Autor: GENE WOLFE
Tytul: człowiek z młynka do pieprzu
(The Man in the Pepper Mill)
- Nie ma się czym przejmować, Tippy - powiedziała matka najłagodniejszym, najbardziej uspokajającym tonem, na jaki było ją stać. - To był bardzo słaby wstrząs, taki, jakich mnóstwo. Zdarzały się znacznie silniejsze. Aż dziwne, że się obudziłeś.
Tippy wpatrywał się w zieloną fasolkę na talerzu.
- Wydawało mi się, że zawadziła o stół. To wszystko.
- Wydawało ci się, że kto zawadził o stół?
Ton stwardniał. Zazwyczaj świadczyło to o tym, że zbliża się lanie.
- Nikt.
- Mówiłeś o Catherine?
- Nie. - Tippy wciąż nie mógł zrozumieć, w jaki sposób Cathy po śmierci przeistoczyła się w Catherine. - Nie, mamusiu.
- Dla mnie było to znacznie cięższe przeżycie niż dla ciebie.
- Tak, mamusiu.
- Ty nienawidziłeś Catherine. Z pewnością cieszysz się z tego, że już nigdy jej nie zobaczysz. Ja ją kochałam i zawsze, zawsze będzie mi jej brakować.
- W niedzielę... - Matka Tippy’ego rozpłakała się. - W niedzielę są twoje urodziny. Pojutrze.
- Aha.
Talerz był brązowy, ze wzorkiem z drobniutkich ciemnozielonych gałązek dookoła.
- Co chciałbyś dostać na urodziny, Tippy?
- Nic.
Matka westchnęła - przepracowana kobieta, na której utrudzonych barkach spoczął kolejny ciężar.
- Jeśli mam ci kupić prezent, muszę to zrobić jutro. Najpierw pójdę do banku, potem będę chodzić po sklepach. Co chciałbyś dostać?
Tippy wbił widelec w twardą fasolkę. Wiedział, że kiedy włoży ją do ust, będzie smakowała jak surowa.
- Jesteś jeszcze dzieckiem. - Znowu ton, który lubił. - Musisz sobie z tym wszystkim poradzić, a przecież jesteś jeszcze dzieckiem.
Skinął żałośnie głową.
- Pogrzeb Catherine kosztował mnóstwo pieniędzy. Prawie tyle co nowy samochód. Będę go spłacać jeszcze przez wiele lat. Dlatego byłabym wdzięczna, gdybyś nie prosił o nic kosztownego. Jeden prezent, w dodatku niedrogi. Zrobisz to dla mnie, Tippy?
- Jasne.
- Jeżeli teraz nie wiesz, czego chcesz, możesz zastanowić się do rana. Myślę nawet, że tak będzie lepiej.
Tippy miał już na czubku języka, że „nic” przecież nic nie kosztuje, ale wiedział, że gdyby to powiedział, na pewno by się rozpłakał, a był już na tyle duży, żeby wstydzić się łez.
- Jeżeli chcesz, możesz już iść się bawić.
Poszedł jednak na górę, do swego pokoju. Po drodze minął drzwi pokoju, który należał do Catherine, kiedy jeszcze nazywała się Cathy.
- To nieprawda, że cię nienawidziłem - wyszeptał do milczących, nieruchomych drzwi. - Czasem tylko się kłóciliśmy, i tyle. Nigdy cię nie nienawidziłem.
Wiedział, że to prawda i że ta prawda nie daje mu żadnej siły ani władzy.
Wszedł do swojego pokoju, zamknął drzwi i otworzył okno. Nie powinien był tego robić ze względu na klimatyzację, ale bardzo chciał patrzeć bez pośrednictwa szyby na świat poza domem, na różowofioletowy przepych zachodu słońca.
Dokoła stały inne domy. Policzył je, żeby sprawdzić, ile widać ich z okna: trzynaście. W tym sporo piętrowych, jak jego dom. Po lekcjach chodził od domu do domu i dotykał ścian; wszystkie były stuprocentowo materialne, z cegły, drzewa, betonu i kamienia.
Chętnie zszedłby do kuchni, żeby jeszcze raz popatrzeć na stojący wciąż pod stołem domek dla lalek Catherine, ale nie mógł tego zrobić ze względu na matkę, która prawie na pewno właśnie teraz wkładała naczynia do zmywarki.
Obudził go jaskrawy błysk. Usiadł gwałtownie w łóżku, przekonany, że znowu się to stało, po czym wysunął się spod kołdry i podszedł do okna. W domu po drugiej stronie ulicy płonęły światła; okna pozostałych budynków były ciemne, ale i tak widział wyraźnie, że domy stoją tam, gdzie stały. Uniósł nieco szybę; ciepłe powietrze na zewnątrz było znacznie przyjemniejsze od zimnego w domu. Za oknem poruszał się tylko wiatr - nawet wiatr był dla niego dobry.
Tippy uśmiechnął się do siebie, wrócił do łóżka i zasnął. Kiedy się znowu obudził, było już zupełnie inaczej.
Od razu się domyślił. Świat zniknął, w jego miejsce zaś wstawiono inny, zastępczy. Na zewnątrz stąpało bezszelestnie coś niewyobrażalnie ogromnego. Przez ułamek sekundy Tippy widział wielkie oko wypełniające całe okno i wyszeptał: „Cathy! Cathy...” Zaraz potem oko znikło. Światło rozbłysło raz jeszcze i zgasło.
Drżąc na całym ciele wstał z łóżka. W domu było ciemno, włączniki okazały się tylko plamami farby na ścianach.
Matka leżała w swojej sypialni na wznak, z ramionami na kołdrze. Gładka biała skóra była twarda jak plastyk. Za oknem mignęło światło; Tippy wyjrzał na zewnątrz, ale niczego nie zobaczył. Obok matki leżał mężczyzna z namalowanymi włosami, który niezupełnie był jego ojcem. Wystarczyło go dotknąć, żeby zamigotał i zgasł.
Schody były na miejscu, podobnie jak balustrada i chodnik w holu, ale telewizor nie chciał się włączyć, ponieważ znikł włącznik. To zabawne, pomyślał, że niektóre rzeczy tak bardzo się zmieniły, a inne wcale. Kuchnia wyglądała mniej więcej tak jak poprzednio; na stole walało się mnóstwo jego zabawek, które Cathy pożyczała nie pytając o pozwolenie. Jej domek dla lalek znikł, ponieważ był teraz wszędzie dookoła. Nie mógł przecież pozostać we wnętrzu samego siebie.
Tippy wyszedł przez tylne drzwi.
Tak jak się spodziewał, całe podwórze również znikło. Zabawki zrobiły się ogromne - czerwony Power Ranger przewyższał go teraz dwukrotnie. Jeżeli Cathy zauważy figurkę, z pewnością ją podniesie, jeśli zaś Power Ranger jej się nie spodoba, przypuszczalnie po prostu rzuci go byle gdzie. Ale Cathy chyba dokądś sobie poszła.
Odważnie podszedł do samej krawędzi i spojrzał w mroczny ogrom kuchni, na odległe szafki i jeszcze bardziej oddaloną, białą jak księżyc kuchenkę. Światło przemknęło ku niemu, skąpało go na chwilę w blasku, po czym uciekło - snop jasnożółtej jasności wysyłany z ciemnej, prawie niewidocznej wieży nad zlewozmywakiem. Kiedy się zastanawiał, co to może być, promień światła znowu pognał w jego kierunku; w jaskrawożółtym stożku Tippy przez ułamek sekundy widział maleńką sylwetkę.
- Śniadanie! - Głos matki przepłynął przez jadalnię i salon, pokonał hol i wspiął się po schodach. - Tippy, śniadanie!
Tippy przyniósł książkę.
- Spójrz na tego, mamusiu. Ale wdechowy!
Matka, zajęta mlekiem, płatkami owsianymi i talerzami, nie patrząc skinęła głową.
- Ma wielkie rogowe kolce, ale je tylko trawę i liście. Mógłbym na nim jeździć.
- One wymarły, Tippy. Wszystkie, co do jednego. Są martwe jak... Zresztą, nieważne. Na co tak się gapisz?
- Na nic.
- Miałeś taką minę, jakbyś zobaczył dinozaura.
- Patrzyłem na ten przyrząd, który miele pieprz - powiedział Tippy, w duchu zaś dodał: „A teraz robi coś zupełnie innego”.
- Odłóż książkę i weź się do jedzenia.
- Możesz mi powiedzieć, jak to się czyta?
Łaskawie zerknęła do książki.
- Ste-go-zaur. Wszędzie ich pełno... to znaczy, na opakowaniach witamin dla dzieci, w sklepach z zabawkami i w ogóle. Nigdy takiego nie miałeś?
- Miałem, ale Cathy mi go zabrała.
Posłusznie zamknął książkę i zanurzył łyżkę w talerzu z płatkami.
- Kiedyś dostaniesz go z powrotem. Na razie nie chcę, żebyś wchodził do jej pokoju, rozumiesz?
Skinął głową.
- Ani po zabawki, ani po cokolwiek.
- W porządku.
- Czy wiesz już, co chcesz dostać na urodziny?
- Chyba tak. Mogę pójść na chwilę do kuchni?
- Nie. Najpierw skończ śniadanie.
- Nawet jeśli niczego nie będę dotykał?
- Nawet. Co wybrałeś? - Matka wytarła usta serwetką i spojrzała na syna. - Może jakieś plastykowe figurki?
- Eee...
- Mogłoby być ich kilka. Niedawno w K-Marcie widziałam Okrutnego Barona z wężami, kłami i całą resztą. Zawsze podobał ci się Okrutny Baron.
- Nie.
Myśląc o dinozaurze, Tippy nadał swojemu głosowi stanowcze brzmienie.
- Nie zapominaj o tym, co mówiłam ci wczoraj. Musisz się szybko zdecydować. - Podniosła kubek, ale zaraz go odstawiła. - Mogę cię prosić, Tippy? Puszka stoi obok suszarki. W czajniku powinna być jeszcze gorąca woda.
Nasypał rozpuszczalnej kawy do kubka, co chwilę zerkając na stojący na parapecie smukły cylindryczny przedmiot z ciemnego drewna. Wspiął się nawet na palce i wyciągnął rękę, żeby go dotknąć, ale kiedy brakowało mu jeszcze najwyżej półtora centymetra, odwaga go opuściła.
- Tippy!
- Za chwilkę.
Zalał kawę gorącą wodą, zamieszał, triumfalnie wrócił do jadalni.
- Opłukałeś łyżeczkę?
Nie opłukał.
- Włożyłem ją do zlewozmywaka. Mamo, co to jest, to duże, co ostrzega statki?
Matka spojrzała na niego ze zdziwieniem.
- Ostrzega statki?
- No, przed skałami, mieliznami i różnymi innymi rzeczami. Podobne do kościoła.
- Masz na myśli tę starą latarnię morską? Rzeczywiście, zdaje się, że widać ją z okna twojego pokoju, prawda?
- Cathy też ją widziała. Podobała jej się. Czasem nawet o niej rozmawialiśmy.
Matka piła kawę małymi łykami, nie spuszczając z niego wzroku.
- To rzecz, którą warto zapamiętać. Ja na pewno będę o tym pamiętała i chciałabym, żebyś ty też pamiętał, Tippy.
Ośmielony, skinął głową.
- Już wiem, jaki chciałbym dostać prezent. Mogę ci powiedzieć?
- Miniaturową latarnię morską? Wątpię, czy uda mi się znaleźć coś takiego. A może latarkę, żebyś mógł bawić się w latarnię? Z latarką nie będzie problemów.
Pokręcił głową.
- Chciałbym, żebyś mnie tam zabrała. Chciałbym zobaczyć prawdziwą latarnię morską.
- Zamiast prezentu?
- To właśnie będzie mój prezent - wyjaśnił cierpliwie.
- Latarnia stoi po drugiej stronie zatoki - powiedziała bardziej do siebie niż do niego. - To może nawet być przyjemna wycieczka.
Wycieczka istotnie była przyjemna. Najpierw Larch Street do ruchliwej Countryside, potem kawałek drogą międzystanową, później w bok, w Windpoint Road, wijącą się w górę najpierw łagodnymi, a potem coraz bardziej karkołomnymi zakrętami. Matka opuściła szyby we wszystkich drzwiach, uśmiechała się do skał i wysuszonych brunatnych wzgórz, a Tippy pomyślał, że bardzo ładnie wygląda z jedwabną apaszką na szyi oraz piórkowymi kolczykami powiewającymi na wietrze. W pewnej chwili po jego stronie samochodu znikły skały i zeschnięta trawa, pojawiły się natomiast niebo, powietrze i niespokojna woda.
- Tam, w dole, to ocean. - W głosie matki było tyle strachu, że Tippy poczuł się niewyraźnie. - To też woda, ale wygląda zupełnie inaczej niż ta, która w domu płynie z kranu, prawda?
- Aha - zdołał tylko wystękać, osłupiały z zachwytu.
- A jednak prawie niczym się od niej nie różni. Wystarczy ją odsolić, oczyścić i będzie taka sama jak tamta. Różnica polega głównie na tym, że ta woda niczego nie udaje. Spoczywają w niej kości twojej babki, a także kości tysięcy innych ludzi. - Wskazała przed siebie. - Spójrz, widać już latarnię.
Na kwadratowej zielonej tabliczce przy drodze widniał napis ułożony z białych liter średniej wielkości:
Zakręt, podjazd, jeszcze jeden zakręt, a potem pas asfaltu szerokości zaledwie jednego samochodu doprowadził ich na krawędź urwiska. Wśród sosen i brzóz znajdował się tam niewielki parking, obok niego zaś jeszcze jedna tabliczka, tak maleńka, jakby zawstydzona:
Wstęp 1,25 dolara
Emeryci 50 centów
Dzieci bezpłatnie
Jak tylko wysiedli z samochodu, w drzwiach niedużego drewnianego domku przytulonego do brązowej wieży pojawił się człowiek z młynka do pieprzu.
- Podoba ci się? - zapytała matka, kiedy szli wysypaną grubym żwirem ścieżką. - Mam nadzieję, że nie jesteś rozczarowany.
Trochę zdziwiony skinął głową. Coś zadudniło, kiedy człowiek z młynka do pieprzu cofnął się do wnętrza domku. Matka zatrzymała się przy drzwiach i sięgnęła do torebki.
- Tylko dolar dwadzieścia pięć? To niewygórowana cena.
Człowiek z młynka do pieprzu uśmiechnął się, zdjął na chwilę marynarską czapkę, przygładził szpakowate włosy i założył ją z powrotem.
- W takim razie może kupi pani coś w naszym sklepiku? - Wskazał trzy szklane gabloty. - Mamy notatniki i papeterię z naszą latarnią, pocztówki, nawet nocne lampki. Są też książki krajoznawcze o tej części wybrzeża i książeczki do kolorowania dla dzieci. Wszystkie wpływy przeznaczamy na ratowanie latarni.
Dała mu dwa dolary.
- Spodobało ci się coś, Tippy? To będzie część prezentu. A może najpierw chcesz obejrzeć latarnię?
Nie wahał się ani chwili.
- Latarnię.
Jednak po drodze zdjął ze stojaka książkę, która go zainteresowała. Człowiek z młynka do pieprzu podążył za nim z łoskotem. Tippy odwrócił się i wybałuszył oczy.
- Jak pirat!
- Tak jest! - Mężczyzna uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Odgryzł mi ją wieloryb, młody Jimie Hawkinsie.
- Ma na imię Tippy - wykrztusiła matka, której, nie wiedzieć czemu, jakby prawie odjęło mowę. - To znaczy, Tiptree. Na cześć tej pisarki. Ale ona nie żyje, więc... więc...
- Należy się siedemdziesiąt pięć centów reszty. - Mężczyzna zatrzymał się przy kasie. - A ja nazywam się Buster Hill.
- Tippy wziął książkę. - Mówiła tak cicho, że z trudem było ją słychać. - Muszę za nią zapłacić.
- Chcę ją tylko obejrzeć - wyjaśnił chłopiec. - Później odstawię na miejsce.
- Czy trzeba będzie się wspinać? Albo patrzeć w dół na wodę? W drodze tutaj wcale się nie bałam, ani trochę, ale nie lubię dużych wysokości...
- Jeśli pani nie chce, nie musi pani wchodzić na samą górę - odparł człowiek z młynka do pieprzu.
Tippy natychmiast wyczuł nadarzającą się okazję i pognał naprzód co sił w nogach.
Wewnątrz latarni wokół żelaznego słupa wiły się metalowe schody w kształcie plasterków cienko pokrojonej niewyrośniętej piaskowej babki. Były wąskie, co nie miało najmniejszego znaczenia dla jego rozpędzonych stóp. Były również wysokie, co miało jeszcze mniejsze znaczenie, ponieważ w jakiś cudowny sposób, chociaż był w miękkich sportowych pantoflach, na każde mocne stąpnięcie reagowały wspaniałym dudnieniem i łoskotem.
Na samym wierzchołku znajdował się reflektor osadzony na skomplikowanej maszynerii, otoczony niewielkim balkonem z metalową balustradą. Tippy wykonał kilka okrążeń, spoglądając z góry na brunatny pofalowany krajobraz i dostojnie wzburzoną wodę, pomachał matce i człowiekowi z młynka do pieprzu, wreszcie usiadł tak, żeby ich nie widzieć (i żeby oni jego nie widzieli), i spuścił nogi na zewnątrz.
Książka okazała się jeszcze ciekawsza niż przypuszczał; zawierała mnóstwo kolorowych ilustracji przedstawiających tajemnicze statki z wypełnionymi wiatrem żaglami i łopoczącymi banderami. Byli w niej też piraci oraz ludzie o skórze jeszcze ciemniejszej niż ten, który mieszkał przy ich ulicy i o którym matka Tippy’ego powiedziała, że jest czarny, choć wcale nie był, a także kapitan w długiej żółtej szacie z wyhaftowanym smokiem i z długimi, długimi wąsami. Wszystko to było interesujące, niektóre rzeczy zaś nawet bardzo interesujące - tak bardzo, że Tippy co chwila wracał do tych obrazków, wpatrywał się w nie, a potem przenosił wzrok na ocean i wyobrażał sobie, że żegluje na jednym ze statków.
Mimo to uśmiechnął się, kiedy na metalowych stopniach zadudniła sztuczna noga człowieka z młynka do pieprzu. Co prawda, zamierzał na długo zostawić go sam na sam z matką i cieszył się, że mu to się udało, ale zależało mu też na tym, żeby z nim porozmawiać.
- Hej! - powiedział człowiek z młynka do pieprzu, wchodząc na balkonik. - Boisz się zejść? Mogę cię znieść.
Tippy pokręcił głową.
- W takim razie chodźmy. Jeśli chcesz, możesz zatrzymać tę książkę.
Tippy ponownie potrząsnął głową.
- Chcę panu opowiedzieć.
- O czym?
Mężczyzna przykucnął przy nim, jedną ręką trzymając się barierki.
- O tym, co dzieje się w nocy. I chcę pana zapytać.
- O tym, co dzieje się w nocy - powtórzył człowiek z młynka do pieprzu. Z całą pewnością nie było to pytanie.
- Właśnie. - Teraz, kiedy chwila nadeszła, chłopiec miał trudności ze znalezieniem właściwych słów. - W nocy to robi się... wielkie i brązowe. To coś na parapecie.
Przez sekundę był pewien, że rozmówca go nie zrozumiał, ale chwilę potem człowiek z młynka do pieprzu usiadł ciężko obok niego i przewiesił na zewnątrz obie nogi, prawdziwą i sztuczną. Następnie nabrał powietrza w płuca, jakby zamierzał powiedzieć coś niezmiernie ważnego, wypuścił je, ponownie napełnił płuca i wreszcie zapytał:
- Czy to ty jesteś tym chłopcem z domku dla lalek?
Tippy poważnie skinął głową.
- Ty i twoja matka... Próbowała mi pokazać, gdzie mieszkacie, i przemknęło mi przez głowę, że to może być ona.
Tippy zaprzeczył ruchem głowy.
- Ona nie. Mieszkam sam.
- W domku dla lalek.
Kolejne kiwnięcie głową. Zapadła długotrwała cisza. Przerwał ją człowiek z młynka do pieprzu:
- Czy wiesz, dlaczego tak się dzieje?
- Zamierzałem pana zapytać.
- Nie mam pojęcia. - Nagle ręka mężczyzny zacisnęła się mocno na ramieniu chłopca. - To nie sen. Wciąż sobie powtarzam, że to tylko sen, ale tak nie jest.
Wypuścił ze świstem powietrze.
- Nie jest - przyznał mu rację Tippy.
- Widziałeś mnie ostatniej nocy? Ja cię widziałem.
Chłopiec skinął głową.
- Tak wyraźnie, jak nigdy do tej pory. Właśnie dlatego poznałem pana od razu, jak tylko pokazał się pan w drzwiach sklepiku.
- Moja praca... - Mężczyzna umilkł, zaczekał, aż jego słowa ulecą w błękitne niebo, po czym zaczął od nowa: - Mieszkam tu przez cały czas. Nocą, kiedy reflektor jest włączony, mogę spać, ale o jedenastej i o trzeciej nad ranem wchodzę na górę, żeby sprawdzić, czy wszystko działa, jak należy.
Tippy skinął głową na znak, że słucha i rozumie.
- Zazwyczaj aż do jedenastej oglądam telewizję, potem przeprowadzam obchód, nastawiam budzik na za piętnaście trzecia i kładę się do łóżka. To dzieje się zawsze podczas drugiego obchodu, kiedy wychodzę na balkon.
- A ja właśnie wtedy się budzę, patrzę na parapet i widzę pana - wyznał Tippy. - Tyle że to już nie jest młynek do pieprzu, tylko latarnia morska.
Mężczyzna długo nad czymś rozmyślał.
- A więc to twoja kuchnia - powiedział wreszcie. - Ten ogromny biały kształt to lodówka, prawda? Tak właśnie myślałem. I widzę, że rozumiesz z tego wszystkiego równie mało jak ja.
- No, może troszkę więcej...
- Wiesz, co zrobiłem ostatniej nocy? W ogóle nie położyłem się spać. Do tej pory jakby nigdy nic wracałem do łóżka po drugim obchodzie, a rano wmawiałem sobie, że tylko coś mi się przyśniło.
- To nie sen - powiedział cicho Tippy.
- Dzisiaj zostałem tu, na górze. Wystarczyło przejść na drugą stronę, żeby zobaczyć twoją kuchnię, i często to robiłem, ale z tej strony, tak jak zawsze, było widać ocean i gwiazdy. O wschodzie słońca kuchnia rozpłynęła się we mgle. Wszystko, co oświetlała moja latarnia, domek dla lalek, kuchenka i lodówka, okazało się tylko mgłą. Zaraz potem znikły i znowu pokazało się miasto.
- To Cathy - wyjaśnił Tippy. Zaraz jednak spostrzegł, że człowiek z młynka do pieprzu nie zrozumiał go, więc dodał: - To jej domek dla lalek.
- A więc istnieje prawdziwy domek dla lalek?
- Tak.
- W kuchni, na stole?
- Mama nie chce go zabrać i nie pozwala mi go dotykać. „Za jakiś czas”, mówi.
Człowiek z młynka do pieprzu westchnął.
- Cathy była twoją starszą o dwa lata siostrą. Dowiedziałem się tego od twojej matki, kiedy na ciebie czekaliśmy. Opowiadała mi, jakie to było ciężkie przeżycie dla was dwojga. Wcale się nie dziwię. Kiedy to się wydarzyło?
Tippy wzruszył wąskimi ramionami.
- Niedawno.
- Tydzień temu?
- Dawniej.
- Miesiąc?
- Nie wydaje mi się.
- Pytam o Cathy, ponieważ twierdzisz, że wszystko dzieje się za jej sprawą. - Człowiek z młynka do pieprzu cofnął rękę i wytarł ją w spłowiałe dżinsy. - A gdzie jest twój ojciec? Wie o tym?
- Mama kazała mu odejść. Tak przynajmniej mówi. - A potem, nie mogąc nad sobą zapanować: - Pan się jej podoba!
Mężczyzna jakby nie usłyszał.
- Czy to się zdarzyło przed śmiercią Cathy?
- Na długo przedtem. Jeszcze przed Świętami.
Ponieważ mężczyzna nie odpowiedział, Tippy wrócił do poprzedniego tematu:
- Pan podoba się mamie.
Człowiek z młynka do pieprzu pokręcił głową.
- Jestem dla niej za stary.
- Skoro pan się jej spodobał, to znaczy, że nie jest pan za stary - odparł Tippy, trochę urażony koniecznością wyjaśniania dorosłemu tak oczywistych spraw.
- Nic by z tego nie wyszło, młody Jimie.
- Wyszłoby!
- Wkrótce kazałaby mi odejść, tak samo jak twojemu tacie. To znaczy, jeżeli w ogóle wpuściłaby mnie do domu. Być może mam zupełnie inne wady niż on, ale kobiety uważają, że każdy mężczyzna ma przynajmniej jedną.
- Wcale nie musiałoby tak być. Pan tylko udaje.
Człowiek z młynka do pieprzu nie podjął dyskusji.
- A więc uważasz, że za wszystko jest odpowiedzialna twoja siostra?
- Bo jest. Myśli dużo o tym, żeby ktoś był z mamą i ze mną, tak jak kiedyś tata. I lubi pana, tak jak mama. To powinien być pan.
Do ich uszu dotarło wołanie matki Tippy’ego, nieco cichsze od przytłumionego odległością huku roztrzaskujących się fal. Dobiegało z drugiej strony latarni, z dobrze osłoniętego miejsca, skąd nie było widać oceanu.
- Nie chciała tu wejść - powiedział człowiek z młynka do pieprzu. - Ma lęk wysokości. Mnie też nie chciała puścić ze względu na moją nogę. Wyjaśniłem, że co noc wchodzę tutaj dwa razy, ale jej nie przekonałem.
- Wiedziałem, że tak będzie. Chciałem, żebyście byli przez jakiś czas sami.
- I byliśmy - przyznał mężczyzna. Przez jakiś czas wpatrywali się w horyzont i przysłuchiwali się odległym wrzaskom mew. - Porozmawialiśmy trochę, i to wszystko. Nie pocałowaliśmy się ani nic w tym rodzaju.
- To dobrze.
- Nie lubisz ckliwych romansów, młody Jimie?
- To dobrze, że rozmawialiście. Czy naprawdę wieloryb odgryzł panu nogę?
- Urwała mi ją mina przeciwpiechotna.
- Aha - mruknął współczująco Tippy.
- Dostałem od armii elegancką protezę. Używam jej wtedy, kiedy jadę do miasta, ale tutaj zakładam tę drewnianą i strój marynarza. Tego oczekują turyści i to się opłaca.
- Lubi pan to miejsce?
- Nieszczególnie. W każdym razie nie bardzo. - Mężczyzna z przekrzywioną głową wsłuchiwał się przez chwilę w dobiegające z dołu nawoływanie. - Myślisz, że w końcu tu przyjdzie?
Tippy puścił pytanie mimo uszu.
- W takim razie niech pan z nami zamieszka. Mamy ładny dom.
- Nic z tego nie będzie, młody Jimie. Myślisz, że przyjdzie?
- Prędzej wezwie straż pożarną albo coś w tym rodzaju.
Człowiek z młynka do pieprzu uśmiechnął się.
- A więc mamy jeszcze trochę czasu.
- Proszę opowiedzieć mi o nodze.
- Nie ma wiele do opowiadania. Po wyjściu ze szpitala wojskowego wróciłem do college’u na dziennikarstwo. Potem przez pewien czas pracowałem w niedużej gazecie na południu, później w czasopiśmie, ale nie podobała mi się ani praca, ani ludzie, więc wziąłem się za public relations.
- Co to takiego?
- Pomagasz ludziom lub firmom w kontaktach z dziennikarzami, głównie tymi z gazet i telewizji. Zawsze trzeba mieć im coś do powiedzenia, bo w przeciwnym razie rozszarpią cię na str...
Zabr7