Karen Rose Smith - Kobieta z przeszłością.pdf - Harlequin Orchidea - natalea1

Karen Rose Smith

Kobieta z przeszłością

Rozdział 1

Mężczyźni pokroju Alana Barretta zazwyczaj zwiastują kłopoty. I to kłopoty przez

wielkie „K”. Takim jak on wydaje się, że nie ma dla nich rzeczy niemożliwych. Wystarczy

okraszony zabójczym uśmiechem teksański akcent i zawsze dostają to, czego chcą.

Cóż, nie tym razem.

Wprawdzie Lisa strzegła dostępu do szefa dopiero od miesiąca, ale już umiała radzić

sobie z natrętami. Nie znalazł się jeszcze taki, któremu udałoby się ją oczarować albo

onieśmielić. Nawet jeśli był prawie dwumetrowym kowbojem i rzekomym przyjacielem

Briana. Nie figuruje w grafiku, a więc nie ma wstępu do biura. Koniec, kropka.

Spojrzała hardo w zniewalająco błękitne oczy interesanta i powtórzyła, starając się

zignorować swoje przyspieszone tętno:

– Przykro mi, ale pan Summers jest w tej chwili na zebraniu. Ma dziś bardzo napięty

grafik. Mogę pana wcisnąć dopiero około pierwszej.

Uśmiech Barretta zgasł jak świeczka na wietrze.

– Proszę posłuchać, panno... – Odczytał nazwisko z plakietki na biurku – ... panno

Sanders. Tak się składa, że oprócz tego, że robimy razem interesy, jesteśmy również

przyjaciółmi. Rozmawiałem z nim niespełna pół godziny temu. Powiedział, że przyjmie mnie

o dziesiątej. O ile się nie mylę, właśnie wybiła dziesiąta.

Lisa nawet nie mrugnęła. Niedawno odebrała dyplom z zarządzania. Ale za sobą miała

też okres życia na ulicy. Potrafiła się odnaleźć w znacznie trudniejszych sytuacjach. Brian był

dla niej kimś więcej niż szefem. Gdyby nie on i jego żona Carrie, nie wiadomo, jak by

skończyła. Kto wie, może do dziś tkwiłaby w przytułku dla bezdomnych. Bez ich pomocy jej

dziecko mogło trafić do ludzi, których kompletnie nie znała... Summersowie dali jej dach nad

głową i wsparcie wtedy, kiedy tego najbardziej potrzebowała. Zawdzięczała im wiele i była

im dozgonnie wdzięczna za wszystko, co dla niej zrobili. Nie mogłaby ich zawieść. Na

każdym kroku starała się udowodnić, że mogą na niej polegać.

Wskazując dłonią jeden ze skórzanych foteli w recepcji, odezwała się uprzejmie, lecz

stanowczo:

– Jeśli zechce pan chwilę poczekać, sprawdzę, o której kończy się zebranie.

Obrzucił ją taksującym spojrzeniem, niczym eksponat w muzeum. Prześlizgnąwszy

niezbyt przyjaznym wzrokiem po jej włosach, twarzy i granatowym żakiecie, zatrzymał się na

dłużej na ustach, jakby chciał ocenić kolor szminki. Poczuła lekki dreszcz i uświadomiła

sobie ze zdziwieniem, że ten facet niesamowicie ją pociąga. Doszła do wniosku, że jest

wyjątkowo przystojny na swój nieco kanciasty, lecz bardzo atrakcyjny sposób. Podobała jej

się jego mocno zarysowana szczęka i szerokie muskularne ramiona. Widać było, że dobiega

czterdziestki. Był dla niej stanowczo za stary. Co się z nią dzieje? Zazwyczaj nie reagowała

tak na męskie wdzięki. Nie miała czasu na randki. Interesowała ją wyłącznie kariera. Dawno

już wyzbyła się złudzeń, że kiedykolwiek spotka mężczyznę, który będzie w stanie

zaakceptować fakt, że oddała dziecko do adopcji.

– Nigdy wcześniej pani nie widziałem, zakładam więc, że jest pani nowa i stara się

dobrze wykonywać swoją pracę. Chciałbym jednak ostrzec, że jeśli natychmiast nie

poinformuje pani Briana, że tu jestem, jeszcze dziś może pani stracić posadę.

Spodziewała się, że spróbuje strategii zastraszania. Tacy jak on zawsze próbują. Ten typ

już tak ma. Swoją drogą „ten typ” jest zupełnie nie w jej typie. Nie znosiła zadufanych w

sobie bubków, którzy traktowali ją z góry tylko dlatego, że jest młoda. Co on sobie

wyobraża? Zastanawiało ją, jak to możliwe, że podaje się za bliskiego przyjaciela Briana, a

jednocześnie nic o niej nie wie. Była pewna, że ludzie z najbliższego otoczenia Summersów

są wtajemniczeni. Jej dobroczyńcy nie ukrywali przed znajomymi, że trzy lata temu

przygarnęli dziewczynę w ósmym miesiącu ciąży, adoptowali jej dziecko, a nią samą zajęli

się jak córką. Do tego stopnia, że opłacili jej naukę w college’u.

– Zapewniam pana, że nie mam powodu martwić się o posadę. Skoro nie chce pan usiąść,

obawiam się, że będzie pan musiał wyjść.

Nawet jeśli zaskoczyła go jej odpowiedź, starannie to ukrył. Zerknąwszy na zegarek,

powiedział z niezadowoleniem:

– Spieszy mi się, bo za pół godziny mam zatelefonować w ważnej sprawie. Czy może mi

pani udostępnić jakiś pokój, z którego mógłbym zadzwonić? Na wszelki wypadek załatwię to

wcześniej.

Uznała, że może sobie pozwolić na małe ustępstwo. Szef nie weźmie jej tego za złe, a

odmowa zaostrzyłaby niepotrzebnie sytuację. Podniosła się zza biurka, odsuwając na bok

umowy, nad którymi pracowała tego ranka.

– Proszę za mną – powiedziała zdecydowanie i poprowadziła gościa korytarzem w lewo.

Niemal czuła na karku jego oddech. Ciekawe, czy spódnica zdążyła już jej się wygnieść i czy

zamek jest wciąż na miejscu. Miała nadzieję, że...

Nie, jeśli chodzi o tego faceta, nie miała nadziei na nic. Zniknie przecież z horyzontu

równie nagle, jak się pojawił. Załatwi tylko swoje sprawy z Brianem i pewnie więcej się nie

zobaczą.

Otworzywszy drzwi jednej z sal konferencyjnych, stanęła w progu, chcąc przepuścić go

przodem. Nie zdążyła się jednak wycofać. Barrett zatrzymał się gwałtownie i stanęli niemal

nos w nos. A raczej nos w tors.

Uniosła powoli głowę. Kiedy uderzył ją w nozdrza cedrowy zapach jego wody po

goleniu, poczuła się nagle malutka i bezbronna, jakby miała do czynienia ze złym wilkiem,

który zamierza ją pożreć. Stali tak blisko, że jego marynarka ocierała się o jej żakiet. Zacisnął

lekko wargi. Może jej się tylko zdawało, ale na ułamek sekundy w jego oczach pojawił się

błysk. Czy to znaczy, że poczuł to samo co ona?

O Boże, zaczyna mieć fantazje w pracy. Chyba powinna pójść za radą Carrie i zacząć

umawiać się z mężczyznami. Nawet jeśli nie zamierza poważnie się angażować.

– Proszę się rozgościć – powiedziała pospiesznie, odsuwając się na bezpieczną odległość.

– Kiedy Brian wyjdzie z zebrania, powiem mu, że pan czeka.

Odwróciwszy się na pięcie, prawie pobiegła do siebie, jakby uciekała przed samym

diabłem.

Alan nie znosił, gdy kazano mu czekać.

Był człowiekiem czynu i nie lubił trwonić czasu. Zajmował się rodzinnym ranczem i

handlem nieruchomościami. Od roku coraz częściej robił interesy na Zachodnim Wybrzeżu,

głównie z Brianem Summersem.

Nie mogąc się powstrzymać, wychylił głowę z pokoju i spojrzał w kierunku młodej

blondynki, która odprawiła go z kwitkiem sprzed drzwi kolegi. Do diabła, nie przywykł do

tego, żeby go zbywano. Wręcz przeciwnie, zazwyczaj ludzie prześcigali się w odgadywaniu

jego życzeń. W dodatku ta mała wzbudziła w nim kompletnie niestosowne uczucia. Kiedy

spojrzał z bliska w te jej zielone oczy... Bój się Boga, człowieku, wymamrotał pod nosem i

zmełł w ustach przekleństwo. Przecież to jeszcze dziecko. Jest pewnie niewiele starsza od

twojej córki.

Odwróciwszy się z ociąganiem, podszedł do okna i wyjął z kieszeni telefon. Miał

nadzieję, że szkolna pedagog będzie mogła porozmawiać z nim nieco wcześniej, niż się

umawiali. Jego córka nie mogła się zdecydować na wybór między Uniwersytetem Stanforda i

Illinois. Ten drugi oferował znacznie ciekawszy program nauczania z zakresu agronomii i

zootechniki. Byłej żonie Alana pomysł uczenia się o hodowli zwierząt nie przypadł specjalnie

do gustu. Wolałaby, żeby Christina wybrała psychologię, medycynę lub jakiś inny równie

ambitny kierunek.

Pół godziny później skończył rozmowę i wyszedł z sali konferencyjnej. Zamierzał

kategorycznie zażądać, by panna Sanders natychmiast wywołała Briana z zebrania. W

połowie drogi coś kazało mu się zatrzymać. Przyjrzał jej się ukradkiem, kiedy przeglądała

korespondencję. Elegancka fryzura zdecydowanie dodawała jej wdzięku. Zwłaszcza gdy

pochylała głowę. Granatowy kostium i biała bluzka z niewielkim dekoltem leżały na

szczupłej sylwetce, jakby były szyte na miarę. Zauważył, że ma na szyi niewielki medalion.

Pewnie prezent od aktualnego chłopaka.

Nie twój zakichany interes, przywołał się do porządku. Nigdy nie pociągały go młodsze

kobiety, skąd więc to nagłe zainteresowanie?

Może i wygląda na podlotka, ale patrzyła na niego jak dojrzała kobieta. Ma w oczach coś

takiego... Coś, co zupełnie nie pasuje do dziewczęcej powierzchowności.

Otworzyła właśnie kopertę i odczytała jej zawartość. Jej drobna twarz zbladła jak ściana.

Kiedy zbliżył się do biurka, zauważył, że drżą jej ręce.

– Co się stało? Coś złego?

Nie odpowiedziała. Wpatrywała się w trzymaną w dłoni kartkę.

– Dobrze się pani czuje? – spróbował ponownie. – Panno Sanders?

Dopiero dźwięk własnego nazwiska wyrwał ją z odrętwienia. Kiedy ich spojrzenia się

spotkały, Alan poczuł dreszcz. Zdążył też dostrzec w jej oczach przerażenie. Co mogło ją tak

wystraszyć?

Lisa zamrugała i wzięła głęboki oddech.

– Dziękuję. Nic mi nie jest – przywołała na twarz zawodowy uśmiech.

– Drżą pani ręce.

Przyjrzawszy się swoim dłoniom, pospiesznie wcisnęła list do kieszeni żakietu.

– Trochę mi zimno – wyjaśniła niezdecydowanie. – Od kilku dni mamy taką okropną

pogodę...

W Portland zawsze jest okropna pogoda, stwierdził w duchu Alan. Potrafił rozpoznać

kłamstwo na kilometr. Dziewczyna kłamała jak z nut. Wcale nie było jej zimno. Przybiła ją

wiadomość, którą przed chwilą otrzymała. Wyraźnie się czegoś bała, a chociaż znał ją

zaledwie od godziny, jedno mógł powiedzieć o niej na pewno: nie należała do osób specjalnie

bojaźliwych. Niełatwo ją zastraszyć. W tym liście musiało być coś naprawdę okropnego...

Wystarczy, to nie twoja sprawa. Nie powinno cię to w ogóle obchodzić.

Z zamyślenia wyrwała go rozmowa za plecami. Brian wyszedł z zebrania w towarzystwie

kilku kontrahentów. Podając im rękę, Alan nadal kątem oka obserwował Lisę. Wciąż była

blada i wyglądała nieswojo.

– Miło cię znowu widzieć – przywitał się Brian po wyjściu gości. – Brakowało mi

twojego towarzystwa. Co słychać w Teksasie?

– W porządku. Brat świetnie sobie radzi z gospodarstwem pod moją nieobecność.

– Poznałaś już pewnie pana Barretta? – szef zwrócił się do Lisy, by włączyć ją do

rozmowy.

– Tak, rozmawialiśmy, kiedy byłeś na zebraniu. – Uśmiechnęła się do niego w sposób,

zdaniem Alana, nieco wymuszony. – Nie chciałam ci przeszkadzać.

– Kiedy w grę wchodzi Alan, zawsze możesz mi przeszkodzić. Dużo razem pracujemy. –

Summers odebrał od asystentki notatki i przejrzawszy je pobieżnie, upchnął je w kieszeni.

– Telefonami zajmę się później – oznajmił rzeczowo. – Chciałbym, żebyś była obecna

podczas naszej rozmowy.

– Naprawdę? – Zdziwiona, otworzyła szeroko oczy.

– Pewnie, czemu nie? Nie zdobędziesz doświadczenia, nie biorąc udziału w tym, co robię.

Niedługo dostaniesz uprawnienia agenta nieruchomości. Przynajmniej nie będziesz

całkowicie zielona. Poza tym przydasz się do robienia notatek.

Stojąc niespełna metr od Lisy, Alan doskonale wyczuwał kwiatową woń jej perfum. Nie

po raz pierwszy tego dnia doszedł do wniosku, że pachnie wyjątkowo pociągająco.

Kiedy przepuszczał ją w drzwiach gabinetu Briana i popatrzyli sobie w oczy odrobinę

zbyt długo, poczuł, jak skacze mu gwałtownie poziom adrenaliny. Brakowało mu tego

uczucia przez długie lata.

– Lisa otrzymała w grudniu dyplom z zarządzania – wyjaśnił przyjaciel, siadając za

biurkiem.

– A co się stało z Margery? Odeszła? – Do tej pory, odkąd poznał Briana, biurem

Summersa zarządzała przysadzista pięćdziesięcioparolatka.

– Jej mąż przeszedł na emeryturę i postanowili wyjechać. Podróże to ich pasja. Lisa

zastępuje Marge tymczasowo, dopóki nie zdobędzie uprawnień.

Ciekawe dlaczego zdecydował się zatrudnić akurat ją. Mógł przecież przyjąć do zespołu

kogoś z doświadczeniem w branży. Zwłaszcza że zgłosiłaby się masa chętnych.

Hm... Interesujące... Z zachowania żadnego z nich bynajmniej nie wynikało, że łączy ich

coś więcej niż praca. Chociaż nigdy nic nie wiadomo... Za zamkniętymi drzwiami wiele może

Karen Rose Smith - Kobieta z przeszłością.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: