Streszczenie legendy o świętym Aleksym

Aleksy był prawdziwym ascetą. Mimo że był synem książęcym i dano mu za żonę cesarską córkę, postanowił jej nie tknąć i czym prędzej opuścić rodzinny kraj. Zatrzymał się w zamorskim państwie. Zabrane ze sobą srebro i złoto rozdal ludziom ubogim oraz swoje ubrania odal dla biedakow. Wkrótce też stał się cierpiącym głód i chłód nędzarzem. Po pewnym czasie powrócił do rodzinnego miasta. Nie udał się jednak do ojca i nadal, w zapomnieniu, prowadził żebraczy tryb życia. Przez szesnaście lat mieszkał pod schodami jednego budynku, często śpiąc w pomyjach i nieczystościach,
kiedy czuł, że zbilża się koniec jego życia, napisał list opisując w nim całe swoje nędzne życie, wyjawiając swoją tożsamość. Kiedy umarł w kraju zaczęły dziać się niezwykłe rzeczy, co zwróciło uwagę ludzi. Pewien chłopiec powiadomił ludzi o śmierci Aleksego i do jego grobu zaczęły ruszać pielgrzymki

Legenda o świętym Aleksym

Aleksy w wieku 24 lat ożenił się, w noc poślubną pozostawił swoją młodą żonę w dziewictwie i poszedł za Bogiem. Rozdał cały swój majątek i przybrał szaty nędzarza. Podróżował, za jego życia dokonały się liczne cuda, np: Matka Boska zeszła z obrazu i za sprawą klucznika otworzyła drzwi Kościoła Aleksemu. Następnie bohater powrócił do ojczyzny, gdzie przez 16 lat żył pod schodami własnego domu. Żona dowiedziała się o tym, iż ten żebrak to jej mąż, z listu. W dniu śmierci Aleksego dokonał się inny cód - uruchomiły się samoczynnie dzwony Kościołów. Bez wątpienia postać Aleksego jest przykładem godnym naśladowania - wzorem paremetycznym*. Aleksy był ascetą*, umartwiał się, bowiem wierzył, że poprzed takie życie osiągnie zbawienie i życie wieczne
*wzór paremetyczny - wzór godny naśladowania, postawa, którą powinni ludzie naśladować
*asceta - człowiek świadomie wyrzekający się dóbr materialnych, umartwiający się w imię wartości
duchowych, celem ascety jest osiągnięcie życia wiecznego i zbawienia

Legenda o św. Aleksym

Legenda o świętym Aleksym prezentuje tzw. wschodni typ świętości, nakierowany na zbawienie swojej duszy poprzez ascezę i umartwianie ciała. Zawiera ona w sobie elementy charakterystyczne dla średniowiecznej legendy hagiograficznej- vita, miracula i passio. Św. Aleksy był długo oczekiwanym dzieckiem, urodził się po długotrwałych modlitwach, w rodzinie bogatego rzymskiego księcia. W młodości Aleksy żył rozpustnie i trwonił pieniądze na hulanki, jednak zmienił się po ślubie. Namówił swoją żonę, żeby razem z nim złożyła śluby czystości i żyła w cnocie. Wszystkie swoje pieniądze rozdał Kościołowi i biednym, a gdy już odrzucił wszystkie dobra doczesne, żył jak żebrak, żeby poprzez umartwianie swojego ciała wzmocnić wiarę i zasłużyć na zbawienie. Już za życia Aleksego miały miejsce cuda z jego udziałem, gdy marzł pod drzwiami kościoła, matka Boska zeszła z obrazu i poprosiła odźwiernego, by go wpuścił do środka. Gdy wieść o pobożności Aleksego się rozeszła, opuścił swoje rodzinne strony.

Kolejnym cudem było uratowanie się z katastrofy statku, gdy Aleksy po 17 latach wracał przez morze do rodzinnego miasta. Nierozpoznany Aleksy wrócił do swojego domu jako żebrak i mieszkał pod schodami, znosząc liczne upokorzenia, aż w końcu zmarł. W chwili jego śmierci w cudowny sposób rozdzwoniły się dzwony w całym mieście. W dłoni ściskał kartkę, którą tylko jego żonie, czystej jak on, udało się wyciągnąć. na kartce znajdowała się spisana historia jego żywota, która odkrywała jego tożsamość. Św. Aleksy miał służyć jako wzór do naśladowanie dla chrześcijan, posiadał najważniejsze chrześcijańskie zalety- podożny, skromny, nieoczekujący poklasku, unikający wygód, postępujący wg. reguły Ora et labora- módl się i pracuj.
Wyrzekł się wszystkiego na ziemi, by osiągnąć szczęście wieczne. Ciekawą interpretacją legendy o św. Aleksym jest "Opowieści małżonki św. Aleksego" Kazimiery Iłłakowiczówny. Zauważa ona, że Aleksy, dbając o swoje zbawienie, unieszczęśliwił swoją żonę, która z miłości do niego zgodziła się na śluby czystości. Zostawiona sama śród nocy w oczekiwaniu, spędziłam czas od rana na pustym bez ciebie posłaniu, owinięta twego płaszcza rycerską purpurą o Aleksy... Wskazuje tym samym na to, że wschodni typ ascezy był nakierowany tylko na osobiste zbawienie, nie na pracę na rzecz innych, pomijał miłość do bliźniego.

Legenda o świętym Aleksym
Legenda należy do literatury hagiograficznej, czyli przedstawiającej życie świętych. Aleksy jest postacią na pół legendarną. Najwcześniejsza wersja jego żywota powstała w Syrii w V-VI w. n.e. Polska Legenda o świętym Aleksym została zapisana w poł. XV w. Rozpoczyna się od zwrotu autora do Jezusa (Mesjasza), by ten wsparł go w opowiadaniu historii i obdarzył natchnieniem ("przydaj rozumu, Raczy mię mych grzechow pozbawić/ Bych mogł o twych świętych prawić"). Wstęp zarysowuje też tematykę i zachęca do słuchania (kto chce słuchać, ja powiem).

Fabuła składa się z trzech wątków. Pierwszy przedstawia dzieje Aleksego - bogatego młodzieńca, który porzuca rodzinę, by poświęcić się służbie Bożej, a następnie wraca do rodzinnego miasta i nierozpoznany żyje pod schodami swojego domu. Drugi wątek to historia rodziców, którzy szukają Aleksego i rozpoznają go dopiero po śmierci. Trzeci wątek przedstawia żonę Aleksego, która wiedzie samotne życie.
Utwór podzielony jest na 5 części. W pierwszej prezentowani są zamożni rodzice Aleksego- Eufamijan i Aglijas, którzy byli pobożnymi chrześcijanami i wspierali ubogich. Druga część opisuje narodziny, dzieciństwo i młodość Aleksego. Aleksy, zgodnie z wolą ojca poślubia córkę cesarza. Oświadcza jednak żonie, że ją opuszcza, by poświęcić się Bogu. Oboje postanawiają, że będą żyli samotnie w czystości. W trzeciej części zawarty jest opis żebraczego życia Aleksego w mieście Jelidocni, gdzie rozdał cały majątek i mieszkał obok kościoła. Postanowił opuścić jednak miasto, ponieważ jego pobożne życie przyniosło mu zbyt duży rozgłos. Czwarta część to losy Aleksego po powrocie do Rzymu. Ojciec nie rozpoznał go, przyjął jednak do swojego domu. Zły sługa ojca nie szanował Aleksego, który przez 16 lat cierpiał upokorzenia w swoim dawnym domu. Pod koniec życia spisał swoje dzieje. Piąta, niedokończona część, opisuje cudowne zdarzenia po śmierci Aleksego.
Legenda jest dziełem parenetycznym, czyli przedstawiającym wzór osobowy do naśladowania. Postać Aleksego miała służyć za wzór chrześcijańskiej pokory, ascezy i dobrowolnego ubóstwa. Promowała czystość, zerwanie więzi rodzinnych, wyzbycie się potrzeb cielesnych.

Aleksy urodził się w Rzymie jako długo oczekiwany dziedzic bogatego pana wysokiego rodu. Rodzice przyszłego świętego, Eufamijan i jego żona Aglijas odznaczali się też wyjątkową pobożnością. Długo prosili Boga o dziecko, aż wreszcie ich próśb wysłuchał.
Młody Aleksy okazał się nawet pobożniejszy od swoich rodziców. Kiedy skończył dwadzieścia cztery lata, postanowiono znaleźć mu żonę. Jak zawsze posłuszny ojcu, Aleksy poślubił córkę cesarza Famijanę. Ślubu udzielił im sam papież.
W czasie nocy poślubnej Aleksy powiedział żonie, że postanowił zachować czystość i służyć Bogu. Następnego dnia w tajemnicy opuścił rodzinny dom. Zabrane ze sobą srebro i złoto rozdał żebrakom i innym potrzebującym.
Odtąd Aleksy zapomniał o swoim książęcym pochodzeniu. Żebrał siedząc pod kościołem, cierpiał głód i chłód.
Pewnego dnia zdarzył się cud: Matka Boska zeszła z obrazu i kazała otworzyć kościół, by bohater nie leżał na mrozie. Powtarzało się to często, więc ludzie zaczęli czcić Aleksego, uznali go za świętego. Żeby uciec przed chwałą, wsiadł na statek- pragnął dotrzeć do Tarsu, ale zgodnie z wolą Boga wiatr przygnał okręt do Rzymu.
Aleksy zamieszkał, nierozpoznany, pod schodami własnego domu.Modlił się, pościł i z pokorą znosił różnego rodzaju upokorzenia np. wylewanie pomyjów. Tak spędził szesnaście lat.
Gdy poczuł, że śmierć się zbliża, napisał list, w którym przedstawił swoje losy- w taki sposób zamknął ziemskie bytowanie.
Śmierci Aleksego towarzyszył dziwny znak- dzwony w mieście same dzwoniły. Do jego zwłok przybył nawet cesarz i papież. Dotknięcie ciała świętego, a nawet poczucie jego zapachu uzdrawiały chorych.