Deveraux Jude - Porwanie (Saga rodu Montgomerych 12).pdf - Deveraux Jude - kasiunia25301

JUDE DEVERAUX

PORWANIE

Góry Skaliste, lato 1859

Pułkownik Harrison po raz drugi przeczytał list, potem odchylił si ħ na krze Ļ le i

u Ļ miechn Ģ ł.

Bóg wysłuchał moich modlitw - pomy Ļ lał. Tylko tak mo Ň na to uj Ģę : Bóg wysłuchał

moich modlitw.

ņ eby si ħ upewni ę , czy rzeczywi Ļ cie dobrze zrozumiał, zerkn Ģ ł ponownie na kartk ħ .

Oto generał Yovington przysyła z Waszyngtonu rozkaz, aby porucznik L. K. Surrey z Drugiej

Kompanii Dragonów został oddelegowany do innych, specjalnych zada ı . Poniewa Ň jednak

porucznik Surrey zmarł tydzie ı temu, pułkownik Harrison b ħ dzie musiał znale Ņę kogo Ļ

innego do wypełnienia misji.

Pułkownik Harrison u Ļ miechn Ģ ł si ħ jeszcze szerzej. Na miejsce porucznika Surreya

wybrał kapitana C. H. Montgomery'ego. Misja porucznika, którego miał teraz zast Ģ pi ę -

kapitan Montgomery, polegała na eskortowaniu zagranicznej Ļ piewaczki operowej przez

terytorium Kolorado, gdzie znajdowały si ħ złotono Ļ ne pola. Kapitan winien zosta ę z ni Ģ i

towarzysz Ģ cymi jej muzykami oraz słu Ň b Ģ tak długo, jak owa dama sobie za Ň yczy. Miał

strzec jej przed wszelkimi niebezpiecze ı stwami i robi ę , co w jego mocy, aby podró Ň upłyn ħ ła

jej spokojnie i przyjemnie.

Pułkownik odło Ň ył list niczym cenn Ģ relikwi ħ i usta rozci Ģ gn ħ ły mu si ħ w u Ļ miechu

od ucha do ucha. Pokojówka - zacierał w duchu r ħ ce. Oto, kim b ħ dzie teraz dumny i wyniosły

kapitan Montgomery. Zwykł Ģ pokojówk Ģ . A co wi ħ cej, w ten sposób pozb ħ d ħ si ħ go z Fort

Breck! Pułkownik Harrison kilka razy gł ħ boko odetchn Ģ ł i pomy Ļ lał o tym, Ň e wreszcie sam

b ħ dzie rz Ģ dził fortem, Ň e nie b ħ dzie musiał dzie ı w dzie ı mie ę do czynienia z chodz Ģ c Ģ

doskonało Ļ ci Ģ i chłodn Ģ wiedz Ģ , których uosobieniem jest kapitan Montgomery. Nigdy wi ħ cej

jego podwładni nie b ħ d Ģ spogl Ģ dali na kapitana, szukaj Ģ c u niego potwierdzenia ka Ň dego

rozkazu, który wydał Harrison, upewniaj Ģ c si ħ , czy maj Ģ wykona ę polecenie pułkownika.

Pułkownik Harrison wrócił pami ħ ci Ģ do dnia, kiedy rok temu przyjechał do Fort

Breck. Jego poprzednik, pułkownik Collins był starym, głupim opojem, który marzył

wył Ģ cznie o tym, Ň eby do Ň y ę emerytury, wynie Ļę si ħ z tych nawiedzanych przez Indian

terenów i wróci ę do Wirginii, gdzie mieszkaj Ģ cywilizowani ludzie. Dlatego te Ň ochoczo

zło Ň ył cał Ģ odpowiedzialno Ļę za fort na barki swego zast ħ pcy, kapitana Montgomery'ego. Bo i

czemu nie? Jak dot Ģ d kapitan miał wspaniałe rekomendacje. Od osiemnastego roku Ň ycia

słu Ň ył w armii i przez te osiem lat przeszedł wszystkie szczeble kariery. Zacz Ģ ł od

szeregowca, potem odznaczył si ħ wyj Ģ tkowym bohaterstwem na polu bitwy, za co został

mianowany oficerem. W ci Ģ gu zaledwie trzech lat awansował ze starszego sier Ň anta na

kapitana i je Ļ li utrzyma to tempo, za kilka lat mo Ň e by ę starszy rang Ģ od pułkownika

Harrisona.

Bez dwóch zda ı kapitan w pełni zasłu Ň ył na swoje stanowisko. Zdaniem pułkownika

Harrisona kapitan Montgomery był po prostu' doskonały: opanowany w czasie bitwy, nigdy

nie tracił głowy. Wielkoduszny, uczciwy, rozumiał prostych Ň ołnierzy, w zamian, za co ci

traktowali go jak wła Ļ ciwego zwierzchnika fortu. Oficerowie przychodzili do ı ze swoimi

problemami, ich towarzyszki wodziły za nim wzrokiem i szukały u niego rady we wszelkich

kwestiach towarzyskich. Kapitan Montgomery nie pił, nie moralizował na temat dziwek,

mieszkaj Ģ cych poza obozami, nikt nie widział, Ň eby kiedykolwiek stracił nad sob Ģ pano-

wanie. Umiał zrobi ę po prostu wszystko. Je Ņ dził konno jak szatan, potrafił w pełnym galopie,

z odległo Ļ ci prawie stu metrów trafi ę w oko indyka. Znał j ħ zyk migowy Indian, opanował

podstawy j ħ zyków kilkunastu plemion. Do licha, nawet Indianie go lubili, twierdzili, Ň e mog Ģ

mu ufa ę i wierzy ę . Nikt nie w Ģ tpił, Ň e kapitan Montgomery pierwej by umarł, ni Ň by złamał

dane słowo.

Wszyscy jak jeden m ĢŇ lubili, szanowali, powa Ň ali, a nawet czcili kapitana

Montgomery'ego. To znaczy wszyscy, z wyj Ģ tkiem pułkownika Harrisona. Pułkownik

Harrison z całego serca nienawidził tego człowieka. Nie lubił, nie cierpiał, on go po prostu

nienawidził. Wszystko, co kapitan umiał, a pułkownik nie, sprawiało, Ň e ta nienawi Ļę jeszcze

bardziej si ħ pogł ħ biała, ņ ołnierze ju Ň po tygodniu jego rz Ģ dów zorientował si ħ , Ň e Harrison

nie ma poj ħ cia o Dzikim Zachodzie, prawda za Ļ była taka, Ň e pierwszy raz w Ň yciu znalazł si ħ

po zachodniej stronie Missisipi. Kapitan Montgomery nie zaproponował zwierzchnikowi, Ň e

go wprowadzi w tutejsze Ļ rodowisko, nie, na to był zbyt dobrze wychowany, ale w ko ı cu

pułkownik musiał si ħ do niego zwróci ę o pomoc w pewnych kwestiach. Kapitan zawsze miał

gotow Ģ odpowied Ņ , zawsze znał najlepszy sposób rozwi Ģ zania problemu.

Po pi ħ ciu miesi Ģ cach pobytu w Fort Breck pułkownik Harrison zacz Ģ ł nienawidzi ę

człowieka, który potrafił sobie ze wszystkim poradzi ę . A to, Ň e jego szesnastoletni Ģ córka

niemal mdlała na widok kapitana, dodatkowo pogarszało sytuacj ħ .

Niech ħę pułkownika Harrisona si ħ gn ħ ła szczytu pewnego letniego dnia, kiedy

w Ļ ciekły nakazał ukara ę chłost Ģ szeregowca, który zaspał na apel. Pija ı stwo Ň ołnierzy do-

prowadzało go do szału i tych dwadzie Ļ cia batów miało si ħ dla nich sta ę nauczk Ģ . Nie zwrócił

uwagi na pełne nienawi Ļ ci spojrzenia podwładnych, ale w Ļ rodku co Ļ go Ļ cisn ħ ło. Nie był

złym człowiekiem, po prostu chciał zaprowadzi ę dyscyplin ħ w swoim forcie; kiedy kapitan

Montgomery wyst Ģ pił, aby zaprotestowa ę przeciwko karze, pułkownika ogarn ħ ła szewska

pasja. Poinformował zast ħ pc ħ , Ň e to on, pułkownik, jest tutaj zwierzchnikiem i kapitan ma si ħ

trzyma ę od sprawy z daleka, chyba ze chce sam przyj Ģę na siebie kar ħ Ň ołnierza. Dopiero,

kiedy Montgomery zacz Ģ ł Ļ ci Ģ ga ę kurtk ħ munduru, Harrison zdał sobie spraw ħ , jakie s Ģ

zamiary kapitana.

To był najgorszy ranek w karierze pułkownika i Harrison oddałby wszystko, Ň eby

wróci ę do łó Ň ka i zacz Ģę ten dzie ı od pocz Ģ tku. Kapitan Montgomery - jak zwykle nieustra-

szony i bez skazy - przyj Ģ ł na swoje plecy chłost ħ szeregowca. Przez moment pułkownik

obawiał si ħ , Ň e sam b ħ dzie musiał wymierzy ę chłost ħ , bo wszyscy odmówili. Wreszcie

zgodził si ħ jaki Ļ podporucznik, a sko ı czywszy, rzucił batem o ziemi ħ i spojrzał z nienawi Ļ ci Ģ

na pułkownika.

- Co Ļ jeszcze... panie pułkowniku? - wysyczał.

Przez dwa tygodnie prawie nikt w forcie nie odzywał si ħ do pułkownika - nawet jego

Ň ona i córka. Kapitan za Ļ , zamiast pole Ň e ę przynajmniej kilka dni, nast ħ pnego ranka stawił si ħ

normalnie na słu Ň b ħ i najmniejszym skrzywieniem nie okazał straszliwego bólu, który z

pewno Ļ ci Ģ musiał odczuwa ę przy ka Ň dym ruchu. To była ostatnia kropla. Od tej pory

pułkownik Harrison nawet nic próbował ukry ę nienawi Ļ ci do kapitana. Oczywi Ļ cie kapitan

nigdy nie okazał swoich uczu ę wobec zwierzchnika. Nie, taki ideał jak on takich rzeczy nie

robi. Po prostu nadal był wzorowym oficerem, przyjacielem wszystkich i czaruj Ģ cym

towarzyszem dam. Człowiekiem, któremu wszyscy ufali. Człowiekiem, który, przynajmniej

zdaniem pułkownika Harrisona, był kompletnie pozbawiony uczu ę . Człowiekiem, który

zawsze wszystko robił tak jak trzeba. Który nigdy nie zapl Ģ tał nogi w strzemi ħ , ani nie chybił

celu. Kim Ļ , kto zapewne u Ļ miechałby si ħ w obliczu Ļ mierci. Ale teraz - my Ļ lał pułkownik

Harrison, - teraz pozb ħ d ħ si ħ tego zbioru cnót - Generał Yowington ŇĢ da eskorty dla jakiej Ļ

Ļ piewaczki operowej, a ja wy Ļ l ħ z t Ģ misj Ģ przykładnego kapitana Montgomery’ego. - Mam

nadziej ħ , Ň e jest gruba - powiedział na głos. - Mam nadziej ħ , Ň e jest straszliwie gruba.

- Słucham, panie pułkowniku? - Odezwał si ħ kapral zza swojego biurka w k Ģ cie

pokoju,

- Nic - warkn Ģ ł pułkownik. - Sprowad Ņ cie tutaj kapitana Montgomery'ego i zostawcie

nas samych.

Nie zwrócił uwagi na spojrzenie, jakie posłał ran podwładny.

Kapitan Montgomery jak zwykle natychmiast stawił si ħ u przeło Ň onego. Pułkownik

usiłował si ħ nie skrzywi ę na jego widok. Na ciemnoniebieskim, eleganckim mundurze

kapitana nie dało si ħ dopatrzy ę nawet pyłka kurzu. Zreszt Ģ pułkownik podejrzewał, Ň e

mundur ten został uszyty na miar ħ , specjalnie dla jego mierz Ģ cego prawie metr dziewi ħę -

dziesi Ģ t podwładnego.

- Wzywał mnie pan, pułkowniku? - Spytał kapitan, staj Ģ c na baczno Ļę .

Pułkownik zastanawiał si ħ , czy ten człowiek w ogóle potrafi si ħ garbi ę .

- Przyszły rozkazy od generała Yovingtona. Znacie to nazwisko?

- Tak jest, panie pułkowniku.

A czego on si ħ spodziewał, Ň e Montgomery nie b ħ dzie czego Ļ wiedział? Pułkownik

wstał zza biurka, zało Ň ył r ħ ce za plecy i zacz Ģ ł kr ĢŇ y ę po pokoju. Starał si ħ , Ň eby w jego

głosie nie brzmiała rado Ļę .

- Jak wiecie, generał Yovington jest wysoko postawionym człowiekiem i z pewno Ļ ci Ģ

wie, co robi. Nie zdradza ludziom takim jak ja czy wy motywów swojego post ħ powania, w

ko ı cu jeste Ļ my zwykłymi Ň ołnierzami, którzy maj Ģ słucha ę rozkazów i wypełnia ę je, nie

staraj Ģ c si ħ ; zgł ħ bi ę , o co w nich chodzi.

Zerkn Ģ ł na kapitana. Na twarzy zast ħ pcy nie malowała si ħ niecierpliwo Ļę b Ģ d Ņ

rozdra Ň nienie, jak zwykle był spokojny. Mo Ň e uda si ħ wreszcie zniszczy ę t ħ powłok ħ .

Oddałby za swój miesi ħ czny Ň ołd. Podszedł do biurka i wzi Ģ ł list - Dzi Ļ rano przez

specjalnego wysła ı ca otrzymałem t ħ oto wiadomo Ļę . Zdaje si ħ , Ň e chodzi o spraw ħ

szczególnej wagi. Z powodów znanych tylko sobie generał otacza szczególn Ģ , hm... trosk Ģ

pewn Ģ Ļ piewaczk ħ operow Ģ , a teraz owa... dama postanowiła si ħ uda ę w Góry Skaliste, Ň eby

dawa ę koncerty w Ļ ród poszukiwaczy złota. Generał Ň yczy sobie, aby zapewniono jej

wojskow Ģ eskort ħ .

Pułkownik bacznie wpatrywał si ħ w kapitana Montgomery'ego, Ň eby nie przegapi ę

jego reakcji.

- Generał wybrał do tej misji porucznika Surreya, ale, jak doskonale wiecie, ów

nieszcz ħĻ nik nie mo Ň e wykona ę tego zadania. Dlatego musiałem wyznaczy ę kogo Ļ innego. Po

drugim i gł ħ bokimi namy Ļ le mój wybór padł na was.

Pułkownik Harrison omal nie podskoczył z rado Ļ ci, widz Ģ c jak Montgomery mruga i

zaciska wargi.

Macie chroni ę j Ģ przed niebezpiecze ı stwami, dopilnowa ę , Ň eby nic jej nie zagroziło

ze strony Indian, powstrzymywa ę osadników przed niewczesnymi awansami, dba ę o jej

wygody, co, jak przypuszczam, oznacza, Ň e macie dogl Ģ da ę , Ň eby nie zabrakło jej jedzenia, a

woda do k Ģ pieli nie była zbyt gor Ģ ca...

Z całym szacunkiem, nie mog ħ przyj Ģę tej misji, panie pułkowniku - odezwał si ħ

Deveraux Jude - Porwanie (Saga rodu Montgomerych 12).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: