DEAN R. KOONTZ
Tunel Strachu
Tytuł oryginału
THE FUN HOUSE
Tłumaczył Jan Kabat
Wydanie oryginalne: 1980
Wydanie polskie: 1998
Siłę, odwagę i pewność siebie uzyskujesz dzięki przeżyciom, w których
musisz pokonać własny strach. Potem możesz powiedzieć: „Przeżyłem ten
koszmar. Przeżyję i następny, jeśli będzie trzeba”. Musisz robić to, co wydaje ci
się niemożliwe.
Anna Roosevelt
Szczęśliwe rodziny są jednakowe. Każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój
własny sposób.
Lew Tołstoj
Nie oglądaj się za siebie. Może coś właśnie cię dogania.
Satchel Paige
3
Prolog
Ellen Straker siedziała przy kuchennym stoliku w przyczepie typu Airstrean, wsłuchując
się w szum nocnego wiatru i usiłując nie dopuszczać do siebie dziwnych odgłosów
drapania dochodzących z wiklinowej kołyski. Strzeliste dęby, klony i brzozy kołysały
się w mrocznym gąszczu, gdzie zaparkowano przyczepę. Liście szeleściły niczym wykrochmalone,
czarne spódnice czarownic. Wiatr spływał z zachmurzonego pensylwańskiego
nieba, wciskając pomiędzy drzewa sierpniowy mrok, kołysząc delikatnie przyczepą,
pojękując, mamrocząc, wzdychając, przesycony zapachem nadchodzącego deszczu.
Niósł ze sobą hałaśliwe odgłosy z pobliskiego wesołego miasteczka i rozdzierając je
na strzępy ciskał przez firankę, przesłaniającą otwarte okno nad kuchennym stołem.
Pomimo nie cichnącego poszumu wiatru, Ellen nadal słyszała słabe, przyprawiające
o wściekłość dźwięki dobiegające z kołyski, stojącej na przeciwległym końcu przyczepy.
Drapanie i szuranie. Suche zgrzytnięcia. Drażniące trzaski. Cichy szept. Im bardziej starała
się nie dopuścić ich do siebie, tym wyraźniej je słyszała.
Czuła się lekko oszołomiona i kręciło się jej w głowie. To prawdopodobnie skutki
działania alkoholu. Nie piła zbyt wiele, ale przez ostatnią godzinę pozwoliła sobie na
cztery głębsze. No, może sześć. Nie pamiętała, czy odbyła dwie, czy trzy wędrówki do
butelki z burbonem. Spojrzała na swoje drżące dłonie i zastanowiła się, czy już jest dostatecznie
pijana, aby zrobić coś przy dziecku.
Za oknem w oddali zalśniła błyskawica. Od skraju mrocznego horyzontu napłynął
dźwięk grzmotu. Ellen powoli zwróciła wzrok w kierunku kołyski stojącej wśród cieni
u stóp łóżka; stopniowo gniew zaczął zastępować strach. Była wściekła na swojego
męża, Conrada, i na siebie, że się w to wszystko wpakowała. Przede wszystkim jednak
była wściekła na dziecko, ponieważ było odrażającym, niezaprzeczalnym dowodem
jej grzechu. Chciała je zabić, zabić i pochować, i zapomnieć, że w ogóle istniało,
ale wiedziała, że aby wydusić z dziecka resztki życia, będzie musiała być bardzo pijana.
Stwierdziła, że jest prawie gotowa. Bez wahania podniosła się i podeszła do kuchennego
zlewu. Wylała ze szklanki wodę i na wpół roztopione kostki lodu, po czym odkręciła
kran i umyła szklankę. Poprzez szum płynącej wody nadal słyszała dziecko. Syczało.
Drapało palcami w ścianki kołyski. Próbowało się wydostać.
Nie, to z pewnością tylko jej wyobraźnia. Nie mogła słyszeć tych dźwięków w tym
hałasie. Zakręciła kran. Przez chwilę świat wydawał się przepełniony nieskalaną, ideal4
ną, grobową wręcz ciszą. A potem znów usłyszała pojękiwanie wiatru — niósł ze sobą
zniekształcone dźwięki muzyki z karuzeli stojącej w centralnej alei. A z wnętrza kołyski
dochodziło chrobotanie, drapanie i piski.
Nagle dziecko krzyknęło. Był to ostry, chrapliwy skrzek, pojedynczy, gwałtowny wyraz
gniewu i frustracji. Potem cisza. Przez kilka chwil dziecko leżało spokojnie, w kompletnym
bezruchu, ale niebawem znów zaczęło się wiercić. Drżącymi dłońmi Ellen
wrzuciła do szklanki nowe kostki lodu i dolała burbona. Nie zamierzała więcej pić, lecz
wrzask dziecka, niczym fala upiornego żaru, wypalił opary alkoholowej mgiełki, wśr...
stefanek9