Roberts Nora - Córka Clarissy.pdf - ebooki Sensacja i Kryminały - nubiska

NORA ROBERTS

CÓRKA CLARISSY

ROZDZIAŁ 1

Spodziewał się kryształowej kuli, pentagramów i paru listków herbaty. Nie zdziwiłyby go płonące

świece i kadzidło. Jako producent filmów dokumentalnych dla telewizji publicznej, Dawid zajmował

się tematami trudnymi, które przed realizacją wymagały zebrania gruntownej dokumentacji naukowej.

Był fanatykiem rzetelnej informacji, zatrudniał

najwybitniejszych fachowców i osobiście nad wszystkim czuwał. Praca, praca i jeszcze raz praca.

Dlatego gdy wybierał się tego popołudnia do wróżki, liczył na coś nowego i odświeżającego, a

zarazem zabawnego. Ot, taka odskocznia od nawału scenariuszy, rozpisywania kadrów i biedzenia

się nad kosztorysami.

Kobieta, która otworzyła drzwi komfortowego podmiejskiego domu w Newport Beach, w jego

ocenie bardziej pasowała do stolika brydżowego niż do kryształowej kuli. Nie pachniała piżmem,

tylko całkiem zwyczajnie bzem i sypkim pudrem, nie roztaczała wokół

siebie tajemniczej aury. Czyżby była gospodynią albo damą do towarzystwa słynnego medium?

Podejrzenia Dawida w mig zostały rozwiane.

- Witam - uśmiechnęła się, wyciągając drobną, ładną dłoń. - Jestem Clarissa DeBasse.

Proszę do środka, panie Brady. Przybywa pan w samą porę.

- Dzień dobry pani. - Dawid ujął jej rękę, przyjmując do wiadomości, że osoba zajmująca się

paranormalnymi zjawiskami wygląda i zachowuje się zwyczajnie. - Dziękuję, że zechciała się pani ze

mną spotkać. Tylko skąd pani wiedziała, kim jestem?

Gdy splotły się ich dłonie, odniósł dziwne wrażenie, jakby „coś" - bo tylko tak mógł to określić -

spłynęło z niego na nią.

Ona zaś uznała, że może mu zaufać i zdać się na niego. Wystarczyło jej to na razie.

- Och, przeczucie... - Uśmiechnęła się lekko. - Jednak coś do powiedzenia miała również zwykła

logika, jako że miał się pan zjawić o wpół do drugiej. - Gdyby nie zadzwoniła jej agentka i nie

przypomniała o spotkaniu, Clarissa nadal oddawałaby się relaksującej pracy w ogrodzie. -

Oczywiście mógłby pan dźwigać w tej teczce jakieś próbki i foldery reklamowe, a jednak czuję, że

są to papiery i kontrakty. Teraz zaś jestem pewna, że po podróży z Los Angeles chętnie napije się pan

kawy.

- Znów pani trafiła - Wszedł do przytulnego saloniku z miłymi dla oka niebieskimi zasłonami i

rozłożystą, wyraźnie zapadniętą pośrodku sofą.

- Proszę spocząć. Kawa jest gorąca.

Uznając sofę za niepewną, Dawid wybrał fotel i czekał, aż Clarissa usiądzie naprzeciwko niego i

naleje kawę. Ocena sytuacji i wyciągnięcie wniosków zajęły mu tylko chwilę. Należał do ludzi, dla

których ważne jest pierwsze wrażenie. Kiedy podawała śmietankę i cukier, pomyślał, że przypomina

powieściową „ukochaną ciotkę". Była okrągła, ale nie pulchna, schludna i nad wyraz zadbana, ale nie

drętwa. Miała delikatną, ładną twarz, zadziwiająco gładką jak na kobietę po pięćdziesiątce, do tego

dobrze obcięte i modnie uczesane popielatoblond włosy bez śladu siwizny. Clarissa DeBasse ma

prawo folgować swojej próżności, pomyślał. Gdy podawała mu filiżankę, odnotował na jej palcach

prawdziwą kolekcję pierścionków. Przynajmniej to jedno zgadzało się z obiegowym wizerunkiem

wróżki.

- Dziękuję pani. A swoją drogą muszę przyznać, że spodziewałem się spotkać kogoś całkiem innego.

- Jak rozumiem, powinnam była pana przywitać z kryształową kulą w ręku i z krukiem na ramieniu? -

Z uśmiechem usiadła w fotelu.

- Coś w tym rodzaju. - Upił łyczek. Napój, poza tym, że był gorący, w niczym nie przypominał kawy.

- W ostatnim czasie sporo o pani czytałem. Obejrzałem też kasetę z pani udziałem w programie

Barrow Show. Jest pani inna przed kamerą.

- To tylko show - biznes, który ma swoje specyficzne wymagania, lecz gdy im się podporządkować,

osiąga się zyski zupełnie niewspółmierne do włożonej pracy - powiedziała tak beztrosko, że gdyby

nie przyjazne spojrzenie, mógłby ją posądzić o sarkazm. - Ale może przejdziemy do rzeczy?

Wprawdzie z zasady nie rozmawiam o interesach, bo mam od tego agentów, a nawet jeśli, to nigdy

nie robię tego w domu, ponieważ jednak odniosłam wrażenie, że naprawdę zależy panu na spotkaniu

ze mną, uznałam, że tu będziemy się czuli swobodniej.

- Znowu się uśmiechnęła, ukazując lekkie dołeczki w policzkach. - Rozczarowałam pana.

- Ależ skąd. Panno DeBasse...

- Clarisso. - Przesiała mu tak promienny uśmiech, ze odwzajemnił się takim samym.

- Clarisso, będą z panią szczery.

- Tak jest zawsze najlepiej - powiedziała z powagą.

- Oczywiście... - Przez chwilę bijąca z jej oczu dziecięca łatwowierność i ufność zbiły go z tropu.

Jeżeli jest ostrą, chciwą na pieniądze cwaniarą, maskuje się idealnie. - Należę do gatunku

niepoprawnych realistów. Nie obcuję z parapsychologią, jasnowidztwem, telepatią i temu

podobnymi. .. rzeczami. Program o parapsychologii postanowiłem zrobić głównie ze względu na jej

widowiskowy walor.

- Nie musi się pan usprawiedliwiać. - Gdy uniosła rękę, na jej kolana wskoczył wielki czarny kot.

Pogłaskała go. - Bo widzi pan, Dawidzie, kiedy ktoś przez lata zajmuje się takimi

„rzeczami", to doskonale rozumie nie tylko ludzi, którzy fascynują się nimi, ale również tych, którzy

mają wobec nich zasadnicze obiekcje. Jedni popadają w euforię, drudzy nieraz posuwają się do

niewybrednych kpin, a ja podchodzę do tego ze spokojem i robię swoje. Nie wdaję się w wielkie

spory, nie jestem bowiem naukową wyrocznią w tych sprawach. Ja tylko otrzymałam dar, za który

jestem odpowiedzialna.

- Odpowiedzialna?

- Dawidzie, czy nigdy nie doświadczył pan żadnego zjawiska parapsychologicznego?

Sięgnął do kieszeni po papierosa i zapalił.

- Nie.

- Nie? - Niewielu ludzi zaprzeczyłoby aż tak kategorycznie. - Nigdy? Choćby wrażenia deja vu?

Zawahał się chwilę, czując, że go to wciąga.

- Sądzę, że nie ma osoby, której choć raz by się nie zdawało, że wcześniej gdzieś była czy coś robiła.

Mam na myśli jakieś ledwo uchwytne, niesprecyzowane sygnały.

- Być może. A więc intuicja... - zaczęła.

- Uważa pani intuicję za parapsychologiczny dar? - przerwał jej ze zdumieniem.

- Och, tak. - Pojaśniała na twarzy, a jej oczy zapłonęły młodzieńczym zapałem. -

Wszyscy się z nim rodzimy, lecz decydujące znaczenie ma to, jak rozwiniemy ten dar, jak go

ukierunkujemy, jednym słowem, jaki zrobimy z niego użytek. Niestety większość ludzi wykorzystuje

zaledwie ułamek tego, co ma, a w ich umysłach kłębią się całkiem inne sprawy.

- Zapytam więc wprost: czy właśnie przeczucie doprowadziło panią do Matthew van Campa?

Jakby jakaś zasłona przykryła jej oczy.

- Nie.

I znów stała się zagadkowa. A przecież sprawa van Campa uczyniła ją sławną, dlatego był pewien,

że chętnie o tym porozmawia. Stało się jednak inaczej, bo gdy tylko wymienił to nazwisko, Clarissa

natychmiast zamknęła się w sobie. Dawid wypuścił dym i zobaczył, że kot, mimo że na pozór

znudzony i rozleniwiony, uważnie go obserwuje.

- Clarisso, sprawa van Campów miała miejsce dziesięć lat temu, a mimo to wciąż pozostaje jednym z

pani najgłośniejszych i najbardziej kontrowersyjnych sukcesów.

- To prawda. Obecnie Matthew ma dwadzieścia lat. To bardzo przystojny młody człowiek.

- Niektórzy są przekonani, że gdyby pani van Camp nie zmusiła męża i policji, by poprosić panią o

pomoc, chłopiec by nie żył.

- Inni zaś są głęboko przekonani, że cała sprawa została zmontowana dla rozgłosu -

powiedziała spokojnie między jednym i drugim łykiem kawy. - Kolejny film Alice van Camp odniósł

wielki sukces kasowy. Widział go pan? Był wspaniały.

Nie należał do ludzi, którzy dają się łatwo zbić z tropu.

- Clarisso, jeśli zgodzi się pani na udział w tym filmie, chciałbym, żeby opowiedziała pani o sprawie

van Campów.

Skrzywiła się lekko.

- Nie wiem, czy będę mogła panu w tym pomóc, Dawidzie. Dla van Campów to było niezwykle

traumatyczne przeżycie. Wyciąganie tego wszystkiego po latach może się okazać dla nich zbyt

bolesne.

Nie zaszedłby tak daleko i nie osiągnął sukcesu bez umiejętność negocjacji. Wiedział, jak i kiedy to

robić.

- A jeśli van Campowie wyrażą zgodę?

- Och, to całkowicie zmieni postać rzeczy. Musi pan wiedzieć, Dawidzie, że podziwiam pańską

pracę. Oglądałam pana dokument o maltretowanych i wykorzystywanych dzieciach. Był bardzo

przygnębiający, a jednocześnie nie można się było od niego oderwać.

- O to chodziło.

- Rozumiem... - Wiele mogłaby opowiedzieć o okrucieństwie tego świata, nie sądziła jednak, by jej

gość, na obecnym etapie znajomości, był w stanie zrozumieć, skąd o tym wie i jak sobie z tym

poradziła. - Czego pan oczekuje po tym filmie?

- Dobrego widowiska, które zapewni dużą oglądalność. - Gdy się uśmiechnęła, wiedział z całą

pewnością, iż słusznie zrobił, nie próbując jej oszukać. - A zarazem takiego, które da ludziom do

myślenia i podważy pewne stereotypy.

- Uda się panu?

- Czy nam się uda... Jestem odpowiedzialny za to, by scenariusz był na odpowiednim poziomie, by

zdjęcia wykonano właściwie, by zrobiono dobry montaż, i tak dalej. Natomiast to, czy widzów

zafascynuje oraz zmusi do myślenia końcowy efekt, w ogromnej mierze będzie zależeć od pani.

Odpowiedź nie tylko była stosowna, ale także prawdziwa.

- Polubiłam pana, Dawidzie. Chętnie panu pomogę.

Roberts Nora - Córka Clarissy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: