Bryll Ernest - Wieczernik.pdf - Bryll Ernest - Zabr7

Ernest Bryll

Wieczernik

Dramat w dwu częściach

Polski Związek Niewidomych

Zakład Wydawnictw i Nagrań

Warszawa 1991

Tłoczono pismem punktowym

dla niewidomych

w Drukarni Pzn,

Warszawa, ul. Konwiktorska 9

Przedruk z wydawnictwa "Pax",

Warszawa 1990

Pisał J. Podstawka

Korekty dokonali

St. Makowski

i D. Jagiełło

Osoby:

Magdalena - Mg.

Tomasz - T.

Piotr - P.

Jan - J.

Jakub - Jk.

Uczeń I - U I

Uczeń II - U II

Nieznajomy - Nz.

Nikodem - N.

Józef z Arymatei - Jza.

Maria - M.

Część I

(Na scenie stoi stół z

pozostawionymi w nieładzie

resztkami wieczerzy. Krzesła

wokół stołu poprzesuwane i

poprzewracane, ogólne wrażenie

nieładu. W pokoju zdenerwowani

uczniowie. Dwie kobiety milcząc

porządkują stół, stawiają

krzesła. W czasie tej pracy

zaczynają recytację, ale tak,

jakby mówiły coś o postaciach,

które będą grały. Magdalena

przystaje i nagle patrzy w oczy

Marii mówiąc):

Mg.: Od wesela biedaków w

galilejskiej Kanie@ nie było o

Niej słowa po Ewangielijach,@ bo

niepotrzebna tam była Maryja,@

gdzie było cudów wielkie

świętowanie.@

Nie słychać było o Niej w

Palmowej Niedzieli,@ gdy każdy w

mieście chciał być uczniem

Twoim,@ gdy każdy wołał, że już

się nie boi,@ bo zna Mesjasza i

wyzwolicieli.@

Nie było Jej, gdzie ciemność,

wieczerza zdradziecka,@ nie

będzie Jej, gdy Judasz śliną

was obliże,@ ale tak będzie

stać pod waszym krzyżem,@ jako

stała pod męką Boga - swego

Dziecka.@

Gdy was odejdą wszyscy, Ona

pozostanie,@ tak jak była przy

każdym, gdyście się rodzili.@

Ona wyprosi dla was, byście wino

pili,@ nie ciemną wodę śmierci,@

ale Zmartwychwstanie.@

(Maria patrzy chwilę na

Magdalenę i milcząc wychodzi.

Jan staje przy miejscu, jakie

zajmował podczas tej Wieczerzy.

Zapala świeczkę i mówi pochylony

nad tym żałobnym płomykiem).

J.: Jam jest Jan. Ten

najmłodszy. Najbardziej kochany@

uczeń. Ja Ciebie jak Piotr się

zaparłem,@ bo ja stałem przy

Piotrze, gdy Piotr był pytany,@

ścisnąłem zęby i ust nie

otwarłem.@

Czułem pod gardłem jak kosmate

zwierzę@ strach. Nie umiałem

nawet przełknąć śliny@ i

wspominałem naszą ostatnią

wieczerzę,@ uśmiech Judasza...@

Panie, byłem z nimi@ przeciwko

Tobie. I dziś jestem z nimi@

jako my wszyscy, co się tu

boimy,@ że przyjdą nocą i będą

nas badać@ tak jak badali

Piotra...@ Jak kosmate zwierzę@

łaskocze nas pod gardłem miękką

łapką zdrada.@ "Wystarczy, abyś

milczał" - czule do mnie gada,@

"byś tylko przestał wierzyć" -

szczerzy zęby szczerze.@ "Tego,

co było, nie ma."@ W cóż ja mogę

wierzyć?@ Może pozwolą mi wrócić

do domu.@ Na chleb zarobić.

Założyć rodzinę.@ Dla matki

Zabitego być przybranym synem.@

Czasem wspomnieć o Tobie i chleb

w palcach drobić@ podczas

wieczerzy...@ I tęsknić za

winem,@ które piliśmy z Tobą

żywiąc się cudami,@ wędrując

śpiewający pieśni nad pieśniami.@

Mg.: Musimy iść. On czeka na

nas, czy przyjdziemy.@

P.: Ale jak iść?@

Mg.: Zwyczajnie. Jak idziesz

do grobu.@ Takie jest przecież

prawo, że trzeba pochować@

ciało. Zawinąć w płótna i oddać

je ziemi.@ Tam trzeba iść.@

P.: Wyłapią nas, kiedy

wyjdziemy...@

Mg.: Nie bój się, jak się nie

bał Nikodem tchórzliwy.@ Nawet

on, który nocą przychodził do

Pana@ i pytał wciąż o prawdę,

choć mu była znana.@ Nawet on,

który tylko był tajemnie z nami@

i nie powiedział słowa dla

naszej obrony,@ przyniósł na

grób ofiarę i choć wystraszony,@

zrozumiał...@

J.: Co zrozumiał?@

Mg.: Że nawet strachliwy@ musi

prawdzie zaświadczyć.@

T.: Gdy Pan był nieżywy,@ on

przybiegł dać świadectwo, choć

milczał w tej sali,@ gdzie Syna

Człowieczego okrutnie badali.@

Teraz trupowi przyniósł wonności

i uciekł,@ zaświadczył prawdzie

i więcej nie wróci.@

Mg.: Ale był.@

T.: Razem z drugim, też wielce

czcigodnym,@ co każdej prawdy

słucha, choć prawdy niegłodny,@

tylko chce jej smakować, jak

bogacz razowiec@ czasami

przegryźć lubi.@ Nawet dał

grobowiec,@ żeby tam złożyć

Ukrzyżowanego.@ I znajdzie też

grobowce piękne dla każdego@ z

nas - gdy będziemy jutro

krzyżowani.@

Mg.: Pójdę. Tam Pan nasz czeka

wciąż nie pochowany,@ tylko

rzucony pośpiesznie do grobu.@

P.: Chcą nas wyłapać.@

T.: Szukają sposobu@ i będą

wszystkich mieli.@

Mg.: Trzeba iść. On czeka.@

T.: A tam żołnierze na nas już

będą czekali.@

Mg.: Trzeba iść. Pójdę sama.@

P.: Kto kamień odwali?@

Mg.: Nie wiem. Jak trzeba,

będę przy kamieniu@ tak długo

warowała, aż się ktoś odważy@

podejść do grobu. Aż nie będzie

straży.@ On także czekał długo,

nim w moim sumieniu@ coś się jak

świeczka malutka zapali.@

T.: Zdradzisz nas.@

Mg.: Co mam zdradzić? Że tu

czuwaliśmy,@ że siebie tak

dokładnie przez strach

poznaliśmy,@ aż każdy obcym stał

się dla drugiego?@ Ja chcę

pamiętać tylko, jak razem

byliśmy,@ każdy z nas zasłuchany

i wpatrzony w Niego.@ Ja was nie

zdradzę, bo was tutaj nie ma,@

nie ma w was teraz siły, jaką

znała ziemia,@ kiedy po drogach

w kurzu, pyle, chłodzie@

szliście śpiewając pieśni o

Bożym narodzie.@

T. (zapala świeczkę): Panie,

mój Panie, czemuś nas opuścił?@ I

czemuś do nas samotność

dopuścił?@ Czemu nam odebrałeś

jedność z Twym imieniem@ a

oddałeś na ciemność, zwątpienie,

sumienie?@ (podnosi w górę

świeczkę) Ciemno tu, no i

dobrze, że tak właśnie ciemno.@

Sami jesteśmy. Dobrze, że

jesteśmy sami@ i tak siedzimy

zamknięci za drzwiami.@ Daremne

wszystko było. Dobrze, że

daremne.@ Kogo Ty miałeś z sobą,

Mistrzu nasz zabity?@ Ten tłum,

co krzyczał, żebyś go prowadził@

aż do zwycięstwa. Ledwo Cię

złapali,@ każdy zapomniał,

odwrócił się, zdradził.@ I myśmy

także, Panie, uciekali.@ Jan

mówi, że był z Tobą, że Cię

odprowadził,@ i stał pod Twoją

męką. Jan - Twój ukochany@ uczeń

- tak mówi. I jest podziwiany.@

Jan szczery - nie wie jeszcze,

że ten podziw lubi.@ Jest młody

- jak przeżyje, to się będzie

chlubić,@ że kiedyś był odważny

i coś w życiu robił,@ gdzieś

był, do jakiejś walki się

sposobił.@ I chociaż teraz stary

i trochę pijany,@ to ma prawo

pouczać sąsiadów, rodzinę,@ jak

to kiedyś rozumiał coś...

Dzielił się winem,@ łamał się po

coś chlebem...@ I choć nic nie

zrobił,@ to do wielkiego czegoś

się sposobił.@ Jeśli przeżyje

Jan, za lat czterdzieści,@ za

brudnym stołem, w tym ubogim

mieście@ będzie powiadać dzieje.

A strachliwe wnuki@ tych, co

Bryll Ernest - Wieczernik.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: