Katecheza 37.doc

Katecheza 37

ZJEDNOCZENI W DUCHU

1. Zjednoczeni w Duchu, zjednoczeni w Nim,

Zjednoczeni w Duchu, zjednoczeni w Nim,

Módlmy się, aby jedność była odnowiona w nas,

Aby świat cały poznał uczniów Chrystusa w nas,

Aby świat cały ujrzał miłość w nas.

2.Wraz z innymi pójdziemy, podaj mi swoją dłoń,

Wraz z innymi pójdziemy, podaj mi swoją dłoń.

Wszystkim głosić będziemy tę radosną dla nas wieść,

Że nasz Pan kroczy z nami, że nasz Pan z nami jest,

Że nasz Pan zawsze z nami wszędzie jest.

3.Chcemy razem pracować, chcemy złączyć swój trud,

Chcemy razem pracować, chcemy złączyć swój trud.

By nie stracić godności, którą Pan obdarzył nas,

Aby strzec ludzką duszę, aby strzec dumę swą,

Żeby człowiek zachował godność swą.

4. Niechaj chwała brzmi Ojcu, który stworzył ten świat.

Niechaj chwała brzmi Ojcu, który stworzył ten świat.

Chwała też Chrystusowi, który synem Jego jest.

I Duchowi też chwała, który jednoczy nas.

I Duchowi tez, który łączy nas!

Schemat: Jedność

 

Prosił przed swoją męką i śmiercią na krzyżu Boga Ojca: Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał (J 17, 21).

Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy oni mieli wielką łaskę. Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze [uzyskane] ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby (Dz 4, 32-35).

Święty Łukasz opowiada o tym, jak uczniowie Jezusa reagowali na prześladowanie, na zakazy niesienia pomocy potrzebującym czy na zakazy opowiadania o Jezusie i o wypełnieniu się w Nim mesjańskich obietnic Boga: Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli: "Rozsądźcie, czy słuszne jest w oczach Bożych bardziej słuchać was niż Boga? Bo my nie, możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli". Oni zaś ponowili groźby, a nie do wymierzenia im kary, wypuścili ich ze względu na lud, bo wszyscy wielbili Boga z powodu tego, co się stało. (...) Uwolnieni przybyli do swoich i opowiedzieli, co do nich mówili arcykapłani i starsi. Wysłuchawszy tego podnieśli jednomyślnie głos do Boga i mówili: " Wszechwładny Stwórco nie- ba i ziemi, i morza, i wszystkiego, co w nich istnieje, Tyś przez Ducha Świętego powiedział ustami sługi Twego Dawida: Dlaczego burzą się narody i luli y knują rzeczy próżne? (...) A teraz spójrz, Panie, na ich groźby i daj sługom Twoim głosić słowo Twoje z całą odwagą, gdy Ty wyciągać będziesz swą rękę, aby uzdrawiać i dokonywać znaków i cudów przez imię świętego Sługi Twego, Jezusa" (Dz 4, 19-21.23-25.29-30).

Oznaką troski o jedność jest też wspólna modlitwa. Przykład takiej jednoczącej chrześcijan modlitwy, zanoszonej w trudnej dla pierwotnego Kościoła sytuacji, znajdujemy w Dziejach Apostolskich: Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła. Ściął mieczem Jakuba, brata Jana, a gdy spostrzegł, że to spodobało się Żydom, uwięził nadto Piotra (...), zamierzając po Święcie Paschy wydać go ludowi. Strzeżono więc Piotra w więzieniu, a Kościół modlił się za niego nieustannie do Boga (Dz 12, 1-5).