ognistego

temperamentu.

— Po wodzie! — powtórzył jego przyjaciel. — Hej, mały „Ariel" potrafiłby żeglować w powietrzu! —

Z tymi słowy Barnstable stanął w czółnie. Uniósł czapkę marynarską. Odgarnął gęste, czarne loki

opływające opaloną twarz i dumnym wzrokiem marynarza objął swój statek. — Ale to wielkie ryzyko,

panie Griffith, stać na jednej kotwicy w taką noc. Jakie są rozkazy?

— Podpłynę do skał i stanę na dradze . Zabierzesz ode mnie pana Merry i spróbujesz prześliznąć

się na plażę.

— Plażę? — zdumiał się Barnstable. — Nazywasz tak pionową skałę wysokości stu stóp?

— Nie będziemy kłócić się o słowa — rzekł Griffith z uśmiechem. — Dość, że musisz dostać się na

brzeg. Dostrzegliśmy sygnał z lądu i wiemy, że pilot, na którego czekaliśmy tak długo, gotów jest do

drogi.

Barnstable potrząsnął głową w zamyśleniu, mrucząc pod nosem:

— Komiczna żegluga. Najpierw wpływa się do nieuczęszczanej zatoki, pełnej skał, ławic i płycizn, a

potem ściąga się z jej brzegów pilota. Ale jakże ja go poznam?

— Merry poda wam hasło i powie, gdzie go szukać. Wylądowałbym sam, ale to sprzeciwia się

otrzymanym rozkazom. W razie jakiejś przeszkody podnieś trzy wiosła piórami do góry, a przybędę na

pomoc. Trzy wiosła wzniesione rękojeściami do góry i wystrzał z pistoletu ściągną na waszych

przeciwników ogień naszych muszkietów, a ten sam znak powtórzony przez szalupę ściągnie ogień

baterii ze statków.

— Dzięki, dzięki — rzekł Barnstable z nonszalancją. — Sam chyba sprostam nieprzyjaciołom, jeśli

spotkam ich na tym wybrzeżu. Ale nasz stary zwariował naprawdę. Chciałbym...

— Musiałbyś słuchać jego rozkazów, gdyby był tutaj, a teraz zechcesz usłuchać moich — rzekł

Griffith tonem, któremu kłam zadawał życzliwy wyraz jego oczu. — Na brzeg więc i dawaj baczenie na

niskiego człowieka w szarej kurcie. Merry da ci hasło, a jeśli ten na nie odpowie, przywieź go na

szalupę.

Oficerowie skinęli sobie przyjaźnie głowami, a kiedy chłopiec zwany panem Merry przedostał się z

szalupy na welbot, Barnstable opadł na ławkę i dał sygnał wioślarzom, którzy pochylili się nad

wiosłami. Lekka łódź szybko odbiła od szalupy i zuchwale pomknęła ku skałom. Czas jakiś trzymała

się równolegle do brzegu w poszukiwaniu odpowiedniego przejścia, potem, wykręciwszy nagle,

dostała się poprzez kipiel na miejsce, gdzie można było bezpiecznie lądować.

Szalupa posuwała się również, ale w pewnej odległości i w wolniejszym tempie, kiedy zaś jej załoga

zobaczyła, że welbot przybija do nadbrzeżnego głazu, wyrzuciła dragę za burtę i wzięła się do

opatrywania broni, aby ją mieć w pogotowiu. Wszystko zdawało się dziać wedle z góry wydanych

rozkazów, gdyż młody oficer, przedstawiony czytelnikom jako Griffith, rzadko się odzywał, a kiedy coś

mówił, to tonem nie znoszącym sprzeciwu, jak człowiek przywykły do posłuchu. Marynarze wybrali linę

i szalupa podeszła do dragi. Griffith wyciągnął się na miękko wyłożonej ławce i nacisnąwszy niedbale

czapkę na oczy, trwał pogrążony w myślach zupełnie nieodpowiednich w tej sytuacji. Od czasu do

czasu podnosił się i rzucał szybkie spojrzenie na towarzyszy na brzegu, a potem wybiegał wzrokiem

ku pełnemu morzu. Zaduma, która często przyoblekała mu rysy maską obojętności i bezwładu,

ustępowała miejsca bystremu i czynnemu spojrzeniu żeglarza doświadczonego ponad wiek. Dzielna

załoga o twarzach wysmaganych wiatrem, poczyniwszy przygotowania na wypadek bitwy, czekała w

głębokim milczeniu, z rękoma w zanadrzu kurt. Śledzili z niepokojem każdą zbierającą się w powietrzu

chmurę i wymieniali pełne troski spojrzenia, ilekroć łódź wzniosła się wyżej niż zwykle na jednej z

długich, odbitych od dna fal, które nadbiegały od oceanu z coraz to większą furią i mocą.

ROZDZIAŁ DRUGI

Niech płaszcz konnego dokładnie ukryje

Wdzięk lvrej postaci, twą kibić i szyją.

Bądź jeno śmiała, wzrok cię nie dosięże,

Między mężami i ty zdasz się mężem.

- 3 -

Prior

Kiedy welbot podpływał do skał, młody porucznik zwany zazwyczaj kapitanem, ponieważ dowodził

szkunerem, wyskoczył na nadbrzeżne głazy w towarzystwie praktykanta oficerskiego, który z szalupy

przeniósł się do jego łodzi, by pomóc mu w ryzykownym przedsięwzięciu.

— Dobrze będzie, jeżeli wdrapiemy się po tej drabinie Jakuba — rzekł Barnstable podnosząc oczy

na stromiznę — a jeszcze nie wiadomo, jak zostaniemy przyjęci na górze.

— Jesteśmy w zasięgu armat fregaty — zauważył chłopiec — i niech pan pamięta, sir, że

wzniesione trzy wiosła i wystrzał pistoletowy z szalupy ściągną ogień.

— Tak, na nasze głowy. Chłopcze, nigdy nie rób tego szaleństwa i nie polegaj na artylerii, która

strzela z daleka. Narobi dużo huku i dymu, ale to diablo niepewny sposób miotania starym żelastwem.

W takiej jak ta potrzebie liczyłbym raczej na harpun w ręku Toma Coffina niż na najskuteczniejszą

salwę dziewięćdziesięciodziałowego trójpokładowca. Chodźcie, pozbierajcie swe, kończyny i

spróbujcie przejść się po terra firma", Coffin.

Marynarz o tym ponurym nazwisku powstał flegmatycznie od steru i zdawał się wznosić coraz wyżej

w powietrze, w miarę jak prostował niezmiernie długie ciało. Miał sześć stóp i sześć cali wysokości, ale

zwykle trzymał się zgarbiony, co było rezultatem przebywania w ciasnych okrętowych

pomieszczeniach. Był zbyt suchy jak na dobrze zbudowanego mężczyznę, ale ogromne, kościste i

żylaste ręce świadczyły o olbrzymiej sile. Na głowie miał mały, niski, sklepiony kapelusik z brązowej

wełny, który przydawał wyrazu szczególnie surowego i uroczystego tej twarzy o rysach ostrych i

wydatnych, obramowanej czarnym, ale siwiejącym już zarostem. Jedna jego dłoń jakby instynktownie

zacisnęła się na rękojeści harpuna, który wsparł o skałę,, gdy na rozkaz dowódcy wylazł z łodzi, gdzie

zajmował tak niewspółmiernie mało miejsca.

Kapitan Barnstable poczuł się pewniejszy i wydawszy pozostałym w łodzi ludziom parę rozkazów,

zaczął się drapać na skały. Mimo niezwykłej odwagi i zręczności nic by nie wskórał, gdyby w trudnych

chwilach nie przychodził mu z pomocą Coffin, który dzięki swej sile i wzrostowi dokazywał sztuk

niewykonalnych dla przeciętnego śmiertelnika. Na parę stóp od wierzchołka zatrzymali się na występie

skalnym, by nabrać tchu i naradzić się, bez czego nie sposób było iść dalej.

— Złe miejsce ,do cofania się, gdybyśmy trafili na nieprzyjaciela — rzekł Barnstable. — Gdzie

mamy szukać tego pilota, panie Merry, po czym go poznamy i skąd pewność, że nas nie zdradzi?

— Pytanie, które ma pan mu zadać, jest wypisane na tym oto kawałku papieru — odparł chłopiec i

wręczył mu hasło. — Daliśmy sygnał z tamtego cypla, ale musiał widzieć naszą łódź, więc wyszedł

nam pewno na spotkanie. Co zaś do możliwości zdrady, cieszy się on zaufaniem kapitana Munsona,

który wypatruje go pilnie od chwili, gdy zbliżyliśmy się do lądu.

— Tak — mruknął porucznik — a ja nie mniej bacznie będę go wypatrywał teraz, kiedy jesteśmy na

lądzie. Nie podoba mi się opływanie brzegu z tak bliska, ani też nie pokładam w nikim tak wielkiego

zaufania. Co myślicie o tym, panie Coffin?

Zagadnięty przez dowódcę wyga zwrócił ku niemu swe poważne oblicze i odpowiedział z

namaszczeniem:

— Kiedy mam dobre żagle, a przed sobą pełne morze, nic mi po pilotach, sir. Co do mnie, to

urodziłem się na czebako i nigdy nie mogłem zrozumieć, na co się zda więcej lądu niż jakaś mała

wysepka, by mieć grunt pod uprawę warzyw i miejsce do suszenia ryb. Na widok ziemi zawsze czuję

się nieswojo, chyba że mamy wiatr prosto od lądu.

— Widać, że masz olej w głowie, Tom — rzekł Barnstable pół drwiąco, pół serio. — Ale czas w

drogę. Słońce dotyka właśnie chmur nad morzem, a niech nas Bóg strzeże od stania tu w nocy na

kotwicach.

Uchwyciwszy się wystającego głazu, Barnstable podciągnął się do góry i po paru karkołomnych

susach stanął na krawędzi urwiska. Coffin podsadził praktykanta w ślad za dowódcą, sam zaś poszedł

za nim ostrożniej jeszcze, ale z mniejszym wysiłkiem.

Kiedy wszyscy trzej stanęli na płaskowyżu, zaczęli rozglądać się po okolicy ostrożnie a ciekawie.

Dokoła ciągnęły się grunty uprawne, poprzecinane jak wszędzie żywopłotami i murami. Jedna tylko

mała, zrujnowana chatka widniała o jaką milę od nich, reszta bowiem siedzib ludzkich znajdowała się

możliwie najdalej od mgieł i wyziewów morza.

— Nic tu nam nie zdaje się grozić, ale nie ma i tego, kogo szukamy — rzekł Barnstable ogarnąwszy

wzrokiem całe pole widzenia. — Obawiam się, panie Merry, że wylądowaliśmy na darmo. Co powiesz

na to, Długi Tomie? Czy widzisz tego, kogo szukamy?

— Nie widzę nigdzie pilota, sir — odparł zapytany — ale i tak nie jest jeszcze najgorzej, bo tam pod

- 4 -

krzakami widzę trochę świeżego mięsa, którego wystarczy na podwójne racje dla załogi „Ariela".

Praktykant roześmiał się pokazując Barnstable'owi przedmiot zainteresowań Coffina. Był to tłusty

wół, który spokojnie przeżuwał paszę pod pobliskim żywopłotem.

— Wiele mamy zgłodniałych ludzi na pokładzie — rzekł wesoło — którzy chętnie poparliby

propozycję Długiego Toma, gdyby czas i okoliczności pozwalały nam ubić zwierzę.

— Pierwszy lepszy fuszer dałby sobie z nim radę, panie Merry — odparł Tom; bez drgnienia

muskułów twarzy uderzył potężnie końcem harpuna o ziemię i pochylił broń jak do ciosu. — Niech

tylko kapitan Barnstable powie słowo, a przebiję bydlę na wylot. Wpakowałem to żelazo w niejednego.

wieloryba, co miał nie taką warstwę tłuszczu, jak ten wół.

— Dość! Nie jesteśmy na wyprawie wielorybniczej, kiedy wszystko dobre, co się pod rękę nawinie

— rzekł Barnstable zniecierpliwiony, odwracając wzrok od zwierzęcia, jakby sam sobie nie ufał. — Ale

baczność! Ktoś idzie za żywopłotem. Pistolet do ręki, panie Merry! Możemy najpierw usłyszeć strzał.

— Barnstable, kochany Barnstable! Byłżebyś zdolny mnie skrzywdzić?

Marynarz, tak nieoczekiwanie wezwany po imieniu, cofnął się parę kroków, strącił czapkę z głowy,

przetarł oczy i zawołał:

— Co ja słyszę? Co widzę? Tam stoi „Ariel", a tam fregata. Czyżby to panna Katarzyna Plowden?

Ale jeśli mógł mieć jeszcze jakie wątpliwości, prysły one natychmiast, gdyż domniemany młokos

osunął się na nasyp z wstydliwością iście niewieścią, zadającą kłam męskiemu przebraniu, i

wybuchnął niepohamowanym śmiechem.

Wszelka myśl o służbie, o pilocie, a nawet o „Arielu" odbiegła natychmiast marynarza, który

przeskoczył nasyp, usiadł koło panny i sam zaczął się śmiać nie wiadomo z czego.

Kiedy rozbawiona dziewczyna odzyskała trochę równowagi umysłu, zwróciła się do Barnstable'a,

który pozwalał jej bawić się swoim kosztem.

— To nie tylko niemądrze z mojej strony, ale i okrutnie — rzekła. — Winnam wyjaśnienie, skąd się

tu znalazłam i co oznacza to niezwykłe przebranie.

— Rozumiem wszystko — zawołał Barnstable. — Dowiedziałaś się, że jesteśmy tutaj, i pobiegłaś

dotrzymać obietnicy danej mi w Ameryce. Nie pytam o więcej. Kapelana mamy na fregacie.

— Może sobie nauczać z równie marnym jak zwykle rezultatem — przerwała mu niewiasta w

przebraniu — ale póty nie zgodzę się na małżeństwo, póki nie osiągnę celu przyświecającego mi w tej

ryzykownej wyprawie. Zwykłeś być mniej samolubny, Barnstable. Czy chcesz, abym zapomniała o

szczęściu innych?

— O kim mówisz?

— O mojej biednej, oddanej kuzynce. Słyszałam, że dwa okręty, podobne z opisu do waszej fregaty

i „Ariela", kręcą się u wybrzeży, i od razu postanowiłam się z wami porozumieć. Przez tydzień szłam

za wami w tym przebraniu, ale dopiero dziś dopięłam swego. Dziś podeszliście bliżej brzegu niż

zwykle i, na szczęście, ryzyko się opłaciło.

— Tak, Bóg jeden wie, jak blisko jesteśmy lądu! Ale czy kapitan Munson zdaje sobie sprawę, że

chcesz dostać się na jego statek?

— Naturalnie, że nie. Nie wie nikt prócz ciebie. Miałam nadzieję, że Griffith i ty, dowiedziawszy się o

naszym położeniu, zdecydujecie się na pewne ryzyko, żeby nas uwolnić. W tym liście apeluję do

waszej rycerskości i daję wskazówki, którymi powinniście się kierować.

— Kierować! — przerwał jej Barnstable. — Chcesz nas wypilotować z zatoki ty, we własnej osobie?

— A więc jest ich dwóch! — ozwał się głos w pobliżu. , Przestraszona niewiasta krzyknęła i

porwawszy się na nogi, instynktownie poszukała opieki u boku narzeczonego Barnstable, który

rozpoznał głos Długiego Toma, ze zmarszczoną brwią spojrzał ku miejscu, gdzie sponad płotu

wyglądało poważne oblicze, i zażądał wyjaśnień.

— Nie widząc was, sir, ani wiedząc, gdzie pościg mógł was zaprowadzić, pan Merry zdecydował

wyprawić mnie na zwiady. Mówiłem mu, że zajęci pewnie jesteście, sir, przetrząsaniem worków z

pocztą znalezionych u tego gońca, zważywszy jednak, że pan Merry jest oficerem, ja zaś prostym

marynarzem, uczyniłem, jak mi kazano.

— Wracaj, Tom, gdzie kazałem wam zostać — rzekł Barnstable — i powiedz panu Merry, by czekał

na moje rozkazy.

Coffin rzucił zwykłe: „Tak, sir", jak przystało subordynowanemu marynarzowi, nim jednak odszedł

od żywopłotu, wyciągnął muskularne ramię w stronę oceanu i rzekł głosem uroczystym, dobrze

malującym jego obawy i usposobienie:

- 5 -

Cooper James Fenimore - Pilot.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: