Zahn Timothy-Zaginiona Rasa.pdf

Timothy Zahn

Zaginiona rasa

(Spinneret)

Tłumaczył: Radosław Botev

PROLOG

Kapitan Carl Stewart stał na mostku pierwszego amerykańskiego statku gwiezdnego

i żałował tylko, że nie było butelki szampana, którą można by rozbić o burtę USS „Aurory”.

Ceremonia byłaby, oczywiście, niepraktyczna, nawet jeśli Departament Stanu wydałby

na nią zezwolenie. W pozbawionej powietrza, zimnej przestrzeni kosmosu butelka

wymagałaby specjalnego zabezpieczenia, żeby nie zamarzła na kamień ani nie pękła za

wcześnie. Takie wzmocnienie mogłoby jednak uniemożliwić jej prawidłowe stłuczenie we

właściwym momencie. Start przekazywano na żywo dla całej planety, a do wyborów w roku

dwa tysiące szesnastym pozostało zaledwie dziesięć miesięcy, nikt więc nie chciał ryzykować

takiego niepowodzenia. Morze i wszystko, co się z nim wiązało, miał Stewart we krwi od

czterech pokoleń i wydawało mu się, że rozpoczęcie podróży statku bez chrztu jest w jakiś

sposób niewłaściwe.

Monotonny głos z monitora telewizyjnego ucichł. Stewart ponownie skupił uwagę na

ekranie. Zrobił to w samą porę, żeby zobaczyć, jak prezydent Allerton kładzie rękę na

przycisku przy swoim podium.

Przygotować się – rozkazał, obserwując obraz.

Zbędna komenda; załoga „Aurory” była gotowa już od kilku godzin.

– ...i kierując ku tobie wszystkie nasze nadzieje, modlitwy i marzenia, posyłamy cię

w poszukiwaniu nowej granicy, nowych światów, nowych perspektyw, nowych rozwiązań;

żeby wzmocnić i ponownie wynieść ludzkość do wielkości. Szczęśliwej drogi, „Auroro”!

Przy wtórze ostatniego aplauzu Allerton wcisnął przycisk...

Pięć tysięcy kilometrów nad nim przytwierdzone do podstawy rusztowania wokół

statku reflektory rozbłysły światłem i po raz pierwszy ukazały kamerom telewizyjnym

„Aurorę” w całej okazałości.

Stewart pozwolił trwać tej podniosłej chwili przez czas potrzebny na doliczenie do

pięciu i skinął na sternika.

– Proszę nas wyprowadzić, panie Bailey – polecił. – Niech pan uważa, żeby nie

zahaczyć po drodze „Pathfindera”.

Bailey uśmiechnął się.

– Tak jest, sir.

Napędzana przez zasilane ciekłym azotem silniki dokujące „Aurora” powoli opuściła

bezpieczną przestrzeń wewnątrz rusztowania. Bezbłędnie ominęła rusztowanie wokół

„Pathfindera” – Stewart dostrzegł kątem oka prawie ukończony bliźniaczy statek

pozdrawiający ich feerią migających świateł – i podryfowała w kierunku ledwo widocznego

pod nimi horyzontu ciemnego świata.

– Ale tam dużo świateł! – stwierdził Reger, nawigator.

– Ale tam dużo ludzi, którzy z nich korzystają – mruknął Stewart. – I oby mieli rację ci

wszyscy naukowcy ze swoimi dziwacznymi teleskopami i teoriami, pomyślał, oby były tam

planety, które „Aurora” może odkryć.

– Gotów do przeskoku – zameldował Bailey i spojrzał na Stewarta. – Odchylenie

wektora kursu poniżej pięciu sekund.

– Przyjąłem. – Stewart skinął głową i chwilowo porzucił wszelkie obawy o przetrwanie

Ziemi – Niech to dobrze wygląda w telewizji, panie Bailey: przeskok!

Przy błysku wyładowania płaskiego pioruna gwiazdy zniknęły ze wszystkich stanowisk

obserwacyjnych i sensorów wizyjnych i utonęły w głębokiej czerni hiperprzestrzeni.

– Następny przystanek – Alpha Centauri.

Ludzkość rozpoczęła swoją podróż.

* * *

– Z całą pewnością wszystko wskazuje na to, że warunki są podobne do ziemskich. –

Pulchne palce astrofizyka Hashimoto zwinnie zatańczyły na ekranie konsoli. Na planecie

powinna panować odpowiednia temperatura, rozmiary w granicach kilku procent wielkości

Ziemi, odbieramy też silny sygnał obecności tlenu, nawet z tej odległości.

Stewart przytaknął. Nie chciał rozbudzać w sobie zbyt wielkich nadziei. „Aurora”

odwiedziła do tej pory sześć systemów i zdarzył się już jeden fałszywy alarm.

– Trzymamy kurs. To powinno dostatecznie przybliżyć nas do planety i umożliwić

otrzymanie lepszych odczytów. Jeżeli będą podstawy do lądowania...

– Kapitanie! – powiedział Bailey zdławionym głosem o oktawę wyższym niż zwykle. –

Mam coś poruszającego się szybko na ekranie!

Stewart błyskawicznie odwrócił się w fotelu... i zamarł. Zza częściowo oświetlonej

tarczy planety wyłoniła się wolno poruszająca się gwiazda. Kilka sekund później dołączyła do

niej druga... i trzecia.

Statek gwiezdny!

– A niech mnie! – wyksztusił Hashimoto.

Stewart odzyskał mowę.

– Przeskok, Bailey. Do diabła z parametrami lotu. Później wrócimy na kurs.

– Proszę zaczekać – powiedział Hashimoto, ale planeta i ruchome gwiazdy już zniknęły

z błyskiem. – Kapitanie!

– Ja tu wydaję polecenia, panie Hashimoto – powiedział sucho Stewart, żeby

przypomnieć naukowcowi o jego tymczasowym wojskowym statusie. – Rozkazy, które

otrzymałem w tej sprawie, są jednoznaczne. W przypadku kontaktu z kosmitami, mam za

wszelką cenę uciekać.

– Ale obca rasa. – Hashimoto nie zamierzał dać za wygraną. – Niech pan pomyśli

o szansach, jakie „Aurora”...

– „Aurora” nie jest odpowiednio wyposażona ani do walki, ani do negocjacji – przerwał

mu Stewart. – Dyplomaci mogą przybyć tu po nas, jak tylko sporządzimy raport. Nie wydaje

mi się, żeby Obcy zniknęli w ciągu najbliższych dwóch miesięcy. Może rozpocząć pan

analizę danych, które zebraliśmy. Proszę też sprawdzić, czy uda się panu ustalić, na ile ta

planeta była w rzeczywistości podobna do Ziemi. Musimy się dowiedzieć, jak bardzo

zainteresowani naszym celem mogą być ci kosmici, zanim ponownie nawiążemy kontakt.

Gniewne spojrzenie Hashimoto ustąpiło miejsca malującemu się na jego twarzy

głębokiemu skupieniu. Naukowiec skinął głową i zszedł z mostka.

Stewart znowu odwrócił się w stronę blado błyszczących wyświetlaczy. Zmiął w ustach

przekleństwo, które usłyszał kiedyś od pewnego sierżanta piechoty morskiej podczas musztry.

A więc w kosmosie rzeczywiście istniało życie... a skoro występowało tak blisko

Słońca, musiało być bardzo powszechne. Może cała międzygwiezdna federacja siedziała na

progu znanego ludzkości świata – kosmiczny klub, którego członkowie mogli wreszcie

udzielić rodzajowi ludzkiemu tak bardzo potrzebnych odpowiedzi.

Chwilę później przyszła mu do głowy druga możliwa konsekwencja istnienia

„kosmicznego klubu”.

* * *

Gwizd silników lądownika zamienił się w uszach kapitana Radforda w dzwoniącą ciszę.

Dowódca z trzaskiem zwolnił pasy bezpieczeństwa i ostrożnie stanął na nogach. Nie czuł się

najlepiej po trzech tygodniach spędzonych na pokładzie „Pathfindera” w stanie zerowej

grawitacji.

– Uruchomić kontrolę gotowości do startu – polecił pilotowi wahadłowca. – I proszę

włączyć próbnik atmosferyczny.

– Tak jest, sir.

Radford podszedł do drzwi komory powietrznej, gdzie zbierała się już pozostała część

grupy zwiadowczej.

– Wygląda pięknie, kapitanie – porucznik Sherman uśmiechnął się i wyciągnął rękę,

żeby przymocować hełm kapitana Radforda do jego skafandra. – Biorąc pod uwagę tę zieleń

na zewnątrz, musi tu być chlorofil.

– Wkrótce się o tym przekonamy.

Nie spiesząc się, Radford zakończył sprawdzanie skafandra. Dał sygnał załodze

i wszedł do komory powietrznej. Po dziewięćdziesięciu sekundach, które wydawały się

wiecznością, zewnętrzne drzwi rozchyliły się... a kapitan Radford ze statku USS „Pathfinder”

wkroczył w świat, który miał się stać pierwszą pozaziemską kolonią ludzkości.

Wcześniej dużo rozmyślał o tej chwili i był do niej przygotowany. – W imieniu...

Urwał nagle, a głos uwiązł mu w gardle.

– Kapitanie? – dobiegł go niepewny głos Shermana.

– Uruchomić wszystkie zewnętrzne kamery – rozkazał cicho Radford.

Zastanawiał się, czy jego słów nie zagłuszy odgłos mocno bijącego serca. Obcy, który

w odległości piętnastu metrów wyłonił się z sięgającej do pasa trawy, trzymał metalowe

urządzenie dziwnego kształtu... Jeśli nawet nie było skierowane wprost na Radforda, to na

pewno cel nie był zbyt daleko od niego.

– O, o! – mruknął ktoś z załogi. – Kapitanie, jesteśmy otoczeni.

– Przyjąłem – odparł Radford. – Kyle, odbiera pan to wszystko?

– Dokładnie – powiedział urywanym głosem pierwszy oficer na „Pathfinderze”. –

Jesteśmy w pełnej gotowości. Ani śladu obcego statku kosmicznego.

– Jak na razie – zareagował nerwowo Radford.

Kapitan dostrzegł jeszcze czterech Obcych. Ubezpieczali tyły pierwszego. Nosili na

sobie coś podobnego do ubrań, a w rękach trzymali identyczne urządzenia, najwidoczniej

pochodzące z masowej produkcji. Obcy nie reprezentowali więc żadnej prymitywnej rasy.

„Pathfinder” nie wykrył zaś z orbity śladów cywilizacji. Kosmici też przybyli tu jako goście.

– W porządku. Postaram się dostać z powrotem do śluzy powietrznej. Wzniesiemy się,

gdy tylko dotrę na pokład. Kyle, proszę przygotować statek do przeskoku.

– Będziemy gotowi do pańskiego powrotu.

– Bądźcie gotowi przed moim powrotem – rozkazał Radford. – Jeżeli pojawi się jakiś

obcy statek, musicie natychmiast odlecieć. Nas można poświęcić, lecz nie wolno narażać

zdobytych informacji.

– Tak jest, sir. – Kyle nie wydawał się zbytnio zadowolony.

Radford też nie był tym specjalnie zachwycony, ale jak się okazało, nie musiał się wcale

bohatersko poświęcać. Obcy przyglądali się obojętnie, jak Radford wycofywał się przez

drzwi. Kiedy wahadłowiec wszedł na orbitę, nie pojawiło się nic, co choć trochę

przypominałoby samoloty bojowe. Wszystkie ekrany nadal pozostały puste, gdy „Pathfinder”

przedostał się do hiperprzestrzeni.

– Szlag by to trafił! – mruknął Kyle, kiedy oglądali nagranie ze spotkania z kosmitami.

– To miejsce było wprost idealne.

– Nie wiemy tego na pewno – przypomniał mu Radford. – Dowiedzieliśmy się, że

człowiek nie jest sam we wszechświecie, a to jest co najmniej tak samo ważne, jak odkrycie

nowych planet do zasiedlenia.

– Naturalnie, o ile oni są przyjaźnie nastawieni.

– Jeżeli nawet nie są, to przynajmniej nie wiedzą, skąd przylecieliśmy. – Radford

dotknął przycisku przewijania. – Głowa do góry, Kyle. Mamy dość duże szansę na

znalezienie czegoś innego, zanim wrócimy do domu. A nawet jeśli nam się nie uda, prawie na

pewno zrobią to „Aurora” albo „Celeritas”.

– Może.

* * *

– Piękna. – Mario Civardi uśmiechnął się do planety widocznej na wyświetlaczu

teleskopu. – Po prostu piękna.

Kapitan Curt Korczak stłumił uśmiech wywołany entuzjazmem Włocha. Entuzjazm ten

doskonale odzwierciedlał jego własne, bardziej osobiste odczucia. Ostatnio Europejską

Agencję Kosmiczną bardzo krytykowano za opóźnienia, które umożliwiły Amerykanom jako

pierwszym wystrzelenie dwóch statków. Ale „Celeritas” właśnie odpłacił sceptykom

z nawiązką. Zupełnie nowy świat, gdzie ludzkość mogłaby zacząć wszystko na nowo.

Żadnych zanieczyszczeń, kwaśnych deszczów, przeludnienia ani żadnych nacjonalistycznych

postaw. To było prawie jak powrót do edenu.

– Kapitanie! – krzyknął nagle mężczyzna przy radarze. – Coś się zbliża od rufy...

Główny ekran zamrugał światłami. Jakiś kształt z ognistym ogonem przemknął nad

„Celeritas” i niknął daleko z przodu.

– Co do diabła?! – wykrztusił pierwszy oficer Blake. – Cholera, to był pocisk.

– Analiza kursu – rzucił Korczak. – Chcę wiedzieć, skąd pochodzi.

– Mam, sir. Wystrzelono w nas z...

Korczak poczuł silne uderzenie fotela w plecy. Wstrząsnął nim głuchy huk eksplozji.

– Przeskok, Civardi! – wycedził przez zęby. – Zabieramy się stąd!

Sprzęt cudem zadziałał. Bezpieczny w mroku hiperprzestrzeni „Celeritas” z trudem

ruszył w kierunku domu.

* * *

– Nie wierzę. – Prezydent John Kennedy Allerton potrząsnął głową i odłożył raport. –

Piętnaście planet podobnych do Ziemi i wszystkie już zajęte?

Generał James Klein wzruszył ramionami.

– Rozumiem, że trudno się z tym pogodzić, ale nie możemy zaprzeczać przekazom

z „Pathfindera”. – Zawahał się na chwilę. – Słyszałem też, że „Celeritas” Europejskiej

Agencji Kosmicznej wrócił dziś rano uszkodzony. Sądzę, że też natknął się na Obcych.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: