Ogar.pdf

OGAR

W mych udręczonych uszach pobrzmiewa nieustannie koszmarny furkot i trzepot oraz

jakby słabe, odległe ujadanie jakiegoś wielkiego ogara. Nie jest to sen ani, jak się

obawiam, szaleństwo, zbyt wiele się bowiem wydarzyło, abym mógł mieć jakiekolwiek

wątpliwości.

St John jest zmasakrowanym trupem; tylko ja wiem dlaczego i wiem też, że wkrótce

palnę sobie w łeb strwożony, by i mnie nie spotkał równie okropny los. W głębi mrocznych

posępnych korytarzy upiornych fantazji krąży czarna bezkształtna Nemezis, która

przywiedzie mnie ku samozagładzie.

Niechaj Niebiosa wybaczą głupotę i upodobanie okropieństw, które sprowadziły na nas

obu tak potworny los! Znużeni pospolitością prozaicznego świata, gdzie nawet radość

przygód i romansów mogą się z czasem znudzić, St John i ja zgłębialiśmy radośnie tajniki

wszelkich estetycznych i intelektualnych prądów, obiecujących odsunięcie choć na chwilę

przytłaczającej nas nudy. W swoim czasie interesowaliśmy się jednocześnie tajemnicami

symbolistów i ekstazami prerafaelitów, lecz każdy nowy trend wkrótce tracił dla nas swój

urok, przestawał być pociągający i pokrywał się patyną. Pomóc nam mogła jedynie

posępna filozofia dekadentów, w której odnaleźliśmy moc, zwiększając stopniowo głębię i

diabolizm naszych penetracji. Niebawem Baudelaire i Huysman przestali budzić w nas

dreszczyk emocji, aż koniec końców pozostały nam jeszcze bardziej bezpośrednie bodźce

nadnaturalnych osobistych przygód i przeżyć. Te właśnie zatrważające potrzeby

emocjonalne przywiodły nas ostatecznie, szlakiem plugawym i mrocznym, do miejsca,

gdzie z trwogą i wstydem snuję swą opowieść, przepełniony dławiącą grozą, o tym, jak

poszukując ekstremalnych doznań, podjęliśmy się odrażających czynów, takich jak

plądrowanie grobów.

Nie potrafię wyjawić szczegółów naszych szokujących wypraw ani nawet po części

wymienić najbardziej plugawych trofeów zdobiących sekretne muzeum, urządzone przez

nas w wielkim kamiennym domu, gdzie wspólnie zamieszkiwaliśmy, tylko we dwóch, bez

służby. Muzeum nasze było bluźnierczym, mrożącym krew w żyłach miejscem, gdzie z

szatańskim gustem neurotycznej wirtuozerii zebraliśmy i stworzyliśmy całe uniwersum

grozy, by pobudzić nimi naszą złaknioną doznań perwersyjną wrażliwość. Był to pokój

tajemny, mieszczący się głęboko, bardzo głęboko pod ziemią, gdzie ogromne, skrzydlate

demony wykute z bazaltu i onyksu wyrzygiwały z wykrzywionych diabelskim uśmiechem

ust strugi zielonego i pomarańczowego światła, a ukryte pneumatyczne rury wprawiały w

kalejdoskopowy tan śmierci rzędy czerwonych, trupich istot przyobleczonych w fałdziste,

obszerne czarne szaty.

Przez rury te płynęły wonie, jakich w danym momencie byliśmy spragnieni. Niekiedy był

to zapach bladych cmentarnych lilii, innym razem narkotyczna woń kadzideł

przywodzących na myśl wschodnie świątynie podczas pochówku tamtejszych władców,

kiedy indziej zaś aż drżę na to wspomnienie! przerażający, rozdzierający duszę odór

świeżo rozkopanego grobu.

Wzdłuż ścian tej odrażającej sali stały sarkofagi pradawnych mumii ustawione na

przemian z udanymi, wyglądającymi jak żywe ciałami, dziełami doskonale

przygotowanymi według najlepszych przepisów sztuki wypychania zwierząt, oraz

kamiennymi nagrobkami skradzionymi z najstarszych cmentarzy świata. W niszach tu i

ówdzie umocowane były najróżniejszych kształtów czaszki i głowy, zachowane w

rozmaitym stadium rozkładu. Można tu było napotkać zarówno gnijące, łyse czerepy

szlachciców, jak i świeże, promieniujące złociste główki niedawno pogrzebanych dzieci.

Wszystkie malowidła i posągi przedstawiały diabły i demony, niektóre z nich były moim i

St Johna dziełem. Zamknięta na klucz aktówka oprawna w wygarbowaną ludzką skórę

zawierała pewne nieznane i nienazwane rysunki będące rzekomo dziełem Goi, które autor

popełnił, lecz nigdy nie ośmielił się ich opublikować. Były tam upiorne instrumenty

muzyczne, smyczkowe, dęte drewniane i dmuchane, z których od czasu do czasu z St

Johnem dobywaliśmy kakofonii przerażających swym dysonansem przenikliwych

dźwięków, w wyłożonych zaś hebanem gablotach umieszczona była najbardziej

nieprawdopodobna i niewyobrażalna w swej różnorodności kolekcja cmentarnych łupów,

jaką zdołała kiedykolwiek zgromadzić perwersja i szaleństwo. Dzięki Bogu, że miałem

odwagę ją zniszczyć, nim podjąłem decyzję o unicestwieniu samego siebie!

Łupieżcze wyprawy, podczas których gromadziliśmy nasze niewypowiedziane skarby,

zawsze były pamiętnymi pod względem artystycznym wydarzeniami. Nie byliśmy

prymitywnymi hienami cmentarnymi, jedynie pracowaliśmy ogarnięci specyficznym

nastrojem, który tworzyły krajobraz, otoczenie, pogoda, pora roku i blask księżyca.

Rozrywki owe stanowiły dla nas najbardziej wyrafinowaną formę ekspresji, toteż

staraliśmy się by wszystko dopięte było na ostatni guzik. Niewłaściwa pora, światło

błyskawic czy rozmiękła po deszczu, mlaskająca gleba w zupełności zniweczyłyby

ekstatyczną radość, jaka ogarniała nas po ekshumacji kolejnego złowrogo

uśmiechniętego, skrywanego przez ziemię sekretu. Z nienasyceniem, gorączkowo

poszukiwaliśmy nowych miejsc i oczekiwaliśmy na właściwe naszym dziełom warunki St

John zawsze był przywódcą i to on doprowadził nas w końcu w to drwiące, przeklęte

miejsce, które sprowadziło na nas obu odrażającą i nieuchronną zgubę.

Jakiż posępny i złośliwy los ściągnął nas na ten upiorny holenderski cmentarz? Wydaje mi

się, że to mroczna plotka i legendy, opowieści o śmiałku, pogrzebanym przed pięcioma

stuleciami, który ongiś sam był łupieżcą grobów i skradł ze starego grobowca pewien

potężny przedmiot. Pamiętam ostatnie chwile owej sceny blady jesienny księżyc wiszący

nad grobami, rzucającymi długie cienie, groteskowe drzewa o koronach zwieszających się

nisko ku bujnej, nie przyciętej trawie i murszejącym płytom; ogromne legiony dziwnych,

gigantycznych nietoperzy przelatujące na tle tarczy księżyca; prastary, obrośnięty

bluszczem kościół wskazujący długim, widmowym palcem w zagniewane niebo; świecące

owady, które tańczyły jak błędne ognie pod cisami nieopodal; smród zgnilizny, roślinności

i trudniej rozpoznawalnych rzeczy mieszał się niesiony podmuchami wiatru płynącego od

odległych bagien i mórz i, najgorsze z tego wszystkiego, słabe, lecz słyszalne, ujadanie

jakiegoś ogromnego psa, którego nie mogliśmy dojrzeć, ani nawet umiejscowić. Na ten

dźwięk zadrżeliśmy, przypominając sobie opowieści wieśniaków, ten bowiem, którego

szukaliśmy, wiele stuleci temu znaleziony został martwy, okrutnie rozszarpany kłami i

pazurami jakiejś nieznanej, niewyobrażalnej bestii.

Pamiętam, jak rozkopaliśmy grób cmentarnego rabusia i jak byliśmy przejęci,

wyobrażając sobie siebie, grób, blady łypiący księżyc, upiorne cienie, groteskowe drzewa,

gigantyczne nietoperze, prastary kościół, dławiące wyziewy, tańczące błędne ogniki,

delikatne pojękiwanie nocnego wiatru i dziwaczne, na wpół słyszalne, dochodzące nie

wiadomo skąd ujadanie, co do którego nie byliśmy pewni, czy rozlegało się na prawdę,

czy też tylko się nam zdawało.

Nagle nasze łopaty zgrzytnęły o coś twardszego niż ziemia i oczom naszym ukazała się

gnijąca trumna pokryta substancjami mineralnymi, które osadziły się na niej przez

stulecia. Wieko było niesamowicie grube i twarde, lecz w końcu sforsowaliśmy je i

nasyciliśmy oczy widokiem tego, co znajdowało się wewnątrz.

Dużo, zdumiewająco dużo pozostało w trumnie mimo upływu pięciuset lat. Szkielet, choć

w wielu miejscach pogruchotany szczękami istoty, która go zabiła, trzymał się w kupie ze

zdumiewającą trwałością, my natomiast napawaliśmy się widokiem białej czaszki, długich,

mocnych zębów i bezokich oczodołów, w których niegdyś, tak jak w naszych, płonął żar.

W trumnie leżał amulet o osobliwym, egzotycznym wzorze, który śpiący nosił zapewne na

szyi. Przedstawiał on dziwnie wyrzeźbioną figurkę warującego skrzydlatego psa lub

sfinksa z na wpół psim pyskiem, wykonaną na modłę orientalną z małego kawałka

nefrytu. Rysy istoty były ze wszech miar odrażające, jakby pławiła się ona ongiś i syciła

śmiercią, zwierzęcym bestialstwem i czystym, niepohamowanym złem.

U podstawy znajdowała się inskrypcja w języku, którego ani ja, ani St John nie

potrafiliśmy zidentyfikować, od spodu zaś jak pieczęć wytwórcy wyrzeźbiona była

groteskowa, niesamowita czaszka. Gdy tylko go ujrzeliśmy, wiedzieliśmy, że musimy mieć

ten amulet, bo tylko on mógł być godziwym łupem, pamiątką z tego, liczącego sobie pięć

stuleci, grobu. Pożądaliśmy go, nawet gdyby jego kształty nie były nam znajome, ale

były, stwierdziliśmy to, gdy przyjrzeliśmy mu się bliżej. Mogły wydawać się obce

wszystkim tym, którzy znają jeno sztukę i literaturę dostępną trzeźwym na umyśle,

zrównoważonym koneserom, my jednak rozpoznaliśmy w tym przedmiocie rzecz

wzmiankowaną w zakazanym Necronomiconie szalonego Araba, Abdula Alhazreda,

upiorny duchowy symbol pożerającej umarłych sekty z niedostępnego Leng w Azji

Środkowej. Nazbyt dobrze rozpoznaliśmy złowrogie rysy opisywane przez starego

arabskiego demonologa, rysy, jak pisał, nakreślone na wzór jakiejś niejasnej,

nadnaturalnej manifestacji dusz tych, którzy niepokoją umarłych i żywią się nimi.

Zabrawszy zielony nefrytowy obiekt, raz jeszcze spojrzeliśmy w ziejące pustką oczodoły w

zapadłej twarzy jego właściciela i zasypaliśmy grób, by wyglądał tak, jak go zastaliśmy.

Gdy pośpiesznie opuszczaliśmy owo odrażające miejsce, a skradziony przedmiot

spoczywał w kieszeni St Johna, mieliśmy wrażenie, że nietoperze całym stadem

zanurkowały ku ziemi, którą niedawno rozkopywaliśmy, jakby zamierzały poszukiwać w

niej jakichś plugawych i przeklętych, acz smacznych kąsków. Jesienny księżyc był jednak

blady i świecił słabo, toteż nie mogliśmy tego potwierdzić.

Następnego dnia, gdy opuszczając Holandię, wyruszyliśmy w drogę powrotną do domu,

wydawało się nam, że z oddali dobiega nas słabe ujadanie jakiegoś gigantycznego psa.

Jesienny wiatr zawodził jednak smętnie i żałośnie, toteż nie mogliśmy stwierdzić tego na

pewno.

W niecały tydzień po naszym powrocie do Anglii zaczęły dziać się osobliwe rzeczy. Żyliśmy

jak para odludków, bez przyjaciół czy służby, tylko my dwaj w starej posesji stojącej

wśród rzadko uczęszczanych, posępnych trzęsawisk. Do drzwi naszych nieczęsto zatem

pukali goście.

Od tej pory wszelako niepokoiły nas nocne drapania i szurania, nie tylko do drzwi, lecz

również do okien, zarówno na panterze, jak i na piętrze. Pewnego razu dostrzegliśmy

wielkie, nieprzejrzyste cielsko mroczniejące w oknie biblioteki, gdy wpływał przez nie

blask księżyca, kiedy indziej zaś wydawało się nam, że gdzieś nieopodal rozlega się

głośny ni to furgot, ni trzepotanie. W obu przypadkach poszukiwania nasze spełzły na

niczym i zaczęliśmy nawet przypisywać te wydarzenia wybujałej wyobraźni, podczas gdy

w uszach naszych wciąż rozlegało się słabe ujadanie, które, jak nam się zdawało,

usłyszeliśmy po raz pierwszy na holenderskim cmentarzu. Nefrytowy amulet znajdował się

obecnie w jednej z nisz naszego muzeum i czasami zapalaliśmy przed nim roztaczającą

dziwną woń świecę. W Necronomiconie wyczytaliśmy sporo o jego właściwościach, jak

również o relacjach między duszami duchów a obiektami, które symbolizował i to, czego

się dowiedzieliśmy, wprawiło nas w przerażenie. A potem nadeszła groza.

W nocy, dwudziestego czwartego września 19... roku, usłyszałem pukanie do drzwi

mojego pokoju.

Sądząc, że to St John, zaprosiłem pukającego do środka, ale odpowiedział mi tylko

ochrypły śmiech. W korytarzu nie było nikogo. Kiedy obudziłem St Johna, okazłało się, iż

nie wie nic o niedawnym zdarzeniu i zmartwił nim się jeszcze bardziej ode mnie. Tej

właśnie nocy słabe, odległe ujadanie nad trzęsawiskami stało się dla nas bezsprzecznie

przeraźliwą rzeczywistością.

Cztery dni później, gdy obaj przebywaliśmy w sekretnym muzeum, dało się słyszeć ciche,

ukradkowe skrobanie do jedynych drzwi, wiodących na schody prowadzące do naszej

tajemnej biblioteki. Byliśmy zaniepokojeni w dwójnasób.

Zawsze lękaliśmy się, że nasza upiorna, makabryczna kolekcja może zostać odkryta.

Wygasiwszy wszystkie światła, podeszliśmy do drzwi i otworzyliśmy je gwałtownie na

oścież po czym omiótł nas silny podmuch powietrza i usłyszeliśmy jakby niknącą w

oddali osobliwą mieszaninę szelestów, chichotów i mamrotania. Nie próbowaliśmy

oceniać, czy byliśmy obłąkani, przy zdrowych zmysłach, czy może wszystko to tylko się

nam przyśniło. Ze zgrozą stwierdziliśmy jeno, że owo przeraźliwe, bezcielesne

mamrotanie tworzyły słowa w języku flamandzkim.

Od tej pory żyliśmy w narastającym przerażeniu i fascynacji.

Przede wszystkim staraliśmy się trzymać teorii, że w skutek naszych perwersyjnych

zainteresowań obaj popadliśmy w obłęd. Bywały chwile, że wyobrażaliśmy sobie, iż

padliśmy ofiarami jakiejś zatrważającej, zbliżającej się ku nam zguby. Osobliwych

manifestacji było teraz zbyt wiele, by można je zliczyć.

Nasz samotny dom ożył obecnością jakiejś złowrogiej istoty, której natury nie potrafiliśmy

się nawet domyślić, a każdej nocy coraz głośniej nad moczarami przetaczało się groźne

ujadanie niewidzialnego ogara. Dwudziestego dziewiątego października w ziemi pod

oknem biblioteki odnaleźliśmy niemożliwe do opisania ślady. Były równie deprymujące jak

hordy wielkich nietoperzy, które nawiedzały starą posiadłość w niespotykanej dotąd

liczbie.

Koszmar osiągnął swą kulminację dziewiętnastego listopada, kiedy St John, zmierzając do

domu po zmierzchu ze stacji kolejowej, został pochwycony i rozdarty na strzępy przez

jakiegoś przerażającego, drapieżnego stwora. Jego wrzaski dotarły aż do domu, a gdy

pospieszyłem z pomocą, dotarłszy na miejsce upiornego mordu usłyszałem trzepot

skrzydeł i ujrzałem niewyraźną, mglistą istotę odcinającą się na tle wschodzącego

księżyca.

Mój przyjaciel umierał, gdy do niego przemówiłem, i mówił bardzo niespójnie. Słyszałem

jedynie:

— Amulet... ta przeklęta rzecz...

A potem zległ, stając się pozbawioną życia bryłą zmasakrowanego mięsa.

Następnej nocy pogrzebałem go w jednym z naszych zaniedbanych ogrodów,

wypowiadając nad jego ciałem inkantacje z pewnego diabelskiego rytuału, który tak lubił

za życia. Gdy skończyłem demoniczną sentencję, usłyszałem dochodzące od strony

trzęsawisk słabe ujadanie jakiegoś gigantycznego ogara. Księżyc wzeszedł, ale nie

odważyłem się unieść wzroku. Kiedy zaś ujrzałem na słabo oświetlonych moczarach

ogromny cień przepływający od jednego pagórka do drugiego, zamknąłem oczy i rzuciłem

się na ziemię. Kiedy się podniosłem, rozdygotany, wiele chwil później, chwiejnym krokiem

wróciłem do domu i złożyłem korny pokłon przed wyniesionym na piedestał amuletem z

zielonego nefrytu.

Lękając się mieszkania samotnie w starym domu na moczarach, następnego dnia

wyjechałem do Londynu, zabierając ze sobą amulet i uprzednio niszcząc, przez spalenie

bądź zakopanie, zbiory znajdujące się w naszym osobliwym muzeum. Jednak już trzy

noce później znowu usłyszałem ujadanie, a zanim tydzień dobiegł kresu, poczułem na

sobie po zmierzchu spojrzenie niewidzialnych oczu. Pewnego wieczoru podczas

przechadzki po Victoria Embankment ujrzałem czarny kształt przesłaniający blask latarni i

odbijający się w wodzie. Wiatr, silniejszy niż nocna bryza, omiótł mnie i zrozumiałem, że

to samo, co spotkało St Johna, spotka wkrótce i mnie.

Następnego dnia starannie owinąłem nefrytowy amulet i popłynąłem do Holandii. Nie

wiedziałem, czy zwracając przedmiot jego uśpionemu, milczącemu właścicielowi, uzyskam

przebaczenie, ale czułem, że muszę spróbować każdej możliwej alternatywy. Wciąż nie do

końca wiedziałem, czym był ogar i dlaczego mnie ścigał, ale po raz pierwszy usłyszałem

ujadanie na starym cmentarzu i każdy późniejszy wypadek, w tym także ostatnie słowo,

jakie wyszeptał do mnie St John, zdawały się łączyć klątwę z kradzieżą amuletu. Nic

przeto dziwnego, że pogrążyłem się w czarnej rozpaczy, kiedy w gospodzie w Rotterdamie

odkryłem, iż złodzieje pozbawili mnie jedynej nadziei ocalenia.

Tego wieczoru ujadanie było głośniejsze niż zazwyczaj, rankiem zaś dowiedziałem się o

potwornej, nie wyjaśnionej zbrodni, jaka wydarzyła się w najplugawszym zakątku miasta.

Szumowiny wpadły w przerażenie, nigdy bowiem, nawet w tej zakazanej dzielnicy, nie

dokonano równie okrutnego i odrażającego czynu.

W złodziejskiej melinie cała rodzina została rozdarta na strzępy przez nieznaną istotę,

która nie pozostawiła po sobie śladów, a ci, którzy znajdowali się w okolice słyszeli przez

całą noc głębokie, niezbyt głośne ujadanie wielkiego psa.

W końcu jednak znalazłem się znów na zapomnianym, odrażającym cmentarzu, gdzie

blady zimowy księżyc malował upiorne cienie, a pozbawione liści drzewa pochylały się

ponuro na spotkanie wyschłej, oszronionej trawy i zmurszałych płyt. Kościół o ścianach

obrośniętych bluszczem mierzył drwiąco palcem dzwonnicy w nieprzyjazne niebo, nocny

wiatr natomiast zawodził opętańczo, napływając znad zmarzniętych bagien i skutych

lodem mórz. Ujadanie było teraz bardzo słabe i umilkło zupełnie, gdy zbliżyłem się do

grobu, który ongiś zbezcześciłem, płosząc swym pojawieniem się osobliwie liczne stado

nietoperzy, nie wiedzieć czemu kołujących właśnie nad tą mogiłą.

Nie miałem pojęcia, dlaczego tam przybyłem, chyba tylko po to, aby odmówić modlitwę

bądź histerycznie błagać o przebaczenie, starając się ułagodzić cichą, białą istotę

spoczywającą w tym miejscu, a jednak wbrew rozsądkowi zaatakowałem na wpół

zamarzniętą ziemię z rozpaczą po części przynależną do mnie, po części zaś do owej

dominującej woli istniejącej poza mną. Wykopanie truchła było łatwiejsze, niż się

spodziewałem, choć w pewnej chwili me poczynania zostały w osobliwy sposób zakłócone

nagle bowiem z zimnego nieba spikował chudy sęp i zaczął dziobać zajadle ziemię

mogiły, póki nie zabiłem go jednym ciosem łopaty. W końcu dokopałem się do gnijącej,

podłużnej skrzyni trumny i usunąłem przeżarte wilgocią wieko. I to ostatnia racjonalna

czynność, jaką pamiętam.

Wewnątrz liczącej sobie setki lat trumny, pokrytej koszmarną zbitą warstwą ogromnych

błoniastoskrzydłych uśpionych nietoperzy, spoczywała koścista istota, którą wraz z

przyjacielem okradliśmy. Nie była wszelako czysta i spokojna jak wówczas, gdy ją

ujrzeliśmy, lecz pokryta zaschniętą warstwą krwi i obcych szczątków oraz włosia. Łypała

na mnie bezokimi, jarzącymi się osobliwą fosforescencją oczodołami, a ostre, okrwawione

kły kłapały ironicznie i złowrogo zarazem, dworując sobie z mej nieuchronnej zguby. A

gdy spomiędzy tych uśmiechniętych upiornie szczęk dobyło się głębokie, sardoniczne

ujadanie, niby jakiegoś gigantycznego ogara, i ujrzałem, że w brudnych, skąpanych w

posoce, zaciśniętych niczym szpony palcach tkwi utracony przeze mnie, złowróżbny

amulet z nefrytu, wrzasnąłem na całe gardło i pobiegłem jak szalony, a mój krzyk

niebawem przerodził się w wybuch histerycznego śmiechu.

Szaleństwo płynie z gwiezdnym wiatrem... pazury i kły ostrzone na trupach przez

stulecia... ociekająca śmierć dosiadająca stad nietoperzy wylatujących z czarnych jak noc

ruin zapomnianych, z dawna pogrzebanych świątyń Beliala... Teraz, gdy ujadanie owej

umarłej, odartej z ciała potworności narasta coraz bardziej, a ukradkowe łopotanie i

trzepot tych przeklętych błoniastych skrzydeł z każdą chwilą się przybliża i przybiera na

sile, poszukam z mym rewolwerem zapomnienia, które jest dla mnie jedyną ucieczką

przed tym, co nie nazwane i czego nie sposób nazwać.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: