Thomas Danielle - Krzyk ciszy.pdf - Książki - andrzejt1965

KRZYK CISZY

Thomas Danielle

ROZDZIAŁ PIERWSZY

zagłębieniami i zabarwione na kolor starej kości słoniowej. Wbiły się

głęboko w trzepoczące jeszcze ciało łososia. Strumyczki krwi pofarbowały

srebrną nerkę* na soczysty czerwony kolor, jaki przybrałaby, gdyby zdążyła

złożyć ikrę.

Niedźwiedź grizzly szybko zdarł i połknął bogatą w olej skórę. Wypruł ikrę

i mózg, dwa wielkie przysmaki. Przekręcił dwudziestofuntowego łososia, aby

oczyścić go z ości, a potem zawahał się i podniósł swój długi pysk, chwytając

w nozdrza powiew wiatru. Jego oczy, brązowe i osadzone blisko siebie,

wpatrywały się w wysoką trawę i poplątane krzewy czarnego bzu, rosnące

wzdłuż brzegu rzeki, ale doskonały wzrok nie należał do przymiotów tego

zwierzęcia. Liczyło ono na znakomity słuch i węch. Jeszcze raz niedźwiedź

podniósł pysk, węszył. Potrząsnął swą ciężką głową z irytacją i upuścił na wpół

zjedzonego łososia. Ogromny niedźwiedź - tysiąc pięćset funtów wagi -

w jednej chwili wślizgnął się w gęste poszycie, pozostawiając po sobie mgiełkę

unoszących się w powietrzu owadów - jedyny ślad jego niedawnej obecności.

Był to stary grizzly, samiec - dominant. Wywalczył swoją pozycję

pazurami, przez lata staczając krw-.we bitwy o prawo do pokrycia samicy.

Podczas długich dni krótkiego lata na Alasce, jego pazury głęboko ryły

w tundrze i na kamienistych brzegach rzeki, wygrzebując korzenie i jagody,

które wzbogacały jego pożywną dietę rybną. Zaspokajanie potrzeb wielkie

go cielska, by pokryło się warstwą tłuszczu, zawsze stanowiło wyścig

z czasem. Było jednak niezbędne, aby niedźwiedź przetrwał długą zimę,

kiedy ziemia jest zamarznięta i otulona śniegiem, a dochodzące do pięć

dziesięciu mil na godzinę wiatry obniżają temperaturę, która stale utrzymuje

się na poziomie trzydziestu stopni poniżej zera.

Niedźwiedź zatrzymał się w zaroślach czarnego bzu i stał tak cicho,

jakby nie oddychał, nasłuchując i węsząc, czy wiatr przynosi kwaśny odór

* Nerka - ryba z rodziny łososiowatych.

P azury, ostre i zakrzywione jak rzeźnicze haki, były pokryte drobnymi

ludzkiego ciała. Spiralny podmuch uniósł srebrnozielone liście. Niedźwiedź

znowu zakołysał swą potężną głową, gniewnie przechylając ją na boki.

Chciał zjeść swojego łososia, wyciągnąć się nad rzeką w barłogu z udepta

nej trawy i spać, póki głód nie każe mu wejść znów do lodowatej wody

poniżej katarakty. Będzie stał tam godzinami i łowił połyskliwe, pokryte

warstwą srebrnych cekinów łososie, które trzepoczą i wiją się w powietrzu,

rozpaczliwie próbując przeskoczyć wodospad i kontynuować swą niebez

pieczną podróż w górę rzeki.

- Stój, niedźwiedziu - rozległ się głęboki, władczy głos, odbijając się

echem w nadrzecznych zaroślach. Niedźwiedź oparł się nagłej pokusie

zagłębienia się w krzaki, byle dalej od znienawidzonego dźwięku. Jego

łosoś leżał na gnijącej stercie porzuconych ości. Był czarny od owadów,

które delikatnie wysysały z niego krew i świeże soki. Grizzly nie odejdzie

daleko. Będzie strzegł swego pożywienia. Jego cielsko zniknęło, zlało się

w jedno z ciemnymi cieniami krzewów. Stał nieruchomo, podczas gdy

ludzie, których zapach wyczuł, podchodzili coraz bliżej.

Hank Butler złożył na pół swe wysokie na sześć stóp, muskularne ciało,

kiedy przepychał się przez gałęzie karłowatych wierzb. Torował drogę

wędkarzom, którzy posuwali się za nim, potykając się co chwila. Bezskute

cznie walił rękoma w gęste chmury komarów i muszek, unoszących się

z trawy i kłębiących w powietrzu - czarnych niczym chmury burzowe.

Blade słońce stało wysoko na bezbarwnym jesiennym niebie.

Miał na sobie ocieplane wadery*. Było mu w ruch bardzo niewygodnie.

Ale spełniały swoje zadanie - dobrze chroniły przed lodowatą wodą spły

wającą ze śnieżnych pól i lodowców. Jednak gdy tylko wyszedł z rzeki,

żeby ominąć katarakty, i z wysiłkiem posuwał się wzdłuż brzegu po zaroś

niętych chwastami niedźwiedzich ścieżkach, natychmiast robiło mu się

gorąco, czuł się jak w łaźni parowej.

Pot ściekał spod jego czarnej, rybackiej czapki i spływał strużkami na

bursztynoworudą brodę, a oczy wciąż zmieniały barwę, przyjmując naj

rozmaitsze odcienie zieleni i brązu, jakimi mieniły się tutejsze rzeki, które

tak namiętnie kochał. Oczy Hanka były osadzone głęboko, a skórę wokół

nich pokrywały zmarszczki od ciągłego wpatrywania się w czystą toń. Pod

prawym biegła cienka, biała blizna, pamiątka spotkania z rocznym grizzly.

Hank był wtedy zapalonym, ale niedoświadczonym uczniem w zawodzie

przewodnika wędkarzy. Po raz pierwszy pracował latem na Alasce, jak

wielu amerykańskich chłopaków, zwabiony przez jedno z ostatnich dzikich

i odludnych miejsc na ziemi. Choć to zdarzenie miało miejsce dwadzieścia

lat temu, ciągle pocierał tę bliznę, kiedy czuł się zaniepokojony.

* Wadery - nieprzemakalny ubiór składający się z butów połączonych ze spodniami

sięgający niekiedy pod pachy, nakładany na zwykłe ubranie i buty, noszony przez wędkarzy.

Hank przełożył wędkę do lewej ręki, a wolną dłonią prawej przeciągnął

po piersi, rozgniatając owady. Na jaskrawym błękicie jego waderów pozo

stały brudne smugi. Przystanął na środku ścieżki, którą wędrowały

niedźwiedzie polujące na łososie. Ich ciężkie łapy zamieniały ścieżkę

w lepkie błoto.

Spotkanie sprzed dwudziestu lat wykształciło w Hanku szacunek dla

niedźwiedzi, przemierzających wzgórza i rzeki zajmującego trzy miliony

akrów Rezerwatu Niedźwiedzi Pustkowia Katmai. Pozostali trzej przewod

nicy z Ośrodka Wędkarskiego Black Legs zaklinali się, że podczas walki

z młodym grizzly krew Hanka zmieszała się z krwią niedźwiedzia, co

sprawiło, że w połowie stał się niedźwiedziem. Zdawał się wyczuwać

obecność grizzly na długo przedtem, zanim można go było dostrzec.

Czekając, aż dogonią go ostatni maruderzy z jego grupy, Hank przygo

tował się, by ponownie ich ostrzec, że na tych ścieżkach powinni trzymać

się razem. Zdjął czapkę i dotknął dłonią swoich gęstych włosów, które teraz,

wilgotne i skręcone w loki, oblepiały czaszkę. Za chwilę zaczął poklepywać

się po głowie i kląć, bo obsiadły ją chmary „czarnych skarpetek" i „białych

nóg"* i cięły go w odsłoniętą, wilgotną skórę. Wyciągnął z kieszonki

kombinezonu rozpylacz ze środkiem owadobójczym. Zaciskając mocno

oczy opryskał nim głowę. Odkaszlnął i wytarł usta wierzchem dłoni, bo

opary drapały w nozdrza i w gardło.

Przykro mi, przeprosił w duchu naturę, opryskując szyję, ale te alaskań-

skie komary wymagają brutalnego traktowania.

Poczekał kilka sekund, aż opary opadną, wcisnął czapkę na głowę

i ostrożnie otworzył oczy. Dwaj wędkarze z jego grupy stali teraz tuż przy

nim - wymachiwali rękami i wędkami, jakby nadawali sygnał, desperacko

próbując odpędzić owady.

- Gdzie Kit? - zapytał Hank.

- Była za nami, daleko z tyłu - odparł Leroy.

W czasie tych kilku dni, które spędzili razem, Hank dowiedział się, że

Leroy Sullivan, Amerykanin z zachodniego wybrzeża, był człowiekiem, które

go równie łatwo było rozgniewać, jak rozśmieszyć. Był niski i śniady, chętnie

przechwalał się swoim irlandzkim pochodzeniem, sięgającym czasów klęski

głodu w Irlandii i masowej emigracji do Stanów Zjednoczonych. Wielu przy

byszom dopisało szczęście i sięgnęli po najwyższą władzę w kraju. Leroy był

bogaty i pieniędzmi zastępował dobre wychowanie i maniery. Hankowi trudno

było go polubić, ale wciąż sobie powtarzał, że zatrudniono go nie po to, by lubił

klientów, ale po to, by nauczył ich łowienia ryb i sprawił, że pobyt na Alasce

będzie dla nich przyjemnym przeżyciem.

Dwaj mężczyźni opędzali się od owadów i patrzyli za siebie na pustą

ścieżkę.

* „Czarne skarpetki" i „białe nogi" - żartobliwe nazwy rozmaitych gatunków komarów

i muszek („czarne nogi", ang. black legs, występujące w nazwie ośrodka wędkarskiego).

- Kiedy łowimy na niedźwiedzim terenie, musimy wszyscy trzymać się

razem - ostrzegł Hank zmęczonym głosem. - Mówiłem wam już, chłopcy,

że te grizzly bywają duże, a kiedy ułożą się w krzakach do snu, szybciej na

nie wejdziecie niż je zauważycie. Grizzly, obudzony ze snu, jest agresywny,

gorszy niż pijak z trzydniowym kacem. Jeden cios jego łapy pozbawi was

głowy. - Gdy spojrzał na ich twarze wykrzywione złością, że ktoś ośmielił

się ich zbesztać, Hank uśmiechnął się pojednawczo. Przypomniał sobie, że

to przecież ich pieniądze stanowią znaczną część jego zarobku.

- Kit! - ryknął, a echo poniosło jej imię aż na drugą stronę rzeki.

- Kobiety - mruknął cicho.

Leroy uśmiechnął się i natychmiast wszyscy trzej mężczyźni byli zno

wu w doskonałej komitywie.

Trzeszczenie gałęzi czarnego bzu i stek przekleństw, których nikt nie

spodziewałby się po damie, zapowiadały zbliżanie się Kit. Była prawie tak

wysoka jak Hank i miała szczupłe, muskularne ciało młodego chłopaka.

Brązowe wadery zwijały się w fałdy na jej wąskich biodrach, a w talii były

ciasno spięte paskiem. Kalifornijskie słońce pokryło jej twarz brunatnymi

plamkami piegów. Jej ścięte na pazia włosy były związane w koński ogon

i wystawały spod rybackiej czapki. Niebieskie oczy miały tak blady odcień,

że czasami przypominały srebrne łuski łososia. Teraz malowała się w nich

irytacja i gniew.

- Przeklęty brzeg - powiedziała, kiedy stawiając wielkie kroki dołączy

ła do mężczyzn. - Trzeba być grizzly, żeby przedrzeć się przez to świń

stwo. - Podrapała czerwone bąble na szyi, którą przed chwilą obsiadły

„białe skarpetki". - Znacznie łatwiej jest brodzić po rzece. Nie ma tam tego

robactwa - powiedziała z szyderstwem w głosie, patrząc na Hanka.

- Tak - zgodził się Earl, podnosząc wzrok na Kit z uznaniem. - Te

cholerne, śliskie kamienie są okropne, ale z pewnością lepsze niż to. —

Uderzył dłonią w szyję, zostawiając na skórze czerwone pręgi. Owady

zatoczyły tylko szybkie kółko i wróciły w to samo miejsce.

Hank zgromił Kit spojrzeniem i ze złością przygryzł dolną wargę. Nie

jest wskazane, by po pierwszym dniu wędkowania klienci wracali obolali

i poirytowani. Kit jako kucharka w ośrodku, nieraz musiała słyszeć rozmo

wy przewodników na ten temat. Wiedziała, że większość klientów to bogaci

biznesmeni ze Stanów, spędzający życie za biurkiem. Należało powoli

wprowadzać ich w zasady i wymogi wędkowania, by wydało im się łatwym

i przyjemnym sportem. Tylko to mogło sprawić, że wrócą tu w przyszłym

sezonie.

Wiedziała, że Hank nigdy nie kazał wędkarzom, którzy dopiero co

przybyli do ośrodka, spędzać całego dnia na brodzeniu w lodowatej wodzie.

Potykanie się na śliskich skałach było wyczerpujące. Uda drżały, a łydki

drętwiały, kiedy nieprzyzwyczajone mięśnie musiały walczyć z uderzeniami

prądu.

- Kit! - powiedział z ostrzeżeniem w głosie, po czym zapewnił męż-

Thomas Danielle - Krzyk ciszy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: