240. Clark Lucy - Lek na całe zło.pdf - Harlequin Medical 3 - Agadoo86

Lucy Clark

Lek na całe zło

Medical Duo 240

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Jest już karetka?

Jess nie od razu zobaczyła mężczyznę, który rzucił to pytanie.

Wystarczyło jednak, że usłyszała jego kroki, i już ogarnął ją niepokój. –

Tak, panie doktorze – odpowiedziała pielęgniarka. W drzwiach pokoju

lekarzy stanął wysoki, krótko ostrzy – żony brunet o wyjątkowo

błękitnych oczach. A więc tak wygląda Thomas Andrew Bryant, mój

nowy szef, pomyślała Jess. Serce skoczyło jej do gardła, nie wiadomo, czy

ze zdenerwowania, czy też... z zupełnie innego powodu. Pomyślała sobie,

że to, czego nasłuchała się o nim podczas dwóch tygodni spędzonych w

szpitalu dziecięcym w Adelaide, jest prawdą. Nowi koledzy często

wspominali, że uroda doktora Bryanta nie idzie w parze z jego

osobowością. Wszyscy jednak byli zgodni, że jest świetnym fachowcem i

ma rewelacyjny kontakt z małymi pacjentami.

Obserwując wyraz jego oczu, gdy lustrował pokój, oraz minę, z jaką to

robił, Jess oceniła, że jest niezadowolony. Dopiła kawę i tłumiąc niepokój,

wstała z miejsca. Spojrzał na nią przenikliwie.

– Jessica Yeoman, tak?

Jak nazwać to, co usłyszała w jego głosie? Wyrzut? Rozczarowanie?

Zdusiła w sobie złość i wyprostowała plecy.

– Owszem.

Bez skrępowania obrzucił ją taksującym spojrzeniem. Wytrzymała je

mimo narastającej irytacji. To, że jest szefem, nie daje mu prawa, by

traktować ją protekcjonalnie.

Być może mową ciała nieświadomie podpowiedziała mu, o czym

myśli, bo ni z tego, ni z owego stwierdził:

– Jesteś wyższa, niż myślałem. A teraz bierzmy się do pracy.

Więc to tak, dumała, idąc za nim do izby przyjęć. Wygląda na to, że

nowy szef rzeczywiście ma niełatwy charakter. Trudno, nauczy się z tym

żyć. Opinia, jaką sobie o nim wyrobi, to sprawa drugorzędna, bo i tak

będzie mu – siała pracować z nim przez całe sześć miesięcy. Zresztą, nie

ma sensu zanadto wybiegać myślami w przyszłość, W końcu

najważniejsza jest praca. Zamiast snuć czarne scenariusze, należy skupić

się na obowiązkach. W tej chwili najważniejsze jest to, by jak najszybciej

udzielić pomocy małej dziewczynce, którą właśnie przywieziono z

wypadku.

Sala, w której przyjmowano pacjentów, podzielona była parawanami na

mniejsze stanowiska, z których każde oznaczone było numerem. Jess

odnalazła to, do którego miała trafić dziewczynka, i zaczęła

przygotowywać sprzęt. Gdy na korytarzu zaterkotały nosze, Jess była już

gotowa i naciągała lateksowe rękawiczki. Wzięła głęboki oddech i na

ułamek sekundy przymknęła oczy. Skup się, powtarzała w myślach,

wypuszczając wolno powietrze.

– Radziłbym otworzyć oczy, Jessico. Na pewno będziesz wtedy

skuteczniejsza – zabrzmiał głęboki głos tuż nad jej uchem. Drgnęła

nerwowo i poczuła, że ogarnia ją fala ciepła. Jej reakcja na bliskość

mężczyzny, którego ledwie zdążyła poznać, stanowiła dla niej

zaskoczenie, ale nie miała teraz czasu, by się nad tym zastanawiać.

– Dziękuję za dobrą radę – odrzekła, podnosząc głowę. Nosze właśnie

wjechały do sali, więc wszyscy niezwłocznie przystąpili do pracy.

– Nazywa się Ingrid Johansen – oznajmiła pielęgniarka, po czym

podeszła do białej tablicy i kolorowym pisakiem wypisała wszystkie

ważne informacje na temat stanu pacjentki.

– Podnosimy ją na trzy – komenderował Tom.

– Ma dziesięć lat – ciągnęła siostra. – Była pasażerką samochodu, który

uległ wypadkowi. Podejrzenie złamania prawej piszczeli i kości

strzałkowej oraz prawego łokcia i kości promieniowej, możliwy uraz

głowy. Wystąpiła czasową utrata przytomności. Nie podawano środków

przeciwbólowych.

Słuchając tej relacji, lekarze kręcili się wokół stołu niczym dobrze

naoliwione tryby maszyny. Błyskawicznie zdjęli z dziewczynki ubranie i

podłączyli ją do EKG.

– Ingrid? Ingrid, słyszysz mnie? – Jess pochyliła się nad dziewczynką,

która na wielkim stole obciągniętym białym płótnem wydała jej się drobna

i niepozorna. Ponieważ nie odpowiadała, zaświeciła jej w oczy specjalną

lampką. – Źrenice w normie, reagują na światło, ale z małym opóźnieniem

– informowała zebranych. – Czy mnie słyszysz?

Tym razem dziewczynka poruszyła się, a po chwili wolno uniosła

powieki. Chciała coś powiedzieć, jednak nie mogła wydobyć z siebie

głosu.

– Nie bój się, Ingrid. Wiesz, gdzie jesteś?

– Nie mogę się ruszyć – szepnęła dziewczynka.

– Masz na szyi specjalny kołnierz, to dlatego – wyjaśnił Tom,

wprawiając Jess w zdumienie ciepłem swego głosu. Przynajmniej

pacjentów traktuje po ludzku, pomyślała. Czy pamiętasz, co się stało? –

zapytał.

– Nie, nic nie pamiętam. – Głos dziewczynki drżał. Bardzo mnie boli.

– Wiem. Zaraz coś na to poradzimy – obiecał. – Mor – fina.

Natychmiast – zwrócił się do Jess.

Przygotowała ampułkę i podała pielęgniarkom. Te zaś dopiero po

dwukrotnym sprawdzeniu dawki podały ją dziewczynce przez kroplówkę.

Jess ponownie pochyliła się nad Ingrid, która dzięki morfinie stawała się

coraz spokojniejsza.

– Trzeba prześwietlić prawą nogę i rękę oraz zrobić tomografię

komputerową mózgu – powiedziała pielęgniarce, W tym czasie Tom

przeszedł na drugą stronę stołu, by sprawdzić odruch Babińskiego. W tym

celu podrapał podeszwy dziewczynki ostrym zakończeniem młoteczka,

służącego do sprawdzania odruchów. Całe szczęście, że Ingrid

podkurczyła palce, mogli więc wyeliminować uszkodzenia rdzenia

kręgowego.

– Oddawała mocz? – zapytała Jess pielęgniarkę.

– Jak dotąd nie.

– Pęknięcie pęcherza? – Tom spojrzał na nią pytająco.

– Niewykluczone.

– W takim razie proszę wezwać kogoś z urologii i ortopedii – nakazał.

– Wyniki badań neurologicznych?

Podczas gdy pielęgniarka je odczytywała, jeszcze raz sprawdził wynik

EKG.

– Zróbcie próbę krzyżową i próbę doboru – nakazał. Tymczasem Jess

zajęła się głęboką raną na lewym udzie dziewczynki. Zdjęła opatrunek i

przygotowała się do założenia szwów. Pracowała w skupieniu, sprawnie

operując zakrzywioną chirurgiczną igłą.

240. Clark Lucy - Lek na całe zło.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: