Łysiak Waldemar - Odwet Salonu.pdf - Waldemar_Łysiak - dar699

„Po ludzku rzecz biorąc, nie ma nic

gorszego niż tłumaczyć, że nie jest

się wielbłądem. Kiedy stajemy

wobec takiej konieczności,

czujemy niesmak. Bo przecież

tłumacząc się, niejako dajemy

pozór zasadności zarzutu”.

Maciej Łętowski, 2006

Kiedy Instytut Pamięci Narodowej przyznał mi kilka lat temu status „pokrzywdzonego”,

mogłem wreszcie — zgodnie z prawem — zobaczyć swoją „teczkę” esbecką. Była, ku

mojemu żalowi, mocno odchudzona na skutek diety, którą kiszczakowskie MSW

stosowało selektywnie wobec swych akt (w latach 1989–1992) za pomocą niszczarek i

płomieni, nie bez życzliwej tolerancji ze strony „naszego premiera”, jego ministrów

tudzież całego Salonu. Ale i tak miałem więcej szczęścia niż liczne figury o znanych

nazwiskach (Lech Kaczyński, Ryszard Bugaj i in.), które zobaczyły swoje „teczki”

kompletnie puste. U mnie zachowało się przynajmniej trochę danych na temat inwigilacji

Łysiaka–poligloty, konkretnie: parę materiałów „kartoteki” „Kontakty z cudzoziemcami”.

Dzięki temu dowiedziałem się m.in., że moje lokum przy al. Stanów Zjednoczonych

(gdzie mieszkałem kilkanaście lat, zanim wróciłem do rodzinnego domu na Saskiej

Kępie) było monitorowane z mieszczącego się vis–ą–vis pawilonu, a główny agent

rozpracowujący Łysiaka nosił pseudonim „Cedyk”, co jest zniekształconą (przez błąd

kopisty?, przez chęć uniknięcia zarzutu o antysemityzm?) formą żydowskiego terminu

„cadyk” (hebrajskie: człowiek sprawiedliwy, człowiek święty). Dzisiaj główna centrala

monitorująca działalność Łysiaka mieści się w redakcji „Gazety Wyborczej”, a głównym

monitorującym jest tamtejszy cadyk, którego zresztą salonowiec Kutz nazwał niedawno

„polskim świętym”, expressis verbis.

Z tym „świętym” oraz ze stworzonym przezeń mocarnym Salonem prywiślińskim toczę

bezpardonową wojnę już całe siedemnaście lat. Kilkadziesiąt artykułów i felietonów,

kilkanaście wywiadów, dziesięć książek publicystycznych — łącznie kilka tysięcy

antymichnikowsko–antysalonowych stron. Jeżeli ktoś zrobił więcej dla demaskowania

Michnika i dla negliżowania łajdactw Salonu — proszę mi tego człowieka wskazać. Salon

— prawem rewanżu — wojował ze mną na przemian dwiema metodami: okresowo

zamilczaniem (czyli dyrektywą dla mediów: ni pół słowa ą propos Łysiaka, nie ma takiego

kogoś!), i okresowo dziką kanonadą pomówień plus epitetów. Jedna i druga metoda

zawiodły: „astronomiczne” nakłady książek Łysiaka nie chciały spadać, tymczasem

fałszywawy nimb Michnika i parszywy prestiż Salonu kruszyły się coraz bardziej.

Odkąd do władzy doszedł PiS, brudna wojna salonowców z antysalonowcami przybrała

formy swoiście konwulsyjne wskutek furii przegranych, tudzież ich strachu, bo

zwycięstwo Kaczyńskich równało się anihilacji WSI, czyli ostatniego kagiebowskiego

(ściślej: gieeruowskiego) bastionu, dzięki któremu różowo–czerwony Układ bezkarnie

dotychczas żerował na III RP, traktując majątek państwa jak zbójecki łup, demokrację jak

knajpianą lafiryndę, a prawo jak piłeczkę cyrkowego żonglera. Stąd permanentne

paroksyzmy polityczne (także sejmowe) minionych kilkunastu miesięcy — rozpaczliwa

czkawka prób quasi puczowych, mających wyhamować kataklizm, jakim jest dla Salonu

uzdrawianie (dekomunizowanie, deagenturyzowanie i deróżowienie) państwa. W tej

walce ostatnich dwóch lat słowo drukowane grało rolę ważną.

Dwa lata temu (ze schyłkiem roku 2004) wydałem książkę pt. „Salon”. Znalazły się tam

informacje bolesne (kompromitujące) dla Salonu i mordercze dla A. Michnika.

Niewątpliwie Michnikowi podcięła nogi „afera Rywina”, lecz i o moim „Salonie” mówiono,

że był niczym osikowy kołek wbity przez Łysiaka w truchło wampira. Wtedy salonowa

centrala („GW”) nie reagowała, starali się książkę przemilczeć — zamilczeć na śmierć.

Kiedy jednak po kilkunastu miesiącach sprzedano prawie ćwierć miliona egzemplarzy

(dzięki czemu w medialnych rankingach za cały 2005 rok „Salon” zdeklasował wszelką

konkurencję, polską i cudzoziemską) — uznali, że trzeba zmienić modus, bo tamta

metoda jest mało skuteczna. „Salon 2” (tom I–II, jesień 2006) potraktowano więc metodą

ekstremalnie odmienną — dużym, gwałtownym atakiem na Łysiaka. Zaczekano do Świąt

Bożego Narodzenia (kiedy gazety rekordowo się sprzedają) i przywalono kolczastą

maczugą, by wbić krwawe szczątki Łysiaka w glebę definitywnie. Odwet miał być

śmiertelny dla „oszołoma”, którego niegdyś przezwano „publicznym wrogiem numer 1

Adama Michnika”, i który swym piórem tyle krwi napsuł Salonowi, odbierając tej loży

mnóstwo sympatyków.

Jako egzekutora wyznaczono (lub sam się zgłosił) obywatela Wojciecha

Czuchnowskiego, etatowego funkcjonariusza „GW” (w kręgach prawicowych mówi się o

nim „człowiek Michnika do brudnej roboty”; ma też środowiskową ksywkę „bokser”, bo

lubi grozić pięściami swym polemistom w studiach radiowych i telewizyjnych). Przydano

mu kilku pomagierów (lub sam ich sobie zwerbował) jako podpowiadaczy i sui generis

konsultantów, robota bowiem miała być wszechstronna i wykonana perfekcyjnie. Dwaj

spośród tych kooperantów odegrali role wiodące — jeden znany pismak (Stefan

Bratkowski) i jeden anonim, którego figura przestała być dla mnie anonimowa nim

dojechałem do połowy dwukolumnowego antyłysiakowego paszkwilu marki „GW”.

Okazało się, że to historyk, który kiedyś przez nieomal dekadę był moim kumplem, i

którego bezlitośnie pogoniłem przy końcu lat osiemdziesiątych, gd1y wyszło na jaw, że tu

i tam „chlapał” sekrety powierzone mu w zaufaniu. Teraz gadzina się zemściła,

współprodukując salonowy odwet. Tożsamość nędznika zdradziło mi kilka

zasugerowanych przezeń Czuchnowskiemu szczegółów, m.in. gadka o mojej publikacji

podziemnej (wiedział tylko o tej jednej, dlatego tylko tę jedną wskazał, a Czuchnowski to

kupił). Natomiast Stefan Bratkowski był moim sympatykiem w drugiej połowie lat

siedemdziesiątych, kiedy przedstawiał się poufnie jako antykomunista, lecz w III RP

przyłączył się do Salonu i stał zajadłym krytykiem prawicy tudzież konserwatyzmu; vulgo:

rozdzieliła nas wojenna barykada. Dwa różne światy (światopoglądy), żadnej możliwości

budowania kładki nad przepaścią.

Mam stuprocentową pewność, że obywatel–„GW”–Czuchnowski, przystępując do

realizacji tego zadania, sądził, iż pójdzie mu bardzo łatwo. Jeśli bowiem ktoś przeżył w

PRLu prawie pół wieku, i jeszcze działał publicznie, to właściwie nie ma takiej szansy, by

coś brzydkiego (lub choćby brzydkawego) się do niego nie przylepiło, ergo: by nie można

mu było wydłubać z życiorysu jakiegoś brudku, smrodku, czegoś mętnawego —

czegokolwiek! Wiadomo, iż nawet te nieliczne ikony prawicy, które dziś uchodzą za

krystalicznych, cudem nieubabranych czyściochów epoki PRL–u, mają na swoim koncie

wstydliwe grzeszki, choćby drobne — jakieś nieciekawe znajomości czy chwilowe

niefortunne przynależności (organizacyjne), jakieś uczestnictwa, apele (o pokój), marsze,

talony, proreżimowe (np. rocznicowe) serwituciki piórem, itp. Musiał więc mieć również

Łysiak! Znajdzie się to, wywali tłustym drukiem, zdemonizuje odpowiednim

komentarzem, i będzie po Łysiaku, a guru „Adaś” pogłaszcze główkę egzekutora, da

premię, może awansik? Tak więc, rozpierani optymistyczną nadzieją, red. Czuchnowski i

jego sztab przystąpili do kwerendy tekstów Łysiaka i do precyzyjnej analizy życiorysu

Łysiaka…

Nadzieja bywa mateczką nie tylko głupich, lecz i wrednych. Trafili, biedacy, w kosmiczną

pustkę. Nul! O kolaboracji ze „służbami” czy o przynależności do PZPR raczej nie marzyli

(to byłoby zbyt piękne!), ale żeby chociaż jakieś członkostwo w „przybudówkach” (SD,

ZSL), jakaś paskudnawa organizacyjka (typu PRON), jakieś trefne stowarzyszonko

(rodzaju TPPR), ba, jakieś choćby jednorazowe uczestnictwo w proreżimowej imprezie

(wiec, zjazd, konferencja). Tymczasem — nic! „Klient” nie był nawet — o dziwo —

członkiem ZLP (Związku Literatów Polskich)! Ano nie byłem, mimo stałej silnej presji w tej

sprawie ze strony Wydziału Kultury KC PZPR. Tak więc pod względem aktywności

organizacyjnej „klienta” egzekutorzy zanotowali fiasko — zupełny klops! Cóż tedy

zostało? Pióro! Pisanina — pisząc tyle lat, musiał coś palnąć wazeliniarsko, choćby

jeden razik. Przeryli wszystkie teksty „klienta”, każde zdanie, i wreszcie… znaleźli ten

jeden kompromitujący Łysiaka „razik”, plus dwa krótkie cytaty z Gierka. Uuuff!

Nim powiem cóż to był za „razik” i jakie cytaty, muszę wyznać, że czuję głęboką

satysfakcję, iż znaleźli się w Salonie ludzie dobrej woli, którzy drobiazgowo, z linijką,

przeczytali całą moją beletrystykę, eseistykę i publicystykę. Robiąc to musieli zaznać

wielu zdziwień. Nie mieli bowiem chyba pojęcia jak dużo antykomunistycznych i

antysowieckich kopniaków udawało się sprawnemu pióru przepchnąć przez reżimową

cenzurę, która się czasami zagapiała. Choćby fragment finałowego dialogu „Kolebki” o

„Polsce z pozorami wolności jeno”, czy cytowanie takich słów Napoleona: „Partia

podtrzymywana bagnetami cudzoziemców zawsze jest bandą przegranych

kryminalistów”, czy mnóstwo anagramowego kontrbolszewizowania w „Wyspach

bezludnych” (gdzie puszczono także cały antyrosyjski — metaforycznie antysowiecki —

rozdział „Notre Dame de Petersburg”), itd., itp., aż po koronę tych gier, po prognozującą

upadek ZSRR, aluzyjną (chociaż jasną dla każdego) frazę z „Wysp Zaczarowanych”

(1974): „Nie ma wiecznych imperiów i nie trzeba tu proroctw — trzeba tylko cierpliwości

(…) Naprawdę ten się śmieje, kto się ostatni śmieje (…) Wszystko to tylko problem czasu

i umiejętności doczekania. Ludzie będą przez ten czas umierać, lecz narody nie.

Cierpliwości — trawa z czasem zamienia się w mleko”. Sześć lat później to samo

proroctwo przemyciłem inną frazą („Asfaltowy saloon”): „Nieunikniona zagłada — jak

uczy nas pocieszycielka historia — grozi wszystkim imperiom”. Całą książkę („Lepszy”

1990; termin „Lepszy” oznacza tam peerelowskiego cenzora) poświęciłem wspominaniu

tych moich długoletnich (i czasami wyrafinowanych semantycznie) bojów z cenzurą,

dając bogaty rejestr „fuksów”, czyli sukcesów. „Zadaniowany” przez szefów Salonu

obywatel–„GW”–Czuchnowski musiał mieć niejaki dyskomfort, kiedy to wszystko

wertował i czytał.

Teraz już możemy spojrzeć na wspomniany „razik” i na dwa cytaciki z Gierka wydłubane

przez ekipę „GW” jako łysiakowy „crimen”. Wszystkie tyczą… zabytków i architektury!

Ponieważ obydwa moje dyplomy wyższych uczelni (warszawski plus rzymski), tudzież

paryski UNESCO–wski, miały tematykę reliktowo–artystyczną (konserwacja zabytków i

historia sztuki) — jako publicysta parałem się w PRL–u intensywnie ochroną zabytków

(mój „Raport o stanie zabytków” został uznany przez Wolną Europę „artykułem miesiąca

na kraj”), gromiąc katastrofalną niedbałość władz wobec substancji zabytkowej kraju.

Podczas walki z lokalnymi partyjnymi kacykami — dla ratowania historycznej architektury

dwukrotnie sugerowałem, że uprawiają antyrządowy sabotaż, bo przecież Edward Gierek

kazał szanować zabytki. Wytyka mi to teraz obywatel–„GW”–Czuchnowski, i dokłada

kijem PKiN. Otóż (i to jest ów „razik” ) Łysiak był wazeliniarzem, gdyż… chwalił

architekturę warszawskiego Pałacu Kultury i Nauki! Tak jest — plując na mieszkaniowe

budownictwo wielkopłytowe oświadczyłem, że przy tych „betonowych budach dla ludzi”

gmach PKiN jest ciekawszy, a przy tym to ważny zabytek dokumentujący estetykę

Socrealizmu, „bezcenne żywe świadectwo budownictwa o funkcji polityczno–

ideologicznej”. Ani na jotę nie zmieniłem zdania do dziś (notabene wtedy — 1977 —

gorąco wychwalał PKiN znany artysta, Franciszek Starowieyski, co było mi duchowym

wsparciem).

Prócz PKiN–u wygrzebali jeszcze Mongolię (pół zdania!), uprzemysłowioną według

Łysiaka przez Sowietów, ale czynienie mi zarzutu, iż skonstatowałem oczywisty fakt, nie

nadaje się w ogóle do polemiki, tak samo jak kulistość Ziemi. Zatem wzięli ten PKiN

(cieniutko!) i przywalili nim Łysiakowi, lecz mieli poczucie niespełnienia, bo przecież

szukali choć jednej armaty dużo grubszej, a taka cienizna mogła nie ukontentować szefa

żądnego krwi Łysiaka. Trzeba było coś wymyślić — więc wymyślili. Tarłem kwadratowe

oczy widząc, że tą „grubą rurą”, z której mi przywalono, jest fakt, iż władze PRL–u

zezwalały drukować moje książki, i to książki — jak z odrazą akcentuje obywatel–„GW”–

Czuchnowski — „po które czytelnicy ustawiali się w długich kolejkach, a na czarnym

rynku sprzedawano je za kilkakrotnie wyższą cenę”. Wniosek: Łysiak był pieszczochem

reżimu!

I tutaj powraca usalonowiony w III RP obywatel Stefan Bratkowski. Wtóruje tym bredniom

obywatela Czuchnowskiego, co jest o tyle komiczne, że ten sam Bratkowski ćwierć wieku

temu hagiografował Łysiaka na łamach „Kultury” jako antyreżimowego outsidera, pisząc

ezopowo czyli kontrcenzuralnie: „Zjawisko — w pokoleniu uważanym za najbardziej

przyziemne, on lata!…”, tudzież jako swoistego Robin Hooda PRL–u, duchowego

przywódcę gniewu trzydziestolatków („może uosabia jakieś marzenia ich wszystkich?”).

Cóż, człowiek zmienia poglądy nie będąc krową: dzisiaj salonowiec Bratkowski usłużnie

przytakuje michnikowskim egzekutorom, że tamten sławiony przezeń Robin Hood był,

prawdę mówiąc, pupilem Szeryfa z Nottinghamu.

Trzeba mi teraz własną pięścią pokutną uderzyć własną pierś: obywatel–„GW”–

Czuchnowski rzetelnie wyłuszczył wstydliwą antyłysiakową prawdę, istotnie bowiem

wydawałem książki za czasów PRL–u. Hańba!! I nie wiem czy sensownym alibi może tu

być fakt, iż miałem dobre towarzystwo, gdyż było więcej takich kolaborantów, na czele ze

świętej pamięci Zbigniewem Herbertem, którego drukowano już w latach pięćdziesiątych

(więc chyba był pupilem Gomułki), gdy mnie dopiero od 1974 roku (vulgo: za „odwilży”

gierkowskiej). A kiedy już przywołałem Herberta, nasuwa mi się ważna dygresja tycząca

nuty wiodącej represyjnego tekstu w „GW”. Otóż leitmotivem paszkwilu, który sygnował

obywatel–„GW”–Czuchnowski, jest demitologizacja życiorysu Łysiaka, a zwłaszcza sfery

„kombatanckiej” tego życiorysu, metodą pseudodowodzenia i sugerowania (głównie

sugerowania, bo „dowodów” brak), iż Łysiak to mitoman, mistyfikator, konfabulator,

blagier, baron Münchhausen RP. W tej dziedzinie — w dziedzinie urealniania (czytaj:

uabsurdalniania) życiorysów sojusznikom i wrogom — „Gazeta Wyborcza” ma

bezkonkurencyjną rutynę, prawdziwe arcymistrzostwo świata, że wspomnę (jako

przykłady klasyczne) długoletniego konfidenta SB, Andrzeja Szczypiorskiego, którego

michnikowcy latami kreowali na arcygeniusza literatury i na superautorytet moralny III

RP, tudzież Zbigniewa Herberta, któremu (kiedy wystawił Michnikowi opinię króla

oszustów, intrygantów i manipulatorów) zmajstrowali nowy życiorys kastetem,

przyrównując do „stevensonowskiego wampira Hyde’a” (sic!) i do „ludożerczego potwora

Minotaura” (sic!), a także diagnozując jako „nałogowego alkoholika” i „klinicznego

cyklofrenika” czyli wariata (sic!).

Gdy wspominam wszystkie te epitety i te haniebne werdykty, którymi dyżurni szubrawcy

z „Gazety Wyborczej” „odmitologizowali” życiorys Herberta — muszę przyznać, że

obywatel–„GW”–Czuchnowski potraktował mnie łagodnie. Ba, nawet raz

skomplementował! To tradycyjna metoda — już doktor Goebbels uczył, że w każdym

kłamstwie musi tkwić ta odrobina prawdy, która uwiarygodnia kłamstwo. Czuchnowski

przypomniał, że walczącemu z cenzurą Łysiakowi udało się „anagramowo” przemycić do

pierwszoobiegowej książki tekst o dokonanej rękami Sowietów masakrze katyńskiej. Ten

komplement miał zapewnić egzekutorowi wiarygodność jako człowiekowi

Łysiak Waldemar - Odwet Salonu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: