Deveraux Jude - Saga rodu Montgomerych 05 - WYZWOLONA.pdf - Deveraux Jude - Zabr7

JUDE DEVERAUX

WYZWOLONA

Prolog

Anglia roku 1564

Nicolas ślęczał nad listem do matki. Żadne ważne pismo, jakie dotąd skreślił, a

sporządził ich niemało, nie umywało się do tego. Wszystko zależało od paru

zaczernionych kart: jego honor, jego włości, przyszłość całej jego rodziny - i jego

żywot.

Ale ledwo dotknął piórem papieru, usłyszał ją. Początkowo z bardzo daleka, lecz

niebawem coraz to wyraźniej i wyraźniej. Szlochała. Atoli nie z bólu; nawet nie z

rozpaczy, lecz z jakiegoś jeszcze głębszego powodu.

Usiłował skupić się na pisaniu. Nadaremno. Ta niewiasta czegoś potrzebowała. Ale

czego? Wsparcia, pocieszenia?

Nie, ona potrzebuje nadziei, pomyślał. Te łzy roni ktoś, kto bezpowrotnie utracił

nadzieję.

Nicolas znów spojrzał na list. Zmagania, które toczyła z losem ta niewiasta, nie były

jego zmaganiami. Jeśli nie weźmie się w garść i nie wręczy listu warującemu za

drzwiami posłańcowi, sam może pożegnać się z nadzieją.

Ledwo skreślił dwie linijki, a już musiał odłożyć pióro. Lament nie ustawał. Nie był

głośniejszy, a przecie wypełniał każdą piędź komnaty, aż po powałę.

- Pani, nie dręcz mnie - szepnął Nicolas. - Oddałbym życie, by ci pomóc, lecz ono już

oddane w zastaw.

Sięgnął po pióro i zaczął pisać, jedną ręką zatykając uszy, byle odgrodzić się od

natarczywych błagań.

Anglia roku 1988

Dougless Montgomery siedziała z tyłu samochodu, Robert i jego tłusta trzynastoletnia

córka, Gloria, z przodu. Gloria jak zwykle jadła. Dougless przestawiła szczupłe nogi,

szukając wygodniejszej pozycji wśród stosów bagażu Glorii. Rzeczy nastolatki

wypełniały całe sześć dużych, drogich waliz i toreb. Nie mieściły się w bagażniku

samochodu, znalazły więc miejsce z tyłu, spychając Dougless w kąt.

- Tatusiu, ona drapie obcasami te śliczne walizki, które mi kupiłeś! -

zajęczała Gloria głosem niedorozwiniętej umysłowo czterolatki.

Dougless wbiła paznokcie w dłonie, żeby nie krzyczeć. „Ona". Jakby nie miała

imienia. Zawsze „ona".

Robert obejrzał się przez ramię. Kasztanowe włosy Dougless ledwo wyzierały zza

bagażu Glorii.

Doprawdy, sądzę, że mogłabyś bardziej uważać.

Niczego nie podrapałam, jasne? Siedzieć tu to istna męka. Prawie nie ma miejsca.

Robert westchnął ze znużeniem.

- Dougless, czy ty musisz narzekać na wszystko? Czy ty musisz zepsuć

nawet wakacje?

Przełknęła gniew. Rozmasowała sobie brzuch. Znów miała boleści. Nie ośmieliła się

prosić Roberta, żeby się zatrzymał, chociaż potrzebowała czegoś do popicia libraxu.

Lekarz przepisał go na zdenerwowanie, grożące wrzodami żołądka. A teraz miała tam

istną burzę. Kiedy podniosła wzrok, napotkała w lusterku wykrzywioną paskudnie

twarz Glorii. Uciekła wzrokiem od tego okropieństwa i próbowała się skupić na

uroczej angielskiej wsi.

Wszędzie wokół zielone pola, stare murki z polnych kamieni, krowy i jeszcze raz

krowy, śliczne domeczki, wyniosłe rezydencje i... Gloria. Gdziekolwiek spojrzeć -

Gloria. Robert powtarzał jak najęty: „To jeszcze dziecko, zaniedbywane kiedyś przez

ojca. Okaż jej trochę serca. To naprawdę słodkie dzieciątko".

Słodkie dzieciątko. Trzynastoletnie dzieciątko malowało się bardziej niż

dwudziestosześcioletnia Dougless. Spędzała wieczność w hotelowych łazienkach,

pacykując się bez umiaru. Zajmowała fotel z przodu („To dopierto dziecko i to jej

pierwsza podróż do Anglii"). Dougless była zobowiązana ślęczeć nad mapą i

wypatrywać znaków drogowych, ale to, że łeb Glorii zasłaniał całą przednią szybę,

było w ogóle bez znaczenia.

Próbowała skupić się na widokach. Robert zarzucił jej zazdrość o Glorię, chorobliwą

chęć zagarnięcia go tylko dla siebie. Wystarczy jednak, że przestanie myśleć w

kategoriach posiadania, a staną się uosobieniem szczęścia na ziemi („Drugą rodziną

dla małej dziewczynki, dla której los był tak okrutny").

Dougless próbowała polubić Glorię. Miała tylko skromną pensję nauczycielki

podstawówki, ale podczas roku z Robertem zabierała Glorię na zakupy i wydawała na

nią więcej pieniędzy niż na siebie. Wieczór w wieczór tkwiła u Roberta z Glorią,

podczas gdy on zaliczał koktajle i kolacje („Dziewczęta! Macie znakomitą okazję,

żeby się dobrze poznać").

Czasami myślała, że to niegłupie, bo kiedy były same, między nią i Glorią

nawiązywały się kordialne, a nawet przyjacielskie stosunki. Ale ledwo Robert

wyrastał na horyzoncie, Gloria przeistaczała się w skomlącego kłamliwego bachora.

Stusiedemdziesięciocentymetrowei siedemdziesięcio- pięciokilogramowe

dziewczynisko pakowało się tatusiowi na kolana i wyło, że „ona" była dla niej

niedobra. Początkowo zaprzeczała tym oskarżeniom, dawała przykłady swojej

miłości do dzieci, podkreślała, że dlatego właśnie wybrała nauczanie - z pewnością

nie dla pieniędzy. Ale on zawsze wierzył Glorii. Z uporem maniaka powtarzał, że

biedulka jest niewinnym dzieckiem, niezdolnym do kłamstwa, o które Dougless ją

oskarża. Jak dorosły człowiek może chować urazę w sercu do takiego słodkiego

skarbu?!

Podczas tych kazań Dougless miotała się między poczuciem winy a wściekłością. W

szkole wszystkie dzieci darzyły ją uwielbieniem, a tymczasem tu stała się obiektem

nienawiści. Czyżby naprawdę była zazdrosna? Czy podświadomie sygnalizowała, że

nie chce dzielić ojca z jego własną córką? Za każdym razem, kiedy wpadała w te

umysłowe koleiny, ślubowała, że zdobędzie sympatię Glorii. Zwykle kończyło się to

tak, że wychodziła z gówniarą do miasta i wydawała na nią miesięczną pensję.

Mimo wszystko jednak trawił ją gniew. Czy Robert chociaż raz -jeden raz - nie mógł

stanąć po jej stronie? Czy nie mógł, na przykład, powiedzieć Glorii, że wygoda

Dougless jest ważniejsza niż te cholerne walizki? Albo wytłumaczyć, że Dougless ma

imię i nie zawsze musi być tytułowana: ona? Lecz jak do tej pory, nie zanosiło się na

to, by miał stanąć po jej stronie.

Równocześnie nie śmiała mu się narazić. Gdyby go rozgniewała, marzenie jej życia

prysnęłoby jak bańka mydlana.

Dougless zawsze pragnęła tylko jednego: wyjść za maż. Nigdy nie była ambitna jak

jej starsze siostry. Marzyła jedynie o ognisku domowym, mężu i dzieciach. Może

któregoś dnia będzie pisała książki dla dzieci, lecz walka o szczyty władzy wielkiej

korporacji to nie dla niej.

Zainwestowała w Roberta półtora roku życia. Był idealnym materiałem na męża.

Wysoki, przystojny, gustownie ubrany, wybitny chirurg ortopeda. Zawsze dbał o

porządek, zawsze odwieszał rzeczy do szafy, nie uganiał się za kobietami, zawsze

wracał do domu o zapowiedzianej porze. Godny zaufania, lojalny, szczery - i jakże

spragniony kobiecego ciepła.

W dzieciństwie nie zakosztował miłości i wyznał, że przez całe życie poszukiwał

kogoś, kto by miał takie serce jak Dougless -łagodne i szczodre. Jego pierwsza żona,

z którą rozwiódł się przed dwoma laty, to była zimna ryba, kompletnie niezdolna do

miłości. Oświadczył, iż pragnie z Dougless stałego związku - co uznała za synonim

małżeństwa - ale wpierw musi się zorientować, jak idzie im „wspólne

funkcjonowanie", gdyż przy pierwszej próbie spotkał go bolesny zawód. Innymi

słowy chciał z nią zamieszkać.

Tak więc Dougless wprowadziła się do j ego pięknego, drogiego, dużego domu i

starała się ze wszystkich sił udowodnić Robertowi, że jest równie ciepła, szczodra w

uczuciach i kochająca, jak zimne były jego matka i pierwsza żona.

Wyjąwszy czas spędzony Glorią, życie z Robertem było jednym pasmem radości.

Okazał się mężczyzną tryskającym energią i spędzali wolny czas na tańcach, pieszych

wędrówkach i wycieczkach rowerowych. Prawie nie było wieczoru, żeby nie

wychodzili do opery, teatru czy kina; często bywali na przyjęciach.

Robert w tak ogromnym stopniu przerastał poprzednich mężczyzn Dougless, że

wybaczała mu małe dziwactwa - których większość miała związek z pieniędzmi.

Kiedy wychodzili na zakupy spożywcze, zawsze „zapominał" książeczki czekowej.

Przy kasie teatralnej i podczas płacenia rachunku w restauracji prawie zawsze

okazywało się, że zostawił portfel w domu. Jeśli Dougless wydawała się

niezadowolona z tego zbiegu przypadków, Robert mówił o nowej erze wyzwolonej

kobiety i o tym, że większość przedstawicielek płci pięknej zawzięcie walczy o prawo

do ponoszenia połowy wydatków. Następnie całował ją słodko i zabierał na drogą

kolację - za którą płacił.

To sknerstwo, te drobne zgrzyty były absolutnie do zniesienia, jednakże Gloria

potrafiła doprowadzić ją do szału. W oczach Roberta ten tłusty, niewychowany,

kłamliwy bachor był wcieleniem doskonałości, a ponieważ Dougless miała na ten

temat inne zdanie, Robert zaczął uważać ją za wroga. Kiedy byli we trójkę, Robert i

Gloria tworzyli jedną drużynę, Dougless - przeciwną.

Teraz Gloria siedziała na przednim siedzeniu, trzymała na kolanach pudełko

czekoladek i pakowała je ojcu do ust. Żadnemu z nich nawet nie przyszło do głowy,

żeby poczęstować Dougless.

Przeniosła spojrzenie za okno i zagryzła zęby. Być może spokój z Glorią i sprawami

pieniężnymi to byłby nadmiar szczęścia. I może nastolatka to wyczuwała.

Kiedy Dougless poznała Roberta, godzinami zwierzali się ze swoich marzeń, między

innymi z planowanej podróży do Anglii. Jako dziecko często bywała w Anglii z

rodziną, ale od tamtej epoki minęły lata. Gdy w październiku wprowadziła się do

Roberta, usłyszała: „Dokładnie za rok jedziemy do Anglii. Wtedy będziemy już

wiedzieć". Nie określił dokładnie, czego się dowiedzą, ale zapewne miał na myśli

podobieństwo charakterów, decydujące dla małżeństwa.

Cały rok pracowała nad planem wycieczki. Poczyniła rezerwacje w najbardziej

romantycznych, najbardziej ekskluzywnych, najdroższych hotelikach. Robert

mrugnął do niej szelmowsko i powiedział: „Na tej wycieczce nie będziemy

oszczędzać". Zamówiła prospekty i przewodniki; tyle się naczytała i naprzegiądała,

że poznała z nazwy połowę angielskich wiosek. Robertowi zależało na edukacyjnym

charakterze wycieczki, tak więc wypisała całe listy atrakcji turystycznych,

zlokalizowanych nieopodal ich ślicznych hotelików. Był ich legion, jako że Wielka

Brytania to Disneyland dla miłośników historii.

Na trzy miesiące przed wyjazdem Robert zaczął przebąkiwać, że ma dla niej

niespodziankę na tę wycieczkę, superniespodziankę, która dostarczy jej wielkiej

radości. Dougless przygotowywała się z tym większym zapałem. Miała nadzieję, że

nadchodzi dzień, w którym Robert poprosi ją o rękę. Na trzy tygodnie przed

wyjazdem sumowała jego wydatki. Znalazła czek od jubilera na pięć tysięcy dolarów.

- Pierścionek zaręczynowy - szepnęła. Łzy napłynęły jej do oczu. To, że w grę

wchodziła tak poważna suma, było dla niej dowodem, iż jej ukochany, skąpiradło w

drobiazgach, okazywał hojność w sprawach istotnych.

Przez kilka tygodni bujała w obłokach. Gotowała same pyszności, przechodziła w

łóżku samą siebie, zamieniała mu dom w raj. Puszczała mimo uszu kwękanie na źle

wyprasowane koszule. Po ślubie będą oddawać rzeczy do prania i prasowania.

Na dwa dni przed wyjazdem, Robert upuścił trochę powietrza z jej balonika

szczęścia. Nie na tyle, by opadł zupełnie na ziemię, niemniej jednak zniżył nieco loty.

Poprosił o rachunki za wycieczkę, bilety samolotowe, rezerwacje, wszystko. Policzył

i wręczył jej wydruk z kalkulatora.

To twoja połowa,

Moja? - spytała oszołomiona.

- Wiem, jak dla was, nowoczesnych kobiet, ważne jest płacenie za siebie. Nie chcę

być oskarżany o męski szowinizm - dodał z uśmiechem,

Ależ skąd, nie jesteś żadnym szowinistą - wymamrotała, - Tylko ja nie mam w ogóle

pieniędzy.

Dougless, no wiesz...! Czy ty musisz wydawać wszystko, co zarobisz? Musisz się

nauczyć gospodarowania pieniędzmi. Twoja rodzina siedzi na milionach. - Jego głos

stał się cieplejszy

Dougless poczuła, że zaczyna ją boleć żołądek. Pół roku temu lekarz powiedział jej,

że jest na najlepszej drodze do wrzodów żołądka, i przepisał jej librax. Sto razy

tłumaczyła Robertowi sytuację swojej rodziny. Tak, miała pieniądze - dużo pieniędzy

- ale ojciec uważał, że córki powinny same się utrzymywać. Miała być na własnym

utrzymaniu do trzydziestego piątego roku życia i dopiero wtedy dostać swoją działkę.

W razie jakiegoś kryzysu ojciec pomógłby jej z pewnością, ale wycieczkę

krajoznawczą do Anglii trudno nazwać kryzysem.

- Daj spokój, Dougless, wciąż słyszę, że twoja rodzina to istny wzór miłości i

oparcia. Nie może ci teraz pomóc?- zakpił. Nim zdążyła odpowiedzieć, zmienił ton.

Uniósł jej dłonie do ust. - Ach, maleńka, spróbuj zdobyć pieniądze. Tak bardzo zależy

mi na tym, żebyś pojechała. Mam dla ciebie superniespodziankę.

Lecz ojciec odpadał. Nie potrafiła zdobyć się na to, żeby prosić go o pieniądze. To

byłoby przyznanie się do klęski. Zadzwoniła do Kolorado i zwróciła się do kuzyna.

Dostała pożyczkę bez odsetek, musiała jedynie wysłuchać kazania.

- On jest chirurgiem, ty - przymierającą głodem nauczycielką, od roku mieszkacie

razem i masz pokryć połowę kosztów ekskluzywnej wycieczki?!

Chciała powiedzieć, że liczy na małżeństwo, ale zrezygnowała. To zabrzmiałoby zbyt

staroświecko.

- No, już dobra, przyślij mi te pieniądze, w porządku?— warknęła. W trakcie paru

dni, które pozostały do wyjazdu, wmówiła sobie, że to jak najbardziej sprawiedliwe,

iż płaci sama za siebie. Robert miał rację; nastała era kobiet wyzwolonych. Ojciec

słusznie nie obsypywał jej pieniędzmi, dopóki nie potrafiła nimi zarządzać; uczył ją

samodzielności. Tak samo Robert Wytłumaczyła sobie, że jest idiotką. Jak mogła nie

wpaść na to, że powinna płacić sama za siebie!

Odzyskała dobry humor i nim skończyła pakować trzy skórzane walizy Roberta i

swoją starą torbę podróżną, odżyła w niej ochota na wyprawę. Zapełniła torbę

niezbędnymi przyborami toaletowymi i przewodnikami. W taksówce na lotnisko

Robert był wyjątkowo miły. Tak się rozamorował, aż go odepchnęła, zażenowana

wzrokiem kierowcy w lusterku wstecznym.

- Nie zgadłaś jeszcze, co to za niespodzianka? - spytał.

- Wygrałeś los na loterii.

- Lepiej.

- Kupiłeś zamek i zamieszkamy tam na wieczne czasy jako małżeństwo.

- użo lepiej - powiedział. - Czy ty w ogóle masz pojęcie, ile kosztuje

utrzymanie takich metraży? Założę się, że ani ci się śni, co to za wspaniała

niespodzianka.

Dougless popatrzyła na niego z miłością. Wiedziała dokładanie, jaką włoży suknię

ślubną. Zastanawiała się, czy ich dzieci będą miały niebieskie oczy Roberta, czy jej,

zielone? Jego jasnokasztanowe włosy czy jej, ciemnorude?

- Nie mam pojęcia - skłamała.

Robert rozparł się wygodnie na siedzeniu i uśmiechnął.

- Wkrótce się dowiesz - rzekł tajemniczo.

Na lotnisku Dougless oddała bagaż. Tymczasem Robert niespokojnie błądził

wzrokiem po hali. Kiedy dawała napiwek tragarzowi, Robert nagle uniósł rękę i

pomachał nią. Początkowo Dougless była zbyt zajęta, aby zdać sobie sprawę, co się

dzieje.

Podniosła głową słysząc: „Tatusiu!" i zobaczyła Glorię. Galopowała przez terminal.

Za nią tragarz z wózkiem, załadowanym sześcioma nowiutkimi sztukami bagażu.

Co za przypadek, że akurat wpadliśmy na nią, pomyślała. Gloria rzuciła się w objęcia

ojca, Kiedy przestali się miętosić, Robert nie zdjął ręki z pulchnych ramion córki.

Miała na sobie skórzaną kurtkę z frędzlami i kowbojki. Wypisz, wymaluj otyła

striptizerka z lat sześćdziesiątych.

- Cześć, Gloria - przywitała się Dougless. - Lecisz gdzieś? Gloria i jej ojciec o mało

nie przewrócili się ze śmiechu.

- Nie powiedziałeś jej! - zapiszczała Gloria. Robert spoważniał.

- Oto niespodzianka - oświadczył, wypychając przed siebie Glorię, jakby to

była jakaś nagroda koszmar, wygrana przez Dougless. - Czy nie jest wspaniała?

Dougless nadal nie rozumiała albo.była zbyt przerażona, by zrozumieć. Robert objął

ramieniem również ją.

- Obie moje dziewczynki lecą ze mną- rzekł.

- Obie? - wyszeptała.

- Tak. Gloria to niespodzianka. Leci z nami do Anglii.

Dougless miała ochotę krzyczeć, wrzeszczeć, odmówić wylotu. Lecz zachowała się

potulnie.

- Ale wszystkie rezerwacje są na dwie osoby - wyjąkała w końcu.

- Zażądamy dostawki. Damy sobie radę. Stamtąd, gdzie panuje miłość, kłopoty

uciekają. - Puścił ramię Dougless. - Teraz do dzieła. Dougless, nie masz nic

przeciwko temu, żeby zająć się biletem Glorii, kiedy ja odnowię znajomość z naszą

owieczką?

Dougless tylko pokiwała posłusznie głową. Odrętwiała podeszła do lady kasowej.

Musiała dopłacić dwieście osiemdziesiąt dolarów za bagaż Glorii i opłacić tragarza.

W samolocie Robert usadził Glorię między nimi, tak że Dougless wylądowała przy

przejściu. Podczas lotu uśmiechnięty Robert wręczył jej bilet Glorii.

- Dopisz to do listy wspólnych wydatków, dobrze? Wszystkie moje wydatki

mają być wyliczone co do pensa. A może powinienem powiedzieć: szylinga? Mój

księgowy twierdzi, że odliczy od podatku całą wycieczkę.

Deveraux Jude - Saga rodu Montgomerych 05 - WYZWOLONA.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: