Dukaj Jacek - Jeden, Dwa.pdf - Dukaj Jacek - Zabr7

Jacek Dukaj

Jeden

nadchodzi, nadchodzi

Deptał gwiazdy. Potrafił wmówić sobie dół i uwierzyć w

ciążenie, którego nie było. Przesuwał stopę i oto inna

konstelacja zostawała przesłonięta. Miał gwiazdy pod

nogami, a więc zdeptane. Jednak ruch własny Armstronga 7 ,

w którym, chcąc nie chcąc, brał udział - ruch ten

nieustannie usuwał mu kosmos spod masywnych buciorów

skafandra. Wszystko się przemieszczało. Idę nie

poruszając kończynami, myślał baśniowo. Podniósł

spojrzenie znad zgiętych kolan. Wszędzie to samo. Ta

czerń. Szukał gwiazd orientacyjnych, kiedyś przecież

uczył się kosmografii. To chyba Syriusz... albo i nie

Syriusz. Samo Słońce znajdowało się z przeciwnej strony,

niewiele większe. Najłatwiejszy do zlokalizowania

powinien być Saturn, najjaśniejsza spośród wszystkich

tych zimnych iskier. Gdzieś za lewym ramieniem...

Obejrzał się. Za lewym ramieniem miał już inny kawałek

wszechświata, sfera niebieska zdążyła się obrócić. Tam z

boku sunął krzywy płat bezgwiezdnego cienia: to jeden z

orbitujących dookoła Armstronga 7 fragmentów jego

rozprutej czaszy odrzutowej, niczym Moebiusowsko

wykręcona ćwiartka skórki pomarańczy. Godiva obliczyła

ich tory, za kilka godzin dwa mniejsze fragmenty zderzą

się ze sobą: jeden wypadnie poza zasięg przyciągania

statku, drugi zejdzie na niższą orbitę.

Ponownie włączył się w dospek. Godiva i Mścisłowski

jeszcze nie zakończyli swojej kłótni. - Krzem ci przeżarł

mózg! - darł się hrabia. - Nie dość że kurwa, to głupia

kurwa! - Znalazł się ekspert! - syczała Godiva. - Bez

instrukcji nie umiałbyś się w nieważkości nawet wysrać!

Arystokrata jebany! - Wyciszył to i otworzył oddzielny

kanał do Xiena. Kaleka zgłosił się natychmiast.

- Schwarz? O co chodzi?

- Wiszę na kilometrze tej nici już drugi kwadrans.

Powietrze mi się skończy.

- Moment, towarowy się sklinował.

- To po cholerę mnie tak popędzałeś? Xien...? Ile

jeszcze? Trzy razy już przeszedł.

- Spoko, nie wszystko naraz. Yusuf się nie pokazał?

- Pewnie nadal lokalizuje Mekkę - odmruknął zgryźliwie

Schwarz i wrócił na główny. Godiva komentowała właśnie co

poniektóre szczegóły anatomii Mścisłowskiego; Mścisłowski

zagłuszał ją swymi nieartykułowanymi wrzaskami.

Schwarz złapał za sztywną a cienką jak struna linkę

bezpieczeństwa, przymocowaną z tyłu do jego pasa

narzędziowego, pociągnął, naprężył ją i obrócił się o sto

osiemdziesiąt stopni. Armstrong 7 wyskoczył mu nagle zza

lewego uda i na ostre kontrszarpnięcie zatrzymał się

razem z całym kosmosem; znieruchomiał wysoko z prawej, na

drugiej godzinie, widoczny jedynie profilem swej

oświetlonej strony, asymetrycznie przecięty

bezatmosferycznym terminatorem, na wyciągnięcie ręki

Schwarza nie większy od biurowego spinacza, choć

aperspektywicznie bliski w tym pozbawionym powietrza

środowisku. Linka natomiast wyglądała niczym promień

wycelowanego w statek lasera. Schwarz wybrał opcję

powiększenia i w wykwitłym natychmiast na krzywiźnie jego

hełmu prostokątnym okienku, opstrokaconym mnóstwem

wielokolorowych liczników i skal, ujrzał najeżdżający na

niego wycinek nieba z Armstrongiem 7 w ognisku. Szaro-

czarna konstrukcja szybko wypełniła okienko. Skąpany w

zimnym blasku Słońca luk towarowy - mieszczący się w

kratownicowym przewężeniu, tuż za Kołnierzem Breneki -

właśnie otwierał się na zewnątrz, majestatycznie powoli,

zamierając co chwila i tucząc nowe cienie. Schwarz

obserwował to z cierpliwą irytacją. Burdel, nie statek

kosmiczny, myślał. Pieprzona demokracja; nikt nie

dowodzi, nikt nikogo nie słucha, i oto efekty.

Luk roztworzył się już na oścież i teraz jęła się

wynurzać z jego wnętrza kanciasta bryła MAMS-a. Robot

złapał się jednym ze swych wieloprzegubowych ramion za

krawędź klapy i, wyzyskując ją jako punkt oparcia,

obrócił się przodem do Schwarza, bezustannie a bezczynnie

okrążającego na końcu wielusetmetrowej linki wirujący

niedostrzegalnie powoli statek. MAMS puścił klapę i

włączył na sekundę swój napęd - powiększenie okienka

zogniskowanego na robocie zaczęło się stopniowo

zmniejszać.

Tymczasem lewa część wrót zamykającego się luku

zablokowała się uchylona do pół ćwierci, i dalej już się

nie posunęła, pomimo wysiłków operatora, kiwającego nią

desperacko w te i we w te.

Gdzieś z boku, spoza obrazu hełmowego teleskopu

Niemca, wychynął jakiś obiekt, jaskrawo odbijający swą

barwą od jednostajnej czerni tła. Schwarz zmienił opcję i

spojrzał w tamtą stronę. Po jasnobłękitnym skafandrze

rozpoznał Yusufa; Arab w swym powolnym locie w pustkę

rozwijał linkę identyczną z tą, na jakiej “wisiał”

Schwarz. Oceniał on tworzony w ten sposób kąt na jakieś

dziesięć-dwanaście stopni; w zamierzeniu odległość

pomiędzy dwoma “strzelcami” powinna wynosić osiemdziesiąt

metrów, a obiekt winien przemknąć prostopadle do owego

osiemdziesięciometrowego odcinka. Oby tylko linka

wytrzymała, pomyślał, klnąc w duchu na zniszczony główny

magazyn, w którym znajdowały się były całe jej kilometry;

a tak, zdani na jedyne ocalałe te dwa jej kawałki, modlić

się muszą o poprawność wyliczeń Godivy. Jeśli zbiornik

okaże się odrobinę cięższy lub prędkość jego nieznacznie

większa - linki prysną niczym nici babiego lata. Godiva

nie przeprowadzała nawet pobieżnych ekstrapolacji losów

Yusufa i Schwarza dla takiego rozwoju wypadków, a i oni

nie pytali. Stanie się, co ma się stać. Karma. Splunąłby,

gdyby mógł. Scheisse.

Na zamkniętym odezwał się Yusuf.

- Jestem.

- Tak.

- Teraz czy przy następnym przejściu?

- Jeszcze dwie i pół minuty.

- Teraz.

Schwarz z powrotem obrócił się ku otwartemu kosmosowi

i sięgnął do pasa narzędziowego po metrowej długości,

ciężką jak nieszczęście rurę spieczoną z jakichś

pseudoceramicznych komponentów. Była to bezodrzutowa

wyrzutnia próżniowa, wersja eksportowa, Scoot-12 ;

całkowicie bezpieczna po odpowiednich przeróbkach, jak

zapewniał Yusuf. On dokonał tych przeróbek. Xien

natomiast założył w pociskach na miejsce głowic atomowych

chwytne dyski magnetyczne. Też dawał słowo. No ale nie on

będzie strzelał.

Ułożywszy wyrzutnię w klasycznej pozycji na ramieniu -

co w danych warunkach było gestem całkowicie zbędnym -

Schwarz włączył podgląd jej celownika. I znów okienko na

hełmie: obraz celu Scoota . Pustka; gwiazdy. Zerknął w

bok, na Yusufa - Arab złożył się tak, jak go szkolono:

bokiem, “leżąc” płasko na plecach, odwrócony “do góry

nogami”. Schwarz zwolnił zatrzask i uwolnił w próżnię

pozostałą część zwojów linki asekuracyjnej; po chwili to

samo uczynił Yusuf. Komputer zaczął w dolnym rogu hełmu

Niemca wsteczne odliczanie do momentu przelotu zbiornika.

Schwarz otworzył na moment okno podglądu tyłów i rzucił

okiem na zbliżającą się powoli, nierówno oświetloną,

jajowatą bryłę MAMS-a. W tle, z lewej, cień statku.

Zamknął okno. Czekał.

Yusuf:

- Bóg z tobą.

- I z tobą, diable.

Odliczanie trwa: jeszcze dziesięć, osiem sekund. Na

czarnym korpusie Scoota zapaliło się światełko zdalnej

kontroli: to nafaszerowany programami Xiena komputer

przejął odpowiedzialność za odpalenie i sterowanie

pociskami. Człowiek, rzecz jasna, nie byłby w stanie tego

uczynić dość precyzyjnie, nie mówiąc już o

zsynchronizowaniu obu strzałów. Bez komputera co najwyżej

rozwaliliby ten zbiornik na kawałki, anihilując tym samym

siebie i Armstronga 7.

Pięć... cztery... trzy... Cień zbiornika w celowniku,

militarny software opisuje go pękiem wektorów,

zmieniających się liczb, binarnych znaczników. Koniec

odliczania. Ruch wyrzutni za celem. Komputer już tylko

wyczekuje odpowiedniego momentu. Pulsacja alarmowych

sygnałów nakłada się na łomot serca Schwarza, głuszy to

wszystko jego szybki oddech. Teraz-teraz-teraz...

Nie zobaczył nagłego wykwitu gazów wylotowych Scoota ,

nie było też żadnego szarpnięcia. Pocisk pomknął w

próżnię, między gwiazdy, nieznacznie manewrując bocznymi

dyszami i ciągnąc za sobą błyskawicznie się naprężającą

linkę z zawisłych przy lewej pięcie Niemca zwojów, w

zastraszającym tempie się zmniejszających. Wszedł w pole

widzenia Schwarza także pocisk Yusufa. Białe cygara

zbliżały się do siebie. Rósł cień nadciągającego

majestatycznie zbiornika. Wszystko w ułamkach sekund.

Obcojęzyczne przekleństwo Yusufa.

Koniec zwojów. Nagłe przeciążenie, i zaraz drugie,

przeciwnie skierowanie: rzuciło Niemcem przez próżnię na

jakieś sto, sto pięćdziesiąt metrów, niczym szmacianą

lalką, jeszcze mu zęby dzwonią i wirują gwiazdy przed

oczyma. Linka jak tytanowy pręt - od Armstronga 7 do

mrocznej plamy zbiornika - a Schwarz zaczepiony oń w

dwóch trzecich długości. Wytrzymała. Obrót i spojrzenie w

“dół”: wytrzymała również linka Yusufa, nie było błędu w

obliczeniach Godivy.

Xien na ogólnym:

- Żyjecie?

- Tak jakby - odezwał się Schwarz. - Lepiej pospiesz

się z tym złomem.

- Już.

MAMS zbliżał się powoli do ciemnej masy zbiornika,

który orbitował był dotąd dookoła statku jako jeszcze

jeden oderwany kawałek jego ciała: cylindryczny pojemnik

z płatem wewnętrznego poszycia ogniecionym wokół w jakąś

abstrakcyjną rzeźbę o rozmiarach ciężarówki; pojemnik, w

którym, uwięziona w magnetycznych pierścieniach, obraca

się doprowadzona do stanu plazmy antymateria. Yusuf i

Schwarz nie zdawali sobie z tego sprawy, ale ta

anihilacyjna bomba właśnie spadała na statek - sunęła ku

niemu po spirali o długości zdeterminowanej długością

linek. To znaczy oni o tym wiedzieli, lecz na razie ani

czuli ten ruch, ani widzieli jego skutki. MAMS powinien

złapać linki i unieruchomić zbiornik zanim doleci on do

Armstronga 7. Robot wszak także zajmował wyliczoną

wcześniej, jedyną możliwą pozycję. Jednak na wszelki

wypadek Schwarz obrócił się przodem do statku, odczepił

od linki, zamarł w półprzysiadzie - i, uruchomiwszy na

moment silniczki plecaka, popłynął ku płonącemu mu na

hełmie tęczowym refleksem jasnemu profilowi kalekiej

konstrukcji, kolebiąc się przy tym co chwila na wszystkie

możliwe strony w automatycznych milisekundowych

korekcyjnych strzałach owych silniczków.



- Bądźmy szczerzy - mruknęła Y. H. Jaqueritte,

przegryzając nitkę, którą skończyła właśnie zszywać

podarty czarny T-shirt , ostatnią ocalałą część swego

ubioru, nie wystrzeloną w próżnię wraz z resztą bagażu

podczas niedawnego szaleństwa komputera. - To w ogóle

cud, że jeszcze żyjemy.

- A pewnie - zazgrzytał hrabia. - Z takim lekarzem na

pokładzie to faktycznie cud.

- Chodzi mu o to, że nie zdołałaś wyleczyć jego

impotencji - skrzywiła się w szyderczej odmianie uśmiechu

Godiva.

- Ty się lepiej zamknij.

- Sam się zamknij, stary capie.

- Zamknijcie się obydwoje - warknął Schwarz.

Y. H. cisnęła igłą przez całą długość sali, bezbłędnie

trafiając Godivę w pośladek. Godiva, jak zwykle, dla

większej irytacji Mścisłowskiego wisiała z głową

skierowaną w przeciwną stronę niż pozostali. Na nagłe

ukłucie zareagowała nieprzemyślanym, szybkim ruchem ręki

ku miejscu trafienia, była to reakcja na Ziemi może

naturalna, lecz w nieważkości, gdzie każdy gest należy

zaplanować, zanim się go wykona, co najmniej nierozważna.

Zahaczyła łokciem o wolne zatrzaski bielejących pod

“sufitem” butli z powietrzem i obróciło ją dookoła

prawego barku; plecami huknęła o ścianę.

Hrabia zarechotał z satysfakcją.

- Pieprzony czarnuch - warknęła Godiva, wyszarpując

igłę w krótkim rozprysku jasnej krwi.

Y. H. Jaqueritte naciągnęła T-shirt , obcisły i

elastyczny jak należy, a w swej matowej czerni niewiele

ciemniejszy od jej skóry. Zwinęła resztkę nici, szpulkę

wrzuciła do woreczka, po czym starannie go zasunęła.

Jej jaskrawo tatuowana, bezwłosa głowa dość szybko

pokrywała się potem, roztrząsanym dookoła przy nagłych

ruchach - podobnie jak każdy inny fragment jej hebanowej

skóry; lecz pot na egipsko wysmukłej czaszce bardziej

rzucał się w oczy. Schwarz, dla którego doktor Jaqueritte

od jakiegoś czasu stanowiła ideał klasycznej urody,

obserwował to z niesmakiem.

- Ty się pocisz - stwierdził, w tonie nie tak bardzo

znowu żartobliwym.

Strzepnęła pot z uda i spojrzała na Schwarza

przewracając się w powietrzu na plecy. - Gorąco tu jak w

saunie - uśmiechnęła się. - Ja jestem człowiekiem, Aax.

- Igłami będzie we mnie rzucać, wariatka - mamrotała

Godiva.

Głośniki zarzęziły i odezwały się głosem Xiena: -

Uwaga tam, za chwilę może się pojawić ciążenie.

Przeglądający podręczną apteczkę Mścisłowski wykrzywił

się straszliwie na kolejny głośny pisk sprzężenia. - Nie

mógł przez dospek...?

- Lepiej się czegoś złap, bo spadniesz na twarz -

powiedziała Y. H. pod adresem Godivy.

- Moja twarz - odwarknęła jej informatyczka.

Jaqueritte wzruszyła ramionami. Okręciła się przodem

do Schwarza i, chwytając wbudowaną w ścianę poręcz,

zagarnęła go do siebie długą, czarną nogą, w

modliszkowatym tym ruchu przyciągając go naciskiem łydki

na jego plecy - aż podpłynął, bezwładnym swym ciężarem

przyciskając ją do plastikowego pudła przenośnej komory

diagnostycznej; ciało przy ciele, oddech w oddech, pot na

pot. W takiej właśnie, baletowo-erotycznej pozycji

odbywały się w bezgrawitacyjnym Armstrongu 7 rozmowy

prywatne.

Weszli w dospek, wybierając artykulację przedgłosową.

- Co z Yusufem? - spytała, ledwo poruszając wargami a

w ogóle nie wydając dźwięku, choć on we wszczepionych w

małżowiny uszne minigłośniczkach słyszał ją doskonale -

on i tylko on.

- Został. Pruje ten złom na zbiorniku. Z niego jakiś

cholerny Terminator, nigdy się bydlak nie męczy.

- Ani razu nie dał mi się zeskanować. - Zmarszczyła

brwi. - Diabli wiedzą jak oni zmieniają im metabolizmy.

Diabli wiedzą co on ma tam w środku.

- Jak myślisz - zmienił nagle tamat - uratujemy się?

- Myślę, że tak - zasubwokalizowała powoli - ale ja

tak myślę, bo chcę się uratować: nie zastanawiam się nad

Dukaj Jacek - Jeden, Dwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: