Gina B. Nahai - Pawi krzyk.pdf - ☼Ah...Książeczki, duuużo, Ebook - zlosnicaa87

GINA B. NAHAI

Pawi Krzyk

(Cry of the Peacock)

(tłum. Teresa Lechowska)

Prolog

1982

W więzieniu kobiecym, do którego Strażnicy Rewolucji zabrali Pawicę, osiem osób spało

w jednoosobowej celi. Siedziały zajmując każdy centymetr rojącej się od szczurów podłogi,

skute przez wiele tygodni z zawiązanymi oczami, dopóki nie nabawiły się jakiejś choroby, nie

zostały stracone albo zwolnione. Dostawały dwa posiłki dziennie - rzucano im na ubrudzoną

kałem podłogę chleb i orzechy. Co rano Strażnicy wyprowadzali na podwórze przed pluton

egzekucyjny pewną liczbę więźniarek. Zdejmowali im opaski z oczu i stawiali pod zbryzganym

krwią betonowym murem. Potem strzelali do nich - czasem prawdziwymi kulami, a czasem

ślepymi nabojami.

Mułłowie urządzali fałszywe egzekucje, żeby wymusić przyznanie się do winy albo

powiększyć łapówkę, którą każdy więzień powinien dać za swoje uwolnienie. Reżim Boga był

zachłanny i nie znał litości. Często aresztowano ludzi nie za przestępstwa, które mogli popełnić

w przeszłości, lecz wyłącznie z jednego powodu - żeby zmusić ich do oddania ukrytych albo

zainwestowanych za granicą pieniędzy. Kiedy zabrano już wszystkie pieniądze i wymuszono

przyznanie do winy, ładowano broń i więzień padał pod murem.

Pawica, tkwiąca w celi skuta, z opaską na oczach, słyszała strzały i mogła zliczyć

więźniarki, które powracały żywe. Siedziała w więzieniu od trzech tygodni i wciąż jeszcze nikt

nie podjął decyzji co do jej losu. Przybyła tu pewnego popołudnia wojskowym dżipem otoczona

przez Strażników Rewolucji, z odsłoniętą twarzą i włosami nie zakrytymi. Jej strój szokował i

urągał wszystkim zasadom islamu: jaskrawe szyfony i ogniste jedwabie, żółte chusty, bluzka z

cekinami i pas wyszywany złotem na wymiętej aksamitnej spódnicy. Na nogach miała białe

pensjonarskie pończochy i atłasowe pantofle ozdobione kryształami górskimi i paciorkami, na

nadgarstkach z tuzin złotych bransolet, na szyi niezliczone sznury pereł, na każdym palcu

pierścionki. Kieszenie miała pełne złota i drogich kamieni, a w pantoflach tysiącrialowe

banknoty. Jednakże to nie ten strój tak zaszokował mułłów, lecz jej wiek. Pawica Żydówka jest

tak stara, mówili, że pamięta czasy, kiedy Bóg był dzieckiem.

Więźniowie mułłów byli młodzi i starzy, jedni mieli ledwie sześć lat, inni aż

dziewięćdziesiąt. Aresztowano kobiety oskarżane o działalność kontrrewolucyjną i takie, które

używały lakieru do paznokci i robiły sobie makijaż. Więziono komunistów i nacjonalistów,

Żydów i wyznawców bahaizmu, a przede wszystkim muzułmanów, którzy nie chcieli

przestrzegać reguł narzucanych przez mułłów. Nigdy jednak nie trafił tu nikt równie sędziwy jak

Pawica i mułłowie nie wiedzieli, co z nią począć.

Strażnicy zaprowadzili Pawicę do celi, gdzie przeszukała ją kobieta w sukni do pięt z

długimi rękawami, o włosach schowanych pod chustą. Zabrała jej całą biżuterię i wszystkie

pieniądze. Potem odesłała ją na przesłuchanie.

- Ile masz lat? - spytał młody mułła, nawet na nią nie spojrzawszy.

Pawica wbiła w niego wzrok.

- Odpowiedz! - rozkazał, nadal na nią nie patrząc. - Ile masz lat?

- Urodziłam się w roku zarazy.

Podniósł wzrok.

- Jakiej zarazy?

Nic nie wiedział o przeszłości.

- Jakiej zarazy? - Podniósł się z miejsca, dyszał na nią. - Odpowiedz! - Cuchnął potem i

amerykańską whisky.

Urodziłam się w roku zarazy, chciała powiedzieć Pawica, chowałam się w podziemnej

jaskini, gdzie w ciemnościach po ścianach łaziły wszy i skorpiony, a w każdym wypitym łyku

wody pływały robaki.

- Jakiej zarazy?

Strażnicy zaprowadzili ją do celi. Mijały tygodnie. Codziennie słyszała strzały.

Współwięźniarki pytały o to samo.

- Ile masz lat?

Kobieta po prawej stronie była komunistką i powiedziała, że chodzi o ludobójstwo. Ta po

lewej stronie była gospodynią domową i nie miała pojęcia, dlaczego ją aresztowano. Mehrullah

Strażnik stojący na korytarzu był ojcem, który posłał swoje dzieci na wojnę tylko dlatego, że

wierzył, iż zginą i pójdą prosto do nieba.

- Pawico! - krzyknął pewnego ranka, gdy na podwórku strzelano. Przyszedł po nią, a

zatem jej los został przesądzony. - Pawico! - krzyknął raz jeszcze i wtedy zaczęła chwiejnie

podnosić się na nogi.

Otwarto drzwi. Mehrullah Strażnik zdjął jej opaskę z oczu. Oślepiło ją światło,

przenikając głowę na wskroś. Wstała oszołomiona i przytrzymała się ściany. Kiedy mogła już coś

widzieć, spostrzegła, że Mehrullah mierzy ją wzrokiem.

- Więc ile miałaś lat? - spytał, jakby jej życie już się skończyło.

Pawica oderwała się od ściany.

- Mam sto szesnaście lat - powiedziała. - I zamierzam jeszcze pożyć.

1796

W celi komunistka, która mówiła, że chodzi o ludobójstwo, posiusiała się na podłodze ze

śmiechu.

Estera Wróżka była wysoka i szeroka w ramionach, skórę miała ciemną i lśniącą jak

oliwa, którą smarowała sobie brzuch i ręce, żeby jej nie pierzchły. Powieki jej oczu, czarnych jak

wody Zatoki Perskiej, zawsze przysypane były połyskliwym pudrem z azotanu srebra. Wargi

miała grube i czerwone jak serce młodego ptaszka, włosy długie, rozwichrzone i równie ciemne

jak oczy, głos głęboki, wibrujący i pełen tajemniczości.

Urodziła się na południu, w portowym mieście Bandar Abbas nad Zatoką Perską.

Podobnie jak wiele Żydówek z tych stron dorastała pracując jako służka w haremie u żon

bogatych Arabów i Persów. Szyła im ubrania, splatała włosy w warkocze, odbierała

przychodzące na świat dzieci. A przy tym uprawiała czary.

Twierdziła, że obejrzawszy dłoń nowo narodzonego dziecka, potrafi przepowiedzieć, co

je czeka; umie przygotowywać eliksiry i pisać czarodziejskie formułki, dzięki którym bezpłodne

kobiety staną się brzemienne, potrafi wyganiać strach z serc starców i sprowadzać do domu

zabłąkanych małżonków. Zbierała przeróżne rzeczy - kawałki tkanin, zwierzęce szkielety,

jaszczurcze i kocie ogony, pasemka włosów zmarłych dziewic. Czekały zamknięte na klucz w

skrzyni na taki dzień, gdy przyjdzie jedna z jej pań i poprosi, żeby otruła żonę rywalkę albo

wywołała ospę u powinowatej.

- Przynoszę ci, pani, czary i szczęście, i wiedzę zmarłych szeptała Estera kobietom w

haremie z muzułmańskim akcentem, którym nauczyła się zastępować własny z getta. - Potrafię

sięgnąć w twoją przeszłość, odsłonić tajemnice twojego smutku. Znam twoje grzechy i twoje

pragnienia. Potrafię sprawić, by spełniły się twoje życzenia.

Estera Wróżka widziała przyszłość we śnie.

Przed laty, jeszcze jako dziecko, przepowiedziała śmierć marynarzy we wzburzonych

wodach Zatoki Perskiej. Później, nim jeszcze pierwsze brytyjskie statki zjawiły się w porcie

Bandar Abbas, całymi nocami opisywała to kobietom w haremie.

- Olbrzymie góry drewna przepłyną przez Zatokę. Będą na nich mężczyźni o oczach w

kolorze morza i skórze połyskliwej jak księżyc.

Kobiety z zapartym tchem słuchały jej wieszczb.

- Mężczyźni opuszczą statki i pójdą do miasta. Będą szukać naszych kobiet i dadzą im

dzieci o zamglonych oczach, które śnić będą o odległych górach. Bogatych ograbią z ich

skarbów, a biednych z honoru. Zostawią nam w zamian dar o wiele cenniejszy od tego, co

zabrali: wiedzę - głos Estery dudnił pośród ścian haremu - o szerokim świecie.

Wiedziała więcej, niż mówiła. Znała opowieści tak dziwne i nieprawdopodobne, że nikt w

nie by nie uwierzył, tajemnice tak ciemne i przerażające, że zachowywała je dla siebie. Umiała

czytać ludziom z oczu, wkradać się w ich sny i przenikać umysły.

Mimo tych wszystkich umiejętności Estera Wróżka pędziła życie w samotności i

niewolnictwie. Była Żydówką. Jej matka pracowała i umarła na służbie u rodziny szejka. Szejk

odziedziczył też Esterę. Jako niewolnica bez twarzy, skazana była na utratę młodości i pragnień.

A później, gdy już będzie za stara, by pracować, odeślą ją do getta poza granice Bandar Abbas i

tam umrze. Nigdy nie wyjdzie za mąż - tylko Żyd mógł ją poślubić, ale żaden Żyd nie ożeni się z

dziewczyną wychowaną w haremie. Nie będzie mieć dzieci ani własnego domu, ani wolności.

Co wieczór patrzyła, jak żony w haremie malują twarze i usta, nacierają się wonnościami

i oczekują na przybycie męża, który wybierał jedną z nich. Potem, leżąc na łóżku, wyobrażała

sobie tę żonę w ramionach szejka - ciała splecione ze sobą niczym węże, oddechy wyznaczające

upływ czasu. Rozmyślała o świecie poza murami haremu, poza Bandar Abbas. Myślała o

miejscach oglądanych w swoich snach. Miała piętnaście lat i jej ciało płonęło z żądzy.

Zaczęła w nocy opuszczać harem. Czekała, aż żony położą się do łóżek i zasną rzezańcy.

Wtedy przekradała się przez rozległe wyschnięte ogrody domu szejka i wymykała na ulice

Bandar Abbas. Wkładała cienki biały zawój zarezerwowany dla muzułmanek, zdejmowała żółtą

łatę, którą wszyscy Żydzi nosili na ubraniach. Szła do portu, wdychała powietrze pachnące

spalonym drewnem, słuchała nawoływań rybaków wśród fal i obserwowała przezroczyste jak

duchy cienie łodzi i palm odbijające się w ciemnych wodach. Czekała, zlana potem w

bezlitosnym żarze typowym dla krajów południa, włosy miała wilgotne i słone, a w uszach aż jej

trzeszczało od chrobotania szczurów biegających w górę i w dół po drzewach. Niekiedy

Gina B. Nahai - Pawi krzyk.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: