Coulter Catherine - Rudzielec.pdf - romans historyczny - violka

ROZDZIAŁ 1

Zamek Northcliff

15 sierpnia 1815

Tysen Sherbrooke spojrzał przez szeroko otwarte okno na północną część parku

Northcliffe. W zamyśleniu zmarszczył brwi.

- W rzeczy samej - przyznał - wiedziałem, iż należę do spadkobierców tytułu,

Douglasie, ale lista prawowitych dziedziców była tak długa... Nigdy nie wyobrażałem sobie

nawet, że kiedykolwiek mógłbym uzyskać tytuł. Właściwie nie myślałem o tym od dobrych

dziesięciu lat. Jego ostatni wnuk, łan, naprawdę nie żyje?

- Tak, zginął sześć miesięcy przed śmiercią staruszka. Zdaje się, że spadł z klifu do

Morza Północnego. Jego prawnik sądzi chyba, że to właśnie śmierć młodego lana wpędziła

starego Tyronne'a do grobu.

Oczywiście, miał już osiemdziesiąt siedem lat i nie potrzebował w tej kwestii

specjalnej motywacji.

Wszystko więc wskazuje na to, że ty, Tysenie, jesteś teraz baronem Barthwick. To

stary tytuł, jeszcze z początku piętnastego wieku, kiedy baronami zostawali ludzie

dysponujący wielką władzą i majątkiem. Hrabia to tytuł znacznie późniejszy. Przez długi czas

hrabiowie byli parweniuszami.

- Pamiętam zamek Kildrummy - przyznał Tysen - na wybrzeżu, poniżej Stonehaven, z

widokiem na Morze Północne. Piękne miejsce, Douglasie. Zamek nie jest szczególnie wielki i

nie ma wysokich okien, jak to bywało w średniowiecznych szkockich budowlach. Pochodzi

raczej z późniejszego okresu. O ile dobrze sobie przypominam, to siedemnastowieczna

budowla.

Pamiętam, mówiono mi nawet, że stary zamek został zniszczony w jednej z

klanowych waśni. Nowy ma przyczółki nad oknami i drzwiami i dodatkowe ogrzewanie w

przewodach kominowych... jakiś tuzin kominów, a poza tym jeszcze cztery okrągłe, narożne

wieże oblężnicze. Pierwszy poziom budynku wychodzi na wewnętrzne podwórze zamknięte

wysokim murem. - Tysen przerwał na chwilę i próbował sobie wyobrazić zamek tak, jak

widział go w dzieciństwie. Oczy mu błyszczały, kiedy dodał: - Ale okolica jest dzika i

nieokiełznana, jakby Bóg spojrzał na nią z niebios i postanowił, iż nie będzie na niej

nowoczesnych budynków ani dróg, po czym pozostawił ją nietkniętą.

Jest tam więcej stromych stoków, niż możesz sobie wyobrazić, wiele wąskich dróg

gruntowych i jedna, jedyna droga, która wiedzie do zamku. Strome skaliste wzgórze schodzi

aż na plażę. I te polne kwiaty. Wszędzie polne kwiaty.

Dla jego poważnego, rozsądnego i konkretnego brata opis był zbyt poetycki, ale

Douglas cieszył się, że Tysen nie tylko pamięta Barthwick, ale najwyraźniej również uwielbia

to miejsce.

- Pamiętam, jak pojechałeś tam z ojcem. Miałeś wtedy... ile? Jakieś dziesięć lat?

- Tak. To był najpiękniejszy czas w moim życiu.

Douglas nie był tym zaskoczony. Nieczęsto bowiem zdarzało się, że któryś z nich miał

ojca na dłuższy czas tylko dla siebie. Kiedy Douglasowi to się udawało, uznawał to za dar

niebios. Wciąż tęsknił za hrabią, człowiekiem honoru, który kochał swoje dzieci i cierpliwie

znosił trudny charakter swojej żony, kwitując jej zachowanie krzywym uśmiechem i

wzruszeniem ramion. Douglas westchnął. Tyle się zmieniło.

- Skoro jesteś teraz baronem i właścicielem wielkiego majątku, powinienem chyba

pozwolić ci wreszcie siadać na honorowym miejscu przy stole.

Tysen nie roześmiał się, choć może uśmiechnął się pod nosem. Nie śmiał się prawie

wcale od czasu, kiedy postanowił poświęcić się Bogu. Miał wtedy siedemnaście lat. Douglas

pamiętał, jak jego brat Ryder mówił Tysenowi, że ze wszystkich ludzi, których Bóg umieścił

na tym nieszczęsnym padole, to właśnie pastor powinien mieć największe poczucie humoru,

ponieważ najwyraźniej posiada je również Najwyższy. Wystarczy tylko spojrzeć na wszystkie

absurdy wokół nas. Pytał, czy Tysen obserwował może gody pawia albo czy widział tego

bufonowatego księcia regenta, który jest tak gruby, że muszą go wpychać, a potem końmi

wyciągać z balii, kiedy chce się umyć. Czyż to nie zabawne?

Ale Tysen był poważny. Jego kazania brzmiały zawsze górnolotnie i udowadniały, że

Bóg jest surowy i niełatwo wybacza człowiekowi jego grzechy. Tysen miał teraz trzydzieści

jeden lat i wyglądał jak każdy z rodu Sherbrooke, wysoki, dobrze zbudowany, miał brązowe

włosy z odrobiną jasnych refleksów, i oczy jak wszyscy Sherbrooke'owie, niebieskie jak

letnie niebo. Douglas wyróżniał się w rodzinie czarnymi jak u kruka włosami i ciemnymi

oczami.

Tysen za to, jako jedyny w rodzie, nie posiadał tej radości życia, tej wrodzonej,

niezmąconej szczęśliwości i wiary, że świat jest cudownym miejscem.

- Tak mówisz? - uśmiechnął się Tysen. - Chyba muszę pojechać najpierw do Szkocji i

sprawdzić, co w trawie piszczy. - Westchnął. - Tyle mam tu zawsze różnych zajęć, ale wuj

Tyronne zasługuje na dziedzica, który przynajmniej dopilnuje, by majątek był właściwie

zarządzany. Tyle że ja nie mam w tej kwestii żadnego doświadczenia.

- Wiesz, że ci pomogę, Tysenie. Wystarczy, że poprosisz. Chciałbyś, żebym ci

towarzyszył do Bathwick?

Tysen potrząsnął głową.

- Nie, Douglasie, ale dziękuję za dobre chęci. Muszę to zrobić sam. Mam tu na

miejscu zastępcę, który na jakiś czas przejmie moje obowiązki. Pamiętasz Samuela

Pritcherta?

Och tak, nie można było nie pamiętać tego nudziarza.

- Pojadę więc sam. Wszyscy z tej Unii nie żyją, Douglasie. Pamiętam tych wszystkich

kuzynów. Tylu chłopców. A teraz wszyscy nie żyją!

- Tak, to przykre. Choroby, wypadki albo pojedynki, jeden z nich za dużo hulał. Jak

już mówiłem, ostatni w rodu, łan Barthwick, spad! z klifu do morza. Niewiadomo dokładnie,

jak to się stało.

- Z tej Unii było sześciu chłopców w kolejności do tytułu. Wszyscy przede mną.

Chyba zresztą tylko dlatego wuj Tyronne umieści! mnie na liście spadkobierców, Anglika

uczynił legalnym kandydatem do tytułu szkockiego barona. Oczywiście nie spodziewał się, że

kiedykolwiek mogłoby do tego dojść.

- A teraz tytuł jest twój, Tysenie. Żart wuja obrócił się przeciwko niemu. Zamek,

urodzajna piękna ziemia, więcej owiec, niż zdołasz policzyć nawet gdy nie możesz zasnąć...

Masz tam również wielu rybaków i rzemieślników, więc nawet w ciężkich czasach w majątku

nikt nie głoduje. Może nie jest to najbardziej bogate dziedzictwo, ale na pewno sobie

poradzisz. Wuj nigdy nie rugował ludzi z ziemi. Zdaje się, że nikt nie opuścił Barthwick od

bardzo dawna.

- I bardzo dobrze - rzekł Tysen. - To niemądry zwyczaj, wyrzucanie z ziemi ludzi,

którzy uprawiali ją od setek lat. Zdaje się więc, że teraz mój syn, Max, jest kolejnym

dziedzicem tytułu Barthwick. Ciekawe, co on na to powie.

Pewnie zacytuje jakieś łacińskie przysłowie, pomyślał Douglas. Najstarszy syn jego

brata był inteligentny, cichy, i chyba jeszcze bardziej poważny niż jego ojciec w tym wieku.

Imię odziedziczył po dziadku, jedynym wykształconym człowieku w rodzie Sherbrooke'ów,

tak się przynajmniej zdawało Douglasowi.

- Kiedy będziesz wyjeżdżał, Tysenie, przywieź dzieci do nas. Alex i ja zaopiekujemy

się nimi. Twoja Meggie może wreszcie wbije trochę rozsądku do głowy nie tylko swoim

braciom, ale również kuzynom. Na Boga, wszystkim by się to przydało.

Tysen uśmiechnął się łagodnie.

- Jest niezwykła, prawda, Douglasie?

- Zupełnie jak Sinjun w jej wieku. Meggie zacznie rządzić twoim domem, Tysenie,

jeśli nie będziesz ostrożny.

Brat rzucił mu urażone spojrzenie.

- Nie, nie przypomina Sinjun. Może z wyglądu, ale nie jest takim łobuziakiem jak ona.

Pamiętam, że Sinjun mogła człowieka doprowadzić do szału swoimi wybrykami. Nie, Meggie

jest znacznie bardziej powściągliwa, niż lady Sinjun była kiedykolwiek.

- Pamiętasz - przypomniał Douglas - jak ojciec załamywał ręce, kiedy kopnęła

Tommy'ego Maitlanda w zadek, tak że zleciał z klifu? Dobrze, że biedak nie złamał karku.

- A kiedy zaszyła ci wszystkie nogawki spodni? - wspominał Tysen. - Jeszcze słyszę

twój ryk. Nie, Meggie taka nie jest. Jest bardzo posłuszna. Nigdy nie musiałem się o nią

martwić. - Nagle na jego czole pojawiła się zmarszczka. - Cóż, dwójka naszych służących

słucha jej jak pani domu. Nawet chłopcy wykonują jej polecenia szybko i bez grymasów. Ku-

charka też właściwie gotuje tylko to, co lubi Meggie. Ale to cierpliwość, słodycz i uprzejmość

zyskują jej miłość i posłuszeństwo wszystkich domowników, nawet braci.

Douglas z trudem się powstrzymywał przed wybuchem. Czy jego brat był zupełnie

ślepy? Najwyraźniej tak. Meggie przy ojcu zachowywała się ostrożnie. Ta dziewucha była

bardzo sprytna.

- Pamiętam, że Sinjun wiele razy dostawała ode mnie w ucho. Straciłem już rachubę –

powiedział Douglas.

- Ja dałem jej po uszach tylko raz. O ile pamiętam, to było wtedy, kiedy przywiązała

mój ulubiony latawiec do szyi Korkociąga. Pamiętasz Korkociąga? Cóż to był za pies!

Najwspanialszy! W każdym razie Sinjun rzuciła patyk, a Korkociąg pobiegł za nim i nim

latawiec zdążył unieść się w górę, zaplątał się w róże mamy i doszczętnie je zniszczył.

Zdzieliłem ją, zanim się schowała. - Po chwili Tysen uśmiechnął się szeroko. - Nie zdawałem

sobie sprawy, że tak dawno już nie widziałem Sinjun i Collina. Za długo. - Wstał i

przeciągnął się. - Cóż, ale teraz wreszcie się to uda. Samuel Pritchert zajmie się parafianami.

Dziękuję, że zechciałeś zaopiekować się dziećmi, Douglasie. Chyba wyjadę w środę. Napiszę

po drodze kilka długich kazań. To daleka droga.

Meggie szybko umknęła na drugi koniec korytarza, gdy tylko usłyszała, że ojciec

zbliża się do drzwi gabinetu wuja Douglasa. Pobiegła prosto do ciotki Alex.

- Mój Boże, Meggie, nic ci nie jest? – przestraszyła się ciotka. Chwyciła bratanicę w

ramiona i obejrzała ją uważnie. - Podsłuchiwałaś, prawda? Ja też to robiłam w twoim wieku.

Twoja ciotka Sinjun wciąż to robi. Co się dzieje, Meggie?

- Ojciec wyjeżdża do Szkocji w środę. Zostawia tu chłopców.

Coulter Catherine - Rudzielec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: