Aresi Paolo - Oberon.pdf - Literatura - Zabr7

Paolo Aresi

Oberon

(przełoŜył Tomasz Giembicki)

Tyt. Oryg. - Oberon

It - 1987

Pl - 1991

Prolog. Pięć lat wcześniej

- Do diaska, masz wielkie szczęście, Ŝe nie jesteś człowiekiem!

Towarzysz patrzył na męŜczyznę o krótkich włosach i brunatnych oczach, który wypuścił

kłąb dymu i połoŜył papierosa na popielniczkę.

- Dlaczego? - spytał.

- Dlaczego? Do diaska - zaczął Valery podnosząc ponownie papierosa do warg - wiesz, co

znaczyłoby dla istoty ludzkiej musieć tu zostać, zostać na zawsze? - Zaciągnął się papierosem i

powrócił do tematu. - Tylko rzecz zaprogramowana właśnie w tym celu... chciałem powiedzieć

rzecz, jakaś istota stworzona do takiego Ŝycia, moŜe dać sobie radę. Tylko robot. Człowiek by

zwariował. - Potrząsnął głową.

Towarzysz przypatrywał mu się oczyma czerwonymi jak rozŜarzone węgle na białej twarzy

z metalu i plastiku.

- Dlaczego? - spytał.

- Jak to, dlaczego? Do diaska - Valery uśmiechnął się - zwariowałby z samotności. Nie

rozumiesz? - Zastukał papierosem o popielniczkę, a dym uniósł się w przestrzeń pustego pokoju,

rozjaśnionego przez przygaszony neon. - Nie, nie moŜesz zrozumieć, nie zostałeś stworzony, by

rozumieć. To dobrze, Ŝe tak właśnie jest.

Wstał, poklepał po plecach wyŜszego od siebie o kilka centymetrów robota i przekroczył

uszczelnione drzwi prowadzące do pomieszczeń kosmonautów.

Towarzysz nadal stał; na jego wypolerowanym ciele odbijało się białawe światło.

Samotność, pomyślał, czuć się samotnym.

Podrapał się w białą, plastikronową głowę. “Czuć się samotnym”. A co, moŜe on nie był juŜ

sam? MoŜe nie był jedyną w swoim rodzaju istotą? No cóŜ, nawet Valery był samotny, jeŜeli o tym

mowa. Czy on takŜe nie był jedyną w swoim rodzaju istotą? Istotą samotną. A jeśli tak, to cóŜ go

obchodziło, czy był samotny wśród tłumu, czy samotny wśród nikogo?

Valery zdaje się zaŜartował z niego. Chyba Ŝe... Towarzysz stał się podejrzliwy. Chyba Ŝe

dotąd ukrywali przed nim jakąś wstrząsającą prawdę.

Tak. Robot wszedł do pomieszczenia dowodzenia bazą, przekroczył uszczelnione drzwi i

zamknął je za sobą. Znalazł się na zewnątrz bazy, na zimnej i mrocznej równinie, w wiecznej nocy

lśniących gwiazd.

Mała, czerwona latarnia błyszczała pośrodku równiny. Jej światło wskazywało obecność

modułu lądującego, w którym pozostali czterej kosmonauci pracowali, by przygotować się do

odlotu. Tylko Valery nie poszedł z nimi, gdyŜ bolała go głowa. Czułe na podczerwień oczy

Towarzysza mogły dostrzec zarysowane na krawędzi krateru zarysy modułu i sylwetki

kosmonautów, którzy schodzili po schodkach, kierując się w stronę bazy.

To był piękny wieczór, jedli, śpiewali, śmiali się komplementując się nawzajem za dobrze

wykonane zadanie. Valery był naprawdę zadowolony, gdy Romanov, niski i krępy dowódca

wyprawy, powiedział, Ŝe czas juŜ iść spać, gdyŜ jutrzejszy dzień miał być dniem ostatnich prób

technicznych i dniem odlotu, powinni więc być w formie.

Przez cały wieczór Towarzysz pozostał wśród nich, z rozŜarzonymi, zdawałoby się

nieczułymi, diabelskimi oczyma. Naturalnie nie jadł, nawet nie śpiewał, ale był tam, siedział

między ludźmi, ich towarzystwo sprawiało mu przyjemność; tak jakby wszystkie obwody dobrze

działały, tak jakby energia płynęła w jego ciele, spokojna i pełna Ŝycia.

Romanov Ŝyczył wszystkim dobrej nocy, Boris i Salasky poszli w jego ślady.

- No cóŜ, dobranoc, Towarzyszu - rzekł w końcu wstając Valery.

- Valery - powiedział Towarzysz - czy dzisiaj Ŝartowałeś sobie ze mnie?

Człowiek uśmiechnął się. - Nie, skąd... Na jaki temat?

- śe człowiek czułby się tu samotny.

- Nie, do diaska, mówiłem całkiem serio.

- Więc ukryliście przede mną jakąś tajemnicę.

Valery spojrzał na stół, pełen brudnych talerzy, otwartych butelek, i siedzącego robota,

który mierzył go wzrokiem.

- Jaką tajemnicę?

- Wy, ludzie, nie jesteście jedynymi w swoim rodzaju istotami.

- Tak sądzisz?

- Tak. Gdybyście byli jedynymi w swoim rodzaju istotami, zawsze czulibyście się samotni,

tak na pustyni, jak wśród tłumów.

- Co ty, u diabła, mówisz?

- śe prawdopodobnie jest ciebie więcej niŜ jeden. W tobie jest jeszcze dwóch, trzech,

czterech... Valerych.

Valery podrapał się w nos; utkwił wzrok w podłodze, ale zaraz spojrzał na białego robota. -

Słuchaj no - powiedział, - przybyliśmy tu razem, razem urządziliśmy tę bazę. Dam ci radę: nie

pozwól, aby usłyszał cię Romanov. Powiedziałby, Ŝe zwariowałeś, i rozmontował. Dobranoc.

Dobranoc, dobranoc! pomyślał Towarzysz porządkując salę astronautów. Dlaczego Valery

odpowiedział w ten sposób? Z pewnością czegoś nie dopowiedział. Przestrzegł, Ŝeby nie mówić

tego Romanovowi, bo ten kazałby go rozmontować!

Z pokojów dobiegały odgłosy cięŜkich oddechów, a czasem chrapnięć. Robot zakończył

sprzątanie pokoju, usiadł (choć tak na prawdę nie odczuwał potrzeby) i podłączył się do gniazda

elektrycznego, aby doładować baterie.

Valery kręcił się w pościeli, wewnątrz stacji kosmicznej, tego zagubionego świata. “Jeden

Valery, dwóch Valerych, trzech Valerych”... Co, u diabła, chciał powiedzieć? MoŜe to, Ŝe robotowi

brak piątej klepki? Do diaska. Zastanowił się przez moment, czy nie byłoby dobrze ostrzec

Romanova, ale prawie natychmiast z tego zrezygnował. Pomyślał o jutrzejszym dniu, o wyjeździe,

o powrocie do domu, i wydało mu się, Ŝe czuje juŜ przyspieszenie rakiety i wielką siłę, która

wciska w fotel. Nareszcie wracali do domu, po wielu miesiącach spędzonych w pustce, pomiędzy

gwiazdami, w tym ciemnym świecie. Wracali na swoją Ziemię, do śmiejących się dziewczyn i do

zachodzącego latem chłodnego Słońca.

Czuł się szczęśliwy.

Romanov był juŜ na pokładzie, włączył silniki, aby przygotować moduł do startu. Boris i

Salasky wchodzili po schodkach. Tylko Towarzysz i Valery zostali pod gwiazdami, na zimnej i

mrocznej równinie.

- No cóŜ, Towarzyszu, idę.

- śegnaj, Valery - odezwał się elektroniczny głos.

- Bądź ostroŜny, to bardzo waŜna misja.

- Wiem.

- Pamiętaj, Ŝe jesteś tu, by kontrolować, obserwować, moŜe wejść w kontakt... Aby odkryć

największą tajemnicę.

- Wiem.

- Dobrze. Pamiętaj o ciągłym weryfikowaniu wszystkich funkcji bazy i stosuj się ściśle do

programu.

- Oczywiście.

- Dobrze, a...

- Valery, cieszysz się z powrotu do domu - odezwał się nagle Towarzysz. Valery spojrzał w

czerwone oczy automatu. W kasku słyszał głosy wtrącające się do rozmowy: to Romanov ponaglał

go - okno na orbicie, przygotowane do przyjęcia statku, nie będzie na niego czekało.

- Cześć. - Wskazał palcem okrytym szczelnie rękawiczką. - Zbudowaliśmy ci ładną bazę.

- Tak, jest naprawdę piękna.

- Do zobaczenia.

MęŜczyzna poszedł w kierunku modułu, błyszczącego wszystkimi światłami - czerwonymi,

białymi, błękitnymi - gotowego, by wznieść się do lotu. Wspiął się po schodkach. Raz tylko się

obejrzał i pomachał ręką.

Towarzysz znał ten gest i sam uniósł białą, plastikową rękę, trzymając ją tak, póki nie

zapłonęły silniki rakietowe, moduł uniósł się w ciemność i popędził w kierunku gwiazd, stając się

małym światełkiem, takim jak inne.

Wtedy Towarzysz opuścił rękę i spojrzał na mroczną pustkę wokół siebie.

Do diaska, pomyślał.

Aresi Paolo - Oberon.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: