Białołęcka Ewa - Okręg pożeraczy drzew.pdf - Białołecka Ewa - Zabr7

OKRĄG POŻERACZY DRZEW

Ewa Białołęcka

Szare, masywne cielska waya sunęły wolno utartą koleiną. Od

momentu, gdy słońce przedarło się przez gęstwę liści, tabor ciężkich

stworzeń parł naprzód, nie zmieniając tempa. Prędkość, niewielka zresztą,

opaść miała pod wieczór, a po zapadnięciu zmroku, długie stado, złączone

niewidzialnymi więzami, miało się rozpaść. Pojedyncze sztuki będą

wymiatać przed sobą wszystką roślinność, nadającą się do przeżucia i

zmagazynowania w baniastych wolach.

Merya, usadowiona na twardym, ciepłym grzbiecie wielkiego

zwierzęcia, przyglądała się wartownikowi, który przycupnął o krok dalej.

Był ładny. Ze swojego miejsca widziała tylko jedno jego oko - ogromne i

brunatne. Ciemna sierść, zaczynająca się u nasady nosa, pokrywała kształtną

głowę, by na karku zmienić się w gąszcz długich włosów, opadających do

połowy pleców. Włosów twardych i wijących się jak giętkie, delikatne

gałązki werby odarte z liści. Wartownik kręcił powoli uniesioną głową,

wypatrując niebezpieczeństw. Nozdrza mu drgały, łowiąc zapachy lasu.

Składały się nań wonie świeżych liści, kory, butwiejącego drewna. Od czasu

do czasu dolatywał ostry, mdlący zapach grzybów lub padliny. Waya

pachniała własnym, niepowtarzalnym zapachem bezpieczeństwa.

Merya poruszyła się, zmieniając pozycję. Czteropalczasta dłoń o dwóch

symetrycznych kciukach przelotnie dotknęła zaokrąglonego brzucha. Oto

czwarty raz jest brzemienna. I to właśnie ów wielkooki strażnik był tym

razem jej partnerem. Gdy pół okresu temu posłuchali nakazu zmysłów,

przymuszeni zmienionym zapachem skóry, pożądała go gwałtownie.

Rozpalona, gotowa zabijać, gdyby ktoś próbował przeszkodzić im w

miłosnym akcie. Teraz jednak patrzyła na niego z przyjemnością

pochodzącą od widoku zgrabnego ciała. Cieszyła się jego urodą i

sprawnością, przewidując te same cechy u swych wielkookich dzieci. Jak

miał na imię? Merya przez chwilę szukała w pamięci. Norman. Słowo

łagodne w ostrej, drapieżnej mowie rasy Rkheta.

Wtedy Norman zerwał się, wydając gardłowy okrzyk-ostrzeżenie:

- Aryeen!!

Wróg! Nad przecinką wśród oceanu zieloności - trasą waya - przesunęła

się sylwetka wielkiego ptaka. Nieruchome iks czarnych na tle nieba skrzydeł

leniwie wyniosło drapieżnika poza zasięg wzroku, lecz nikt nie miał

wątpliwości, że wróci. Kilkakrotnie jeszcze rozległy się ostrzeżenia

podawane z ust do ust. Wartownicy napięli łuki czekając. Ptak pojawił się

nagle, znacznie niżej i szybciej. Merya usłyszała krótkie brzęknięcie

cięciwy, któremu zawtórowały inne, z sąsiednich grzbietów. Drapieżnik

zachybotał się w powietrzu i spadł jak kamień.

- To estrb - mruknął Norman siadając. Jego głowa podjęła monotonny

ruch z prawa na lewo i z powrotem. Młodzież, licząca zaledwie jeden okrąg,

z piskiem zsuwała się z waya biegnąc na poszukiwanie zestrzelonego mięsa.

Jasnozielone ciała natychmiast wtopiły się w zieleń puszczy.

Korony drzew rozbijały światło słońca na miliardy drżących, złotych

plamek drażniących oczy. Merya wyciągnęła duży, drobno żyłkowany liść

ze stosu leżącego opodal. Zręcznie spięła go w stożek i tak sporządzonym

kapeluszem osłoniła głowę. Ciepło rozleniwiało. Zwinęła się w kłębek,

gotowa do drzemki. Spokojna, bezgranicznie wierząca w czujność swego

strażnika.

Raptem z tylnego krańca taboru nadeszły sygnały. Ostre, przenikliwe

gwizdnięcia, niosące zaszyfrowane sygnały.

- Co…?! - Merya oprzytomniała w jednej chwili. Norman nasłuchiwał.

- Jeden z chłopców, który przyniósł estrba, poślizgnął się i wpadł w

koleinę.

Merya sapnęła. Mężczyzn było wielu. Nawet zbyt wielu.

- Marnotrawstwo - mruknęła myśląc o ciele zmiażdżonym i roztartym

na bezkształtną papkę. Cokolwiek dostało się pod ciężkie brzuchy waya, nie

dawało się rozpoznać po ich przejściu. Po martwym dziecku zostanie długa

wilgotna smuga, trochę drobnych odłamków kości i może jakieś strzępy

skóry, którymi nasycą się owady.

Dzień był czasem podróży i odpoczynku. Merya na przemian spała,

zajmowała się drobnymi pracami lub po prostu gawędziła z paroma

kobietami dzielącymi z nią szeroki grzbiet. Niebawem inny mężczyzna

zmienił Normana na jego posterunku. Wielkooki strażnik chciwie napił się

wody, przechowywanej w łupinach owoców. Porwał kawałek mięsa i

dołączył do innych mężczyzn przeżuwających swoje porcje. Między jednym

kęsem a drugim wymieniali zwykle żarty i przechwałki. Czasem gwizdali i

szczebiotali w łowieckim języku, rzucając przekorne spojrzenia w stronę

grupki kobiet. O czym mogli mówić? Merya wydęła wargi w pobłażliwym

uśmiechu. Im też potrzebna była odrobina prywatności. Wkrótce jednak

męska grupa zaczęła się przerzedzać. Odchodzili, pojedynczo i parami,

zmęczeni długą służbą, senni. Norman ułożył się w pobliżu Meryi. Zasłonił

oczy opaską ze skóry i już po chwili boki poruszał mu regularny oddech.

Wartownicy zasypiali natychmiast.

Spokój nie trwał długo.

- Jestem głodna! Przynieś mi coś! - rozległ się okrzyk za plecami Meryi.

Nie musiała się odwracać. Znała aż za dobrze ów rozkapryszony głos. To

była Kerstn, najmłodsza w grupie. Pierwszy raz w ciąży i od razu miała

urodzić dziewczynkę, więc kompletnie przewróciło się jej w głowie.

- Sama sobie przynieś - warknęła Merya.

- No to niech on pójdzie! - Zza ramienia Meryi wyleciała próżna łupina

i uderzyła w plecy śpiącego wartownika. Drgnął gwałtownie, przewrócił się

na wznak, rozrzucając szeroko ręce. Merya odwróciła się nagle, chwyciła

dziewczynę za szczęki i uderzyła, celując w najbardziej czułe miejsce -

membranę słuchową. Trafiona zawyła.

- Jeśli jeszcze raz spróbujesz kogoś dręczyć - wysyczała Merya -

postaram się, by coś ci się stało. Trafisz do spiżarni, a twoje dzieci donoszą

inne! Rozplącz więc te swoje długachne nogi i sama pofatyguj się po mięso!

Przestraszona Kerstn wyrwała się i uciekła, chowając się wśród innych

kobiet. Spiżarnia była miejscem, o którym się nie mówiło, omijanym nawet

w myślach. Ostatnie grzbiety waya zajmowali członkowie plemienia, którzy

byli nieprzydatni: najstarsi wartownicy, którym wzrok i słuch odmawiał

posłuszeństwa, bezpłodne kobiety, nieposiadające żadnych szczególnych

talentów pozwalających im utrzymać się na szczycie hierarchii lub kalekie

dzieci. Karmiono ich tak samo jak innych, lecz mieli służyć swymi ciałami

podczas długiej i ciężkiej przeprawy przez pustynię, gdzie nawet waya z

braku wody i pożywienia kruszyły się pancerze.

Ciężko nosić taki brzuch - odezwała się Dert i delikatnie poklepała jego

wypukłość.

- Narzekasz, ale wyglądasz na zadowoloną - odpowiedziała Merya.

Roześmiały się obie. Odcinały ze zwalonych pni kruche, blade grzyby i

gromadziły je w koszykach z kory. Wokół panował mrok, lecz była to

najmniejsza przeszkoda dla dużych oczu Rkheta, lśniących w ciemnościach

jak miniaturowe słoneczka. Waya buszowały w zaroślach, pożerając

ogromne ilości gałązek, pnączy i bulw, wykopanych za pomocą łopaciastych

wyrostków pancerza. Część mężczyzn oddaliła się w spokojniejsze miejsca,

szukając zdobyczy. Dzieci pomagały w zbieraniu bulw i grzybów, czyściły z

pasożytów załomki pancerzy waya lub po prostu swawoliły.

Stado dotarło do strefy, gdzie nie było parno, rośliny rosły nie dusząc

się wzajemnie i mniej było drapieżnych zwierząt.

- Już niedaleko do miejsca narodzin - rzekła Dert. - Jak twoje? Mogę?

Merya kilka razy odetchnęła głęboko i rozluźniła mięśnie. Fałda

pośrodku tułowia rozdzieliła się tworząc szczelinę. Merya rozszerzyła ją

ostrożnie. Dert z ciekawością spojrzała do środka.

- Tym razem pięć.

- Zawsze rodzisz sporo. Duże i ładne. Będą idealnymi strażnikami.

Merya zakaszlała z dezaprobatą.

- Wiem, wiem. Nie powinnam tak mówić, ale to naprawdę chłopcy. Są

przecież jasne.

W tym momencie tuż obok rozległ się przeraźliwy krzyk. Ciemnowłosa

dziewczynka siedziała na ziemi i trzymała się za łokieć krzycząc na całe

gardło. Pochylał się nad nią stropiony młodziutki wartownik. Dert rzuciła

się w tamtą stronę, a Merya pospieszyła za nią. Jeden rzut oka wystarczył,

by stwierdzić, że małej nic się nie stało i wrzeszczy wyłącznie dla efektu.

Nie ugłaskało to jednak Dert, która chwyciła strażnika za ramię i potrząsała

nim, prawie unosząc z ziemi.

- Thert! Merhtwy work! Masz jej pilnować! Inaczej trafisz do spiżarni,

zanim zdążysz zliczyć do czterech.

Chłopak nie próbował ani uciec, ani się usprawiedliwiać. Mrużył tylko

oczy i osłaniał dłońmi membrany. Gdy wreszcie rozdrażniona kobieta

puściła go, zniknął w zaroślach szybciej i ciszej od przestraszonego węża.

- Czy nie potraktowałaś go zbyt surowo? - spytała niepewnie Merya.

Wzmianka o spiżarni w obecności dziecka była co najmniej nie na miejscu.

Dert fuknęła gniewnie.

- "Kobieta myśli, mężczyzna działa" - zacytowała popularne przysłowie.

- Ten niech się nauczy działać czym prędzej, tak będzie lepiej i dla niego, i

dla nas. Mojej małej stała się krzywda!

Dziewczynka najspokojniej objadała się grzybami z koszyka matki, nie

pamiętając już o stłuczonej ręce. Merya zastanowiła się.

- A czy to nie był twój syn? Podobny.

- Owszem. Nawet wiem, z kim go miałam. Wyjątkowo beznadziejny

partner. Żałuję, że był w pobliżu, gdy nadeszła pora godów - odpowiedziała

Dert pieszcząc córkę.

Merya zabrała swój koszyk z zasięgu chciwych rączek i odeszła.

- Ja nie żałuję - powiedziała cicho do siebie.

Czasem koleina waya krzyżowała się z inną. Nie wiadomo, kto pierwszy

z ludu Rkheta postawił w takim miejscu wielki konar drzewa. Stało się to

tak dawno, że plemię przywykło szukać na drewnie skomplikowanych

nacięć. Zawierały pozdrowienia; wiadomości o miejscach, gdzie można było

znaleźć wodę, lecznicze rośliny lub kamień na narzędzia. Przywódczyni

odczytywała wieści i pozostawiała własne. Tym razem jednak na jednej z

takich krzyżówek wpadły na siebie dwa stada! Spłoszone zwierzęta zbiły się

w wielką gromadę, przepychając się i usiłując wspinać się jedno na drugie.

Szorstkie pancerze chrobotały, trąc o siebie. Potrząsani pasażerowie z

trudem utrzymywali równowagę. Na oczach Meryi czyjeś dziecko stoczyło

się po obłości zadu i ześlizgiwało się w dół, ku strasznej śmierci, bezradnie

drapiąc pancerz. W ostatniej chwili wartownik chwycił je za włosy i, sam

ryzykując upadek, wciągnął na górę, gdzie porwała je w objęcia przerażona

matka.

Rozległy się przenikliwe gwizdy wartowników i nawoływania kobiet.

Rozpłaszczona na pancerzu Merya widziała, jak członkowie obydwu

plemion ratują się, skacząc z grzbietu na grzbiet i chroniąc w lesie.

- Skacz! - usłyszała. To Norman podczołgał się do niej.

- Nie mogę! Nie mogę! - wyjęczała. Naprawdę nie mogła. Paraliżował ją

strach.

- Możesz! Zrobisz to! - krzyczał wartownik ciągnąc ją za rękę. - Chodź,

bo cię uderzę!

Sama groźba była tak niesłychana, że Merya, zaskoczona, pozwoliła mu

dowlec się ku krawędzi pancerza.

- Skacz!!

- Nie… - nagłe pchnięcie w plecy wytrąciło ją z równowagi i musiała

skoczyć. Odbiła się z całej siły.

- To łatwe! - usłyszała już po drugiej stronie.

Normanowi obsunęła się noga. Rozpaczliwie machnął ramionami,

odwracając głowę tam, gdzie w dole tarły o siebie szorstkie płyty niczym

dwie chciwe szczęki. Merya chwyciła go za rzemienie krzyżujące się na

torsie i szarpnęła ku sobie.

- Łatwe? - spytała.

- Następny… grzbiet… - wydyszał tylko.

Członkowie obu szczepów, z początku przestraszeni, wymieszani w

jednej ruchliwej gromadzie, niebawem zaczęli rozdzielać się, dążąc ku

swoim przywódczyniom. Matki wołały córki. Wartownicy wzywali się

nawzajem, po czym, tworząc na nowo grupy, odszukiwali swoich

podopiecznych. Merya obserwowała to z boku, skulona u stóp wielkiego

drzewa. Uniosła tylko ramiona w geście uspokojenia, gdy kobieta z jej waya

popatrzyła na nią przelotnie. Przywódczynie krążyły od grupki do grupki

zbierając wieści. Kto zginął? Kto jest ranny? Wydawały polecenia i

dodawały otuchy. Cichły odgłosy ze strony koleiny. I tam niedługo zapanuje

Białołęcka Ewa - Okręg pożeraczy drzew.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: