06 C.S. Forester - Szczęśliwy Powrót.pdf - Cecil Scott Forester - Powieści Hornblowerowskie (cykl) - seamuss

Rozdziaã I

Z pierwszym brzaskiem dnia kapitan Hornblower wyszedá na pokáad rufowy „Lydii”. Bush, pierwszy

oficer, który wáDĞnie peániá wachtĊ, pozdrowiá go bez sáowa przykáadając palce do kapelusza. W czasie

rejsu, trwającego juĪ siedem miesiĊcy bez dobijania do lądu, Bush zdąĪ\á poznaü nieco upodobania

i uprzedzenia swego kapitana i wiedziaá, Īe w tej pierwszej godzinie dnia nie naleĪy odzywaü siĊ do niego

ani przerywaü mu toku myĞli.

Zgodnie z regulaminem uĞwiĊconym tradycją w trakcie tak niewiarygodnie dáugiego rejsu pierwszy

sternik Brown miaá obowiązek pilnowaü, aby strona nawietrzna pokáadu rufowego byáa juĪ od samego

Ğwitu wycegieákowana i wyszorowana szczotkami wodą z piaskiem. Z chwilą pojawienia siĊ Hornblowera

Bush i towarzyszący mu kadet wycofali siĊ na stronĊ zawietrzną, a kapitan jak co dzieĔ rozpocząá swoją

godzinną przechadzkĊ po odcinku pokáadu dáugoĞci dwudziestu jeden stóp specjalnie dla niego

wyszorowanym. Z jednej strony odcinek ten zamykaáy lawety wielkokalibrowych karonad ustawionych

na pokáadzie rufowym, z drugiej ograniczaá go rząd pierĞcieni, przytwierdzonych do pokáadu

i przeznaczonych do mocowania linobloków w czasie przesuwania dziaá. Tak wiĊc przestrzeĔ pokáadu, po

której kapitan Hornblower zwyká byá co rano odbywaü swój godzinny spacer, miaáa piĊü stóp szerokoĞci

i dwadzieĞcia jeden stóp dáugoĞci.

Kapitan Hornblower przemierzaá ten odcinek tam i z powrotem, tam i z powrotem. Mimo Īe byá

zupeánie zatopiony w myĞlach, podlegáa mu zaáoga wiedziaáa z doĞwiadczenia, iĪ instynkt Īeglarski

kapitana czuwa nieustannie. PodĞwiadomie mózg jego notowaá cieĔ takielunku padający na pokáad,

powiew wiatru muskający policzek i najmniejszy Ğlad nieuwagi stojącego u steru czáowieka, który

otrzymywaá zaraz ostrą reprymendĊ, o tyle ostrzejszą, Īe kapitan nie znosiá, gdy coĞ zakáócaáo mu tok

myĞli o tej najwaĪniejszej godzinie dnia. Podobnie, nie zwracając specjalnie uwagi na to, co siĊ dzieje

wokóá niego. Hornblower zauwaĪDá wszystkie istotne elementy skáadające siĊ na sytuacjĊ w danym

momencie. Budząc siĊ rzucaá mimochodem spojrzenie na kompas kontrolny wmontowany w pokáad nad

koją i podĞwiadomie stwierdzaá, Īe okrĊt idzie kursem póánocno-wschodnim, tym samym od trzech dni.

Wchodząc na pokáad rejestrowaá w myĞli — zupeánie mimo woli — Īe wiatr wieje od zachodu z siáą

dostateczną na to, aby przy wszystkich postawionych Īaglach, z bombramslami wáącznie, moĪna byáo

utrzymaü sterowną szybkoĞü; Īe niebo ma swój odwieczny báĊkitny kolor, morze jest spokojne niemal jak

tafla, a „Lydia” wznosi siĊ i opada áagodnym rytmem na dáugiej, martwej fali.

Przechadzając siĊ po pokáadzie kapitan Hornblower zauwaĪ\á — a byáa to pierwsza Ğwiadoma myĞl

tego dnia — Īe rankiem Pacyfik, ciemnobáĊkitny w pobliĪu burt, ku horyzontowi zmieniający swą barwĊ

na srebrną, przypomina srebrzystoĞü i lazur heraldycznej tarczy herbowej i w tym momencie omal nie

XĞmiechnąá siĊ do siebie, poniewaĪ podobieĔstwo to przychodziáo mu na myĞl kaĪdego ranka w ciągu

ostatnich dwóch tygodni. Ta myĞl, która go lekko ubawiáa, nie przerwaáa bynajmniej nieustannej,

spokojnej i szybkiej pracy jego mózgu. Hornblower spojrzaá w dóá trapu, na ludzi zajĊtych szorowaniem

pokáadu. Podszedászy ku przodowi mógá widzieü inną grupĊ wykonująFą tĊ samą pracĊ na pokáadzie

Jáównym. Gadali jak zwykle, dwa razy dobiegá go ich Ğmiech. W porządku, pomyĞlaá. Ludzie

rozmawiający i Ğmiejący siĊ w ten sposób nie wyglądali na spiskowców knujących bunt — a ostatnio taka

ewentualnoĞü czĊsto przychodziáa kapitanowi do gáowy. Siedem miesiĊcy spĊdzonych w morzu

pocháonĊáo prawie caáe zapasy, jakie byáy na okrĊcie. TydzieĔ temu Hornblower obciąá racje wody do

trzech póákwaterek dziennie, a to juĪ byáo za maáo dla ludzi karmionych solonym miĊsem i sucharami pod

dziesiątym stopniem szerokoĞci geograficznej póánocnej; tym bardziej Īe woda, trzymana w beczuákach

przez siedem miesiĊcy, byáa gĊsta od glonów i planktonu.

RównieĪ tydzieĔ temu wydano resztki soku cytrynowego i trzeba siĊ byáo liczyü z tym, Īe za miesiąc

zacznie siĊ szkorbut, a nie mieli lekarza na pokáadzie, bo stary Hankey zmará za przylądkiem Horn

wskutek powikáDĔ chorobowych wywoáanych pijaĔstwem i kiáą. Miesiąc temu przydziaá tytoniu

ograniczony zostaá do póá uncji na tydzieĔ i Hornblower cieszyá siĊ teraz, Īe zastrzegá wyáącznie sobie

pieczĊ nad jego rozdziaáem. W przeciwnym razie ci bezmyĞlni gáupcy zuĪyliby juĪ caáy zapas; a przecieĪ

marynarze pozbawieni tytoniu przestawali byü zaáogą, której moĪna ufaü. Hornblower wiedziaá, Īe

o wiele bardziej byliby zaniepokojeni brakiem tytoniu, niĪ są niedostatkiem opaáu do kuchni, mimo Īe

z tego powodu dostają codziennie swoją soloną wieprzowinĊ lewie zagotowaną w wodzie morskiej.

Brak tytoniu, wody i drzewa opaáowego byá jednak niczym w porównaniu z wisząFą nad nimi groĨEą

wyczerpania siĊ grogu. Hornblower nie odwaĪ\á siĊ dotąd obciąü jego dziennej racji i caáy zapas rumu

w magazynie mógá starczyü jeszcze na dziesiĊü dni. A na najlepszej nawet zaáodze na Ğwiecie nie moĪna

by polegaü, jeĞliby siĊ ją pozbawiáo codziennej racji rumu. Znajdowali siĊ na Morzu Poáudniowym

i w promieniu dwóch tysiĊcy mil nie byáo Īadnego innego królewskiego okrĊtu wojennego. GdzieĞ na

zachodzie leĪDáy wyspy z romantycznych opowieĞci, z piĊknymi kobietami i jedzeniem, które moĪna byáo

mieü bez pracy. ĩycie w szczĊĞliwym nieróbstwie byáo w ich zasiĊgu. JakiĞáotr lepiej poinformowany od

reszty zaáogi mógáby napomknąü o tym. Zrazu nie daliby mu moĪe posáuchu, ale póĨniej, bez

Eáogosáawionych poáudniowych przerw na grog, mogliby nadstawiü chĊtnego ucha. Od czasu gdy zaáoga

„Bounty”, uwiedziona urokami Pacyfiku, podniosáa bunt, kapitanowie okrĊtów jego królewskiej moĞci

króla Anglii, których obowiązek zagnaá w te strony, byli przeĞladowani obawą przed podobnymi

wypadkami na swych okrĊtach.

Przechadzając siĊ po pokáadzie Hornblower raz jeszcze popatrzyá uwaĪnie na zaáogĊ. Siedem miesiĊcy

w morzu bez Īadnego kontaktu z lądem byáo doskonaáą okazją do wytresowania tej bandy hultajów

i zrobienia z niej marynarzy; lecz byá to równoczeĞnie zbyt dáugi okres bez Īadnej rozrywki. A zatem im

szybciej dotrze teraz do wybrzeĪy Nikaragui, tym lepiej. WyjĞcie na ląd rozerwie zaáogĊ; moĪna teĪ

EĊdzie zaopatrzyü siĊ w wodĊ, ĞwieĪąĪywnoĞü, tytoĔ i alkohol. Hornblower przebiegá w myĞli swoje

ostatnie obliczenia dotyczące poáRĪenia okrĊtu. Byá pewien co do szerokoĞci geograficznej, a obserwacja

ksiĊĪyca ubiegáej nocy zdawaáa siĊ potwierdzaü wskazania dáugoĞci geograficznej na chronometrze,

chociaĪ wydawaáo siĊ rzeczą nie do wiary, aby po siedmiomiesiĊcznej podróĪy moĪna byáo w ogóle

polegaü na chronometrach. Przypuszczalnie o mniej niĪ sto mil przed nimi, a najwyĪej o trzysta, leĪy

brzeg Pacyfiku i ląd Ameryki ĝrodkowej. Oficer nawigacyjny Crystal krĊciá z powątpiewaniem gáową,

Váysząc, z jaką pewnoĞcią siebie mówiá to Hornblower, ale Crystal to stary osioá, do niczego jako

nawigator. W kaĪdym razie za dwa, najpóĨniej za trzy dni okaĪe siĊ, kto miaá racjĊ.

Hornblower zacząá siĊ teraz zastanawiaü, jak spĊdziü te dwa lub trzy dni. Ludzie muszą wciąĪ mieü coĞ

do roboty. Nic bardziej nie sprzyja powstaniu buntu, jak dni trawione na bezczynnoĞci. MyĞl

o moĪliwoĞci buntu na okrĊcie nie przyszáa Hornblowerowi ani razu do gáowy w czasie obáĊdnych

dziesiĊciu tygodni, gdy lawirując nieustannie opáywali przylądek Horn. Podczas wachty przedpoáudniowej

trzeba bĊdzie przygotowywaü ludzi do akcji bojowej i üwiczyü ich w strzelaniu z dziaá, po piĊü rund

z kaĪdego. Wstrząsy mogą przytáumiü wiatr na jakiĞ czas, ale na to nie ma rady. Byáa to — byü moĪe —

ostatnia okazja, aby poüwiczyü strzelanie, zanim trzeba bĊdzie uĪ\ü dziaá w prawdziwej bitwie.

Inna jeszcze myĞl przyszáa kapitanowi do gáowy. PiĊü rund z kaĪdego dziaáa pocháonie przeszáo tonĊ

prochu i kul. A tymczasem juĪ i tak po zuĪyciu wszystkich prawie zapasów „Lydia” páynĊáa pod bardzo

maáym balastem. Kapitan przywoáDá na myĞl obraz fregaty na wodzie i sytuacji w magazynach

okrĊtowych. Byá juĪ czas znów siĊ zająü wytrymowaniem okrĊtu. Gdy zaáoga zje obiad, on sam opuĞci siĊ

w áodzi na wodĊ i opáynie okrĊt dookoáa. Wedáug jego przypuszczeĔ „Lydia” powinna mieü teraz lekkie

przegáĊbienie na rufĊ. MoĪna by to jutro zlikwidowaü przesuwając dwa pierwsze dziaáa na baku ku

przodowi, na ich pierwotne pozycje. ĩe zaĞ okrĊt bĊdzie musiaá skróciüĪagle na czas jego pobytu w áodzi,

mógáby sam dopilnowaü wykonania tego zadania, pozostawiając Bushowi wolną rĊNĊ w üwiczeniach na

masztach. Jak przystaáo pierwszemu oficerowi, Bush pasjonowaá siĊ tą stroną praktyki Īeglarskiej. DziĞ

zaáoga mogáaby pobiü swoje poprzednie rekordy, to znaczy jedenaĞcie minut i piĊüdziesiąt jeden sekund

na podniesienie steng oraz dwadzieĞcia cztery minuty i siedem sekund na rozwiniĊcie wszystkich Īagli,

poczynając od zamocowania ustawionych steng. Hornblower zgadzaá siĊ z Bushem, Īe oba te czasy

mogáyby byü znacznie lepsze — wiele okrĊtów osiągaáo lepsze wyniki — przynajmniej tak twierdzili ich

kapitanowie.

Wiatr wzmógá siĊ nieznacznie; do uszu kapitana dobiegá szmer takielunku. Z muĞniĊü, jakie

Hornblower czuá na policzkach i szyi, zorientowaá siĊ, Īe kierunek wiatru musiaá siĊ przesunąü jeden,

a moĪe dwa rumby ku rufie. WáDĞnie gdy pomyĞlaá, jak teĪ szybko Bush zauwaĪy tĊ zmianĊ, usáyszaá gáos

wzywającego wachtĊ. Clay, kadet sáXĪbowy z pokáadu rufowego, dará siĊ jak opĊtany na bezanwachtĊ. Od

czasu gdy okrĊt opuĞciá AngliĊ, gáos cháopca przeszedá mutacjĊ. Teraz Clay uczyá siĊ uĪywaü go we

ZáDĞciwy sposób, zamiast, jak przedtem, wydawaü na zmianĊ to piski, to skrzeki.

Hornblower przechadzaá siĊ dalej i nie widząc jeszcze z tej czĊĞci pokáadu, co zaáoga teraz robi, sáuchaá

dobrze mu znanej sekwencji dĨwiĊków towarzyszącej wachcie, która pĊdziáa na rufĊ. Trzask i skowyt

powiedziaáy mu, Īe trzcina bosmana Harrisona wylądowaáa na siedzeniu jakiegoĞ guzdraáy albo

pechowca. Harrison byáĞwietnym Īeglarzem, ale miaá skáonnoĞü do walenia trzciną po dobrze

zaokrąglonych zadach. KaĪdy marynarz z tyákiem w ciasno opiĊtych spodniach mógá siĊ spodziewaü, Īe

dostanie po nim z tej tylko przyczyny, zwáaszcza jeĞli pech sprawiá, Īe Harrison zastaá go przy robocie

wymagającej skáonu w przód.

RozmyĞlania o tej sáaboĞci Harrisona zajĊáy Hornblowerowi prawie tyle czasu, ile trwaáo

wytrymowanie Īagli. Gdy marynarze skoĔczyli, Harrison ryknąá: — Tak mocowaü! — po czym wachta

pognaáa gromadą do swoich poprzednich zajĊü. „DzyĔ-dzyĔ, dzyĔ—dzyĔ, dzyĔ-dzyĔ, dzyĔ” —

rozdzwoniá siĊ dzwon okrĊtowy. Siedem uderzeĔ na ranną wachtĊ. Hornblower przechadzaá siĊ znacznie

GáXĪej niĪ godzinĊ, jak to miaá w zwyczaju, toteĪ zaczynaá czuü przyjemne szczypanie potu pod koszulą.

Podszedá do Busha, który staá obok sternika.

— DzieĔ dobry, panie Bush — powiedziaá.

— DzieĔ dobry, sir — odrzeká Bush, zupeánie jakby nie zauwaĪ\á, Īe od przeszáo godziny kapitan

spacerowaá w odlegáRĞci czterech jardów od niego.

Hornblower spojrzaá na tabliczkĊ z wpisywanymi na bieĪąco danymi do dziennika okrĊtowego za

okres ostatnich dwudziestu czterech godzin. Nie byáo na niej nic szczególnie godnego uwagi. Nanoszone

co godzina dane logu mówiáy, Īe szybkoĞü wynosiáa trzy wĊ]áy, cztery i póá wĊ]áa, cztery wĊ]áy i tak

dalej; natomiast z tabliczki kursowej wynikaáo, Īe okrĊt przez caáą dobĊ zdoáDá siĊ utrzymaü na kursie

póánocno-wschodnim. Kapitan zdawaá sobie sprawĊ, Īe pierwszy oficer obserwuje go z ogromną uwagą

i Īe z trudem powstrzymuje siĊ od pytaĔ, jakie chciaáby mu zadaü. Tylko jeden czáowiek na pokáadzie

wiedziaá, dokąd „Lydia” zdąĪa, a tym czáowiekiem byá kapitan. Opuszczając port otrzymaá rozkazy

w zalakowanej kopercie, a gdy zgodnie z instrukcją otworzyá ją, znalazászy siĊ pod 30° szerokoĞci

póánocnej i 20° zachodniej, i przeczytaá jej zawartoĞü, nie potrafiá zdecydowaü siĊ na to, by przynajmniej

swemu zastĊpcy powiedzieü, jaka jest treĞü rozkazów. Przez siedem miesiĊcy porucznik Bush

powstrzymywaá siĊ od zadawania pytaĔ, lecz teraz znaü byáo po nim, z jakim trudem mu to przychodzi.

— Hmm — chrząknąá Hornblower wymijająco. Bez sáowa odwiesiá tabliczkĊ, zszedá po trapie w dóá

i udaá siĊ do swej kabiny.

TajemniczoĞü kapitana dziaáDáa fatalnie na Busha. Hornblower jednak wstrzymywaá siĊ od omawiania

z nim swoich rozkazów nie z obawy, Īe Bush wygada siĊ przed zaáogą, lecz z braku zaufania do samego

siebie. Gdy piĊü lat temu odbywaá swój pierwszy rejs jako kapitan, pofolgowaá swej wrodzonej

rozmownoĞci i jego ówczesny pierwszy oficer, dopuszczony przezeĔ do komitywy, doprowadziá do tego,

Īe on, Hornblower, nie potrafiá juĪ wydaüĪadnego rozkazu, zanim go z nim nie przedyskutowaá. Na

nastĊpnym dowodzonym przez siebie okrĊcie Hornblower próbowaá ograniczyü rozmowy ze swoim

pierwszym oficerem do wymogów zwykáej grzecznoĞci, ale stwierdziá, Īe nie umie siĊ w tych granicach

utrzymaü i zawsze powie o jedno sáowo za duĪo, czego potem musi ĪDáowaü. BieĪący rejs rozpocząá wiĊc

z mocnym postanowieniem (jak pijak, który nie ufa sobie, Īe potrafi piü umiarkowanie) odzywania siĊ do

swoich oficerów tylko wtedy, gdy tego bĊdzie wymagaáa sáXĪba. Postanowienie to umocniáo siĊ w nim,

gdy przeczytaá rozkazy, które káadáy nacisk na jak najdalej posuniĊte zachowanie tajemnicy. Przez siedem

miesiĊcy dotrzymywaá swego postanowienia; w miarĊ jak nienaturalna sytuacja ciąĪ\áa mu coraz silniej,

stawaá siĊ coraz bardziej milczący. Na Atlantyku rozmawiaá niekiedy z Bushem na temat pogody. Gdy

weszli na Pacyfik, pozwalaá juĪ sobie tylko na odchrząkniĊcia.

Sypialnia kapitaĔska byáa maáym skrawkiem przestrzeni odgrodzonym od wáDĞciwej kabiny. PoáowĊ

miejsca zajmowaáo dziaáo osiemnastofuntowe; reszta byáa prawie caákowicie wypeániona przez kojĊ,

biurko i komodĊ. Steward kapitaĔski, Polwheal, ukáadaá wáDĞnie brzytwĊ i miseczkĊ do golenia na maáej

póáce umocowanej pod skrawkiem lustra; sypialnia ledwie mieĞciáa ich obu naraz. Polwheal przycisnąá siĊ

do biurka, Īeby przepuĞciü wchodzącego kapitana. Nie odezwaá siĊ ani sáowem. Byá to czáowiek

niezwykle maáomówny i to byá powód, Īe kapitan wybraá wáDĞnie jego, by strzegá go przed

rozmownoĞcią, którą grzeszyá nawet w stosunku do sáXĪby.

Hornblower Ğciągnąá z siebie wilgotną koszulĊ i spodnie i stanąwszy nago przed lustrem zacząá siĊ

goliü. Twarz, która patrzyáa naĔ z lustra, nie byáa ani áadna, ani brzydka, ani stara, ani máoda. Skáadaáa siĊ

na nią para brązowych oczu o melancholijnym wyrazie, czoáo dosyü wysokie i dosyü prosty nos; áadne

usta zakrzepáy w wyraz siáy nabyty w czasie dwudziestu lat sáXĪby na morzu. Falujące brązowe wáosy,

potargane w tej chwili, zaczĊáy siĊ juĪ przerzedzaü nad czoáem, czyniąc je jeszcze wyĪszym. Dla kapitana

Hornblowera byáo to Ĩródáem irytacji; nie chciaá nawet myĞleü, Īe moĪe byü kiedyĞáysy. Odbicie

w lustrze przypomniaáo mu o innym zmartwieniu. Spojrzaá na swe obnaĪone ciaáo. Byá smukáy

i muskularny. Gdy wyprostowaá siĊ na caáą swoją wysokoĞü szeĞciu stóp, miaá caákiem niezáą figurĊ. Lecz

w miejscu, gdzie koĔczyáy siĊĪebra, zarysowywaá siĊ wyraĨnie zaokrąglony brzuszek, wystający juĪ

nieco ponad liniĊĪeber i koĞci biodrowych. Z siáą rzadką w jego generacji Hornblower nienawidziá myĞli,

Īe mógáby staü siĊ otyáym. Irytowaáo go, Īe to szkaradne wybrzuszenie znieksztaáca jego smukáe ciaáo,

obciągniĊte gáadką skórą. To byá wáDĞnie powód, dla którego — bĊGąc z natury czáowiekiem niezbyt

skorym do wysiáku i przeciwnym wszelkiej rutynie — zmuszaá siĊ do codziennego spaceru po pokáadzie

rufowym.

SkoĔczywszy golenie Hornblower oddaá brzytwĊ i pĊdzel Polwhealowi, Īeby je umyá i odáRĪ\á na

miejsce. Poczekaá, aĪ steward zarzuci mu na plecy podarty szlafrok sukienny, po czym udaá siĊ na pokáad.

Tam, przy pompie, Polwheal zdjąá z niego szlafrok i zacząá pompowaü wodĊ morską, podczas gdy kapitan

z powagą obracaá siĊ pod jej strumieniem. Po skoĔczonej kąpieli Polwheal przykryá szlafrokiem

Ociekające wodą plecy kapitana i poszedá za nim do kabiny. Na koi leĪDáa czysta páócienna koszula,

znoszona juĪ, lecz starannie pocerowana, oraz biaáe spodnie. Hornblower ubraá siĊ, a Polwheal pomógá

mu wáRĪ\ü stary niebieski mundur ze zblakáą lamówka i podaá kapelusz. Wszystko to odbyáo siĊ bez

jednego sáowa — tak doskonale Hornblower wyüwiczyá siĊ w narzuconym sobie nawyku milczenia.

Walcząc z wáasną rozmownoĞcią, on — który nienawidziá rutyny — tak dalece popadá w jej wáadzĊ, Īe

jak kaĪdego ranka znalazá siĊ na pokáadzie rufowym dokáadnie w momencie, gdy dzwon uderzyá ósmy

raz.

— Marynarze do ukarania, sir? — spytaá Bush, dotykając palcami kapelusza.

Hornblower skinąá gáową. ĝwiergotliwy dĨwiĊk gwizdków bosmaĔskich przeszyá powietrze.

— Caáa zaáoga do asysty przy karze! — wrzasnąá Harrison na pokáadzie gáównym. Ze wszystkich stron

marynarze zaczĊli zbiegaü siĊ i ustawiaü w szereg na swoich staáych miejscach.

Hornblower z kamiennym wyrazem twarzy staá wyprostowany przy porĊczy pokáadu rufowego. Wstyd

mu byáo wobec siebie, Īe instytucjĊ kary uwaĪa za coĞ nieludzkiego i Īe czuje wewnĊtrzny opór, gdy ma

wydaü rozkaz ukarania lub przyglądaü siĊ procedurze wymierzania kary. Te dwa czy trzy tysiące cháost,

których byáĞwiadkiem w ciągu ostatnich dwudziestu lat, nie znieczuliáy go wcale. W istocie byá teraz

bardziej miĊkki (z czego sobie boleĞnie zdawaá sprawĊ) niĪ jako siedemnastoletni kadet. Tego ranka ofiara

— marynarz z Walii nazwiskiem Owen — musiaáa jednak otrzymaü swoją porcjĊ. Czáowiek ten nie

potrafiá powstrzymaü siĊ od plucia na pokáad i Bush bez porozumienia z kapitanem zapowiedziaá, Īe za

kaĪdym razem, gdy záapie Owena na pluciu, wymierzy mu cháostĊ. Dla dobra dyscypliny Hornblower

musiaá zaaprobowaü tĊ decyzjĊ swojego oficera, chociaĪ osobiĞcie miaá powaĪne wątpliwoĞci, czy cháosta

przyniesie poĪytek komuĞ, kto jest na tyle gáupi, Īe nawet groĨba kary nie moĪe go powstrzymaü od

plucia na pokáad.

Na szczĊĞcie wszystko poszáo szybko. Pomocnicy bosmana podciągnĊli obnaĪonego do pasa Owena do

want grotmasztu i walili go za kaĪdym uderzeniem bĊbna. W odróĪnieniu od innych marynarzy Owen wyá

z bólu, ilekroü dziewiĊciopalczasta dyscyplina lądowaáa na jego plecach, i taĔczyá groteskowo, uderzając

bosymi stopami o pokáad. Otrzymawszy swoje dwa tuziny razów umilká i zwisnąá nieruchomo na

związanych rĊkach. KtoĞ chlusnąá naĔ wodą i zepchniĊto go szturchaĔcem na dóá.

— Zaáoga na Ğniadanie, panie Bush! — rzuciá sucho Hornblower. Wydawaáo mu siĊ, Īe jest bardzo

blady, ale miaá nadziejĊ, iĪ pod sáRĔcem tropiku opaliá siĊ na tyle, Īe nie byáo tego widaü. Tego rodzaju

rozrywka przed Ğniadaniem, jak cháostanie póáJáupka, nie byáa w jego guĞcie; czuá niesmak do siebie za

to, Īe nie byá ani na tyle silny, by przerwaü tĊ scenĊ, ani doĞü pomysáowy, by znaleĨü jakieĞ wyjĞcie

z dylematu, przed którym postawiáa go decyzja Busha.

Oficerowie stojący w szeregu na pokáadzie zrobili w tyá zwrot i rozeszli siĊ. Gerard, drugi oficer,

przejąá pokáad od Busha. OkrĊt byá jak magiczna mozaika o geometrycznym deseniu; ledwie zburzono na

06 C.S. Forester - Szczęśliwy Powrót.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: