Zygmunt Zeydler Zborowski -Kukułka bez zegara.pdf

Ewa wzywa 07.,, Ewa wzywa 07...

Zygmunt Zeydler Zborowski

KUKUŁKA BEZ ZEGARA

ISKKY WARSZAWA • 1975

ROZDZIAŁ I

Postanowiła przyrządzić na kolację sałatkę — taką, jaką bardzo lubił Jurek.

Wędzona makrela, drobno pokrojona papryka, pietruszka, jajka na twardo i to

wszystko przyprawione majonezom.

Właśnie zabrała się do .obierania makreli, kiedy zadźwięczał dzwonek. Czyżby

Jurek zapomniał kluczy? Pośpiesznie wytarła ręce, zdjęła fartuszek i wybiegła do

przedpokoju.

To nie był Jurek. To była pani Krajnowska. Elżbieta z trudem zdobyła się na

powitalny uśmiech.

— O! Dzień dobry.

— Czy można do pani na chwileczkę? Nie przeszkadzam?

— Ależ skąd. Proszę bardzo, niech pani wejdzie.

Starsza dama błyskawicznie znalazła się w przedpokoju i zaczęła obcałowywać

Elżbietę.

— Dobry wieczór, kochanie, dobry wieczór. Strasznie dawno nie widziałyśmy

się. Co słychać? Świetnie pani wygląda. Zawsze taka młodziutka, taka świeżutka,

taka apetyczna.. A czy pan Jureczek w domu?

— Nie, jeszcze nie wrócił — odparła Elżbieta, nieco zaskoczona tą niezwykłą

serdecznością.

— Może to i lepiej.

— Nic rozumiem.

— Widzi pani, kochana pani Ełżuniu, wolę przeprowadzić tę rozmowę z panią w

cztery oczy. Są pewne sprawy...

Klżbieta poczuła nagły niepokój. Nie lubiła takich wstępów. Otworzyła drzwi

pokoju.

— Proszę. Przecież nie będziemy tu rozmawiały.

Krajnowska szybko zlustrowała całe mieszkanie. Zajrzała to tu, to tam, dotknęła

firanek, kwiatów stojących na oknie, aż wreszcie opadła z westchnieniem

na fotel.

— Bardzo przyjemnie urządziliście się. Strasznie dawno u was byłam. Chyba

jakieś dwa lata temu, a może jeszcze dawniej? Wtedy byłyśmy razem z

Wandeczką. Pamięta pani? Także jakoś na wiosnę. — Pociągnęła palcem po

politurowanym stoliku. — Okropnie się kurzy w tej Warszawie. Coś

makabrycznego. Ledwie człowiek sprzątnie, a tu już...

- Rzeczywiście, bardzo się kurzy — przyznała Elżbieta, zadowolona, że właśnie

dziś rano przejechała odkurzaczem swoje M-3. Wprawdzie nie spodziewała się

gości, ale tak ją nagle ogarnęła żądza sprzątania. O tym stoliku oczywiście za-

pomniała. — Czy można panią poczęstować herbatą?

Krajnowska energicznie zamachała rękami.

— Nie, nie, ślicznie dziękuję. Lekarz polecił mi unikać płynów. Zresztą ja tylko

na chwileczkę. Chciałam z panią porozmawiać. Niechże pani siada, pani Elżuniu.

Elżbieta usiadła i niespokojnie spojrzała na swojego gościa.

— Słucham?

— Widzi pani... Nie chciałabym zrobić pani przykrości, ale uważam to sobie za

swój obowiązek... Zdecydowałam się panią odwiedzić, żeby pomówić

o Wandeczce.

— O mamie? A co się stało?

— Nie, nie... Jeszcze się nic nie stało — Krajnowska znowu zatrzepotała rękami.

— Tylko... tylko uważam, że musimy się wspólnie zastanowić...

— Nad czym mamy się zastanawiać?

— Chodzi o to. że powinna pani mamusię zaprowadzić do lekarza.

— Mama była nie tak dawno u lekarza. Przepisał jej jakieś zastrzyki.

— Ja nie mam na myśli internisty. — Krajnowska zniżyła głos i rozejrzała się,

jakby w obawie, ze ktoś ją może podsłuchać. — Tutaj chodziłoby o psychiatrę.

— O psychiatrę?

— Tak, kochana pani Elżuniu. właśnie mamie potrzebny jest psychiatra, dobry

psychiatra.

— Ale dlaczego? Nie rozumiem. Krajnowska wyjęła z torebki lusterko.

puderniczkę, szminkę i zaczęła sobie z zapałem poprawiać maquillage.

— Czy Wandeczka... czy mamusia nigdy nie wspominała pani o tych zjawach?

— Ach, o tym pani mówi — roześmiała się Elżbieta. — Owszem, opowiadała mi

te dziwne historyjki, ale przecież nie brałam tego poważnie.

— Nie ma się z czego śmiać — powiedziała nieco urażona Krajnowska. — To są

bardzo poważne sprawy. Mamusia pani od czasu śmierci świętej pamięci

Michała bezustannie mówi o tym widmie, o tych jakichś zjawach. To są stany

obsesyjne. Ona żyje w ciągłym strachu, w ciągłym przerażeniu. Wczoraj musia-

łam u niej nocować. Prosiła mnie o to. Błagała, żebym jej nie zostawiała samej.

— No i co? Widziała pani ducha? — spytała Elżbieta.

Krajnowska zgarnęła do torby przybory toaletowe.

— Widzę, moja złota, że pani jest usposobiona żartobliwie. Wobec tego nie za-

bieram czasu, żegnam.

Elżbieta zatrzymała ją energicznym ruchem ręki.

— Niechże się pani nie obraża. Przepraszam. Ale musi pani przyznać, że trudno

te historie o duchach brać poważnie.

— Przecież nie chodzi u duchy — zniecierpliwiła się Krajnowska. — Chodzi o

psychiczny stan Wandeczki. Wydaje mi się, że pani powinna się bardziej zainte-

resować swoją matką.

— Dotychczas mama była osobą aż nazbyt samodzielną — powiedziała Elżbieta.

— I w dalszym ciągu jest samodzielna, tylko te niezwykłe wizje, które ją prze-

śladują... Zaczynam się o nią bać. Dlatego przyszłam do pani.

Elżbieta pokiwała głową.

— Dobrze. Zadzwonię do mamy i umówię się. Bardzo dziękuję, że pani mnie o

tym powiadomiła.

— Uważałam to za swój obowiązek — Krajnowska wytarta chusteczką okrągłą,

pucołowatą twarz i wstała. — Niech pani tylko nie wspomina Wandeczce o

naszej rozmowie. To mogłoby popsuć stosunki między nami.

— Może pani być zupełnie spokojna — zapewniła z ożywieniem Elżbieta. — Za-

chowam całkowitą dyskrecję. 1 jeszcze raz dziękuję, że mnie pani odwiedziła -—

dodała odprowadzając swojego gościa do przedpokoju.

Wróciła do sałatki.

Ta baba popsuła mi dobry nastrój — myślała, drobno siekając jajka.

Teraz przypomniała sobie dokładnie ostatnie spotkanie z matką. Była wtedy

zajęta zupełnie czym innym i jednym uchem słuchała opowieści o zjawach z

tamtego świata. Zresztą przywykła już od dawna, właściwie od dzieciństwa do

wróżb, seansów spirytystycznych, do talerzyków, tańczących stolików, kabał.

Mama uwielbiała kontaktować się z przybyszami z zaświatów, a kiedyś nawet

próbowała i czarnej magii. Toteż pojawienie się ducha niedawno zmarłego Mi-

chała nie wydawało się sprawą specjalnie sensacyjną.

Skończyła przyrządzać sałatkę i poszła do telefonu. Nakręciła numer. Po chwili

posłyszała podniecony głos mamy. .

— To ty, Elżuniu ? Wyobraź sobie, że znowu był.

— Kto?

— No jak to kto? Michał. Ja chyba zwariuję. To jest ponad moje siły.

— Mamo! Na miłość boską — powiedziała energicznie Elżbieta — .przestań się

sugerować tymi bzdurami. Przecież nie możesz brać na serio takich rzeczy. Zlituj

się! Nie myśl o tym.

— Łatwo ci mówić. Jakżeż ja mogę nie myśleć, kiedy ja go widzę? Pojawia się.

Nic nie mówi i znika. To jest kara, Elżuniu, to jest kara.

— Głupstwa pleciesz, mamo. Jaka znowu kara? Za co?

Głos w słuchawce był ledwie dosłyszalny:

— Przecież wiesz, że pragnęłam jego śmierci.

— Dajże spokój — zdenerwowała się Elżbieta. — Nie wmawiaj w siebie po-

dobnych bredni. Zajmij się czymś. Poczytaj coś. Idź do którejś z tych twoich kum

albo wybierz się do kina. A propos. Może pójdziemy jutro do „Skarpy"'? Kupię

rano bilety i zadzwonię do ciebie.

Rozmowa z matką nie poprawiła Elżbiecie humoru. Krajnowska miała rację. To

jednak nie wyglądało dobrze. Trzeba było coś postanowić. Może Jurek ma ja-

kiegoś zaprzyjaźnionego psychiatrę? A w ogóle dlaczego on jeszcze nie wrócił?

Gdzie się znowu włóczy? Ostatnio zrobił się nieznośny z tymi wieczornymi

powrotami do domu. Mógłby chociaż zadzwonić, że spóźni się na kolację.

Przyszedł dopiero około dziesiątej. Twarz miał chmurną i czuć było od niego

alkohol.

— Znowu piłeś — stwierdziła Elżbieta obojętnie.

— Spotkałem kolegę.

— Czy ty nie za często spotykasz kolegów? Zjesz trochę sałatki? Zrobiłam taką,

jak lubisz.

Skrzywił się.

— Dziękuję. Nie jestem głodny. Może później...

— Już dziesiąta. Później pójdziemy spać.

Wzruszył ramionami i włączył telewizor. To był najlepszy sposób na przerwanie

niewygodnej rozmowy.

Zostawiła go w spokoju. Wiedziała, że to nie jest odpowiedni moment do robie-

nia wymówek. Poszła do kuchni i wstawiła sałatkę do lodówki. I ona także stra-

ciła apetyt. Rozmowa z Krajnowska, potem telefon do mamy. a teraz znowu

podpity Jurek... Siła złego na jednego. Stanowczo nie udał się ten wieczór, który

miał być bardzo miłym wieczorem.

Nazajutrz poszły do „Skarpy". Przed kinem spotkały się w „Nowym

Świecie". Elżbieta chciała porozmawiać z mamą.

Pani Wanda zjawiła się punktualnie. Była jak zwykle dosyć ekstrawagancko,

aczkolwiek niezbyt schludnie ubrana. Jakiś historyczny żabot, koronki przy

rękawach, duża broszka z prawdziwymi turkusami, naszyjnik z „Jablonexu' a do

tego wszystkiego fantazyjnie powyginany kowbojski kapelusz. Popielaty ko-

stium był może kiedyś elegancki, ale obecnie domagał się gwałtownie usług

pralniczych. Maquillage starszej pani również pozostawiał wiele do życzenia.

— Siadaj, mamo — powiedziała trochę nerwowo Elżbieta, pragnąc jak najprę-

dzej odwrócić uwagę kawiarnianych bywalców od ich stolika. — I błagam cię,

zdejmij ten kapelusz.

— Czego ty chcesz od mojego kapelusza? Może nieładny?

' — Ależ,., owszem... bardzo ładny, tylko... tylko trochę nazbyt oryginalny.

— Teraz się właśnie takie nosi — powiedziała pani Wanda, ale kapelusz zdjęła,

odsłaniając rzadkie, ufarbowane na fioletowo włosy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: